♕...♡...♕ - New Love Story Or A Story About Love ❤ Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For, So Stay Away From Me, I Love Making People Cry! [4]
ფარდა ჩამოვაფარე, ახლა უკვე იმაზე მეღიმებოდა, რომ ისევ შევხვდი ჩაზს და რაიანს. ასევე ადამიანს, რომელიც მუდმივად ჩაბმულია თამაშში, რომელიც მე ასე ძალიან მიყვარს. დილა ისევ ისე მზიანი იყო, როგორც ყოველთვის მქასმა გამაღვიძა. შემდეგ კაფეშე წავედით, უაზრო საუბრების შემდეგ მივხვდით ჯობდა რამე გვეკეთებინა. ლუკასი და მაქსი სავარჯიშოთ წავიდნენ, მე კი ისევ გზას გავუყევი და სეირნობას შევყევი. შეიძლება ფიქრებში დიდხანს დავრჩენილიყავი და უკან არ დავბრუნებულიყავი, რომ არა რაინის მესიჯი. მის შემოთავაზებას დავთანხმდი, ჩემთან მოდიო, მეც რათქმაუნდა საქმე არაფერი მქონდა და დაუფიქრებლად წავედი. ამ ჯერადაც ჩემი ბედნიერი მომღიმარე სახე, სიმწრის ღიმილად გადაიქცა. - არ გელოდი!..ჩემთან მოხვედი? მადლობა რომ მიმინახულე! - ერთმანეთს სწრაფად მიაყოლა და გამიღიმა. - არც მე არ გელოდი, ჩაზი ან რაიანი სახლშია? - Nope, ახლახან წავიდნენ. - მალე მოვლენ? - არ ვიცი... შეგიძლია შემოხვიდე! შევედი და შემდეგ ძალიან ვინანე, საშინლად დაძაბული ვიყავი, ერთმანეთს უაზრო კითხვებს ვუსმევდით და პასუხი არც გვაინტერესებდა. ბოლოდ ისევ რაიანმა და ჩაზმა გადამარჩინეს, მათმა გამოჩენამ დაძაბულობა მომხსნა და ჯასტინს სასწრაფოდ მოშორდი. საღამოს რაიანს და ჩაზს ლუკასი გავაცანი, მაქსი ისედაც იცნობდა მათ. საღამო კი ჩემს საყვარელ ადგილას გავატარე, ამ ჯერად ჩაზი და რაიანიც ჩვენთან ერთად იყვნენ. როგორც ყოველთვის, აურზაურში თანდათან ყველა თვალს მოეფარა და ვერც ერთს ვერ ვხედავდი, ვერც ჩაზს, ლუკას თუ სხვას. თუმცა ის კუდში დამყვებოდა, სადაც მე ვიყავი ისიც იქ მოდიოდა, არ ცეკვავდა, არ სვამდა, უბრალოდ მე "მითვალთვალებდა". გამომწვევად გავუღიმე და შედარებით მშვიდ ადგილას გავედი, ვიცოდი ისიც გამომყვებოდა. არამგონია ეს გამეკეთებინა ფხიზელს, რადგან მასთან ერთად ყოფნა არ მიყვარს! - რატომ არ ცეკვავ? - აუცილებელია? - მაშინ აქ რა გინდა? - ქვევიდან ვუყურებდი და თან ვუღიმოდი. - ვცდილობ შენზე მეტი გავიგო, რომ უკეთესად ვითამაშო! - ოდნავ გამიღიმა. - მკითხე! მკითხე რაც გინდა, დაგეხმარები!.. - დამცინავად ვუთხარი. თვალის დახამხამებაში მან კედელთან მიმიყვანა, ასე ახლოს მასთან არასდროს ვყოფილვარ. მხოლოდ ახლა დავინახე მისი თვალები კარგად და მივხვდი დალეული ჰქონდა, მე კი თითქოს უეცრად გამოვფიზლდი. ისევ ის საშინელი გრძნობა დამეუფლა, ამ ჯერად უფრო ძლიერი! მეგონა ჩემი გულის ხმა, მუსიკის ხმას უსწრებდა. მეგონა მას ესმოდა ჩემი გულის ხმა, მეგონა ყველას ესმოდა ჩემი გულის ხმა! - You're Scared For Love! - მისმა ხმამ გამომაფხიზლა, მაგრამ ტკივილი არ შეუჩერებია. - Love? It's A Big Shit, So Stay Away From Me, I Love Making People Cry! - ხანმოკლე დუმილის შემდეგ ვუთხარი და გვრდი ავუარე. ასეთი სისუსტე არასდროს მიგრძვნია, თითქოს ის ერთადერთი ყოფილიყო ვისაც ჩემი დამარცხება და ჩემი შეცვლა შეეძლო. - ოდრი, უნდა ვილაპარაკოთ! - მშვიდი ხმით მითხრა ლუკასმა, მაგრამ ეტყობოდა, რომ ნერვიულობდა. ჯასტინს გავხედე, რითიც ლუკას ვაგრძნობინე, რომ აქ არ უნდა გველაპარაკა. ხელი მომკიდა და აქაურობას საერთოდ მომაშორა, ფეხით საკმაოდ ბევრი მატარა და შემდეგ სევდიანი ხმით დაიწყო. ჯობდა საერთოდ არაფერი ეთქვა, დაემალა ჩემთვის და უბრალოდ მომავლისთვის მიენდო ეს საქმე. მაგრამ ამის გამო მას როგორ ვუსაყვედურო?! თავდაპირველად არანაირი გრძნობა არ მქონია, როცა მამაჩემზე გავიგე, ჩემთვის ახლა სულ ერთი იყო ის გადარჩებოდა თუ არა... ასე მეჩვენებოდა, რომ სულ ერთი იყო. შუა გზაში ისე მოვშორდი მას, ვერ მიხვდა. თავიდან მშვიდი ნაბიჯებით მივდიოდი, შემდეგ კი არ ვიცი რა დამემართა. თითქოს თვალწინ დამიდგა ყველა ჩემი მოგონება, ყველაფერმა თვალწინგადამირბინა, ყველა ჩემი ბავშვობის მოგონება თვალწინმედგა. თანდათან ნაბიჯებს ვაჩქრებდი, შემდეგ მივრბოდი ოღონდ სად არ ვიცი, თითქოს ცრემლებს გავურბოდი... მაგრამ სად?! ისნი ყველგან მპოულობდნენ და ბოლოს მოახერხეს ჩემი დაჭერა. ცრემლებად ქცეული ჩემი სახე, ამდენი როდსიმე მიტირია?! არასდროს მახსენდბეა, აქამდე არასდროს დავფიქრებულვარ, მაგრამ ახლა ვხვდები მამა ერთადერთი ადამიანია რომელსაც ჩემი სჯერა და მედნობა! ერთადერთი! ყოველთვის იყო, არის და იმედი ხომ მაინც ბოლოს კვდება, იქმედია ინება! როგორც ლუკასმა მითხრა, მან იმ წყალში, იმ ოკეანეში დაკარგა გონება, რომელსაც მე ამდენ რამეს ვუყვებოდი. რამდენი ღამე მაქვს გატარებული ამ ოკეანესთან?! რამდენი რამ მითქვამს მისთვის?! ახლა კი მის გამო მამაჩემი კვდება?! გამწარებული სანაპიროზე ჩავედი და ტალღებს ფეხს ისე "ვურტყამდი" თითქოს რამეს დავუშავებდი, თითქოს ვატკენდი. ბოლო დროს ისეთი ტკივილები მაწუხებს, რაც აქამდე არასდროს მქონი. მაგრამ ახლა, ეს იმდენად მტკენდა, იმედნად მტკენდა გულს, რომ მეტი უბრალოდ აღარ შემეძლო. მეგონა ქვიშაში ცრემლებისგან ახალ ოკეანეს ვქმნდი. ვიცოდი მეძებდნენ, მაგრამა რავინ მაინტერესებდა. ვეჩხუბებოდი, ვუყვიროდი, გიჟივით, შეშლილივით, ვბრაზობდი ოკეანეზე! თითიქოს ცოცხალი ყოფილიყო, თითქოს ჩემი მართლაც ესმოდა მას. არ ვთხოვდი, თითქოს ბრძანებას ვაძლევდი, რომ მამა დაებრუნებინა, მისთვის სიცოცხლე არ წაერთმია! - მას ტყუილად ეჩხუბები, ვერაფერს შეცვლის! - ეს ხმა გულში მომხვდა, თავი არც ამიწევია, ვიგრძენი ჩემს გვერდით იჯდა - აქ ყოფნით რამეს უშველი?! ვინმეს გადაარჩენ?! - მიუხედავად იმისა, რომ მკაცრად მითხრა ხმა არ აუწევია. თავი მუხლებს ნელა მოვაშორე და მხოლოდ მის გამოსახულებას ვხედავდი, რადგან სიბნელე იყო. - შენ იმედს კარგავ, ბრძოლას წყვეტ და ამიტომ ისიც შენსავით მოიქცევა!.. მემგონი ახლა აქ არ უნდა იყო, უნდა ზრუნავდე იმაზე, რომ მასთან მოხვდე, ბოდიში მოუხადო ყველაფრისთვის! მადლობა გადაუხადო და შემდეგ მასთან ერთად გააგრძელო ბრძოლა! - არ შემიძლია! - შეიძლება უკვე გვიანი იყო ჩემი პასუხი, იმ შეკითხვაზე რომელიც არ დასმულა, მაგრამ როცა შევძელი მაშინ ამოვიღე ხმა. ცოტახანში წამოდგა, თვალი ნელა ავაყოლე. საშინელად შემეშინდა მარტოობის. - გთხოვ, არ წახვიდე! - ცრემლნარევი ხმით ვუთხარი, სრულიად დაუფიქრებლად. ჩაიცინა და ხელი გამომიწოდა, ისე ძლიერად მიჭედა თითქოს ეშინოდა მოულოდნელად არ გავქცეულიყავი. უბრალოდ სახლში მიმიყვანა. მაქსი, ლუკასი, რაიანი და ჩაზი, ყველა მე მამშვიდებდა. არადა ახლა ნადმვილად მინდოდა ყველას დაენებებინა ჩემთვის თავი. ალბათ არ გაგიკვირდებათ, რომ ღამეს თვალი არ მომიხუჭავს, სამაგეიროდ გამტენიისას თავი საშინლად მტკიოდა და მიუხედავად იმისა, რომ მეძინებოდა ვერ ვახერხებდი დაძინებას. ჩვეული მზე, მაგრამ ამ ჯერად არაფრის მომტანი. - იქნებ ჯობს დავბრუნდე და ვნახო? - ლუკას შევეკითხე. - როგორც გინდა! რათქმაუნდ აუკეთესი იქნება! - გონს რომ მოვიდეს და ჩემი ნახვა არ ესიამოვნოს?! - სისულელეა! - საშინელება ხდება ჩემს თავს, ასე ცუდად არასდროს ვყოფილვარ! არასდროს!
- ყვეალფერი კარგად იქნება, მამაშენი გადარჩება! ხომ იცი, ის მუდმივად იბრძვის! მისმა სიტყვებმა თითქოს ხელახლა გამიჩინეს იმედი, მალავე მოვიდნენ რაინი, ჩაზი და ჩემდაგასაკვირად ჯასტინიც. მისი დაჟინებული მზერა მაწუხებდა, რაც შეეხება დანარჩენებს ისინიც მაწუხებდნენ, რადგან სხვანაირად იქცეოდნენ, სხვანაირად მექცეოდნენ, თითოქს მამაჩემი მკვდარი ყოფილიყო! ამზე კი ვღიზიანდებოდი. - ძალით ნამდვილად არ აკეთებენ! - ჯასტინი ჩემს ოთახში შემოვიდა. - სამაგიეროდ შენ ძალიათ აკეთებ! - რას? - ისე მიყურებ, თითქოს ძალიან მშიერი იყო მე კი ძალიან გემრიელი კერძი! ჯასტინმა ჩაიცინა და საწოლზე ჩამოჯდა. - მიდიხარ? - რომ შემეძლოს ლუკასის და მაქსის გარეშე წასვლა წავიდოდი, მაგრამ ისინი ძალიან მიშიან ნერვებს! - რითი?!
- იმით, რომ მუდმივად მამშვიდებენ, მე კი ეს არ მჭირდება! - მერე მარტო წადი! - სახლიდანაც არ მიშვებენ! ჯასტინი ოთახში უაზროდ დაბოდიალობდა, მე კი უბრალოდ თვალს ვაყოლებდი და ისევ ჩემს ფიქრებში, ჩემს სევდაში ვიყავი ჩართული. - let's run together! - ხელები გაშალა და კმაყოფილი სახით შემომხედა - შენ მამაშენს ნახავ, მე კი დროებით ალბომის ჩაწერას შევაჩერებ და დავისვენებ! ჯასტინმა ყველაფერია დვილად მოაგვარა, ვინ იფიქრებდა, რომ მე და ჯასტინი ერთად წავიდოდით! ისიც გაუკვირდათ მასთან ერთად რომ წავედი ვითომდა სასეირნოთ. თეთრი კედლები, ჩემთვის უცხო ხელსაწყოები, უცხო თეთრ ხალათში გამოწყობილი ხალხი, უცხო პალატა და შიგ მყოფი ნაცნობი ადამინი. ჩემს იქ გამოჩენას არავინ ელოდა, არავისთვის არ შემიხედავს თითქოს არც ყოფილიყვნენ ჩემთვის ნაცნობი ადმაინები მოსაცდელში. მე აქ მხოლოდ მამას გამო მოვედი, ის უგონოდ იწვა, არ იღიმოდა, მაგრამ ჩემს წარმოსახვაში ის იღიმოდა და ბედნიერი იყო ჩემი გამოჩენით. ვიღიმოდი და უნებურად ცრემლები მომდიოდა. ჩემთვის ყველაზე საშინელი დრო, ყვეალზე საშინელი! ჩემი ცხოვრება თუ გაგრძელდებოდა არ მოველოდი! როგორ გადავიტანე არ ვიცი, ჩემთვის ცოცხალია, მე მას ველაპარაკები თუნდაც ისე რომ ვერ ვხედავ! მაგრამ მინდა, რომ ვხედავდე! მინდა, რომ ვეხებოდე, ვუთხრა ყველაფრისთვის ბოდიში და მადლობა! თვეები თვეებს მიზდევდნენ და ასე ახალი წელიც შემოვიდა, თუმცა ახალ ოდრის ვერავინ ხედავდა. ვინ დაინახავდა, არავის ველაპარაკებოდი. საცხოვრებლად დედაჩემთან გადავედი, საკმაოდ შორს ჩემი ყოფილი სხლიდან. დღევანდელ დღეს წესით გათენება უნდა გამხარებოდა, მაგრამ ხალისიც არ მქონდა. მამაჩემის ამბავმა თითქმის ამ ნახევარ წელიწადში გადამიარა, მივეჩვიე ასე თუ ისე! დღეს ჩემი დაბადების დღეა! რა უნდა მიხაროდეს?! უბრალოდ არაფერი! რათქმაუნდა დედაჩემმა მომილოცა, შემდეგ კი უცნაურად დაიწყო საუბარი. სიტყვებს ვერ აბამდა ერთმანეთს და ისე გამოდიოდა, რომ თვითონაც ვერ ხვდებოდა რაზე ლაპარაკობდა. ამ საუბრის ბოლოს კი თავი ისევ ლოს-ანჯელესში ამოვყავი. ამ ჯერად სრულიად სხვა ადამინი, სრულიად სხვა მიზნით! სწავლა, ცხოვრება და კარიერა აქ უნდა გამეგრძელებინა, შიეძლება ითქვას ასეთი იყო ჩემი დავალება ჩემი თავისთვის. ახლა უკვე ვიცი რაც არის სიყვარული და რა რის ტკივილი! მამჩემმა ყველაფერი დამანახა, მე ასე ვიტყოდი! ლუკასი და მაქსი ისევ თავიანთ სახლებში, პარიზში და ფლორიდაში. სრულიად მარტო დავრჩი ამ ულამაზეს ქალაქში სადაც ჩემი ცოხვრება უნდა გაგრძელებულიყო. შიეძლება ბევრი შეცდომა დავუშვი, მაგრამ ხომ იცით?! თამაში მხოლოდ ჩემი სიკვდილით მთავრებდა და არა ჩემი ცრემლით! მოთამაშეები კი ირგვლივ იმაზე მეტია, ვიდრე შეიძლება წარმოვიდგინოთ!
ვიცი პატარაა და მემგონი უაზროც, მაგრამ ვეცდები ხვალ დავდო, დიდი და საინტერესო!რა ვქნა:(( წამეშალა ბოდიშით :(( დააკომენტარეთ, მიყვრახართ :*)
...♡... Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For, So Stay Away From Me, I Love Making People Cry!
PrettyBoySwag
| 
