...♡...
Love Story Or A Story About Love.
Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For,
So Stay Away From Me,
I Love Making People Cry!
[8]
Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For,
So Stay Away From Me,
I Love Making People Cry!
...
- გამოიცვლე და ჩემთან შემოდი! - სასტუმროში დავბრუნდით მე და მარია, თავი დავუქნიე და ჩემს ნომერში შევედი.
თავიდან ისე გავნაგრძე გზა ვერც შევამჩნიე, მაგრამ შემდეგ თავი საწოლისკენ მივაბრუნე და ზედ წამოწოლილი ჯასტინი და ვიღაც გოგო დავინახე, რომლებიც ბედნიერი სახეებით უყურებდნენ რაღაც კინოს.
ჯასტინმა შემამჩნია, მაგრამ ვითომც არაფერი არც მომესალმა, იმ გოგომ კი გამიღიმა, მოსალმების ნიშნად.
სწრაფად გავბრუნდი უკან და დერეფანში მომავალი რაიანი გავაჩერე.
- ის გოგო ვინ არის? - თითქმის ჩურჩულით ვუთხარი.
- ჯასტინთან ერთად რომ არის? - თავი დავუქნიე - რავიცი, შენამდე ყოველ დღე ასე მოყავდა ვიღაც... მიჩვეულები ვართ უკვე! - ჩაიცინა.
უკმაყოფილოდ ამოვისუნთქე.
- თუ ეჭვიანობ და ჯასტინი მართლა გიყვარს, არ შეიმჩნიო და მობეზრდება... თუ შიემჩნევ უფრო გაეჭვიანებს!
- სულელია! რაიან, ნუთუ მართლა ასე საშინლად მოვიქეცი?! - თავი დავხარე - ისიც ასე არ მოიქცეოდა?! შენ ან ჩაზს რომ რამე მოგსვლოდათ?!
- ვიცი, მე არ ვამბობ რომ ჯასტინი სწორია! უბრალოდ ახლა ძალიან არეულია ყველაფერთადნ ერთად გადაღლილია... ცოტახანი აცადე და მერე უშენოდ თვითონ ვერ გაძლებს!
- თუ ვუყვარვარ! - ჩუმად ჩავილაპარაკე.
- ორივე ერთნაირები ხართ რა! - გაიცინა და ჩამეხუტა - ოღონდ გაფრთხილებ! არ აეჭვიანო ჯასტინი! - სრიოზულად შემომხედა.
არც ის გოგო და არც ჯასტინი ჩვენთან ერთად არ ერთობოდნენ.
თავისთვის იყვნენ ოთახში ჩაკეტილები, იმ ოთახში რომელშიც მე მეძინა!
ღამეს ჩემს ნომერში არავინ დამხვდა, შხაპი მივიღე, გამოვიცვალე და დასაძინებლად დავწექი.
მოუსვენრად ვიწექი, ჯასტინის გარდა თავში არაფერი მიტრიალებდა.
ალბად დაწოლიდან სამ საათში როგორც იქნა ჩამეძინა!
დილით მეთვითონ გავიღვიძე, ერთ მდგომარეობაში წოლა მომბეზრდა ეს, ეს იყო უნდა გადავბრუნებულიყავი, რომ რაღაცას ან ვიღაცას ზურგით მივეჯახე.
ნელა გადავბრუნდი და ჯასტინის დანახვა ცოტა მესიამოვნა, შემდეგ კი უკმაყოფილო სახე მივიღე, წარბები შევკარი და ჯასტინის გაღვიძება დავიწყე.
მისი გაღვიძება ასეთი ადვილი რომ იყოს, ბედნიერი ვინქებოდი!
- რა გინდა?! - უკმქყოფილოდ წაიბურტყუნა და ჩემსკენ გადმობრუნდა.
- აქ რა გინდა? - ძალით გაუვღიმე.
- მეძინა! სანამ გამაღვიძებდი! - უხეშად მითხრა.
- ანუ ისევ აქ აპირებ დაძინებას?
- მე ხელს არ მიშლი! თუ შენ გიშლის ხელს ჩემი აქ ყონფა, ეს უკვე შენი პრობლემაა!
უკმაყოფილოდ გავხედე, მან გამიღიმა და ძილი განაგრძო.
სკამისკენ გადავიწიე ჩემს ტანსაცმლეს მოვკიდე ხელი და საწოლშივე გამოვიცვალე, ჯასტინი დაჟინებით მიყურებდა და ვიძაბებოდი.
შემდეგ ჩემს ჩემოდანს მოვკიდე ხელი რომელიც ჯერ ამოლაგებული არ მქონდა, ჩემი ნივთები რაც ირგვლივ იყო ყველაფერი შიგნით ჩავყარე და მარიას ოთახს მივადექი.
- მე იქ არ დავრჩები!
- როგორც გინდა... ოღონდ ჩუმათ! მეძინება! - საბანი თავზე გადაიფარა.
მე ნორმალურად ჩავიცვი, აბაზანაში შევედი, მოვწესრიგდი და მარტო წავედი სასეირნოთ.
უბრალოდ დავხეტიალობდი და ქალაქს ვათვარიელებდი.
London Bridge - ზე ლუკასი გამახსენდა. ძალიან კარგად მახსოვს ის დღე, როცა ლუკასი ჩამოვიდა ლოს-ანჯელესში, როგორ მოგვსდევდა პოლიცია!
უნებურად გადამირბინა სახეზე ღიმილმა, ირგვლივ უამრავი ხალხი იყო.
ცივმა ნიავმა დაუბერა და ერთიანად გამაჟრიალა, ასე ყოფნა ძალიან მოსაწყენი იყო.
ლონდონში არაფერს არ ვაკეთებდით, ან გვეძინა ან ცალ-ცალკე დავბოდიალობდით.
ჯასტინიც... მას თავიდან ვერ ვიგდებ, არ შემიძლია ამსზე არ ვიფიქრო.
ყველგან მოჩვენებასავით გამოჩნდება ხოლმე, ჩემს წარსულის მოგონებებშიც, რეალობაშიც და ყველგან! უბრალოდ არ შემიძლია არ ვიფიქრო მასზე.
გზად არ შემეძლო გვერდი ამეარა მაღაზიებისთვის და უბრალოდ ასე ჩამევლო, რათქმაუნდა ყველა მაღაზიაში შევედი რაც გზად იყო.
ტანსაცმელს ვიზომავდი, მაგრამ არაფერი მომწონებია.
- რას შვებით? - ხმამაღლა ვთქვი და გავიღიმე.
- მოვიწყინეთ! ყველანი დაღლილები ვართ, მაგრამ არ ვიცით რითი! - ჩაიბურტყუნა ჩაზმა.
- თქვენს ხელში მეც მოვიწყინე! რამე გავაკეთოთ რა! - გვერდით მივუჯექი მათ.
- შენ მხოლოდ იამზე ფიქრობ რა გააფუჭო! - გაიცინა ფრედომ.
- არა! უბრალოდ ცუდი რაღაც უნდა გავაკეთოთ! - მხარი ამიბა მარია.
- The Best Memories Come From Bad And The Craziest Iedas! - კმაყოფილმა გავიღიმე.
- კარგი და რა ჩაიფიქრე?
- არა, ჯერ არაფერი არ ვიცი! არაფერი მომიფიქრებია, მაგრამ ასე უაზროდ ყოფნა აღარ შეიძლება!
- შენს შეყვარებულს გავუჩალიჩოთ რამე! - გამიღიმა ფრედომ.
- მე შეყვარებული არ მყავს! - მკაცრად ვუთხარი.
- კარგი, მაშინ ერთი ბიჭი რომაა, ჯასტინი მგონი...ბიბერი უნდა იყოს, იმას! - პატარა როლი ითამაშა პარკერმა.
- კარგი! - ერთხმად თქვეს მარიამ, ფრადომ, რაიანმა და ჩაზმა.
ყვირილი უფრო გამოვიდა და მოულოდნელობისგან შევხტი, შემდეგ ყველამ ჩემზე დაიწყო სიცილი.
რამდენიმე ხანში რაინი წამოხტდა და სასტუმროდან წავიდა, მალევე დაბრუნდა.
მისი აზრის შესახებ მოკლედ გვიამბო და საღამოს საქმეს შეუდა.
თავიდან წინააღმდეგი ვიყავი, არ მინდოდა ჯასტინს რამე პრობლემა შექმნოდა! მითუმეტეს ორ დღეში კონცერტი აქვს, მაგრამ ყველამ ერთდროულად გამომხედა გაბრაზებული სახით და მეც სხვა გზა არ მქონდა.
არ ვიცი სად იპოვნა რაინმა მსგავსი რამ, მაგრამ "წმის ჩასაწყდომი" ფხვნილი მოტანა, სინამდვილეში ხმას აბოხებს, მაგრამ რაიანს თუ დავუჯერებთ სიმღერას ვერ შეძლებს.
საქმე რაიანს მივანდეთ და ყველანი დასაძინებლად წავედით.
მეორე დილას გვიან გამეღვიძა, მარია უკვე ამდგარი იყო.
უხალისოდ ავდექი და გამოვიცვალე, ყველაფერს შენელებული კადრივით ვაკეთებდი.
მარტო ჯასტინი კიდე ხომ, მაგრამ მისი ფანები, მასთან ერთად რამენი ადამინი მუშაობს!
თანდათან უფროდაუფრო ვბრაზდებოდი ჩემს თავზე, რომ ბავშვებს აზრი არ გადავთქმევინე.
ოთახიდან ნელა გამოვედი და დიდ ოთახში შევედი.
ფრედოს ყურსასმენები ეკეთა და წამოწოლილი იყო, პარკერი და ჩაზი რაღაცაზე ლაპარკობდნენ, მარია ტელევიზორს უყურებდა.
სწრაფად გამიარა გვერდით ჯასტინმა და მას მიყვა რაიანიც.
შეშინებული გავაყოლე გავაყოლე მათ თვალი, რაინმა გამომხედა და ჩემს სახეზე გაეცინა.
მაგიდას მიუსხდნენ და პარკიდან უამრავი წამლები ამოალაგეს, გაკვირვებული ვუყურებდი მათ, შედეგ მივხვდი... ჯასტინ ხომ ეგონა, რომ გაციებული იყო, ამიტომ ყველანაირ წამალს სვამდა, მის ადგილას გამიკვირდებოდა, რატომ არ მახველებს ან რატომ არ მტკივა ყელი! მაგრამ ალბად ახლა სულ არ ანაღვლებდა სხვა რამ, გარდა იმისა რომ ნამდვილი ხმა დაებრუნებუნდა.
- უბრალოდ ვერ ვხვდები, ჩვენ ამით როგორ გავერთობით... - უკმაყოფილოდ ვუთხარი პარკერს.
- შენთან არაფერს იმჩვნევს, დილით იცი რა დღეში იყო?! ლამის სასტუმრო გადაწვა!
- მერე რა არის ამაში კარგი?! - სიარული შევწყვიტე და გაბრაზებული დავდექი - მე გართობა მინდოდა, მინდოდა რამე ცუდი გაგვეკეთებინა, მაგრამ ისეთი რაც თან გაგვართობდა და სასიამოვნო მოგონებებს დაგვიტოვებდა!
- ის ვერასდროს გაიგებს, რომ ეს ჩვენ გავაკეთეთ!
- ამას რა მნიშვნელობა აქვს?! მე სულ სხვა რაღაცას ვამბობ! - ცოტახანი ჩუმათ იდგა, შემდეგ ჩემსკენ გამოიქცა და თოვლში ჩამაგდო.
არ ვიცი რატომ უყვართ ბიჭებს, გოგოების წვალება, მაგრამ ამდენ ბიჭში მე და მარიას უკვე ოთახიდან გამოსვლა გვეშინოდა!
- ის სად არის? - ვკითხე მარიას, როცა მე და პარკერი სასტუმროში დავბრუნდით.
- ექიმი ყავს მოყვანილი...
- ერთხელ ვერ გავიგონე მისი ხმა! - ვითომ ნაწყენმა ვუთხარი.
- გამოვა და გაიგებ! ნუ გეშინია ასე მალე არ გაუვლის! - გაიცინა.
პატარა ბავშვებივით უაზრო თამაშებს ვთამაშობდით, ბოლოს ყველამ UNO-ზე შევაჩერეთ არჩევანი, ყველა ხელი მე მოვიგე და ამაზე გაბრაზებულები ყოველწუთას ახლიდან იწყებდნენ თამაშს.
შორიდან კარის ხმა მომესმა და ვიფიქრე ალბად ქეიმი წავიდა-მეთქი.
რამდენიმე წამში ჯასტინი უკვე ჩვენს ოთახში იყო.
- შეიძლება ერთი წუთით?! - ბოხი ხმა შემომესმა უკნიდან, ჩამეცინა ასეთი შეცვლილი ხმა რომ ჰქონდა. ყველა მისკენ შებრუნდა და მეც ოდნავ გავხედე მას.
- ოდრი, გამომყევი! - ჩუმათ თქვა და სწრაფად გავიდა თავის ოთახში, ცოტა დაბნეულმა გავხედე დანარჩენებს და ისეთი სახით მიყურებდნენ, როგორითაც მე მათ.
სწრაფად წამოვდექი, კარი სახელური ნელა ჩამოვწიე და მის ოთახში შევედი.
ჩემს პირდაპირ იდგა, კარი ნელა მივხურე და ჩემი გამოხედვით შეკითხვა დავუსვი, თუ რა მუნდოდა აქ.
ხელები ჯიბეებში ჩაიწყო და ხმას არ იღებდა.
- დიდხანს უნდა ვიყო აქ? - გაუბედავად და თითქმის ჩურჩულით ვკითხე.
- პირდაპირ მითხარი, რაში დაგჭირდა ამის გაკეთება?!
- რისი?
- შენთვითონაც კარგად იცი, თუ ახლა რამე მოიგე იმით, რომ რამდენიმე კვირა ასეთი ხმით უნდა ვიყო? - ცდილობდა მშვიდად ელაპარაკა.
მწარედ ჩამეცინა, შემდეგ კი მკაცრად გავხედე.
- დამიმტკიცე რომ მე გავაკეთე ეს! შემდეგ კი გეტყვი!..
ჩვეულად გავუღიმე და ოთახიდან გამოვედი, მაშინვე ამოვისუნთქე და დაძაბულობა მოვიხსენი.
სასწრაფოდ შევედი იმ ოთახში სადაც დანარჩენები უყვნენ და ყველაფერი ვუთხარი.
- კარგი, ვეტყვი რომ მე გავაკეთე! - ჩაილაპარაკა რაიანმა.
- არა, ეს ჩემი აზრი იყო... შენ არაფერ შუაში ხარ, ვეტყვი ყველაფერს...ცოტახანში!
- შენ წინააღმდეგი იყავი! - მითხრა ფრედომ - მე თუ მკითხავთ ყველანი ვართ დამნაშავეები, ოდრის გარდა!
- მორჩით! ჩემი აზრი იყო რამე გაგვეკეთებინა! ამიტომ ჩემი ბრალია!
მეორე დღეს ჯასტინი სადღაც წავიდა და მთელი დღე არ მინახავს, თავს საშინელად ვგრძნობდი.
მინდოდა მომვკდარიყავი, ცრემლები მახრჩობდა, მაგრამ თავს ტირილის უფელბას არ ვაძლევდი!
ყველაფერს ვაფუჭებ და ამაში სხვებსაც ვრევ, ესე ხდება ყოველთვის! შემდეგ ყველა მიძულებს და ასე გრძელდება ჩემი ცოხვრება!
ღამეს დაძინება ვერაფრით ვერ მოვახერხე, მარიას ოტახიდან გამოვედი, დიდ ოთახში კომპიუტერს მოვუჯექი და ტაილერს ვწერდი Facebook-ზე.
წუთები საუკუნეებად იწელებოდა, მე კი ოდნავაც არ მეძინებოდა.
თავიდან მეგონოა მეჩვენებოდა, შემდეგ კი მივხვდი მართლა იყო ნაბიჯების ხმა.
ცოტა შემეშინდა წამოვიწიე სავარძლიდან და გაფართოებული თვალებით ვიყურებოდი თითქოს სიბნელეში რამეს გავარჩევდი.
უეცრად შუქი აინთო, შუნთქვა შევწყვიტე და გული საშინელად ამიჩქარდა.
- შემაშინე!.. - მის დანახვაზე ამოვისუნთქე და ისევ "ჩავწექი" სავარძელში.
ჯასტინმა ჩაიცინა და ოთახში შემოვიდა.
დივანზე წამოწვა და Macbook-ი ამოიღო.
არც ერთხელ არ შემოუხედავს ჩემთვის, ან მე ვერ ვამჩნევდი.
მე კი ნელა ვაპარებდი მისკენ თვალს, თან ტაილერს ვწერდი.
შემდეგ ისიც გავიდა და სხვასთან საუბარი არ მინდოდა.
ყურსასმენები ავიღე და ფილმის ყურება დავიწყე, რომელიც უკვე მეათასეჯერ მქონდა ნანახი... უკვე გითხარით, Narnia ჩემი ბავშვობაა, რაც არ უნდა სასაცილო იყოს მისი ყურება დავიწყე.
პირველ სერიას თვალ მოუხუჭელად ვუყურე, მეორე ერიაზე უკვე დიდი სიამოვნებით დავიძინებდი, მაგრამ მაინც არ მივდიოდი დასაძინებლად.
აღარც მახსოვდა, რომ ჯასტინი აქ იყო.
მესამე სერიის ჩართვისთანავე თვალები უნებურად დამეხუჭა და იქვე ჩამეძინა.
როცა გამომეღვიძა უკვე თენდებოდა, ყველაფერი რაც მუხლებზე მედო ძირს ეყარა.
თვალები კარგად გავახილე და თვალი შევავლე ოთახს, ჯასტინიც ისევ იქ იყო და მასაც რაც ხელში ეჭირა, ყველაფერი ძირს ეყარა.
ნელა წამოვდექი და ჩემს ოთახში შესვლა დავაპირე, მაგრამ ჯასტინს სახეზე ეტყობოდა კარგად არ ეძინა, მასთან მივედი და გევრდით მივუჯექი.
- ჯასტინ!.. - ჩუმათ ვუთხარი და ხელი მხარზე დავადე - შენს ოთახში დაიძინე! - შეიშმუშნა და თვალები ოდნავ გაახილა.
ცოტახანი მიყურეა, შემდეგ გამიღიმა ხელი ჩამჭიდა და ძილი განაგრძო.
მასზე გამეცინა, ხელი ნელა გავაშვებინე, აზრი არ ქონდა, აქედან ის არ ადგებოდა.
მარიას ოთახში შევედი და დავიძინე.
ორი ხდებოდა რომ გამეღვიძა, ისიც ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა.
დედაჩემი მირეკავდა, დიალოგი როგორც ყოველთვის ასე შემოიფარგლებოდა - დედა მისმევს შეკითხვას, მე ვპასუხობ ან კის, ან არას და ბოლოს მემშვიდობება და მეც ვეუბნები "კარგად"!
გამოვიცვალე და სასაუზოთ გარეთ კაფეში წავედი.
თოვლი არ წყდებოდა, ახალი წელიც ახლოვდებოდა.
ჩვენი სასტუმრო უკვე მოწყობილი იყო ახალი წლისთვის.
ასევე მთლიანად ლონდონი, ძალიან ლამაზი იყო განსაკუთრებით ღამეს!
სასუსნავები ვიყიდე და სასტუმროში დავბრუნდი.
- სად იყვაი? - გამიღიმა ფრედომ და გვერდი ამიარა.
- ვსეირნობდი! - მივაძახე და დერეფანი გავიარე.
რაიანი და მარია კარტს თამაშობდნენ ჩემს ოთახში, დიდ ოთახში ისევ ჯასტინი დამხვდა რომელიც მემოგნი არც ამდგარა გუშინდელის მერე.
მისი დანახვისას ღიმილი სახეზე დაძაბულობამ შეცვალა.
სასუსნავები მაგიდაზე დავალაგე და სავარძელში მოვკალათდი.
თვალი გამომაყოლა და შემდეგ თავის საქმეს მიუბრუნდა.
როგორ მინდოდა ხმა ამოეღო და ამავდროულად არ მინდოდა!
- ღამეს ვერ შეგამჩნიე, როდის გახვედი... - მშვიდად მითხრა, არც შემოუხედავს თითქოს თავისთავს ელაპარაკებოდა.
- ხო, უკვე გეძინა. - სწრაფად შევხედე მას. ისევ სიჩუმე ჩამოვარდა, ამ ჯერად მე დავარღვიე - არ მესმისმ ასეთი რა გავაკეთე?! - უკმაყოფილოდ ვუთხარი.
ნელა მომხედა, თავი გაასწორა და ჩაიცინა.
- ამას შენთვითონ უნდა ხვდებოდე!
- ვერ ვხვდები! იქნებ ამისხვა, მემგონი მაქვს უფელბა ვიცოდე!..
- მემგონი საკმარისი არგუმენტია, შენ ტაილერი აირჩიე!
- მე არავინ არ ამირჩევია! ის ჩემი მეგოაბრია! კარგად დაფიქრდი, შენ რას გააკეთებდი შენი ახლო მეგობარი რომ გამხადიყო ცუდად?! არ წახვიდოდი?! დავიჯერო რაიანის და ჩაზის სახნავად არ წახვიდოდი?! ყველაფერს გადადებდი მათ გამო! მეც აქ დამტოვებდი! მაგრამ მე არ გეტყოდი აირჩიე-მეთქი! არ აგარჩევინებდი ჩემსა და შენს მეგობრებს შორის! - გაბრაზებულმა ვუთხარი და სახეზე ავწითლდი.
- არ ვთვლი, რომ რამე შეცდომა დავუშვი! ნუ იქცევი ისე, თითქოს მართლა რამეს ვნიშნავდე შენთვის! მორჩი! - მიყვირა.
ცრემლები მომადგა და მათ დასამალად ოთახი დავტოვე.
- ნამდვილი იდიოტია! - გაბრაზებული შევედი მარიას ოთახში.
- მგონი ჯობს მე დაგტოვოთ... - ჩუმათჩაილაპარაკა რაიანმა და ოთახიდან გავიდა.
- რა მოხდა? - დაბნეულმა მკითხა მარიამ.
- იდოტია! ნევრებს მიშლის! - მინდოდა მეყვირა, მაგრამ თავს ვიკავებდი რადგან არ მინდოდა ჯასტინს გაეგო.
- მორჩით ჩხუბს! მოუხადე ბოდიში და ყველაფერი დაამთავრეთ!
- ბოდიში რისთვის მოვუხადო?!
- ის არ მოგიხდის ბოდიშს, თუ ამას ელოდები!
- არც მე არ მოვუხდი ბოდიშს!
გაბრაზებულმა ვუთხარი და საწოლზე წამოვწექი.
შეიძლებოდა დავფიქრებულიყავი, მეთქვა ჯასტინისთვის მოდიში, მაგრამ საღამოს ის ისევ იმ გოგოსთან ერთად დაბრუნდა სასტუმროში.
ერთი შეხედვით ძალიან საყვარელი იყო, სიდნი, მაგრამ როგორც კი ჯასტინი თვალს მოეფარებოდა მაშინვე უხეში ხდებოდა.
- She's A Bitch! - უკმაყოფილო სახით გადავხედე მარიას.
მან გაიცინა და ხელი გამკრა.
დიდხანს მათთან ერთად არ ვყოფილვარ, ვერ ავიტანე ის რომ ეს გოგონა ჯასტინთა იყო! ახლა მას შეეძლო შეხებოდა ჯასტინს, მოფერებოდა, ეკოცნა მისთვის და არა მე!
მარიას ოთახში ჩავიკეტე და გაბრაზებული წამოვწექი საწოლზე, მაინც ვერ მივხვდი ასეთი რა ჩავიდინე?! უბრალოდ ვერ ვხვდები!
მისი ხმა დღეს ზედმეტად დაბოხებული იყო, როცა მისი მენეჯერი სკუტერი და კიდევ მისი მოცეკვავეები, დამკვრელები და ასე შემდეგ უნდა ჩამოსულიყვნენ კონცეტრის გასამართათ , ჯასტინის ხმის გაგონებაზე ყველანაირი ზედმეტი კითხვის გარეშე გადაიდო მისი კონცეტრი.
ღამეს ისევ ისე ვერ დავიძინე, ისევ გამოვედი დიდ ოთახში.
ტაილერი როგორც ყოვეთვის ჩატში იყო და მას ვწერდი.
- კიდევ აქ ხარ?! - თითქოს არ ესიამოვნა ჩემი დანახვა, გვერდით მომიჯდა უკმაყოფილო.
- ისევე როგორც შენ! - მეც უკმაყოფილოდ ვუთხარი.
- ვერ ვიძინებ!
- ვერც მე... ის აქ არის?
- ვინ?
- სინდი!
- კი, ძინავს! ისე ძინავს საწოლზე ჩემი ადგილი აღარ არის! - უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა.
გამეცინა და სწრაფად გავხედე.
- შენ რატომ ვერ იძინებ?
- არ ვიცი, არ მეძინება...
- დამაძინებელი დალიე.
- შენ რატომ არ სვამ?
- მეშინია კიდევ რამე არ შეურიო! - უკმაყოფილოდ მითხრა და ყალბად გამიღიმა.
- ჭკვიანური გადაწყვეტილებაა! - წარბი ავუწიე.
- ანუ აღიარებ?
- ხო!
მისთვის თვალი არ მომიშორებია, ისიც დაჟინებით მიყურებდა.
- ახლა რა ჩაიფიქრე? - ჩუმათ მკითხა.
- არაფერი არ ჩამიფიქრებია! მე არაფერს არ ვგეგმავ წინასწარ!
- როდის უნდა მიხვდე, რომ ცოხვრება თამაში არ არის?!
- მაშინ რატომ არიან ირგვლივ ამდენი მოთამაშეები?!
- ეს შენ აღიქვავ მათ ასე! ისინი ადამიანები არიან და არა სათამაშოები! მართალია ტაილერს ეხმარები, რომ სიმართლე დაანახომ, მაგრამ შენ ვერ ხედავ!
ჩუმათ ვუყურებდი, თითქოს მის სიტყვებში სიმართლეს ვხედავდი, მაგრამ სადღაც მას ვეწინააღმდეგებოდი.
თვალები მის მზერას ავარიდე და იატაკს დავაშტერდი, ძალიან დიდ ტკივლის ვგრძნობდი, ახლა არაფერი მიშველოდა! არ შემეძლო შემეკავებინა ცრემლები, როცა მეთვითონ ასე ძალიან მინდოდა მეტირა და ამდენი ტკივილი აღარ დამეგროვებინა.
თვალები დავხუჭე და ჩემი სახე ცრემლებით აივსო.
მისი მძიმე ამოსუნთქვა ერთადერთი იყო რისი ხმაც ირგვლის ისმოდა, ძალიან ნელა მომიახლოვდა და გულში ჩამიკრა. ამ დროს ტირილს უფრო ვუმატე, თითქოს უფრო ამტკივდა გული...ამავდროულად ცოტა დავმშვიდდი.
ნელა მისმევდა თავზე ხელს და შუბლზე ხღიად მკოცნიდა, აღარ ვიცოდი რა იყო ჩემი სანერვიულო. ყველაფერი ერთად მომაწვა, წარსულის შეცდომები, ახალი შეცდომები, ადმაინები რომის უბედურებაში მე სულაც არ ვმონაწილეობ და ყველაზე დიდი ტკივლი ჯასტინი!
- ხომ იცი, რომ არ მიყვარს როცა ტირი! - ჩუმათ მითხრა და კიდევ ერთხელ მაკოცა. - უნდა მიეჩვიო დამარცხებას, სხა გზა არ გაქვს!
- არა! არ დამარცხება არ არსებობს, არც ეს თამაში არსებობს როგორც შენ ამობობ! ყველაფერს მე ვქმნი ჩემს ფანტაზიაში! მაგრამ თუ თამაში არსბეობს, მე ან მოვიგებ ან ვისწავლი! - მკაცრად ვუთხარი და თვალებში ჩავხედე.
გამიღიმა და ისევ გულში ჩამიკრა.
- ამას მხოლოდ მაშინ შეძლებ თუ ჩემთანერთად იქნები! - ხმაში ღიმილი შეეპარა.
- მე არ ვიქნები შენთან, თუ შენს ოთახში ვიღაც გოგონა იწვება, არ ვიქნები შენთან თუ შენ არ შეიყვარებ ჩემს მეგობრებს ან უბრალოდ არ გაიგებ რომ მე მყავს მეგობრები, რომლებიც ძალიან მიყავრს! და რაც არ უნდა მათზე მეტად მიყავრდე, მე ყოველთვის უნდა შემეძლოს მათკენ წასვლა და უნდ ამჯეროდეს შენი! უნდა მჯეროდეს, რომ შენ გეცოდინება როგორ მიყვარხარ და ეჭვი არ შეგეპარება! მაგრამ მე ამას ვერ ვხედავ!
- მაშინ მომეცი დრო რომ შევიცვალო!
- არა, ნუ ეცდები შეცვლას თუ მართლა გინდა ჩემთან ყოფნა! მე მომწონხარ ისეთი როგორიც ხარ ახლა, არ მინდა შენში რამე შიეცვალოს გარდა იმისა, რომ შენ უნდა გჯეროდეს ჩემი! არ უნდა შეგეპაროს ეჭვი როცა გეუბნები, რომ მიყვარხარ! და ჩემს საეჭვიანოდ არ უნდა მოგყავდეს ვიღაც გოგოები! - ხანმოკლე დუმილის შემდეგ დავამატე.
- შემიძლია გავაღვიძო და ვუთხრა, რომ წავიდეს!
- სხვა ვერაფერი გაიგე ჩემი ნათქვამიდან?
- ამას მომავალში დაგიმტკიცებ როგორ გავიგე, ახლა კი გეკითხები! ვუთხრა, რომ წავიდეს?!
- რათქმაუნდა, ოღონდ ახლა არა, დილით!
ჯასტინმა გამიღიმა და მულოდნელად, ძლიერად მაკოცა.
სწრაფად მოვშორდი რადგან ჰაერი აღარ მყოფნიდა, მან გაიცინა და კიდევ ერთხელ მაკოცა.
ნელა წამომაყენა და ხელი მაიკის ქვეშ შემიცურა, არ ვიცი სადამდე მივიდოდა ეს ყველაფერი, რომა რა ფრედო. ოტახში შემოვიდა და სწრაფად გაშეშდა, მე და ჯასტინმაც ერთმაეთს უხერხულად გავუშვით ხელები და ფრედოსკენ დამნაშვე პატარა ბავშვებივით შევბრუნდით.
მას გაეცინა და ჩვენკენ მხიარული სახით წამოვიდა, ჯასტინს მოეხვია და ზურგზე ისე მაგრა დაარტყა მის მაგივრად მე მეტკინდა.
ახლა მარტო დარჩენაზე ვოცნებობდით, ფრედომ ჯასტინს ყველაფერი მოუყვა რას ვაკეთებდი მე ამ დროის განმავლობაში და რამდენ ბიჭს გავაყოლე თვალი!
ახლა უკვე ერთი კვირა დარჩა ახალწლამდე.
ჯასტინთან შერიგების მერე, ყველაფერი ფერადი და ხალისიანი გახდა.
ახლა მე და ჯასტინი ერთად "ვმოქმედებდით", ერთად ვუგებდით მახეებს დანარჩენებს.
ტაილერი ამ ამბით ძლაიან ბედნიერი იყო, ამოვისუნთქე, მეგონა ჩემს გამო მომავალი დაგენგრაო! მის ამ სიტყვებზე საშინელი სიცილი ამიტყდა, ვინ გითხრა ჯასტინი ჩემი მომავალია-მეთქი, მერე ამაზე ჯასტინი გაიბუტა და იდევ ერთი დღე გავატარე მის გარეშე! მაგრამ შემდეგ თვითონ მოვიდა და როგორც იქნა მიხვდა, რომ ხუმრობით ვთქვი.
უკვე მივეჩვიე იმას, რომ არც ერთ ბიჭს არ უნდა შევხედო!
მაგრამ დღეს შეუძლებელი იყო უყურეადღებოთ დამეტოვებინა რიკი, ალბათ გახსოვთ, ბავშვობიდან ჩემზე შეყავრბეული!
არც მას გამოვრჩენილვარ, მაგრამ არ შემიმჩნია... ჯასტინს რა გამოაპარებ, ყველაფერსმიხვდა და ყველაფერი მომაყოლა რაც მასთან მაკავშირებდა!
პრობლემები ჩვენი შერგებიდან რამდენიმე დღეში გაჩნდა, როცა მისმა ფანებმა საბოლოოდ გაიგეს, რომ მე მისი შეყვარბეული ვარ, რამდნიმე ჩემმა ყოფილმა მეგობარმა გადაწყვიტა ჩემს შესახებ ყველაფერი ერთქვა საზოგადოებისთვის.
ამის გამო კი ყველასაგან ძალიან დიდი სიძულვილიმივიღე!
პრობლემები არ ირეოდა, ლონდონში არამარტო რიკი ვნახე არამედ ლუაკსიც!
არამგონია ლუკასი დაგავიწყდეთ!
რიკისგან განსხვავებით ლუკასი ჩემი დანახვით ბედნიერი იყო, გადამეხვია, მელაპარაკა და შემდეგ საერთოდ ისევ თავისი ადგილი დაიბრუნა ჩემს ცოხვრებაში! ბიჭი რომელიც მომწონს, მაგრამ არ მიყვარს.
ჯასტინმა მის შესახებ ყველაფერი იცოდა, იცოდა რომ მომწონდა და ამიტომ ეჭვიანობდა!
დღევანდელი დღე განსაკუთრებულ მზადებაში გავატრეთ, ხვალ ახალი წელია!
დააკომენტარეთ, მიყვარხარ! :*)
xo miyvarxat
