ხალხის რეაქციის მიხედვით თუ ვიმსჯელებდით არავინ ელოდა ამას.
-ვაუუ ეს ჩვენი ახალი მოსწავლე სერენა ვანდერვუდსენია.. მოდით ახლა გავიგოთ ჩვენი პრინცის ვინაობა. გთხოვთ მოიხსნათ მასკა..
მაგრამ მას მასკა არ მოუხსნია, მან მხოლოდ ერთი რამ თქვა: შენ სერენა ვანდერვუდსენი ხარ? ვანდერვუდსენი?
მისმა კითხვამ დამაბნია, თუმცა მივხვდი ვინ იყო ის.
დირექტორმა ისე გაუმეორა..
-გთხოვთ მოიხსნათ მასკა..
ნეითმაც მოიხსნა, მას ყველა ოვაციით შეხვდა,..
როგორც ჩანს ჩვენი წლევანიდელი პრინცი იგივეა ვინც წინა წელს.. ახლა კი გთხოვთ მივესალმოთ ჩვენს ახალ წყვილს.
ხალხმა ყვირილი, კივილი დაიწყო.
ახლა კი მოდით გავაგრძელოთ ჩვენი წვეულება.. ნეითმა ჩუმად მითხრა რომ სალაპარაკო გვქონდა და გარეთ გავყოლოდი. მართლაც უკვე კარებთან ვიყავით, რომ ენი ჩეგვეჩეხა.
-რაო გავიგეთ სიმართლეოო:დდ(ენი)
-და შენ ეს ყველაფერი იცოდი?(მე)
-დებილი კი არ ვარ:დ რასაც თქვენზე და მითუმეტეს შენზე ვერ ვიტყვი სერენა(ენი)
-მოიცა ენ იცოდი? და თქვენ ერთმანეთს იცნობთ?(ნიეთი)
-როგორ არა საყვარელო. პირველივე დღიდან ვიცოდი ყველაფერი. ახლა ორივეს დაგემშვიდობებით)) თქვა ენმა, წასვლა უნდოდა, რომ ნეითმა ხელი მოკიდა და არ გაუშვა.
-ნელა მტკივა და ხელი გამიშვი..(ენი)
-არა არ გაგიშვებ.. ჯერ ყველაფერს ამიხსნი. რატომ მატყუებდი?(ნეითი)
-ნეით სალაპარაკო მაქ შენთან(ჩაკი) უეცრად მოგვადგა უკან
-ჩაკ გთხოვ მერე ვილაპარაკოთ, ეხა ამათ უნდა ველაპარაკო სასწრაფოდ..(ნეითი)
-არა ამათ არა, მარტო სერენას, მე მივდივარ ენმა თქვა და წავიდა.
-კარგი მერე დაგელაპარაკები მიაძახა ნეითმაც. ენმა კი ისე რომ არც გამოუხედავს ხელი დაუქნია და მიაძახა"გელოდები"
ამ დროს ჩემთან ბლერი მოვიდა..
-სერება ძლივს გნახე, მეგობარი მჭირდება..(ბლერი)
-რა მოხდა? ნეითთან მაქ სასწრაფო სამქე(მე)
-წადი სერენა დაელაპარაკე შენს დაქალთან კი მე დავრჩები (ჩაერთო ჩაკი ლაპარაკში)
მეც ნეითთან ერთად წავედი. ბაღში, ყველაზე მშვიდ ადგილას დავსხედით.
-ანუ ვანდერვუდსენი ხარ. ის სერენა ვისზეც გელაპარაკებოდი(ნეითი)
-კი მე ვარ შენი ბავსვობის მეგობარი.(მე)
-და რატო არაფერი მითხარი, როდესაც ყველაფერს გიყვებოდი შენ ჩუმად იყავი და მხოლოდ მისმენდი, როდესაც შეგეძლო ყველაფერი გეთქვა სიმართლე და მეც ისეთ რაღაცეებს არ ვიტყოდი რაც არ იყო სათქმელი(ნეითი)
-და რა არ იყო სათქმელი? რომ ბავშვობის მერე ვერ დამივიწყე?(მე)
-თუნდაც ეგ. ეხა უკვე აღარაფერი აღარ ვიცი(ნეითი)
-აჰა, ყველაფერი გასაგებია, მგონი სჯობს მე წავიდე. ეს ვთქვი და წამოვდექი რომ თავში ამომიტივტივდა ენი.. შესაძლოა ნეითს ისეთი რამ სცოდნოდა ენიზე რაც მე მაინტერესებდა. და მისკენ შევბრუნდი, ნეით ვიცი რომ შენ და ენი შეტვარებულები იყავით და გთხოვ მითხრაი რა მოხდა თქვენს შორის?(მე)
-პირველ რიგში იმას ვიტყვი რომ მე არავინ მყვარებია, მხოლოდ.. (და შეჩერდა) ხო რა არ აქვს მნიშვნელობა ახლა ამას, მე და ენი არასდროს არ ვყოფილვართ შეყვარებულები ეს იცოდე, მე მას ვერ ვიტან.(ნეითი)
-აჰა გასაგებია ყველაფერი ვთქვი და წამოვედი, მაგრამ შინაგანი ძალა მეუბნებოდა რომ დავრჩენილიყავი და ძალიან სულელურად ვიქეცეოდი, მაგრამ როგორ უნდა მოვქცეულიყავი ამ მომენტში არ ვიცოდი. ამ დროს უკნიდან ნეითის ხმა გავიგონე.
-იცი შენთან შეხვედრა სულ სხვანაირი წარმომედგინა(ნეითი)
-მეც ნეით, მაგრამ როგორც ჩანს სულ სხვანაიირად მოხდა ყველაფერ(ვთქვი და მისკენ მივბრუნდი)
-გთხოვ მომიყევი შენს შესახებ, ყველაფერი ძალიან მაინტერესებს..(ნეითი)
-შეგეძლო ერთხელ მაინც დაგერეკა, ან მოგეწერა. მთელი ოჯახი გაქრით, უგზოუკლოდ დაიკარგეთ, არავინ იცოდა თქვენი ადგილსამყოფელი.იქნებ ამიხსნა რა მოხდა?(მე)
-მართალი ხარ, გავქრით, უგზოუკლოდ დავიკარგეთ, მაგრამ ჩვენს თავს საშინელება მოხდა.ყველაფერი ძალიან მძიმე გადასატანი იყო ჩემთვის. წამოოვედით მაგრამ ვერც-ერთ ადგილზე ვერ ვჩერდებოდით. ძალიან ბევრი საცხოვრებელი გამოვიცვალეთ. შემდეგ დედა ავად გახდა, ძალიან ცუდად იყო, ექიმები იმედს ვეღარ გვაძლევდნენ. მხოლოდ ღმერთს იმედზე ვიყავით. წლები საავადმყფოს კედლებში ვათენებდით და ვაღამებდით. მაგრამ ღმერთის წყალობით ახლა ყველაფერი კარგად არის. მე აქეთ წამოვედი კოლეჯში. ისინი კი ლონდონში არიან, მამა ძალიან დიდი კომპანიას მართავს ხოლო დედა კი ეხმარება.(ნეითი)
-არ ვიცი რა გითხრა, ახლა უკვე ყველაფერი გასაგებია(ვუთხარი და გადავეხვიე)
მან კიდევ მაკოცა, მაგრამ მალევე შევაწყვეტინე.
რადგანაც ეს ყველაფერი გამართლებულად არ მიმაჩნდა. ჯერ ორივე ჩვენს გრძნობებში უნდა გავრკვეულიყავით და მერე მხოლოდ მას შემდეგ რაც მოხდებოდა ეს უკვე ჩვენი ბედი იქნებოდა.. და ზუსტად ასე ვუთხარი ნეითსაც.
მანაც ყველაფერი სწორად გაიგო. მეც მოვუყევი ყველაფერი ჩემი ცხოვრების შესახებ. დედაჩემის ამბავი ძალია ეწყინა და ეს არც გამკვირვებია. ენზეც ყველაფერი ვუამბე.
მანაც მითხრა თუ როგორ შეიცვალა ერთ დღეს ენი. სწორედ მას შემდეგ უთხრა ყველას თითქოს შეყვარებულები იყვნენ, რაც სრული სიცრუე ყოფილა. ამის შემდეგ ლაპარაკი შეყვარებულებზე წავიდა. მკითხა ყოფილხარ თუ არა შეყვარებულიო. მეც რაც სიმართლე იყო ის ვუპპასუხე, ვუთხარი რომ ბავშვობის შემდეგ არავინ მყვარებია. თვითონაც იგივე მითხრა. მაგრამ სხვა თემაზე ჩამოვაგდე ლაპარაკი, აღარ მინდოდა რომ ამაზე კიდევ გველაპარაკა.
ცოტა ხანი კიდევ ვილაპარაკეთ. შემდეგ ნეითმა მიმაცილა ჩემს ოთახამდე და დამემშვიდობა.
ჩემს ოთახში შევედი და პირდაპირ საწოლზე დავწექი, საშინლად ვიყავი დაღლილი. მაგრამ ვინ რას გააცლის, მაშინვე აანთეს შუქი, ორივე ამანდაც და ბლერიც ოთახში იყვნენ და ელოდნენ რას ვიტყოდი.
მეც ვითომც არაფერი თავი გამოიშტერე..
-რა იყოთ გოგოებო? როგორ გაატარეთ დღე?(მე)
-ეს რა გვეღადავება?(ამანდა)
-აშკარად(აყვა ბლერიც)თქვი ახლაა
-აუუ გოგოებო ძალიან გთხოვთ ახლა დ(ავიძინებ და ხვალ დილით ყველაფერს მოგიყვებით ძალიან მეძინება გოგოებოო:(((მე)
-აუუ ეს ვინ არის რა.. ხო კაი მიდი და ხვალ დილით არ მოგიყოლია ყველაფერი მერე ჩვენ ვიცით(ბლერი)
მიყვარხართ გოგოებო ვუთხარი და ლოგნში ჩავწექი ისე რომ არც გამომიცვლია, მარტო ფეხზე გავიხადე.. მაგრან მესმოდა გოგოების ხმა
-შეხედე ისე ეძინებოდა, რომ არც გამოუცვლია ისე დაწვა(ბლერი)
ამის მერე არაფერი მხსოვს, მხოლოდ ის როგორ ჩამარტყა ვიღაცამ თავში ბალიში..
-კარგად ხართ?(მე) ვიყვირე მთელ ხმაზე
-გელოდებით!!! უკვე გამოწყობილ ბლერს და ამანდას შევხედე
-აუ ვერ ხართ რაა.. მაცადეთ ძილი..
-კარგი მაშინ თუ ხუთ წუთში არ ადგები გაკვეთილზე დაგვაგვიანდება..(ბლერი)
ამის გააზრება და ჩემი ლოგინიდან წამოხტომა ერთი იყო.
ყველანაირი რეკორდი მოვხსენი ისე სწრაფად ჩავიცვი და გარეთ გავვარდი, თმას გზაში ვივარცხნიდი:დ ზარი დაირეკა და ჩვენც იმ წუთში შევედით საკლასო ოთახში. ბლერმა უცებ რაღაცა გადაუჩურჩულა ამანდას და წინ სწრაფად წავიდნენ. ამანდა ჩემს ადგილას დაჯდა ხოლო ბლერი გვერდით მიუჯდა.
მე კი ნეითთან მომიწია დაჯდომა.
გოგოებიც უკან შემობრუნდნენ და რაღაცეების ლაპარაკი დაიწყეს, რომ მასწავლებელმა უცებ ყველაფერი ჩაგვაშხამა.