+ერთი ახალი იდეა
სანამ ახალ თავს ნახავდეთ,უბრალოდ კომენტარებში დაწერეთ,
რამდენად წაიკითხავდით Party In The U.S.A-კვლავ ))
აამჯერად ახალ თავებს.
დანარჩენს ხვალ გეტყვით....
–ელლ,გაიცანი ჩემი მეგობრები
–გამარჯობა–თავაზიანი და ამავდროულად ნაცნობი ხმა მომესმა ზურგს უკან...
და მაინც რა არის სიყვარული?! იქნებ სიყვარული სევდაა,ან იქნებ უზადო სიხარული.სიყვარული,სიგიჟე ხომ არ არის? ენით უთქმელი სითბო?აუხსნელი მხიარულება თუ უბრალოდ დიდი ტკივილი>?სიყვარულს გაფრთხილება და მოვლა ჭირდება,ისე ვგრძნობთ როგორც სითბოს და ისე გვჭირდება როგორც ჰაერი,თან დავატარებთ,როგორც საკუთარ ფიქრებს.
ნეტარება,გულისგატეხვა,თავბრუსდახვევი,
უცაბედი გულისტკივილი,და რაც მთავარია,მონატრება )
მონატრება–რომელიც თან სდევს ამ უდიდეს გრძნობას.
ამ ხმის გაგონებაზე რაღაც დატრიალდა,და ყველაფერი ერთმანეთში ამერია.
წინ გადმომეშალა,მასთან გავლილი თითოეული წამი,ის დიდი მეგობრობა.ის უხილავი კავშირი,რომელიც მასთან მქონდა,წამში ყველასათვის ხილული გახდა.
–ჯესი?–გაოცებულმა მხოლოდ ეს ვთქვი.
ლამპიონის შუქზე მისი მომღიმარი,შემდეგ კი გაკვირვებულ სახეს შევხედე.
ცისფერი თვალები ისევ ისე უბრწყინავდა,როგორც წლების წინ.
ისევ ისეთი თბილი,ჩანდა როგორც მაშინ.
–ელის–მანაც მოულოდნელად წარმოთქვა ეს სიტყვები.
არც დავფიქრებულვართ,რამოდენიმე ნაბიჯი გადავდგი და მთელი ძალით გადავეხვიე....
არ მეგონა,თუ ასე ძალიან გამიხარდებოდა მისი ნახვა.არ მეგონა,ჩვენი მეგობრული კავშირი თუ ასეთი ძლიერი იყო.თითქოს ახლა,ჩემი მეორე ნახევარი ვიპოვნე.
ემოციებში ვიყავი,თავი ვეღარ შევიკავე და ცრემლები წამიერად წამსკდა.
კარგა ხანი ვიყავით ასე...მისი ცრემლი ბეჭზე დამეცა.მე სიცილი დავიწყე
–ძალიან მომენატრე
–არ მჯერა,რომ ახლა აქ ვარ–თავი ოდნავ შორს გაწია და დაკამვირდა.
–აქ რა ხდება?–შეგვახსენა ტონით ჯესიკამ,რომ ისიც აქ იყო
–დამიჯერე ბოლო წლებია,ასეთ ადამიანთან შეხვედრა,ჯერ შენ არასდროს გითხოვია–გაეცინა ჯესის,და მხარზე თავი დამადო.
–იქნებ უფრო დაწვრილებით,რომ უკეთ გავეერკვე–ისევ ისეთი გარუკვევლობა იხატებოდა,ჯესიკას სახეზე.
–ისე მეც აქ ვარ–სიბნელიდან,ჩვენსკენ კიდევ ერთი ნაცნობი ადამიანი გამოვიდა
–მიჩელ?–გახარებულმა დავიყვირე
–ეს უკვე მეტისმეტია,თქვენ ერთად ხართ?
გაოცებული მისკენ გავიქეცი და გადავეხვიე
–ელის ანდერსონს,ცოცხალი ხარ?=გაიცინა და ძალიან მაგრად მომეხვია
–აი უკვე 2 წინაპირობა,რომ კოლეჯის ტკბილი მოგონებები გავიხსენო..–ვთქვი და ჯესის გავხედე.ვერ წარმოვიდგენდი,რომ ის და მიჩელი ერთად იქნებოდნენ.აი ნამდვილი სიყვარული,კოლეჯში კი ეგონა,რომ მიჩელით უბრალოდ გატაცებული იყო,რომ მასთან არანაირი შანსი არ ქონდა.
–ვფიქრობ ძალიან ბევრი სალაპარაკო გვაქს–ისეთი ტონით თქვა ჯესიმ,რომ გავიფიქრე"საერთოდ არ შეცვლილა"
–კი ოღონდ თან ვიაროთ,თორე შესვლა უკვე დაიწყო სტადიონზე–თქვა ჯესიკამ და გვანიშნა წავსულიყავით..
ნელ–ნელა გავუყევით ქუჩას.რათქმაუნდა ყველაფერი დავეკითხე,ასე ერთად როგორ მოიყარეს თავი,და აღმოჩნდა,რომ სამივე ერთ დასსში იყვნენ..
მიჩელი და ჯესიკა მაღაზიაში შევიდნენ,მე კი დრო მომეცა,ჯესისთან გამერკვია,უფრო დაწვრილებით,როგორ დაიწყო მათი ურთიერთობა...
–აი ეხლა გიყურებ,და ვერ წარმოვიდგენ ,თავი სიზმარში მგონია–მითხრა ჯესიმ,როცა მარტო დავრჩით
–მეც..–კვლავ ცრემლები მომადგა თვალზე,მაგრამ თავი შევიკავე.
–დარწმუნებული ვიყავი,რომ ნიოუკრში იქნებოდი...
–არადა კოლეჯიდან,რომ წავედი როგორ კარგად გავაგრძელეთ.ყოველდღე გვქონდა მიწერ–მოწერა
––მართალია,მაგრამ რაც სპექტაკლის რეპეტიციები დამეწყო,იშვიათად ვიცლიდით ერთმანეთისთვის
–არც კი ვიცი საიდან დავიწყო.ნიუორკში გადასვლა მოულოდნელად გადავწყვიტე,მამაჩემსაც იქეთ მოუწია სამსახურიდან წასვლა,თან ხო იცი,ყოველთვის ჩემი ოცნების ქალაქი იყო.შემდეგ მიჩელი ვნახე....მართლა ჩემი ბედი ყოფილა,რომ იმდენი თეატრის დასებიდან,ერთად მოვხვდით.ჩვენი ურთიერთობაც ასე აეწყო.
სიცილი დავიწყე
–არადა გახსოვს?ჩვენი დიალოგი კიბეებზე.იმ მთვარიან ღამეს,როგორ უიმედოდ იყავი შეყვარებული
–მახსოვს,მახოვს–სიცილი დაიწყო–და ჰარი რომ მოვიდა
სახე შეეცვალა და გამომხედა
–ჰარი?
–მის მერე არ მინახავს–დავამშვიდე.–ლონდონშია ფილმის გადაღებებზე.ესეც კიდე მამამისიდან გავიგე.რამოდენიმე დღის წინ შემხვდა,ყველაფერი კარგად ვერ ყოფილა,მეუღლე გარდაეცვალა და..
–ცუდიაა.მახსოვს ჰარის დედა,არ მოგწონდა.
–სულელო,გარდაცვლილია.ძალიანაც მომწონდა,ნათელში იყოს მისი სული
–მართალი ხარ,ხანდახან წამოვროშავ მეც :დდ
–სიცილი დავიწყეთ ორივემ,სიცილი ერთმანეთზე.ერთმანეთის სულელურ წინადადებებზე გვეცინებოდა.ისე როგორც ადრე,ისე თითქოს არც გავზრდილვართ
–აჰაა და მის მერე არ გინახავს ანუ ჰარი
–არ მინახავს.და გრძნობებიც ძალიან მალე გაქრა–
რათქმაუნდა მოვატყუე.არა იმიტომ,რომ არ ვენდობოდი,უბრალოდ არ მინდოდა ეფიქრა,რომ მთელი ეს 2 წელი,ჩემთვის ძალიან მოსაწყენი იყო,ამ მხრივ!
–ახლა კი ფილმის კასტინგზე ვიყავი,რამოდენიმე დღის წინ.პასუხს ველოდები
–რა მაგარიაა.მე კიდე რატომღაც ჯერ–ჯერობით სპექტაკლები მირჩევნია.ერთხელაც ფილმშიც ვცდი ბედს))
–აუცილებლად.ძალიან მაგარი იქნება,ერთად რომ გადაგვიღონ
–აუუ წარმოიდგინე.გახსოვს?!სულ გვინდოდა..როგორ ვგეგმავდით კოლეჯში სამომავლო გეგმებს
–აჰაა მაგარი იყო–გავიღიმე და ფიქრებით კოლეჯში ამოვყევი თავი
–და მართლა თამაშზე,ლუისთან ხარ?
–ჰო..უკვე თვეებია,მე ლუისი და მისი და, ადრიანა, ერთად ვცხოვრობთ
–რააა?–გაოცებულმა გამომხედა
–კი როგორც ჩემი უფროსი ძმა.მეტი ჩვენს შორის არაფერი ყოფილა.და ვერ წარმოიდგენ,ძალიან მიყვარს ორივე.ადრიანა ეხლა მელოდება,ერთად უნდა შევიდეთ–
და მივიხედ–მოვიხედე,სადმე ჰო არ იყო,ვინაიდან უკვე სტადიონის წინ ვიყავით
–ძალიან მაგარია,მე კიდე ჯესიკამ რომ ლუისს ფოტოები მანახა,თან უკვე ნიუორკში ყველა იცნობს,გავგიჟდი.პირველი შენ გამახსენდი,და ის დრო,კოლეჯში როგორ გაიცანით ერთმანეთი...
ორივემ სიცილი დავიწყეთ...
ცოტა ხანში ჯესიკა და მიჩელიც წამოგვეწია.ადრიანას დავურეკე.
ისიც მოვიდა,ოფიციალურად გავაცანი მიჩელი და ჯესი,რადგან ისინი მხოლოდ ფოტოებიდან იცოდა.თამაშის დაწყებამდე 20 წუთით ადრე,კი სტადიონზე შევედით...
ძალიან ბევრი ხალხი იყო,ძალიან არეული სიტუაცია.
ერთადერთი რაც აქ მაკავებდა ლუისი იყო და ის აზრი,რომ ეხლა ის ითამაშებდა...
როგორც იქნა თამაში დაიწყო.
ასე აზარტულად,ამ სპორტისადმი ჯერ არასდროს ვყოფილვარ განწყობილი.
თვალს ვადევნებდი თითოეულ დეტალს და საგოლე მომენტებზე გიჟივით ვყვიროდი...
ბოლოს ისე მოხდა,რომ უკვე ხმა აღარ მქონდა.ძვლივს ვსაუბრობდი.ადრიანა კიდე მეჩხუბებოდა,რომ დავწყნარებულიყავი:დდ))
თამაში 1–1 დასრულდა..)ძალიან მაგარი იყო,ალბათ იმიტომ მომეწონა,რომ ასე ინტერესით ჯერ არასდროს მიყურებია ფეხბურთისთვის.რაც შეეხება,ლუისს კი გოგონებმა ჩემს წინა სკამიდან,ლამის შემოიხიეს მაისურები,ისეთ ხმაზე ყვიროდნენ მის სახელს :დდ))
–ასეთი ამბავი ჩემ ძმაზეა?–გამომხედავდა ხოლმე ადრიანა და სიცილს იწწყებდა...
თამაშის შემდეგ ძვლივს გავაღწიეთ იქედან..ჯესი ვეღარ ვიპოვნე,და აღარც დავლოდებივართ.მანქანაში ჩავჯექით და სახლისაკენ ავიღეთ გეზი
გზაშიი,ადრის ჩემი და ჯესის შეხვედრის,ემოციური ფაქტები,დეტალებში მოვუყევი ))
სახლთან ახლოს აფთიაქთან გავაჩერებინე.
ყელის ტკივილს წამლები ვიყიდე,მართლა საშინლად მტკიოდა.
სახლში მისულმა კი დიდი შარფი შემოვიხვიე და ცხელი ჩაი დავაყოლე..
–ხმაზე,ბოლო ხმაზე რომ ყვიროდი,მაშინ უნდა გეფიქრა–მითხრა
გაბრაზებულმა ადრიანამ
–როგორც ყოველთვის,ჭკუას მასწავლი
–გასწავლი,იმიტომ რომ გჭირდება–დამეჭყანა და სასტუმროო ოთახში,ტელევიზორის წინ მოკალათდა.
მე სწრაფად ავირბინე კიბეები,დავწექი და ლეპტოპი ჩავრთე,
ცოტა ხანი მეგობრებს ვწერდი.მერე ესეც მომწყინდა და ძველი სურათების თვალიერება დავიწყე...
რათქმაუნდა ასეთ შემთხვევაში ვერ ავუვლიდი გვერდს,ისეთ სურათებს,რომლებიც ჰარისთან ერთად მქონდა.რამდენი?თითქმის 70%–ჩემი ფოტოებისა...
სიამოვნებით ვათვალიერებოდი და სახიდდან ღიმილს ვერ ვიშორებდი..
იმ დროს ვერ ვაფსაებდი.ვერ ვაფასებდი,თუ როგორი ბედნიერი ვიყავი.
მე ხომ ვერასდროს წარმოვიდგენდი,რომ ჩემი უბრალო გაატაცება,დიდ გრძნობაში გადაიზრდებოდა..
რომეო და ჯულიეტა–ჩვენი სპექტაკლის ფოტოებიც შენახული მქონდა ))
ვათვალიერებდი და ამით უდიდეს სიამოვნებას ვიღებდი ))
–მიყვარხარ–ვთქვი ჩემთვის როცა ძილი მომერია,ლეპტოპი დავხურე და ზურგი ვიბრუნე.ძალიან მალე ჩამეძინა.
მთელი ღამე ვერ მოვისვენე.2–ჯერ გამეღვიძა,რაღაც ძალიან ცუდად ვიყავი.მესამედ კი დაახლოებით ღამის 3 საათზე,ლუისის ხმაურიანმა შემოსვლამ გამაღვიძა.
ადგომა დამეზარა...ჩამეძინა თუ არა,დილის 6 საათზე კვლავ გამეღვიძა
საშინელი ღამე იყო.ძილი ვეღარაფრით ვეღარ გავარძელე,და ადგომა გადავწყვიტე.
რა უნდა გამეკეთებინა? კიდევ,რომ გავჩერებულიყავი საწოლში და ამ ნაცნობი იდელიის ყურება გამეგრძელებინა,ნამდვილად გავაფრენდი.
წამოვდექი,ფარდები გადავწიე.სააბაზანოში მოვწესრიგდი..
გადავწყვიტე ჯანმრთელობაზე მეზრუნა ))
მოკლე შორტები მოვნახე,მოკლე სახელოიანი მაისური,კეტები.თმა ავიწიე.მობილური თან წავიღე, ნაოშნიკებით და ნელი სირბილით ჩავირბინე ქუჩა.
აქეთ–იქით ვიყურებოდი,და გამვლელებს ვაკვირდებოდი,რომლებიც იშვიათად თუ გამოჩნდებოდნენ.ისიც ცნობილი ადამიანები..
გზაჯვარედინს,რომ მივუახლოვდი მოულოდნელად მოსახვევიდან,ყეფით დიდი ძაღლი გამოვარდა.კარგად მოვლილი,თეთრი ბეწვის.
მაგრამ თავიდან ვინ აკვირდებოდა მოვლილი იყო თუ არა?! ფაქტია,რომ შიშისგან გული ლამის გამისკდა.ძაღლი მომიახლოვდა.
არც შემშინებია.ძაღლები ყოველთვის მიყვარდა.
კისერზე დიდი ჯაჭვი ქონდა დაკიდებული,რომელსაც ალბათ პატრონი იყენებდა..
–რა ლამაზი ხარ–ჩემთვის ჩავილაპარაკე და ძაღლს მივუახლოვდი,რომელიც იქვე გაჩერდა.თავზე ხელი გადავუსვი.საყვარლად წკმუტუნი დაიწყო.
–ასეთი ცუდი პატრონი გყავს,რომ გამოექეცი?–სულეურად ძაღლს დავუწყე საუბარი.დავიხარე და კიდევ ერთხელ მოვეფერე თავზე..
–აი თურმე სად ყოფილხარ...ჰაჩი ჩემთან–მკაცრი ხმა მომესმა
ძაღლი მორჩიილად გამეცალა ხელებიდან და საიდანაც დაუძახეს,იქეთკენ წავიდა.
თავი ავწიე და ვის ჩევხედე.
ის უხეში ბიჭი,რომელმაც ლიფტში ლამის "მცემა" :დდ )
სპორტულ ფორმაში,კიდევ უფრო სიმპატიური მეჩვენა.
ძაღლი ხელში მოიმწყვდია თუ არა,ჩემთვისაც მოიცალა
–აჰა,ანუ ისევ შენ–გამიღიმა და ორივე ყურიდან ნაოშნიკი გამოიღო
–ისევ მე!ძალიან მაგარი ძაღლი გყავს–გამეცინა–მართალი გითხრა გამიკვირდა კიდეც პატრონს რატომ გამოექცათქო,მაგრამ არ გამიკვირდებოდა,რომ მცოდნოდა პატრონი შენ იყავი ))
საათს დახედა
–დილის 7 საათია,და ასეთი ცინიზმით სავსე სიტყვები?! საინტერესოა
–არც შენ ხარ ნაკლები! )
–ძაღლი მხოლოდ იმიტომ გამოიქცა,რომ მაღაზიაში შესვლისას ორიოდ წუთით დავტოვე მარტო ))
–ჰოდა ჰო უყურებ,ერთი სული ქონდა როდის გამოგექცეოდა–და სიცილით ძაღლს დავხედე
–მეორედ შევხდით ერმანეთს,და ჩვენი საუბრის საგანი,ძაღლი უნდა იყოს?
–სხვა რა გვაქ მე და შენ სალაპარაკო?–თვალებში შევხედე
–არც არაფერი–სიჩუმე ჩამოვარდა,რომელიც ძაღლის ყეფამ დააღრღვია
–გზა განვაგრძობ,არ მინდა დღე ცუდად დავიწყო ))
გამომხედა–იცი?ზუსტად მაგის თქმას ვაპირებდი ))
ძალით გავუღიმე,ძაღლს მოვეეფერე და 2 წამში სირბილით გავცილდი იქაურობას ))
იმედია მოგეწონათ ))
amitom vafaseb shens shromas 
