...♡... A Story About Love Or A Love Story. Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For, So Stay Away From Me, I Love Making People Cry![10]
There is never a time or place for true love. It happens accidentally, in a heartbeat, in a single flashing, throbbing moment. ...♡... A Story About Love Or A Love Story. ________________
Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For, So Stay Away From Me, I Love Making People Cry!
ძლიერად ჩამეხუტა, ნაზად მაკოცა, მომეხვია თბილ სიტყვებს მეუბნებოდა. მე კი უბრალოდ ვუღიმოდი, სიყვარულის რა მოგახსენოთ... არ მსიამოვნებდა მისი შეხება, შეიძლება ითქვას ზიზღი, მაგრამ მეთვითონაც არ ვიცი ეს რა იყო. ჩემს თავზე გაბრაზებული უკან მივყვებოდი ჯასტინს. მანქანაში ხმას არავინ არ იღებდა, ფანჯარასთან ვიჯექი, ჯასტინი გვერდით მეჯდა საჭესთან მისი მძღოლი იჯდა. ნელა გავხედე და ახლა შევამჩნიე, რომ ჩასძინებოდა. გამეღიმა და მოვეხვიე. მის სახლში მალე მივედით, ჯასტინი გათიშული იყო, ეძინებოდა. - მომიყევი რამე! - გამიღიმა და ჩემს წინ დაჯდა. - რა მოგიყვე? რამე თუ მქონდა მოსაყოლი უკვე მოგიყევი... შენ მომიყევი! - კარგი... - ჩუმათ იჯდა და მიყურებდა. - ჯასტინ! - გამეცინა და მხარზე ხელი გავკარი. - ჩემთან ხომ დარჩები? - არა, დღეს არა! თან მარია ჩემთან რჩება დღეს. - აუ კარგი რა! სულ ერთად ხართ და მე დღეს ჩამოვედი! - ხვალ დავრჩები შენთან!.. - პირიქით რომ ვქნათ? - აუ... - მიდი, მიდი დაურეკე! - გაიცინა და კმაყოფილი სახე მიიღო. მარიას დავურეკე, ჯასტინი შხაპის მისაღებად ავიდა. საქმე არაფერი მქონდა, სანამ ის მოწესრიგდა ამასობაში დაღამდა კიდეც. აღარ დავლოდებივარ საწოლში ჩავწექი. უკვე მეძინა, მაგრამ მისმა ნაბიჯების ხმამ მაინც გამომაფხიზლა, გვერდით მომიწვა და მთელი ძალით მომეხვია. დილით მაღვიძარამ გამაღვიძა, უკმაყოფილოდ წამოვწიე თავი და მაღვიძარა გამოვრთე. - არ წახვიდე რა... - ახალ გაღვიძებული ხმით მითხრა და ლოყაზე მაკოცა. - საყვედურს მეტყვიან! ისედაც ბევრს ვაცდენ...მაშინ არც შენ წახვიდე რამე საქმეზე! ახლა ყველაზე ცუდად ვგრძნობდი თავს! როცა ჩემთან არ იყო, ერთი სული მქონდა როდის შემოვიდოდა ოთახში და ჩამეხუტებოდა. როცა ჩემთან იყო, მინდოდა წასულიყო! დიდი სიამოვნებით მოვიკლავდი ახლა თავს! ჯასტინის საყვარელ კაფეში წავედით. თავი და მუცელი საშინელად მტკიოდა, ოღონდ რატომ არ ვიცი! მინდოდა ბოლო ხმაზე მეყვირა, მეტირა და ვიღაცისთვის მეთქვა რას ვგრძნობდი! მაგრამ ამაში მეთვითონაც არ ვიყავი გარკვეული. - დღეს საღამოს რაიანი და ჩაზიც ჩამოველნ... კიდევ ერთი ჩემი მეგობარი, არ იცნობ შენ. - კარგია! - უხასიეთოთ ვუთხარი. - რატომ ხარ მოწყენილი? - მოწენილი არ ვარ, ცუდად ვარ... თავი მკტივა... - რატომ? - არ ვიცი... - წავიდეთ სხლში? ან ექიმთან? - არა, მალე გამივლის! -დარწმუნებული ხარ? - კი! - გავუღიმე. - რომელზე ჩამოდიან რაიანი და ჩაზი? - სიჩუმე დავარვიე. - შვიდზე. - და კიდევვინ ჩამოდის? - კელი, დიდად არ ვმეგობრობთ... მაგრამ აქ რაღაც საქმეები აქვს და ისიც აქ დარჩება! - კარგია... - ხო, ისე მაინც მირჩევნია ჩემგან იცოდე, რომ ადრე ერთად ვიყავით... ძალიან ადრე და ისიც ერთი თვეც არა... - ანუ ახლაც უყვარხარ! - უკმაყოფილოდ ჩავიალაპრაკე. - რატომ ფირობ ასე? - გაიცინა. - ყველა შენს ყოფილ შეყვარებულს ისევ უყვარხარ! - კიდევ ბევრს ვუყვავარ! მაგრამ მთავარი ის არის მე ვინ მიყვარს! - გაიცინა და სახიდან თმა გადამიწია. მთელი დღე ასეთ გაურკვევლობაში გავატარე! რაიანის და ჩაზის ჩამოსვლა, რათქმაუნდა გამიხარდა და ამან ცოტა გამახალისა. რაც შეეხება კელის, არც ცდილობდა კარგად დაენახებინა თავი. ერთადერთი ვისაც გაუღიმა ჯასტინი იყო, არც მომსალმებია ისე გამიარა ვითომც იქ არ ვყოფილიყავი და ჯასტინს ამოუდგა გვერდით. თვალი უკმაყოფილოდ გავაყოლე და ერთ ადგილას დავდექი. - არ წავიდეთ? - რაიანმა ჩემოდნები აიღო. - არ მომოწნს, კელი! რაიანმა გაიცინა და გვერდით დამიდგა. - არც არავის არ მოსწონს! ნუ გეშინია! - ლოყაზე მაკოცა და ჯასტინს დაეწია, მეც ნელი ნაბიჯებით წავედი მათკენ. მათთან ერთად არ წავსლუვარ, ჯერ იზაბელთან წავედი, შემდეგ ტაილერს შევხვდით. ბოლოს ისევ იზაბელთან დავრჩი და გადავწყვიტე მისთვის ყველაფერი მეთქვა! ჯერ კელიზე მოვუყევი, შემდეგ კი ჩემს გაურკვეველ გრძნობებზე. - ოდრი, არ ვიცი... მე შენს ადგილას ყველაფერს ვეტყოდი ჯასტინ! თუ არ გიყვარს უნდა უთხრა! - არა, მიყვრას მაგრამ თან რაღაც მიშლის ხელს!
- კარგად დაფიქრდი, ცოტახანში თუ ვერ გაერკვევი მეთვითონ ვეტყვი! ამას იმიტომ ვამბობ, რომ ჯასტინს მართლა უყვარხარ და ტყუილის ღირსი არ არის! და კიდევ შენი მეგობარი ვარ შენთვის ცუდს არასდროს გავაკეთებ! დღეს იზაბელი ჩემთან უნდა დარჩენილიყო, მაგრამ ვერც მან მოახერხა და მეც არ მქონდა დიდად ამის სურვილი. დაძინება ვერ მოვახერხე, ახლა იმაზე არ ვფიქრობდი რას ვგრძნობდი ჯასტინის მიმართ, ახლა უკვე ვეჭვიანობდო. შეიძლება ჯასტინს სულ არ მოსწონს კელი, მაგრამ კელი "შემტენი" ადამიანია!
ორი ხდებოდა სახლიდან ჩუმათ წამოვედი, ტაქსი გავაჩერე და ჯასტინთან წავედი. გამიკვირდა სახლი ჩაბნელებული იყო, ვიფიქრე უკვე ძინავთ-მეთქი, მაგრამ როგორც ყოველთვის ჩაზსს ჯერ კდიევ ეღვიძა. ჯასტინის ოთახის კარი ნელა შევაღე, შუქი ჩამქრალი იყო, კარი ნელა მოვხურე და ჩუმათ შევედი მის ოთახში. ფანჯრის რაპაზე დავჯექი და აქედან ვუყურებდი ჯასტინს, რომელსაც ძალიან ტკბილად ეძინა. მისი დაკარგვის მეშინოდა, მაგრამ რატომ?! ვიცი, კარგად ვიცი რა საშინელი ადამინი ვარ! მაგრამ... ეს ხომ მე არ აგდამიწყვეტია?! რომ შემეძლოს სრულიად სხვა ადამიანი ვიქნებოდი! ვცდილობ, მაგრამ ეს ასე ადვილი არ არის! ჩემი ცხოვრება ნამდვილად დიდი არეულობაა! ოჯახი?! დედა რომელიც ათაში ერთხელ მირეკავს... და?! და რომელიც თვლის, რომ მამა ჩემს გამო მოკვდა, თვლის რომ ჩემს წამოსვლამდე ყველაფერი კარგად იყო და ამის შემდეგ ყველაფერი აირია! ის საერთოდ არ მელაპარაკება, ვერ მიტანს... აქ კი... ჯასტინი! რომელიც შეიძლება არ გჯერათ, მაგრამ თან მიყვარს, თან მის მიმართ შიშის გრძნობა მაქვს... ხან მეზიზღება! და მაინც მეშინია მისი დაკარგვის! მისი ფანები... ისინი დღითიდღე მანადგურებენ მათი სიძულვილით... ჩემი ყოფილი მეგობრები რომლებიც ამას ხელს უწყობენ! ჯასტინის ეჭვიანობა, ეს საერთოდ ჭკუიდან მშლის! ეგოისტურად მექცევა, დღემდე ვერ დავაჯერე, რომ დიდი ტაილერი ჩემი მეგობარია და მას მე არ ვუყვარვარ ისე როგორც გოგო! პარკერი და კიდევ უამრავი ადამინი! მაგრამ მისი დანახვისას მავიწყდება მისი საშინელი ხასიათი, ყველაფერზე თანახმა ვარ, თუ ის ჩემთან ერთად იქნება! სწრაფად წამოვდექი და მასთან მივედი, უკნიდან მოვეხვიე და თავი მხარზე დავადე. რამდენიმე წუთი თითქოს ფიქრი უნებურად შევწვიტე, შემდეგ კი საშინელმა შიშმა შემიპყრო. შიშმა იმისა, რომ როდისმე მომიწევდა ჯასტინის გარეშე ცხოვრება, დავკარგავდი მას. მარტოობის შიშმა შემიპყრო, უნებურად მომადგა ცრემლები... შეუძლებელი იყო ახლა არ მეტირა, ყველანაირი ტკივილი რაც ცოხვრებაში გადამიტანია თითქოს გაცოცხლდა, დაბრუნდა. ყველა ჭრილობა გაიხსნა!.. ჩემა ტირილმა ჯასტინიც გამოაღვიძა. ნელა შეიშმუშნა, ამ დროს გავშეშდი, არ მინდოდა ასეთი ვენახე და ენერვიულა. მაგრამ ნელა-ნელა გადმობრუნდა ჩემსკენ და თვალებიც კარგად გაახილა, ხელები გავუშვი და წამოვჯექი. - ოდრი? როდის მოხვედი? - გაურკვევლად თქვა და თვითონაც წამოჯდა. ხმას არ ვიღებდი, ცრემლები მოვიწმინდე და თვალი ავარიდე. - მოცია, რა გატირებს? - ამ ჯერად გარკვევით თქვა, გადაიწია და შუქი აანთო. - რა გატირებს?! - შემსკენ მოიწია და გულში ჩამიკრა. - რამე მოხდა? - თვალებში დაჟინებით მიყურებდა, დიდხანს ვცდილობდი ცრემების შეკავებას, მაგრამ ვეღარ მოვითმინე საშინელი ტირილი ამივარდა, ვეღარ ვჩერდებოდი, გული სადაც იყო მეგონა ამომივარდებოდა, სწრაფად და მძიმედ ვსუნთქვადი. ჯასტინი მამაშვიდებდა, მაგრამ ვერ ვჩერდებოდი, ლაპარაკი არ შემეძლო. - გამაგებინე რა მოხდა? ოდრი! გთხოვ გაჩერდი! - ცდილობდა არ ეჩხუბა და მშვიდად ეთქვა. მთელი ძალით მოვეხვიე, მანაც მომხვია ხელები და ნელა მეფერებოდა. - please stay with me until the end! - ძლივს ამოვიღე ხმა და უფრო ძლიერად მოვეხვიე. - არასდროს მიგატოვებ! მე აქ ვარ! და მუდამ აქ ვიქნები, შენთან! გესმის?! მორჩი ტირილს, სანერვიულო არაფერი გაქვს! აქ ვარ! შემომხედე! - მშვიდად მითხრა და თვალებში ჩამხედა. ცრემლები მომწმინდა, დამამშვიდა, თბილ სიტყვებს მეუბნებოდა და ძლიერად მეხუტებოდა. ასე დიდხანს გაგრძელდა, შემდეგ თავი მის მკერდზე დავდე, მისი სიტყვები სასიამოვნოდ ჩამესმოდა ყურში, თითქოს ლამაზი მელოდია ყოფილიყო. თვალები ნელა-ნელა მეხუჭებოდა და მისი ხმა არ წყდებოდა, შემდეგ კი ღრმა ძილს მივეცი. დილით რათქმაუნდა მაღვიძარამ გამაღვიძა, სანამ მე გავახილე თვალები ჯასტინს უკვე გამოერთო. - დაიძინე! - ჩუმათ მითხრა, შუბლზე მაკოცა და გულში ჩამიკრა. მეც ასე მოვიქეცი, თვალები დავხუჭე და ძილი გავაგრძელე. შემდეგ უკვე მეთვითონ გამეღვიძა, თვალების გახელისთანავე ჯასტინის მომღიმარე სახე დავინახე. სახეზე მეფერებოდა და თან ძალიან ბედნიერი მიყურებდა. - როგორ ხარ? - ცოტახანში მკითხა და ჩემსკენ მოიწია. - კარგად... - ჩუმათ ვუთხარი. - ნურაფრის ნუ გეშინია! - მკაცრად მითხრა და შუბლზე მაკოცა. გავუღიმე და ძლიერად მოვეხვიე. ნახევარ საათში ორივე ჩაცმულები ვიყავით, ოთახიდან ერთად გამოვედით და მისაღებში ჩავედით. - Good Morning! - ბოლო ხმაზე იყვირა ჯასტინმა. მე ფრედოსკენ წავედი, რომელიც ახალი მოსული იყო, მოვეხვიე დიდი ხანი არ მყავდა ნანახი. მოკლე საუბრის შემდეგ თვალი კელის მოვკარი რომელიც ჯასტინთან მვიდა და რაღაცაზე დაუწყო ლაპარაკი. - არაფერი არ გაქვს სანერვიულო! - გულში გავიმეორე და მომღიმარე სახით მივუჯექი მაგიდას. - დღეს სადმე წავიდეთ! - წამოიყვირა ჩაზმა. - რათქმაუნდა! მე მოვაგვარებ ამას! - მხიარულად თქვა ფრედომ. - ოდრი, შენ სკოლაში არ დადიხარ? - ძალით დაწვრილებული ხმით მკითხა კელიმ და ბოლოს ყალბი ღიმილი დაამატა. - კი, დავდივარ! - მეც ასევე ყალბად გავუღიმე. ჯასტინი თანდათან ხვდებოდა რომ კელიზე ვეჭვიანობდი, მუდმივად ჯასტინთან იყო და ჩემს გამწარებას ცდლიობდა. მაგრამ მე ასე ადვილად არ ვანახებდი კელის ჩემს ეჭვიანობას. საღამოს პარკერს, მარიას და ტაილერს დავურკე და ჩვენთან ერთად წამოვიდნენ. მთელი ღამე გულში ვიმეორებდი რომ საეჭვიანო არაფერი მქონდა, დიდი სიამოვნებით მოვკიდებდი ჯასტინს ხელს და წამოვიდოდი აქედან, მაგრამ არა! კელი მას არ შორდებოდა, მასთან ერთად ცეკვავდა! მე კი ჯასტინის გამო ვერავისთან ვერ ვცეკვავდი და ის კი კელისთან ცეკვავდა! საშინელად გავბრაზდი!
ვიცი რომ პატარაა, მაგრამ ხვალ ვერ დავდებ და ამიტომ დღეს მხოლოდ ეს დავდე:*) ვიცი ცოტა უინტერესოც არის:(( დააკომენტარეთ :*) მიყვარხართ :*)
| 
