18 თავი♥,

ეს თავი ეძღვნება ჩემს თითოეულ მკითხველს, მათ ვისაც ერთი კოომენტარი მაინც აქ დანაწერი<33:**

გადიოდა დრო, თანდათან უფრო და უფრო ახლოვდებოდა დღე, როდესაც მე საავადმყოფოდან გამწერდნენ და ჩვეულ ცხოვრებას დავუბრუნდებოდი. უკვე წუთებს ვითვლიდი, ვეღარ ვუძლებდი აქაურობას იმისდამიუხედავად რომ ბავშვები ყოველდღე აქ იყვნენ და მარტო არ მტოვებდნენ.

ნეითი კი არ ჩანდა. ხვდებოდნენ რომ მაინტერესებდა მისი ამბავი მაგრამ არავინ არაფერს მეუბნებოდა..

ერთ დღესაც, გაწერის წინა დღეს ოთახში ბლერი შემოვიდა, ცოტა უცნაურად იქცეოდა.

-ბლერ რა ხდება?(მე)

-არაფერიი... როგორ გრძნობ დღეს თავს?(ბლერი)

-კარგად.. და არ მეტყვი რა ხდება? ეგეთი სახე რატომ გაქვს?(მე)

-სერენა არაფერიც არ მჭირს. უბრალოდ

-რა უბრალოდ? ნეითი?(მე)

ხო რა მოკლედ მან ეს წერილი გამოგიგზავნა და გავიდა, თან მომაძახა რომ ეს ყველაფერი ჩემი გადასაწყვეტი იყო და ამისათვის დრო არ უნდა გაეცდინა, თორე მერე უკვე გვიანი იქნებოდა.

ბლერის გასვლისთანავე გავხსენი წერილი.. თან ვკითხულობდი და თან ცრემლები მომდიოდა. ხანდახან ცრემლებისგან თვალები ისე მქონდა რომ კითხვასაც ვერ ვახერხებდი.

შიგ ეწერა რომ 8 საათზე ნეით უკვე აქ აღარ იქნებოდა, ის ნიუ იორკში გადადიოდა საცხოვრებლად, ამას კი ძალიან ბევრი მიზეზი ქონდა, ერთ-ერთი და ყველაზე მთავარი კი მე ვიყავი. შიგ ასევე ეწერა რომ ძალიან ვუყვარდი და სულ, მუდამ ვეყვარებოდი. ხოლო ამ წერილს კი რვა საათის მერე ვნახავდი.. როგორც ჩანდა ბლერმა ადრე მომიტანა.

საშინელი ტირილი ამივარდა.. სწორედ ამ დროს ოთახში კლერი შემოვიდა, მაშინვე ჩემთან მოვიდა და ყველანაირად ცდილობდა დავეწყნარებიე. მაშინ მან წერილს მოკრა თვალი. მაშინვე გადაიკითხა..

-და შენ აქ ხარ და ტირი?(კლერი)

-აბა რა უნდა ვქნა? სხვა არაფერი შემიძლია(მე)

-როგორ არა, შენ ბევრი რამე სეგიძლია და არ უნდა დაუშვა შენი სისულელეს გამო ის არ უნდა დაკარგო.(კლერი)

-და შენი აზრით რა უნდა გავაკეთო? წერილი გამომიგზავნა, მხოლოდ წერილი იმის მაგივრად რომ მოსულიყო და ყველაფერი აეხსნა ჩემთვის.(მე)

-ხო მაგრამ რომ მოსულიყო შენ არ მოუსმენდი მას. ეხა კი სწრაფად ჩაიცვი, თორე დაგვაგვიანდება(კლერი)

-რა? მე ხომ საავადმყოფოდან ჯერ ვერ გავალ?(მე)

-ცდები გახვალ.. რადგან ნეითი უნდა შეაჩერო და არ მოგცემ უფლებას ბედნიერება ხელიდან გაუშვა.(კლერს)

მეც მადლობა გადავუხადე მას, სწრაფად ჩავიცვი და საავადმყოფოდან წავედით.

კლერმა წამიყვანა მანქანით, მთელი გზა ვურეკავდი მაგრამ ყურმილს არავინ იღებდა.

მივედით თუ არა გიჯივით შევვარდი აეროპორტი, იმდეი ხალხი ირეოდა საშინლად დავიბენი.

მაშინვე გავიაზრე ყველაფერი, ამ დროს გაისმა ხმა"ნიუ იორკის რეისზე ჩასხდომა ხუთ წუთში დასრულდება. მეც მაშინვე იმ ადგილისკენ გავიქეცი სადაც შესაძლებელი იყო ის მენახა.

მთელი სისწრაფით მივდიოდი წინ, ყველას ვეპარებოდი რომ თვითმფრიავდე მივსულიყავი მაგრამ ეს ძალიან ძნელი იყო.. იქ ერთი კარი იყო, მოსამსახურე პერსონალიდან ერთ-ერთი იდგა და ბილეთებს ართმევდა მგძავებს.. მშვიდობით მგზავრობას გისურვებთ, უთხრა ბოლოს და კარი დახურა,,,

მაშინვე მასთან მივვარდი, გთხოვთ, გთხოვთ ერთი წუთთ შიგნით უნდა შევიდე, სასწრაფოდ..(მე) ძალიან გთხოვთ

-არ შეიძლება სინიორიტა, რამდენიმე წუთში თვითმფრინავი აფრინდება

-ძალიან გთხოვთ სულ ერთი წუთი, მხოლოდ ერთი წუთი მინდა, ძალიან გთხოვთ..(მე)

-არ შეიძლება, უკვე არცერთი წუთ, თვითმფრინავი უკვე დაიძრა და წინ დიდი ფანჯრისკენ გამახედა საიდანაც ყველაფერი ჩანდა რაც გარეთ ხდებოდა..

დიდი ფანჯრის წინ ვიდექი და ცრემლები თავისთვის მომდიოდა..

გულში კი ვამბობდი რომ ის სამუდამოდ დავკარგე..

ეს მართლაც ასე იყო და ამ ყველაფერთან შეგუება მომიწევდა. თავს საშინლად ვგრძნობდი.. გამოშტერებული ვიდექი და ვტიროდი..

უკნიდან ნაცნობი ხმა მომესმა..

-ვიცოდი რომ მოხვიდოდი..

უკან გავიხედე და დავრწმუნდი რომ ეს ყველაფერი არ მეჩვენებოდა.. ჩემს უკან ნეითი იდგა.

გავშტერდი, დებილივით ვუყურებდი.. ის კიდევ მიღიმოდა..

-არ წასულხარ?(მე)

-შენი ზარები რომ ვნახე, მივხვდი რომ ბლერმა იმაზე ადრე მოგცა ჩემი წერილი ვიდრე მე ვუთხარი.. ბოლო წუთში კი გადავიფიქრე და უკან გამოვბრუნდი, რატომღაც იმედი მქონდა რომ მოხვიდოდი... თუ არადა მერე ვაპირებდი სხვას შემდეგ რეისს გავყოლოდი, მაგრამ შენ აქ ხარ..

როდესაც ეს ყველაფერი გავიზრე სიხარულისგან გონება დამებინდა.. მასთან მივვარდი და ძალიან მაგრად ჩავეხუტე..

-გთხოვ მაპატიე ასე ცუდად რომ ვიქცეოდი ამ სიტყვებს ვიმეორებდი

მაგრამ ნეითმა შემაწყვეტიაა

-არა შენ საპატიებელი არაფერი გაქვს, პირიქით, ეს ყველაფერი ჩემი ბრალია...

არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავით ერთმანეთზე ჩახუტებულები.. მხოლოდ ბლერის ხმამ მომიყვანა გონს..

-ხომ გითხარით რომ აქ იქნებოდნენ(ბლერი)

ჩვენც გაკვირვებულებმა გავხედეთ

და ყველა ჩვენს წინ იდგა...

რამდნეიმე წუთის შემდეგ აეროპორტიდან გამოვედით..როდესაც ნეითმა გაიგო საავადმყოფოდან გამოპარული ვიყავი ძალით მიმაბრუნა უკან.. ისე შევედით იქ არავის არაფერ გაუგია,

იმ ღამეს ნეითი ჩემთან დარჩა. მეორე დღეს კი ერთად წამოვედით საავადმყოფოდან.. სახლში მისულს ჩემს ოთახში ჭერზე გაკრული დიდი პლაკატი დამხვდა, რომელსაც SerenaNate ეწერა..

გადიოდა დღეები, მე კი უფრო და უფრო ბედნიერი ვხვდებოდი.. მივეჩვიე ჩემს ცხოვრებას და სიამოვნებას ვიღებდი ყველაფრიდან.. რაც მთავარია დარწმუნებული ვიყავი მეგობრების სიყვარულში, ნეითის სიყვარულში, მამას სიყვარულში და რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს ჩემი მეორე დედის (კლერის) სიყვარულში. ჩემს გარშემოც ყველა ბედნიერი იყო და დიდი იმედი მქონდა რომ მუდამ ასე იქნებოდა.

The End

ასე და ამგვარად დასრულდა ეს მოთხრობაც. ნიეთისა და სერენას სიყვარულის ისტორია.. იმედია სულ მცირედ მაგრამ მაინც გსიამოვნებდათ ამ მოთხრობის კითხვა.. ძალიან დიდი მადლობა რომ მოგწონდათ და კომენტარებს მიწერდით, ეს კი მე ახალი თავის წერის სტიმულს მაძლევდა...

მიყვარხართ<33:**