რამდენიმე წუთი გაშეშებული ვიდექი შუა ოთახში და ვფიქრობდი თუ რატომ დაშორდნენ ერთმანეთს დედა და რებეკა, ამის სესახებ რატო არაფერი ვიცოდი მე..

ბოლოს ბავშვებისკენ გავიხედე და მათი ხმაც წადი შენც მათთან.. მეც აღარ გავჩერებულვარ რომ უკან დავედევნე ორივეს.

ერთ-ერთ ოთახში შევიდნენ. მეც შევყევი.. იქ რებეკა ტიროდა. მივედი და მისი დამშვიდება დავიწყე. ვანესამ მითრა, რომ სჯობდა გასულიყო. და მარტო დავეტოვებიეთ. ასეც მოიქცა.. ბევრი ცდის შემდეგ ძლივს დავაწყნარე დეიდაჩემი, ამ სიტყვის წარმოთქმა ცოტა მიჭირს, მაგრამ ყველანაირად ვცდილობ რომ შევეჩვიო.

რებეკა დაწყნარდა თუ არა დაიწყო მოყოლა იმის თუ რატო დაშორდნენ დედა და ის ერთმანეთს.

თავიდან მათი დაშორება გამოუწვევია რებეკას სახლიდან გაგცევას. ის გაქცეულა სახლიდან და დაქორწინებულა. ამის გამო მას მშობლები დაშორებია და არც დედას აძლევდნენ უფლებას რომ ერთმანეთს დაკავშირებოდნენ. გასულა წლები. დედას მამა შეყვარებია, დანიშნულან კიდეც. მაგრამ ერთ დღეს რაღაც მიზეზის გამო, რის შესახებაც რებეკამაც არაფერი იცოდა, ის გამოქცეულა და დეიდასთან მოსულა. სწორედ მაშინ გახვეულა დედა რაღაც შარში და დაუპატიმრებიათ. მათ მშობლებს დედა ციხიდან გამოუყვანიათ და ძალით წაუყვანიათ უკან. სწორედ ამ დროს მამას საშინლად შესძულებია დეიდა.ახლა უკვე ყველაფერი გასაგები იყო ჩემთვის. თურმე მამა არ აძლევდა დედას უფლებას, რომ დაკავშირებოდა დეიდას. ამიტომ ის ჩუმად წერდა წერილებს დეიდას, სადაც უყვებოდა ყველაფერს მის შესახებ. აქედან იცოდა თურმე ყველაფერი ჩემს შესახებაც. დედას გათხპვებიდან რამდენიმე წელში ბებია და ბაბუაც გარდაცვლილა. მაგრამ მამა კი მაინც არ აძლევდა უფლებას დედას რომ დეიდას დაკავშირებოდა. ეს მართლაც საშინელება იყო, ვერ ვხვდებოდი რატომ ითმენდა ამდენს დედა.

ეს ვკითხე კიდეც რებეკას. მისგან კი ისეთი პასუხი მივიღე, რომ გავშრი. თურმე დედა ჩემს გამო ითმენდა ამდენს. ახლა განსაუთრებით მომენატრა ის. მინდოდა ჩამხუტებოდა და ისე, როგორც ადრე მომფერებოდა.

დეიდან ისიც მითხრა, რომ ეს რამდენიმე წელია, რაც დედამ წერილების წერა შეწყვიტა, ძალიან უკვირდა ეს ყველაფერი მაგრამ არაფერი შეეძლო. ყოველდღე ელოდა თურმე დედასგან წერილს მაგრამ ის არ ჩანდა. დეოდა მაინც წერდა მას მაგრამ პასუხები ისევ და ისევ არ მოდიოდა.

ეს წინადადება დაასრულა თუ არა დეიდამ,ჩემს ტელეფონზე ზარი შემოვიდა. 

მამა იყო, მაშინვე გავუთიშე, არც დავფიქრებულვარ. მაგრამ მეორედ რომ დარეკა ვარჩიე ამეღო.

როგორც ყოველთვის ლაპარაკი საყვადურებით დაიწყო..

-არ მეტყვი სად ხარ სერენა?(მამა)

-მე მაგის საჭიროებას ვერ ვხედავ(მე)

-სერენა, როგორ მელაპარაკები? ხომ არ გავიწყდება რომ მამაშენი ვარ

-არა და მგონი სჯობს რომ დამავიწყდეს(მე)

-სერენა სად ხარ? სეროზული სალაპარაკო მაქვს(მამა)

-მამა ეხლა ვერ ვილაპარაკებთ. ახლა მაიამიში ვარ, შემდეგ პარიზში მივდივარ ექსკურსიით და მგონი ამის შემდეგ დავბრუნდებით ლოს ანჯელესში. და რომ დავბრუნდები მეც სერიოზული სალაპარაკო მაქვს შენთან, არამარტო შენს საყვარელზე. ახლა კი უნდა დაგემშვიდობო მამიკო(ბოლო სიტყვა ირონიულად ვუთხარი)

-სერენა იცოდე რომ ჩამოხვალ დაისჯები..

მისმა სიტყვებმა გამაოგნა.. მამას დავემშვიდობე და დეიდასთან გავაგრძელე ლაპარაკი. ის მიხვდა რაშიც იყო საქმე. მხოლოდ მას შემდეგ გამახსენდა ზღაპრები, რომლებსაც დედა მიყვებოდა დაწოლისას. ორ დაზე, რომლებიც მშობლებმა და ერთ-ერთი ქმარმა დააშორეს ერთმანეთს, ისინი მუდამ ამ ამბავს განიცდიდნენ და სიკვდილამდე უყვარდათ ერთმანეთი. ეს ვუთხარი დეიდას. ამან კიდევ უფრო დააეჭვა თუ რატომ არ წერდა წერილებს. თურმე ის ლოს ანჯელესში ჩამოსვლას აპირებდა რამდენიმე თვეში რათა ყველაფერი გაეგო. მეც დამსვიდობებისას ვთხოვე, რომ რაც შეიძლება მალე ჩამოსულიყო ლოს ანჯელესში. ვანესას დავემშვიდობე. მე ძალიან ბედნიერი ვიყავი, რომ მყავდა დეიდაშილი, რომელზეც მუდამ ვოცნებობდი.

მოკლედ მართალია ცოტა დაგვაგვიანდა, მაგრამ მაინც არ უსაყვედურია ჩვენს ზედამხედველს. ძალიან უხასიათოთ ვიყავი, მთელი გზა ხმა არ ამომიღია.

ბავშვებმა მაიძულეს, რომ გამომეცვალა და ბარში ჩავსულიყავით. ბლერიც თან ამოვიდა.. კინაღამ გამაფრენია, ორი საათი იცმევდა როგორც ყოველთვის. ბოლოს ძლივს ჩავაღწიეთ ქვევით, მაგრამ შენსვლისთანავე ბლერი სადღაც დავკარგე, ვერც ნეითს და ჩაკს მოვკარი თვალი სამდე, არც ამანდა და დენი ჩანდნენ. რამდენიმე კლასელს მოვკარი თვალი, მაგრამ კვეთდა. ახლოს არ ვყოფილვარ და არც მივსულვარ. ბარს მივუჯექი სასმელი შევუკვეთე.

გვერდით ვიღაც მომიჯდა, არც გამიხედავს, თავი ჩაღუნული ვიჯექი ბართან.

-რაიმე მაგარი მინდა..

-იცით მეც რამე მაგარი მომეცით თუ შეიძლება(მე)

-ისევ თქვენ გაკვირვებულმა გამომხედა იმ ბიჭმა, მეც მათ გავხედე.

-აჰა ისევ თქვენ(მე)

-როგორც ჩანს ორივე ცუდ ხასიათზე ვართ(ის ბიჭი) თქვა და რაღაც მაგარი სასმელი გადაკრა.. შემდეგ მე და ასე მიყვა რამდენიმე ჭიქა ერთმანეთს. ის თანდათან უფრო და უფრო მაგარ სასმელს უკვეთდა, მეც მას ვბაძავდი. სულ მალე ისე ვიყავი რომ თავის გაკონტროლება ძალიან მიჭირდა. ასე არასდროს არ ვყოფილვარ.

თავს თავისუფლად ვგრძნობდი, თუმცა ვატყობდი, რომ ის ბიჭი საერთოდ არ ყოფილა მთვრალი, ყოველშემთხვევაში არ ეტყობოდა. თავს ვეღარ ვაკონტროლებდი ხან ვცეკვავდი, ხან სმას ვაგრძელებდი. რომ ამ დროს ჩემს უკან ნეითის ხმა გავიგონე.

როგორც კი შემხედა, რომ მთვრალი ვიყავი ხელი მომკიდა და ძალით მიმიყვანა კარებამდე, რომ იმ ბიჭმა შეაჩერა. და ჩხუბი დაუწყო. ბოლოს იმდენი გავიაზრე რომ შუაში ჩავდექი და ვთქვი რომ ნეითს მივყვებოდი, ასეც მოვიქეცი.

ნეითი ძალიან გაბრაზებული იყო ჩემზე. ბარიდან სასტუმრომდე ხმა არ ამოუღია. მე ამას ვხვდებოდი, მაგრამ მაინც ძალიან კარგად ვიყავი, მხიარულად. სასტუმროში ძლივს შემიყვანა. გაში სულ ცეკვა-ცეკვით მოვდოდი, ბოლოს ვეღარ მოითმინე ხელში ამიყვანა და ისე მიმიყვანა ჩემს ოთახამდე. შიგნით რომ შევედი ბლერს უკვე ეინა მაგრამ ჩემმა ყვირილმა გამოაღვიძა. მაშინვე წამვარდა ფეხზე და ორივემ აბანოში შემაგდს. ნეითი თავზე მასხამდა ცივ წყალს. ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და ორივე გავლუმპე.

ძალიან ვიმხიარულეთ.

ამის შემდეგ მალე დავწექით და მაშინვე დამეძინა.