♕

 - New Love Sory Or Story About Love ❤

შინაარსი!

___________________

ოდრი…გოგონა რომელიც მუდმივად მომღიმარე სახით დადის და ცხოვრება უხარია. სკოლა…ჭორები, ბიჭები, მეგობრები…საუკეთესო მეგობრები! შური და სხვა! ცალ მხრივი სიყავრული! მის მხრიდან და უიმედოდ შეყვარებული ბიჭები მასზე, საუკეთესო მეგობრები რომლებიც მის გვერდით დგანან… საზღვარ გარეთ კარიერა და სასიყავრულო ისტორიები… განშორება საუკეთესო მეგობართან და სასიყავრულო სამკუთხედები.

ოდრის არაერთი ადამიანის გული გაუტეხია მხლოდ იმიტომ რომ მას გაეღიმა და მისი ღიმილი ყველას დაენახა, არაერთხელ დაუცინია მაგრამ არასდროს არავის გადაუხდია მისთვის სამაგიერო.

მიუხედავად ყველაფრის ძალიან საყვარელი და თბილი ადმაიანის ცხოვრებაში მოდის დრო თავი დაანებოს თავისი მეგობრების შეყვარებულებს და იპოვნოს სრულიად თავისუფალი ბიჭი რომელიც არ არის არც მეგობრის ახლანდელი და არც ყოფილი შეყვარებული.

სამოდელო კარერაში წარმატებული, სკოლაში ყველაფრის მიუხედავად წარმატებული და ცოხვრებაში წარმატებულ, მომღიმარე გოგონას ცხოვრებას  ნამდვილი სიყავრული შეცვლის!..

კიდევ უამრავი ადამიანის ტკივილზე გაცინებული ოდრი ახლა ყველას მაგივრად იწებს ტირილს… მას უყვარს ის და მის მიერ მოყენებული ყველა ტკივილი! მაგრამ მას ნამდვილად არ სდომებია ოდრისთვის ტკივლის მიყენება! 

თინეიჯერ გოგონას ორიგინალური და არაორიგინალური სასიყავრულო ისტორიები. ყოველი დღე რომლის ბოლოსაც მას აქვს იმედი, რომ ხვალ ნახავს მას! დაკარგული მეგობრები და ახალი მეგობრები… და ყველა და ყველას ცრემლის მიზეზი უბრალოდ ნადმვილი თუ არანამდვილი სიყავრული! ტყუილი და ხალხის გამოყენება, ეს მას არასდროს გაჭირვებია! დღიური რომელის წაკითხვის შემდეგაც მისი დანახვა არავის სურს! პატიება, რომელსაც არავინ არ აპირებს და ამაზე კიდევ უფრო გულნატკენი და ამავდროულად გაბოროტებული ოდრი.

მისი ცხოვრება ლამზია…და თან რთულიც!

შეუძლებელია იყოს უშნო და ადვილი სადაც არის სიყვარული.

ცრემლები მხოლოდ საყავრელ ადმაინებთან… ყველაფრის შემძლე გოგონა კი სხვა ყველასთან!..

და მაინც ცხოვრება რომელზეც უარს არავინ იტყოდა!

Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For, 

So Stay Away From Me, I Love Making People Cry!

[1]

- - - - - - - - - - - - - - - - - -

და ცხოვრება გრძელდება! - აი ასეთი დიდი ბედნიერებით ვტოვებ სკოლას ყოველ დღე! არა სკოლა მიყვარს, მეგობრები, ჭორები… შური, ბიჭები… მაგრამ უაზრო გაკვეთილები! ვერ გეტყვით რომ ყველა საგანი მეზიღება, არა ბევრი მიყვარს მაგრამ უფრო მეტი მძულს! ნამდვილად არ ვიცი რაში გამომადგება ბიოლოგია, ქიმია და სხვა… არა ნამდვილად არ მინდა! რაც არ უნდა მჭირდებოდეს მაინც ვერაფერ ვგებულობ და 45 წუთი თითქმის ყოველ დღე იკარგება ისედაც ჩემი ხანმოკლე ცოხვრებიდან!

მოკლედ რაც არ უნდა იყოს ამაზე წუწუნის დრო არ მაქ! 

მოსაწყენი კლასში ჯდომა არ არის როცა კლასში უამრავი მეგობარი გაყვს და ბოლოს იმ დონეზე მიდიხარ რომ აღარ იცი რომელთან ერთად გაატარო გაკვეთილი! ფიქრებში გახვეული ჩემთვის ნელა მივაბიჯებდი სკოლის სტადიონთან და უეცრად მომხვდა ბურთი, სწრაფად დავიჭირე და მაშინვე ვესროლე ტაილერს. 

რათქმაუნდა ხუმრობით ვესროლე, ისევე როგორც მან.

- ასეთი ბედნიერი სახით სად მიდიხარ? - ხელი გადამხვია.

- შენი აზრით? - გავჩერდი.

- შეყვარებული არ გყავს… სახლში მამაშენის გარდა არავინა… რამე მოხდა? რას მიმალავ?

- ტაილერ! მე მივდივარ!

- ვიცი…სკოლის მერე სახლი…სახლი სკოლა! სულ სიარულში ხარ!

- არა ტაილერ! მომცეს უფრლება! მამა დამთანხმდა და მივდივარ პარიზში! - ბდენიერი თვალებით ვუყურებდი.

- კარგი რა ოდრი… მეგონა რამე სერიზოულს მეუბნებოდი!

- რა?! საზიზღარი და საშინელი მეგობარი ხარ! 

- შენ და იზაბელი ვიცი… მიდხართ რაღაც უაზრო გამოსვლაზე პარიზში… თუ გაგიმართლათ შეიძლება წარმატებული კარიერა ააწყოთ! ბლა ბლა ბლა!

- თავი დამანებე რა!

- არა! კარგი! მოიცა… და ის სად არის?

- ვინ?

- მეორე წარმატებული მოდელი! - დამცინავად დაიწყო ლაპარაკი.

- მისმიმე ტაილერ! 

- გისმენ!

დაბნეული თვალებით ვუყურებდი, შემდეგ კი მის გამომეტყველებაზე სიცილი ამიტყდა.

- სერიოზულად სად არის იზაბელი?

- არ ვიცი მითხრა შენთან მოვალო და ალბად უკვე სახლშია…

- და სკოლაში რატომ არ იყო?

- დაეზარა!

- რათქმაუნდა! 

- შენც წამოხვალ?

- არა…

- წამოდი რა... მარტო სიარული მეზარება!

- ხო თუ ასე გინდა…

- ხო ძალიან მინდა! 

გზაში როგორც ყოველთვის მუცელი ამტკივდა, ჩემთვის რთული მისახვედრი არ იყო რომ მუცელი სიცილისგან მტკიოდა!

მოკლედ ტაილერი… არაჩვეულებრივი ფეხბურტის მოთამაშე და კლოუნი! გოგოები გიჟდებიან მის თმაზე და თვალებზე… მე კი ვფიქრობ რომ სიმპატიურის არაფერი არ დაკრავს, მაგრამ ლამაზი ბიჭია! ასე რომ ვეუბნები ხმას აღარ მცემს ხოლმე,მაგრამ მე მართლა ასე ვთვლი!

- Hello Friends! 

ღიმილით შეგვეგება იზაბელი, მამჩემი მასთან ერთად მაგიდასთან იჯდა და კარტით თამაშობდნენ. ხო მამა… როგორ გითხრათ, მარტო მამაჩემი არ არის, ის ჩემი ერთ-ერთი საუკეთესო მეგობარი და ასევე ჩემი მეგობრების მეგობარია!

მასთან ბევრად უფრო ახლოს ვარ ვიდრე დედასთან, დედამ ჩემს შესახებ  თითქმის არაფერი არ იცის!

მივედი და იზაბელს კალთაში ჩავუჯექი.

-იცი რომ ტაილერმა დაგვცინა?

- რატომ? - ინტერესით მკითხა იზაბელმა.

- პარიზი… ყველაფერი სისულელედ მიაჩნია!

- იცინის ის ვინც ბოლოს იცინის, ტაილერ!

- მე ჯერ არ გამიცინია სყავარელო! - მომგებიანად უთხრა ტაილერმა და მისაღებ ოთხარში გავიდა.

მე, მამა და იზაბელი დიდხანს ვლაპარაკობდით პარიზზე. შემდეგ სამეცადინოდ წავედით, ვითომ ვიმეცადინეთ და შემდეგ წავედით ფართიზე ვალენტინობასთან დაკავშორებით, მართალია ვალენტინობა ხვალ არის,მაგრამ გვიჭირს მომთმენა და დღეს გადმოვიტანეთ!

მოკლედ დიდად ჩაცმულობას არ გადავყოლოლვართ, ჩვეულებრივად ჩავიცვით…

საღამო კარგად გავატარე, ძალიან კარგად გავერთე და ტაილერის დაცინვაც მოვასწარით… 

როდისაც მშვიდი მუსიკა ჩაირთო და ყველამ ნელა დაიწყო ცეკვა თავის პარტნიორთან… უეცრად აღმოვჩდნი მარტო არც იზაბელი არ ყოფილა ჩემთან.

სანაპიროს ჩავუყევი და ფიქრებს შევყევი.

ვიცი ბევრი ფიქრობს იმას თუ სად არის ახლა მისი მეორე ნახევარი, როდის შეხვდება მას,როგორია… მეც… მეც ამ ფიქრებს შევყევი,მაგრამ ზედემტად შევყევი… გზა მომღიმარე სახით გავნაგრძე და ახლა პარიზში წავიდნენ ჩემი ფირები… არა პარიზში ნამყოფი ვარ,მაგრამ ახლა სულ სხვა რამის გამო მოვდივარ!

ახლა ჩემი ცხოვრებით ბედნიერი ვარ და ვიწყებ მომზადებას მომავალი დაბრკოლებისთვის… ხომ ასე ხდება? კარგი…შემდეგ ცუდი…მერე ისევ კარგი და მერე ისევ ცუდი…და ასე გრძელდება ბოლომდე!

ბოლოს მივხვდი, რომ ძალიან ბნელოდა და დროზე უნდა დავბრუნებულიყავი უკან. ფლორიდა… ზოგი საერთოდ აქ მოხვედრაზე ოცნებობს… თუ არა? მოკლედ რა მნიშვნელობა აქვს.

სიბნელეში მხლოდ გამოსახულებებს ვარჩევდი და ასე ვხვდებოდი საით უნდა წავსულიყავი. ჩემთვის ჩუმად ვმღეროდი და თან ნელა მივაბიჯებდი.

ჩემკენ მორბენალი რიკის დანახვისთანავე სიცილი ამიტყდა, ამაზე სასაცილო ახლა არაფერი იყო. თან მთვრალი ძლივს იდგა ფეხზე მაგრამ მაინც მორბოდა… უფრო სწორად უნდოდა, რომ ერბინდა.

ბოლოს კიდევ ერთხელ წაიქცა და ამჯერად მე გავიქეცი მისკენ და ქვიშა შევაყარე.

- შენ რა გაგიჟდი?! 

დარწმუნებული ვერც მიცნო, მაგრამ შემდეგ მის წინ დავჯექი და ჩემი სახე რომ გაარჩია ისე დაიწყო მოქცევა ვითომ არც მთვრალი იყო და არც დაუყვირია ჩემთვის. რიკი მართალია ჩემი მეობარია, მაგრამ ბავშვობიდან ჩემზეა შეყვარებული… არ ვიცი ხვალ იმედია არაფერს არ მაჩუქებს და კიდევ ერთხელ არ ამიხსნის სიყვარულს! ყოველ წელს ერთი და იგივე ხდება… მე კი ყოველ წელს ვუღიმი და ისევ ვტოვებ მას… ჩემი ხმადაბალი უარით.

- აქ რა გინდა? - საუბარი მე წამოვიწყე თან ვუღიმოდი.

- არ ვიცი… შენ?

- ვსეირნობდი… პარტნიორი ვერ ვიპოვნე საცეკვაოდ და ისევ ჩემი ფიქრების პარტნიორი გავხდი!

- მატყუარა ხარ! პარტნიორის ძებნა რომ დაგეწყო აუცილებლად მიპოვნიდი! - ხელი ხუმრობით გამკრა.

- სემი სად არის? - სემი მისი შეყვარებული, თუმცა როგორც გითხარით მას მე ვუყვარვარ… სემი კი მოსწონს.

- მე რა ვიცი სად არის…

- რიკი ასე ნუ ექცევი!

- როგორც მინდა ისე ვექცევი! ჩემი შეყვარებულია შენი კი არა!

- კარგი რა… 

- შენსავით არ მიყვარს და ამიტომ ვექცევი ცივად.

-  საერთოდ რომ დაშორდე უკეთესი იქნება!

- რომ დავშორდე შენ რა? შემიყვარებ?

- მე ისედაც მიყვარხარ! ოღონდ მეგობრულად!

- მე ამაზე მეტი მჭირდება…

- მეც ბევრი რამ მჭირდება რიკი! და მოვრჩეთ ახლა!

- კარგი… წავიდეთ?

- წავიდეთ…

მოკლედ ასეთი საუბრის შემდეგ როგორც ყოველთვის დაძაბულები ვართ ერთმანეთთან,მაგრამ ასე მხოლოდ მაშინ ხდება როცა მთვრალია… ძირითადად ასეთი საუბრები არ გვაქ ხოლმე.

მეორე დღეს სკოლის შემდეგ სტადიონზე წავედით.

ბერვმა მაჩუქა საჩუქრები, ზოგგმა საერთოდ არც მიუთითა ვინ იყო, ზოგმა თვითონ მომიტანა.

- მოდის მოდის მოდის! - შემანჯღრია იზაბელმა.

- ვინ მოდის?

- ლუკასი!

ლუკასი, ჩემი ერთადერთი სიყვარული! სამწუხაროდ ის ჩემზე დიდია და სკოლა დიდიხნის წინ დაამთავრა.

მართალაი მეგობრობს ჩემთან,მაგრამ როგორც რიკის ვუყვარვარ მე… ასევ ეუიმედოდ მიყვარს მე ლუკასი.

მითუმეტეს როცა მას შეყვარებლი ყავს. მოლი...

არ მოგატყებთ ჩემი მეგოაბრია მოლიც… მაგრამ ამინც ხშირად ვჩხუბობთ, გამომწვევი მე ვარ რადგან მომივლის ხოლმე შური!

მოკლედ ერთხელ და სამუდამოდ გაგაცნობთ ჩემს ოჯახს!

რათქმაუნდა მე ოდრი!

მამა - გაბრიელი.

დედა - სანდრა.

და - სოფი.

და კიდევ ერთი ჩემი მეგობარი! ელა.

ელა უკვე პარიზშია, დედამისი იქ ცხოვრობს მამამისი აქ… სწორედ მასთან დავრჩებით მე და იზაბელი პარიზში.

- რას შვრებით? - უეცრად გადამკოცნა მოლიმ.

- არაფერს შენ?

- ლუკასი დღეს რომანტიკულ საღამოს მიმზადებს! თუ გამიმართლებს შეიძლება ხელი მთხოვოს! - ჩუმად მითხრა, ისე რომ არავის გაეგო განსაკუთრებით ლუკს.

როცა ლუკასმა დაგამკოცნა, მზად ვიყავი აღარ გაემშვე…მაგრამ...

- დარწმუნებული ვარ შენ და იზაბელს სახლი საჩუქრებით გატენილი დაგხვდებათ! - გაიცინა ლუკასმა.

- უაზრო საჩუქრები… ვინც მე მინდა ის მიანც არ მაჩუქებს და… - ჩემთვის ჩავილაპარაკე იდეაში, მაგრამ ყველას გაეცინა.

- და შენ ვინ გინდა? - ინტერესით მკითხა ლუკასმა - თუ არა ბოდიში ეს საიდუმლოა!

როგორ მინდოდა მეთქვა რომ მიყვარდა, მაგრამ!.. რომ ვხედავდი მოლის მის გვერძე იჯდა და ეფერებოდა მინდოდა მოლი კი არა ლუკასი მეცემა!

მოვკიდე ჩანთას ხელი და ისე წამოვედი არაფერი მითქვამს, ცოტახანში როგორც იქნა მიხვდნენ რომ იქ აღარ ვიყავი და დამირეკეს. არ მიპასუხია… იზაბელი მიზვდებოდა რაშიც იყო საქმე და დანარჩენები არც მაინტერესებდნენ.

- სოფი სახლში რა გინდა?

- არაფერი… შენ საჩუქრებს ვჭამ! - ხელში შოკოლადები ეჭირა - ჩემი უკვე შევჭამე!

- გასუქდები! - გავიცინე.

- ხომ მითხარი მეგობრებთან ვიქნებიო… რატომ დაბრუნდი?

- არაფერი სიეთი… უბრალოდ დავიღალე..

- მემგონი შეყვარებული არის ჩემი დაიკო!

- არა!

- კარგი რა ოდრი! შენ ხელა მეც ვიყავი! მახსოვს თხუთმეტიწლისას როცა ამიხსნა დანიელმა სიყავრული…დეგენერატი! - მისი ყოფილი შეყვარებული - მითხარი ვინ გიყვარს!

- ლუკასი…

- ლუკასი?! მერე მოლი? მოლი ხომ შენი მეგობარია?

- კი! და სწორედ ამიტომ წამოვედი!

- კარგი რა! დაივიწყე!

- ვეცდები!

- რიკი?

- რიკი არ მიხსენო! ისე დღეს საერთოდ არ მინახავს?

- მემგონი მიხვდა რომ არ გიყვარს!

- იმედია… გუშინაც ვიჩხუბეთ…თან მთვრალი იყო… მე სემი მეცოდება!

- კარგი ჯერ შენ თავს უშველე და მერე შეიცოდე სხვები!

- ანუ?

- ლუკასი დაივიწყე! თან პარიზში რამდენი სიმპატიური ბიჭია!

- სულაც არა…

- როგორ არა! თან მოდელები…

ყოველ დღე ერთი და იგივე… სკოლა სახლი…სახლი სკოლა…როგორც ტაილერი ამბობდა.

სემესტრის ბოლოს ჩემი ნიშნები რომ ვნახე გაკვირვებული ვიყავი რადგან საკმაოდ კარგი ნიშნები გამომყვა.

რა დამავიწყებს! 20 ივნისი! აეროპორტი ჩემი მეგობრებით იყო გადატენილი, ჩემი და იზაბელის მშობლები ჩვენთან ერთად იდგნენ და გვემშვიდობებოდნენ… მე თავლებით ლუკას ვეძებდი ვიცოდი მოვიდოდა… ის თუ არა მოლი აუცილებლად მოვიდოდა.

- ხომ იცი რომ ძალიან მიყვარხარ! - ირონიულარ დაიწყო ტაილერმა და გადამეხვია.

- ვიცი… და ისიც ვიცი რომ ძალაინ გწყინს ჩემი წასვლა და იზაბელის… შეიძლება გაიცინო მაგრამ ვიცი რომ მოგენატრებით!

- მეც ვიცი რომ მოგენატრებით!

- ნუ ეძებ ლუკას! - ხელი გამკრა სოფიმ და გადამეხვია.

- დამიჯერე იმდენს იპოვნი საგაონებელში ჩავარდები რომელი უფრო გიყავრს!

- დმაირეკე ხოლმე!

- აუცილებლად!

კი მოლი მოსუილი იყო, მაგრამ ლუკასი არა.

თვითმფრინავში მოწყენილი ავედი, ვფიქრობდი ლუკასსზე, მაგრმა თან ვცდილობდი მასზე არ მეფიქრა.

- უკვე ვფიქრობ იმაზე, თუ რომელს არგვირჩევენ და რომელს მოგვიწევს იქ სამი თვით ყოფნა და რომელს ერთი კვირით!

- იმედი ამქვს ორივეს აგივრჩევენ! - თავი მხარზე დავადე.

ვერ აგიღწერთ რა რეაქცია მქონდა ელას დანახვაზე!

ყველა ჩვენ გვიყურებდა, სამივე ბოლო ხმაზე ვყვიროდით სიხარულისგან და თან მთელი ძალით ვეხუტებოდი.

- უი გაიცანით ეს არის ჯინა! ჩემი მეგობარი!

მოკლედ ოთხი გოგო ერთ სახლში… ტოლები… მითუმეტეს ელას დედა საზღვარგარეთ იყო წასული! ამაზე უკეთესი რა უნდა ყოფილიყო?!

იმ დღესვე დავღალეთ ფოტო აპარატი და სრულიად ვაპიზი ფოტოები გადაღებით!

იმ დღესვე გვაიცანი ჯინას შეყვარებუილი მაქსი.

ძალიან საყვარელი და მხიარული.

თავიდან ჯინა ცოტა მორცხვად იყო, შემდეგ ისიც აგვყვა და მთელი პარიზი "ავაწიოკეთ".

მოკლედ გეტყვით რომ ეს დღე არაჩვეულებრივი იყო.

- აუ ვინმე წავიდეს და კიდევ იყიდოს რა კიდევ სასუსნავები!

- კარგი მე წავალ! - წამოვიყვირე.

- მეც წამოვალ… - ნელა მოშორდა მაქსი ჯინას და უკან გამომყვა.

- პარიზში პირველად ხარ?

- არა… მაგრამ ახლა გარკვეული მიზეზების გამო ვარ აქ და არა მხოლოდ გართობისთვის და დასვენებისთვის.

- ხო ვიცი… მოასწრო ელამ ყველაფრის მოყოლა! - გაიცინა - იზაბელიც ძალიან ლამაზია… მაგრამ მგონია რომ შენ აგიყვანენ!

- მირჩევნია არც ერთი არ აგვიყვანონ თუ ჩვენს შორის უნდა მოხდეს არჩვენის გაკეთება!

- მაგრამ ეს შენზე არ არის დამოკიდებული… იქ არ აინტერესებთ შენ ვისი მეგოაბრი ხარ თუ საუკეთესო მეგობარი!

- ხო ვიცი… კარგი მოვრჩეთ ამაზე ლაპარაკს!

- როგორც გინდა… შენმა შეყვარებულმა როგორ გადაიტანა შენთან განშორება?

- შენყავრებულმა? რატომ ფიქრობ რომ შეყვარებული მყავს?

- არა?! ასეთი ლამაზი…

- ჰაჰა მადლობა!

- ანუ შანსი მაქვს?

- არა… არ გაქვს! შენ შეყავრებული გყავს! შენი შეყვარებული კი ჩემი მეგობარია არა?

- ჯერ არ ხართ მეგობრები!

- არც ჩვენ!

- მე სულაც არ მინდა შენი მეგობრობა… 

- მე ვიცი შენ რაც გინდა მაგრამ დაივიწყე!

- ვნახოთ!

- It's not so easy to love me!.. დაიმახსოვრე! ჩემთან ყოფნა ძალიან რთულია!

- მიყვარს დაბრკოლებები!

- მე კი ჩემი მეგობრები ან მომავალი მეგობრები მიყვარს! - გავუღიმე და მაღაზიის კარი შევაღე, უკანა გზაზე ხმა არ ამოგვიღია, ჩემს უკან მოდიოდა და ვგრძნობდი მის დაჟინებულ მზერას. არ მოგატყებთ ნამდვიად მომწონს მაგრამ არ მიყავრს და მითუემეტს ის ჯენას შეყვარებულია! ყოველთვის ასე რატომ მემართება?! ჯერ ლუკასი…რიკი საერთოდ! დამავიწყდა მეთქვა რომ ვალენტინობის შემდეგ რიკი აღარ დამლაპარაკებია!

მეორე დღეს წავედით სააგენტოში მე და იზაბელი.

ორივე ვნერვიულობდით, ჩვენ და კიდევ სხვა მოდელებს ფოტოები გადაგვიღეს და დაახლოებით ორი საათი სიარულს "გივმოწმებდნენ".

საღამოს როცა ჟიურიმ ჩემი სახელი კიდევ ოთხ გოგოსთან ერთად გამოაცხადა, არ ვიცოდი უნდა გამხარებოდა თუ ტირილი დამეწყო რომ იზაბელი სახლში ბრუნდებოდა.

მინდოდა პროტესტი გამომეთქვა,მაგრამ იზაბელმა შემაჩერა.

- ეს ჩემზე მეტად შენ გინდოდა! და მთავარია შენ მოხვდი!

ამაზე აღარც გვილაპარაკია, ერთ კვირაში იზაბელი სახლში დაბრუნდა და პარიზი ბევრად უფრო მოსაწყენი გახდა… მაგრამ ელაც ჩემს გვერდით იყო და მამხნევებდა.

 It's Just A Bad Day…Not A Bad Life!

დააკომენტერეთ :*)

 - PrettyBoySwag ❤