...♡...
A Story About Love Or A Love Story.
Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For,
So Stay Away From Me,
I Love Making People Cry![11/1]
მეორე ნაწილი!
There is never a time or place for true love. It happens accidentally,
in a heartbeat, in a single flashing, throbbing moment.
...♡...
A Story About Love Or A Love Story.
________________
რადგან აქ არ დამეტია მთლიანი თავი ორ ნაწილად გავყავი! ეს პირველი და ეს მეორე ნაწილი!
ჯასტინი მალე მოვიდა
- ცოტა შორს წავიდეთ, ვერ ვიტან სახლთან ახლოს ყოფნას... - ჩაილაპრაკა და გამიღიმა.
- კარგი, ოღონდ ძალიან გვიან არ დავბრუნდეთ, კელისთან უნდა მოვიდე ბარგი მაქ ჩასალაგებელი!
- ხოოო! - უკმაყოფილი სახე მიიღო.
გზაში ბევრ რამეზე ვილაპრაკეთ და ბოლოს სიმღერა დავიწყეთ, მაგრამ ჯასტინი ისეთი ხმით მღეროდა მომღერალს მე უფრო ვგავდი, მაიმუნობდა რათქმაუნდა!
- მოვედით! - მანქანა სწრაფად გააჩერა და მე გამომხედა.
- ლამაზი ადგილია! - მისთვის არ შემიხედავს, იქაურობად ვათვარიელებდი.
ხელი ჩამჭიდა და მიმიხუტა, ცოტახანი ასე ვიდექით ჩუმათ, შემდეგ სანაპიროზე ჩავედით.
- რა გავაკეთოთ?
- რამე სახლისო! - გავუღიმე.
- You Know What's fun? Alcohol! - შემკსენ მოიწია და მაკოცა.
მომარაგებული ჰქონდა ალკოჰოლური სასმელი, სკუტერი უკრძალავდა მაგრამ... ჯასტინი, ჯასტინია!
- არ მინდა... - როცა მომაწოდა უარი ვუთხარი.
ცოტა გაუკვირდა, რადგან უარს არასდროს არ ვამბობ.
- რატომ? - გაეცინა.
- შენ რომ გიყურებ ისედაც მთვრალივით ვაზროვნებ! - ვითომ მკარაც ვუთხარი.
- გეტობა! - გაიცინა.
- თან დღეს მინდა ფხიზელი ვიყო და ამ რამდენიმე დღის განმავლობაში კარგად დავიმახსოვრო ყველა დღე, რაც ერთად გაგვიტარებია!
- როგორც გინდა!
- მემგონი ვერ გავძელბ...
- ჰა? - ჯასტინი ფიქრებიდან გამოვიყვანე.
- უშენოდ ვერ გავძელბ... აქამდე არ დავფიქრებულვარ, მაგრამ ახლა ვხვდები, რომ ვერ გავძელბ! - მოღუშილი სახით ვუთხარი.
- ვიცი... ამიტომ ვბრაზდები ასე! - გამიღიმა - მაგრამ არაუშავს... ესეთი ეგოისტიც არ ვარ დედაშენიც ნახვა რომ აკიგრძალო!
- არა, ხარ! დიდი სიამოვნებით მეტყოდი არ წახვიდეო! მაგრამ ალბად გახსენდება, როგორ გენტრება ხოლმე დედა...
- მართალი ხარ! - ისევ გაიღიმა.
ნახევარ საათში უკვე იმდენი ქონდა დალეული მეშინოდა ცუდად არ გამხარიყო.
მთელი საღამოს სიცილში გავატარე, გზაში ვფიქრობდი, მართლა როგორ უნდა ვყოფილიყავი ეს დღეები მის გარეშე? ან როგორ ვძლებდი როცა ის ევროპაში იყო?!
კლარასთან მივედით, ჩემს საწოლში ჩავაწვინე მე კი ბარგის ჩალაგება დავიწყე.
- ხომ მალე დაბრუნდები? - ოთახშ პატარა ტაილერი შემოვიდა.
მის დანახვაზე საშინელად მინდოდა მეტირა.
- მოდი ჩემთან! - ხელები გავშალე და ჩავეხუტე. - რათქმაუნდა დავბრუნდები!
- დამპირდი!
- გპირდები, რომ რაც არ უნდა მოხდეს მაინც ჩამოვალ! თუნდაც მხოლოდ შენს სანახავად ჩამოვიდე, ჩამოვალ! რაც არ უნდა მოხდეს!
- მაშინ რაც არ უნდა მოხდეს მე აქ ვიქნები და დაგელოდები!
- დამპირდი, რომ დედას არ გააბრაზებ! მას ძალიან უყვარხარ!
- ვიცი, არ გავაბრაზებ!
- კარგად ისწავლი და რომ ჩამოვალ გამახარებ ამით!
- ხომ მალე ჩამოვალ?
- არ ვიცი...
- აბა ჯასტინს რომ უთხარი მალე ჩამოვალო?
დავდუმდი არ ვიცოდი რა მეთქვა, მძინარე ჯასტინს გავხედე, შემდეგ ტაილერს მივუბრუნდი.
- მთავარია იცოდე, რომ მიყვარხარ და დავბრუნდები! დრო კი ამ სიყვარულს ვერაფერს უზამს! ხო? - თავი დამიქნია და ჩამეხუტა, ცრემლები უნებურად მომდიოდა, როგორ მინდოდა აქ დარჩენა სამუდამოდ ამ სახლში ტაილერის გვერდით ყოფნა!
თუმცა მეორე დღეს უკვე ჩემი ოთახი ისევ სასტუმრო ოთახად გადაიქცა, რომელშიც ვინ იცის ვინ გააგრძლებს ცხოვრებას.
ყველას გამოვემშვიოდბე, ტაილერი სამწუხაროდ აეროპორტში ვერ გამომყვა, საავადმყოფოში წევს.
პატარა ტაილერი და კალარა წამომყვნენ, მარია, პარკერი, ჩემი კლასელები, ჩაზი, რაიანი ფრედო და კიდევ უამრავი სხვა თუმცა რაც მთვარია ჯასტინი!
სხვებს ველაპარაკებოდი, ის კი კითხეში იდგა და მიყურებდა.
ყველას მოვშორდი და მასთან მივედი.
- შეიძლია სიმართლე მითხრა? - მე არ მიყურებდა.
- რათქმაუნდა!
- მართლა გიყვარვარ?
- ასეთ სისულელეს რატომ მეკითხები?! ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ!
- ახლა მეორე შეკითხვა! - გამაჩერა და ახლა შემომხედა - როდისმე დაბრუნდები?
- ხომ გითხარი როდისაც დავბრუნდები!
- ახლა სიმართლე მითხრარი!
- რათქმაუნდა ჯასტინ! საიდან მოიტანე რომ მოგატყუე?!
- შეიძლება თვალები დახუჭული მქონდეს, მაგრამ არ მეძინოს!
- ჯასტინ... მე მართლა დავბრუნდები! მართლა მიყვარხარ! ნუ ლაპარაკობ სისულელეებს!
- მაშინ რატომ მატყუებ?!
- არ გატყუებ! ასე გინდა დავემშვიდობოთ ერთმანეთს?!
- მე მინდა რომ სიმართლე მითხრა! დაბრუნდები?!
- რათქმაუნდა! - თავი ვეღარ შევიკავე და ცრემლები წამომივიდა.
ჯასტინი ნაზად მომეხვია, მაგრამ შემდეგ ისე ძლიერად მიჭერდა ხელებს თითქოს დამუდამოდ დარჩებოდა მისი ხელები ჩემს სხეულზე.
მე კი მართლა ასეთი შეგრძნება მქონდა.
თვითმფრინავიდან როცა გადმოვედი, საშინელად არ მესიამოვნა აქ ყოფნა.
დედა და სოფი დამხვდნენ აეროპორტში, აქედან დედას სახლში წავედით.
- შენ გადაწყვიტე სად იცხოვრებ ჩემთან თუ სოფისთან!
- სოფისთან! - უხეშად ვუპასუხე. - დედა... მე არ მინდა აქ ყოფნა!
- რატომ?
- ლოს-ანჯელესში მირჩევნია... იქ უამრავი მეგობარი მყავს, ძალიან კარგად ვარ!
- საქმე მეგობრებს არ ეხებათ, შენ კარიერას უნდა მიხედო! სამსახური უნდა იშოვო!
- იქ გავაკეთებ ამ ყველაფერს!
- შენ არაფრის გაკეთება არ შეგიძლია! - ცოტახანში მითხრა.
ხმა აღარ გამიცია, გავბრაზდი, თავი ფანჯარას მივადე და ვუყურებდი კარგად ნაცნობ და ამავდროულად ჩემთვის მივიწყებულ ქუჩებს, სახლებს, ეზოებს, პარკებს.
აქაურობა რაც არ უნდა ფერადი ყოფილიყო, მეგონა რომ შავ-თეთრი იყო.
მისი სახლში თავს საშინელად ვბრძნობდი, მინდოდა გავქცეულიყავი, თუნდაც ფეხით ჩავიდოდი ახლა ლოს-ანჯელესში.
- ერთი რაღაც უნდა გითხრათ ორივეს... ეს არც სოფიმ არ იცის!
- რა მოხდა? - იკითხა სოფიმ.
- დამელოდეთ!
ოთახში მაღალი, ნორმალური წონის, საშუალო ასაკის მამაკი შემოვიდა. დიდი არაფერი გამორჩეული, მაგრამ საკმაოდ სიმპატიური.
უკვე ყველაფერი გასაგები იყო, დედას აღარც ვუსმენდი.
ახალი მამა?! ნამდვილად მიუღებელია! ეს კაცი მამაჩემს ვერასდროს შეცვლის, არ მივიღებ ისე როგორც მამას! თუნდაც დედას ძალია უყვარდეს, ჩემთვის სულ ერთია!
- კარგი, ოღონდ იცოდეთ! მე არც მამას დაგიძახებთ და არც ჩვენი ოჯახის წევრად ჩაგთვლით! თუმცა, ეს ოჯახი არ არის! ეს დიდი აერულობაა!
წამოვდექი და სახლიდან გამოვედი.
ქუჩაში უაზროდდავდიოდი, რამდენი ნაცნობი შემხვდა, ზოგმა მიცნო და მომესალმა, ზოგი არც მომესალმა... ზოგს არც შევუმჩნევივარ, ზოგი კი ისე მცნობდა როგორც ჯასტინ ბიბერის შეყვარებილი.
შესაძლო იყო აქ შემხვედროდა ლუკასი, მაგრამ არ მეგონა თუ შემხვდებოდა მაქსი.
- ელა და შენი ყოფილი შეყვარებული სად არიან? ჯინა, ან მოლი?
- არ ვიცი, ახლა ჩამოვედი! ელა მემგონი ისევ პარიზშია, ჯინაც იქ იქნება... მოლი ალბად აქ არის! არ ვიცი და არც მაინტერესებს!
ყალბად გავუღიმე და თვალი ავარიდე.
- შენს ადგილას არ მომესალმებოდნენ! - ცოტახანში ვუხარი.
- მართალი ხარ!
- არ მესმის მაქს, ხომ იცი, რომ არასდროს შეგიყვარებ! მაინც რატომ გიყვარვარ?
- პირველი, გულს ვერ უბრძანებ! მეორე, იმედი ყველაზე ბოლოს ქრება!
გამეცინა და გზა გავნაგრძე, არ მაინტერესებდა წამომყვებოდა თუ არა მე ჩემთვის მივდიოდი.
არ ვიცი ეს როგორ ხდბეოდა, მაგრამ ჩემს თვალებში ყველაფერი შავ-თეთრი იყო, თითქოს ძველიძველი კადგრები არქივიდან.
სახლში დედა ცალკე მეჩხუბა, დღევანდელ ჩემს სიტყვებზე, შემდეგ სოფი მამაზე მელაპრაკა და ამანაც მატკინა გული.
მათთ წინაშე არ მიტირა, მაგრამ სანაპიროზე ცრემლები არ დამიშურებია.
არც ორი კვირა და არც ერთი თვე, არც ორი თვე... და არც ჯასტინი!
ჩემი ცოხვრება თანდათან შავ-თეთრიდან მხოლოდ შავში გადადიოდა!
თუმცა დღევანდელი დღე შეიძლება იმედი ბოლო წევთი იყოს!
Comment :*)
