♕...♡...♕ - New Love Story Or A Story About Love ❤ Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For, I Love Making People Cry! [5]
შიეძლება ბევრი შეცდომა დავუშვი, მაგრამ ხომ იცით?! თამაში მხოლოდ ჩემი სიკვდილით მთავრებდა და არა ჩემი ცრემლით! მოთამაშეები კი ირგვლივ იმაზე მეტია, ვიდრე შეიძლება წარმოვიდგინოთ! - ეს შენი ახალი სახლია! - გამიღიმა ქალბატონმა და სახლში შემომიპატიჟა - ახლავე გაჩვენებ ყველაფერს! შენს ოთახს, წამომყევი! - ეტყობოდა ბევრი ლაპარაკი უყვარდა, რადგან აეროპორტიდან სახლამდე ენა არ გაუჩერებია. მშვიდი და წყნარი სახლი, რომლითაც აღფრთოვანებული ვიყავი!
ყველაზე მეტად ის გამიკვირდა, რომ ამ სახლში მხოლოდ ის და თავისი შვილი ცხოვრობენ, ახლა უკვე მეც! რაც შეეხება, რატომ მოვხვდი მე აქ! გაცვლით პროგრამაში მივიღე მონაწილეობა, რომელიც სამ წელს შეადგენს. - თუ არ მოგწონს შენი ოთახი, შეგვიძლია შევცვალოთ! - არა, მადლობა! ყველაფერი კარგად არის! - კარგი, ეს ჩემი შვილია, ტაილერი! - ამ სახელის გაგონებაზე გამაჟრიალა, როცა სამზარეულოში შემიყვანა, ოთახში პატარა ბიჭი დამხვდა რომელიც თავისთვის ხატავდა. - მაპატიე თუ უხეშად მოგექცევა, ძალიან უცნაური ბავშვია! მეც კი ცუდად მექცევა ხოლმე! - არაუშავს! - გავუღიმე და ტაილერის გვერდით დავჯექი. - გამარჯობა ტაილერ! - გავუღიმე, მან გამომხედა თავიდან მის სახეზე არაფერი არ აღიბეჭდებოდა, შემდეგ გამიღიმა და მომესალმა. - რადგან მას გაგიღიმა! საერთოდ არავის ელაპარაკება თავიდან, ასე უცხოებს გამარჯობასაც არ ეუბნება! - სწრაფად მიაყოლა ერთმანეთს დედამისმა, კლარამ და სხვა ოთახში გავიდა. - რამდენი წლის ხარ? - შვიდის... შენ? - ჩვიდმეტის. რას ხატავ? - მანქანებს, რომ გავიზრდები ბევრი მანქანა უნდა მყავდეს! გინდა ჩემი მანქანების კოლექცია გაჩვენო?
თბილად გამიღიმა, დავთანხმდი და მის ოთახში გავყევი. მასში თითქოს ჩემი თავი დავინახე, დედამისი ხშირად მიყვებოდა მის საქციელებზე და ამ დროს მახსენდებოდა ჩემი ბავშვობდა. ისიც უკვირდა, ასე როგორ დაგიახლოვდაო. უბრალოდ იმიტომ, რომ მე მისი მესმის და მინდა დავეხმარო, მინდა ვასწვლო ადაიმანობა და სიყავრული! ორდი დღე თავისუფალი მქონდა, შემდეგ კი Hello New School! ყველაფერი ის რაც მე ათასჯერ გამომივლია, ყველას ყურადღებას იპყრობ და ვითომც ვერ იმჩნევ. ვითომ ვერც იმას გებულობ რას ამბობენ შენზე, ზოგს შენი ჩანთა მოსწონს, ზოგს არ მოსწონს შენი ფეხსაცმელი. რას გავს, რა ლამაზია, ახალია?! მაგრამ, უბრალოდ ყველაფრის მოსმენას სჯობს ყურსასმენები გაიკეთო და გზა ისე გააგრძელო დერეფანში თითქოს ერთადერთი იყო ამ ქყვეყნად. - ვიცი, თავიდან მეც ასე ვიყავი! მაგრამ თუ სწავლა გინდა, ეს სკოლა ნადვილად კარგია ამ მხრივ! რაც სეეზება ბავშვებს მათ ნამდვილ სახეს მალევე დაინახავ... სანერვიულო არაფერია! - სწრაფად თქვა და გამიღიმა მარიამ. გოგონა რომელიც პირველი გავიცანი ამ კსოლაში. მან გამაცნო მთელი კლასი და ყველაზე ცოტა-ცოტა მეჭორავა. მის გარეშეც კარგად ვხედავდი ვინ ვინ იყო, მაგრამ მაინც დიდი სიამოვნებით ვუსმენდი. - ჩვენთანერთად არ წამოხვალ? - სკოლის ბოლოს ერთად შეიკრიბნენ ჩემი კლასის ყველაზე "მაგარი" ბიჭები და "ლამაზი" გოგონები, რომლებიც მეგობრები არიან. - არ ვიცი, სხვა გეგმები მქონდა... - სინამდვილეში არანაირი გეგმები არ მქონია, უბრალოდ მინდოდა ჩემთვის ერთ ბიჭს ეთხოვნა, რომელიც ძალიან სიმპატიური არის! ბოლოს იმდენი ვქენი, მანაც მთხოვა მათთან ერთად წავსილიყავი და მეც დავთანხმდი. რამდენი ხანია მსგავს ადგილებში მეგობრებთან ერთად აღარ ვყოფილვარ, მართალია ახლა ისინი მხოლოდ და მხოლოდ კლასელები არიან და არა მეგობრები, მაგრამ დრო გვიჩვენებს ყველაფერს!
- მართლა?! მოდელობა მეც ძალიან მინდა! - ბედნიერმა წამოიძახა მარიამ. - გრძელი ისტორიაა! ნამდვილად არ მინდა ამის გახსენება, პარიზში მოხდა! მაგრამ ხომ გითხარი, დაივიწყე! - გავუღიმე და სხვა თემაზ გავნაგრძე საუბარი. ერთ თვეში, უკვე ყველა მთელი სკოლა მიცნობდა, არა ისე როგორც ახალი გოგონა, არამედ ჩემი სახლით და გვარით! ყველაზე მეტად სწორედ მარიას დავუმეგობრდი, ისიც კი ვუთხარი, რომ პარკერი მომწონს. მოკლედ ახლა ვიცი, მარტო ყოფნა სანატრელი შეიძლებოდა გამხდენოდა, რადგან სულ მასთანე რთად ვარ!.. მაგრამ ამით იმას არ ვგულისხმობ, რომ მე ის არ მომწონს, უფროსწორად არ მიყვრას, ის ჩემი მეგობარია!
სკოლიდან სახლში დავბრუნდი, გასაკვირი არც არის დღლიი, რომ ვიქნები! კლარა აღელვებული დამხვდა. - რამე მოხდა? - გაკვირვებულმა ვკითხე. - მეტი აღარ შემიძლია! სამზარეულოში ჭურჭელი დალეწა, შემდეგ მთელი სახლი მარბებინა და ახლა თავის ოთახში ზის და ტირის! უბრალოდ რატომ?! რატომ?! რატომ აკეთებს ამას?! სწრაფად ავედი მეორე სართულზე, ტაილერი ოთახში ჩაკეტილი იყო. - გამიღე კარი! ვილაპარაკოთ, ხომ იცი დაგეხმარები! - მშვიდად ვუთხარი. შეიძლება საათზე მეტი ვიჯექი მის კარებთან და ვთხოვდი კარი გაეღო, მაგრამ მშვიდად ველაპარაკებოდი. ბოლოს გააღო კარი და მთელი ძალით ჩამეკუტა, თითქოს მე ვყოფილიყავი მისი დედა და არა კლარა! მეც მოვეხვიე, ცოტა დავაწყნარე, შემდეგ კი სასეირნოდ წავიყვანე. - ახლა მითხარი, რატომ მოიქეცი ასე? - მშვიდად ვკითხე როცა მაგიდას მივუსხედით MC-ში. - არ მინდოდა! მართლა არ მინდოდა! მაგრამ მე მომწონს, როცა იმტვრევა ყვეალფერი ჩემს გარშემო. - მისთვის მეტი შეკითხვა არ დამისვამს, მეც ასე არ ვიყავი?! ახლაც ასე ვარ ალბათ, მაგრამ თავს ძალას ვატან, რომ შევიცვალო! - სახლში არ წავიდეთ? - არა ჯერ... - მხიარულად ჩაილაპარაკა - ოდრი! ოდრი! შეხედე! - ბედნიერმა წამოიძახა, მის მზერას თვალი გავაყოლე და როცა მისი საოცნებო მანქანები დავინახე ყველაფერი გასაგები იყო. გამეცინა და მარიასთან ტელეფონზე საუბარი გავაგრძელე. - წამოდი რა! ახლიდან ვნახოთ! - კარგი, ოღონდ ცოტახანი მოიცადე... რამდენიმე წამში როცა მისკენ შევბრუნდი მის ადგილას აღარავი აღარ იყო, ტაილერი არსად ჩანდა. სწრაფად წამოვდექი და პარკში დავიწყე სიარული, მის სახელს ვიძახდი და თან ყველას ვეკითხებოდი ხომ არ გინახავთ-მეთქი. შემდეგ ვიფიქრე მანქანებისკენ წავიდოდა, სხვა სად იქნება-მეთქი, მაგრამ არც მანქანები დამხვდენენ და არც ტაილერი. საშინელად ავნერვიულდი, არ ვიცოდი რა მექნა! - ოდრი! - მისი ხმა ძალიან შორიდან გავიგონე და როცა გზას გავხედე, მისი სახე იმ მანქანის ფანჯარაში ჩანდა, რომელიც მას ასე მოეწონა და ახლა გიჟივით დქროდა ქუჩებში. გაოცებულმა გავაყოლე თვალი, სასწრაფოდ მისკენ წავედი. - ჩემს გარეშე რატომ წახვედი? - მანქანის კარი გავაღე და ტაილერი გადმოვიტვანე, არც მაინტერესებდა ვინ იჯდა საჭესთან. - შენ ტელეფონზე ლაპარაკობდი!
- მერე რა?! უარი ხომ არ მითქვამს? დამელოდე-მეთქი! - ნუ ეჩხუბები! მემგონი არაფერი მომხდარა ცუდი, ოდრი! - მართალია ხმაზე ვერ ვიაცანი, მაგრამ მისი დანახვისას ჟრუანტელმა დამიარა.
უკმაყოფილოდ ავათვარიელე და ისევ ტაილერს მოვუბრუნდი. - კიდევ მინდა! - წამოიყვირა ტაილერმა და ჯასტინს გახედა. - სახლში წასვლის დროა. - ჩაჯექით და წავიდეთ! ორივე კმაყოფილები დარჩებით, ტაილერი მანქანით კიდევ ერთხელ ივლის, შენ კი სახლში უფრო მალე მიხვალ. ტაილერი სწრაფად ჩახტა მანქანაში, უკმაყოფიოდ ამოვიხვნეშე და მეც მანქანაში ჩავჯექი. - დიდი ხანია არ მინახიხარ! - გამიღიმა. - ოდრი, ჯასტინს იცნობ? - გამომხედა ტაილერმა. - ხო...ვიცნობ... - მე აქამდე არ მიყვარდა ჯასტინი, მაგრამ ახლა მიყვარს! - ისე თქვა თითქოს ჯასტინი აქ არ ყოფილიყო, მაგრამ ის ხომ პატარაა, ჯერ ამდენი არ ესმის!
სახლს რომ მივუახლოვდი მარია და პარკერი დავინახე. მათი დანახვა გამიხარდა, ტაილერი მანქანიდან ძლივს გადმოვიყვანე! არ უნდოდა გადმოსვლა, რათქმაუნდა! ჯასტინი მანქანიდან გამოვიდა, ტაილერი უკვე სახლში იყო. - სადმე ხომ არ გავისეირნოთ ერთად? - მანქანას მიეყრდნო და გამომწვევად გამიღიმა. - მეგობრები მელოდებიან! - ჩუმათ ვუთხარი. - და ისინი რომ არ იყვნენ? - დაჟინებით მიყურებდა. - რა გინდა ჯასტინ? - გასეირნება შემოგთავაზე! - მე კი უარი გითხარი! - იმიტომ, რომ მეგობრები გელოდებიან! მაგრამ შენ არც კი იცი რას ნიშნავს მეგობარი! - მწარედ გამიღიმა და მანქანაში ჩაჯდა. მე მარიას და პარკერისკენ წავედი. - მეშვენება, თუ ეს ის არის? - მკითხა მარიამ და ჯასტინის მანქანას თვალი გააყოლა. - ხო, ის არის! სადმე წავიდეთ რა... - ჩემმა მეგაბარმა თავის დაბადებისდღეზე დამპატიჟა, წავიდეთ! თუ მოგვეწონება დავრჩეთ თუ არა და წამოვიდეთ! - პარკერს ორივე დავთანხმდით. მალევე მივედით წვეულებაზე, მართლაც უზარმაზარი სახლი იყო და თითქოს ეს, ეს იყო აფეთქდებოდა იმდენი ხალხი და ისეთი ამბავი იყო. - ოდრი, მარია! მოდით! ეს არის ალფრედო, ჩემი მეგობარი! მისი წყალობით იმართება დღეს ეს წვეულება! მიულოცეთ დაბადებისდღე! - მადლობა! შეგიძლიათ ფრედო დამიძახოთ! საღამო არაჩვეულებრივად გრძელდებოდა, მარიამ ვიღაც ბიჭი იპოვნა და მთელი საღამო მასთანერთად არის. მე პარკერთან ერთად ვცეკვავ, ხვა არც არავინ მომეწონებია. ტელეფონი მირეკავდა, ხმა რომ გმეგო და გამერჩია კლარა რას მეუბნებოდა მშვიდ ადგილას გავედი. ლაპარაკს რომ მოვრჩი, კედლებს თვალი შევავლე უამრავი ფოტოები იყო ირგვლივ. ერთ-ერთ ფოტოს უბრალოდ ცავუარე, შემდეგ კი უკან დავბრუნდი, კარგად დავუკვირდი და ეჭვიც არ შემპარვია, რომ ჩაზი იყო... შემდეგ რაიანიც ვიპოვნე და აღარაფერს ვამბობ ჯასტინზე! - We Have Only One Way! - უკან სწრაფად შევბრუნდი, მის დანახვაზე როგორც ყოველთვის უკმაყოფილო სახე მივიღე. - ერთი გზა? ხანდახან მგონია, რომ მითვალთვალებ! ჯასტინ! ჩაიცინა და ჩემთან ახლოს მოვიდა. - ნადმვლად! ჯასტინ ბიბერს მეტი საქმე არ აქვს! - გაიცინა. - ვინ იცის!.. - აქ რას აკეთებ? - შენ რას აკეთებ აქ? - არამგონია ფრედოსთან ჩემზე ახლოს იყო!.. - არ შეგეწინააღმდეგები, უბრალოდ ჩემმა მეგობარმა მომიყვანა! - დარწმუნებული ხარ, რომ მეგობარმა? რაინი და ჩაზიც შენი მეგობრები იყვნენ, კაცმა რომ გკითხოს!
- მერე შენ რა?! ეს შენი საქმე არ არის, არ აქვს მნიშვნელობა ვისი მეგობარი ხარ! რაიანის თუ ჩაზის! ისინი ადამიანები არიან! შენი მეგობრები და არა ორი ბიჭი რომელიც არის ჯასტინ ბიბერის ვითომდა მეგობარი და ყველაფერს აკეთებს რასაც ის მოისურვებს! - შენ არც კი მიცნობ მე! ამას როგორ ამბობ?! - არც შენ მიცნობ მე! - არ ვიცი რატომ, მაგრამ ახლა მზად ვიყავი მეტირა! - შეიძლება შენი ახლო მეგობარი არასდროს ვყფოილვარ, მაგრამ ვხედავ რასაც აკეთებ! - ყველა ამას ამბობს, მაგრამ სინამდვილეში ვერავინ ვერაფერს ვერ ხედავს! შეიძლება დავუშვი შეცდომები, მაგრამ თქვენ არ მაძლევთ იმის საშუალებას, რომ გამოვასწორო! ყველა, ყველა ასე მელაპარაკება... მე კი არ შემიძლია ასე გავატარო ყველაფერი, ამიტომ უარესს ჩავდივარ! ვიღაც თუ ინვალიდია და მას უნდა გავუგოთ დავეხმაროთ! მეც გამიგეთ ასე და დამეხმარეთ, ეს ჩემი ბრალი არ არის ასეთი საშინელი ხასიათები რომ მაქვს, ყველაფერზე ვღიზიანდები და მიყვარს როცა ვიღაც ჩემს გამო ტირის! გვერდი ავუარე და სწრაფი ნაბიჯებით დავტოვე იქაურობა, გარეთ გამოვედი... მინდოდა მეტირა, მაგრამ თავს ამის უფლებას არ ვაძლევდი. შემდეგ ისევ დავუბრუნდი გართობას, რამდენჯერაც ჯასტინს შევამჩნევდი ღიმილი სახიდან მიქრებოდა. ხალხი ისე ირეოდა ვერავის სახეს ვერ ვხედავდი, ვიღაცამ ხელი მაჯაში მომკიდა და თავიკენ გამწია, ვეცადე ხელი გამევებინა, მაგრამ უფრო ძლიერად მომიჭირა და მეორე სართულზე ამიყვანა. - რას აკეთებ?! გაგიჟდი?! ჯასტინ?! - ვითომ არ ესმოდა ჩემი ისე მივყავდი. მშვიდი ადგილი სახლში არსად იყო. უეცრად გაჩერდა, ჩემთან ძალიან ახლოს იდგა. მის სუნთვქას ვგრძნობდი და თითქოს ეს მთლიანად მითბობდა სხეულს. საქციელებზე ეტყობოდა ფხიზელი ნამდვილად არ იყო! უეცრად ხელი მაიკის ქვეშ უკნიდან შემიცურა, ამაზე გული ამიჩქარდა და ჟრუანტელმა დამიარა. - გაჩერდი! - ჩუმად და მკაცრად ვუთხარი, მან უბრალოდ შემომხედა და გაიღიმა. - Shhhhh! - ამ ჯერად მთელი ჩემი სხეული ეხებოდა მის სხეულს, თვალები უნებურად მეხუჭებოდა, მუცელი ისევ საშინელად მტკიოდა. აზრები ერთმანეთში მერეოდა, საშინელ სისუსტეს ვგრძნობდი. ძალიან ნაზად და ნელა მაკოცა კისერზე, ძალიან მესიამოვნა მაგრამ ამავდროულად მის მიმათ ზიზღის გრძნობა გამიჩნდა. სწრაფად გავახილე თვალები და მოვშორდი, რამდენიმე წამი შორიდან მიყურა შემდეგ ისევ ჩემთან მოვიდა, ძლიერად მომკიდა ხელი, რომ არ შევწინააღმდეგებოდი და ამ დროს მაკოცა. მაკოცა ისე, რომ მეგონა ბოლო ამოსუნთქვა იყო ჩემი, ამ ჯერად ნამდვილად მეგონა ჩემი გული ამდენს ვეღარ გაუძლებდა, გზა არეული ფიქრები საერთოდ წავიდოდნენ ჩემი გონებიდან. თავიდან გაუნძრევლად ვიდექი, შემდეგ შევეწინააღმდეგე, უშედეგოდ... შემდეგ კი დავნებდი და მეორე დილას მის მკლავებში გავიღვიძე. ასე საშინელად არასდროს მიგრძვნია თავი, მის მიმართ საშინელი ზიზღი გამიჩნდა. ცოტა პატარაა მაგრამ შაბათ-კვირას ვეცდები დავდრო :*) დააკომენტარეთ, მიყვრახართ :*)
...♡... Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For, So Stay Away From Me, I Love Making People Cry!
PrettyBoySwag
| 
