მოთხრობის შემდეგი ნაწილი! მოთხრობის მკითხველები, ყველა სრულიადში♥ ეს თავი ეძღვნება ჩემი მოთხრობის ერთ-ერთ მკითხველს, mari_miley-ს.დიდი მადლობა, რომ ყველა თავს კითხულობ და აკომენტარებ ♥:* ახალი პერსონაჟი მოთხრობაში!!!
ყველანი დამწუხრებული ვიყავით, სანამ მარიამმა არ გვითხრა ერთი რამ, რამაც ძალიან გაგვაკვირვა: - გიო მალე დაბრუნდება! - მარიამ, რა თქვი? (ლუკა) - ჰო ასეა, მაგრამ მან ჯერ გრძელი გზა უნდა გაიაროს და შემდეგ თუ ის ღირსი იქნება აქ დაბრუნდება სამოთხეში. მაგრამ მას გარეთ გამოსვლა აღარ შეეძლება. (მარიამი) - ეს სიმართლეა? (მე) - ჰო ასეა და მე მჯერა, რომ ის გრძელ გზას წარმატებით გაივლის და აქ დაბრუნდება. (მარიამი) - ვაუუ, ეს ძალიან მაგარია! (მე) - ჰო! მეც ასე ვიყავი, გრძელი გზა გავიარე და აქ მოვხვდი. (მარიამი) - კი მაგრამ მარიამ, როგორ უნდა შევატყობინოთ ეს ყველაფერი თავის მშობლებს, მას ძებნას დაუწყებენ. ან რომ ვუთხრათ აღარ არის ცოცხალითქო გვამი არ გვაქვს და რა ვქნათ? (რატი) - ბავშვებო, გიოს მშობლები არ ჰყავს! (ლუკა) - რაა? მართლა? ვაიმეე :(( (ელა) - კი მაგრამ სხვა ნათესავები ხომ ეყოლება? (მე) - ჰო, ეგ რთული საკითხია.. (მარიამი) - ისე გვამი ასე როგორ გაქრა? (ელა) - აქ ასე ხდება, აი ხომ შეხედე ვინც დავხოცეთ არცერთის გვამი აღარ დარჩა, ამიტომაც არის უცნაური ეს ადგილი. (მარიამი) - ჰო, მართალია. (რატი) რატიმ მარიამს შეხედა და გაუღიმა, მარიამმაც ასევე. - მარიამ ისე შენი ქალიშვილი ლიზა არ გენატრება ხოლმე? (ელა) - როგორ არა.. მაგრამ მე ყოველთვის მის გვერდით ვარ და დავიცავ მას, მთავარია ცოტა წამოიზარდოს და შემდეგ მას ვაჩვენებ ჩემს საცხოვრებელს. (მარიამი) - მარიამ, მას ძალიან ენატრები.. როცა შენს სურათს უყურებს ხოლმე, ცრემლი მოადგება თვალზე.. (რატი) - ჰო.. ვიცი, ვიცი. (მარიამი) ლაპარაკში გავერთეთ, თან ძალიან დაღლილები ვიყავით, გიოზეც იმდენად აღარ ვნერვიულობდით, რადგან ის შეძლებს და დაბრუნდება ჩვენთან.. დასაძინებლად წავედით, კარგად მეძინა. დილით კი სამოთხიდან გარეთ გასვლა დავაპირეთ, რადგან დავბრუნებოდით ჩვენს ძველ ცხოვრებას. თან ამ ბრძოლამ სულ გაანადგურა სამოთხეში არსებული ულამაზესი ბაღი და ბუჩქნარი. გადავწყვიტეთ ხვალ საღამოს ისევ მოვსულიყავით და ყველაფერი დაგველაგებინა. - კარგი მარიამ, აბა კარგად წავედით და საღამოობით ისევ მოვალთ, იმედია გიო მალე დაგვიბრუნდება. (მე) - 1 კვირაში თუ არ დაბრუნდა, მაშინ იმედი აღარ უნდა გვქონდეს.. აბა კარგად, არაფერზე ინერვიულოთ და ხვალ საღამოს გელოდებით. (მარიამი) ყველანი დავემშვიდობეთ და გარეთ გამოვედით, გარეთ გამოსვლა დიდად არავის ესიამოვნა, რადგან ხმაური იყო და ნამდვილად სამოთხეში ყოფნა სჯობდა. მე და ელა სახლში მიგვაცილეს ბიჭებმა, შემდეგ კი თვითონაც წავიდნენ. მე და ელა კიბეზე ავდიოდით, როცა მან მკითხა: - ისე გეგონა, რომ ამდენს შევძლებდით? - ამას თუ შევძლებდით აზრად არ გამივლია.. მაგრამ გული მწყდება, რომ ამ ყველაფერს გიო შეეწირა. (მე) - ხო, მაგრამ მარიამმა ხომ თქვა რომ დაბრუნდება? (ელა) - ჰო, მაგრამ ის ხომ სამოთხის გარეთ ვეღარ გამოვა, მეგობრებთან ერთად ვეღარ გაერთობა, ოჯახს ვერ შექმნის.. ეს ყველაფერი მე დავუკარგე მას, სრულიად უდანაშაულო ადამიანს.. თან ახლა ისიც საკითხავია სამოთხეშიც თუ დაბრუნდება. (მე) - ჰო...(( (ელა) მალე ჩვენი სახლის კარს მივუახლოვდით და აი როგორც იქნა სახლში შევედით.. - ვაიმე ტელევიზორი, მაცივარი, სარეცხი მანქანა.. ვაიმეე ყველაფერი ყველაფერი მომენატრა.. (ელა) - ვაიმე, მეც ელლ.. იცოდე შხაპს პირველი მე მივიღებ.. (მე) - ოოოხ, ხო ვერ დაგასწრებს ვერაფერს კაცი, კაი მიდი მალე გამო. (ელა) მე აბაზანაში შევედი, 1 კვირის ნაცვამი ტანსაცმელი გავიხადე და დუშს შევეშვირე.. - ვაიმე რა კაი ყოფილა დაბანა.. (მე) კარგა ხანს ვბანაობდი, ბოლოს ელა შემომივარდა ჩქარა გამოეთრიეო და მეც მალევე გამოვედი, აბაზანა ელას დავუთმე და ტელევიზორს მივუჯექი.. წინ შაბათ კვირა იყო და გაკვეთილები არ მქონდა სასწავლი. გადავწყვიტე სანამ ელა გამოვიდოდა აბაზანიდან სადილი მომემზადებინა.. გადმოვიღე რეცეპტების წიგნი და ტორტის კეთება დავიწყე.
*** 1 საათში უკვე მზად მქონდა და ელაც გამოვიდა აბაზანიდან. - ელლ, ნახე რა მოგიმზადე! - ვვა რა მაგარია მარწყვის ტორტი, ვაიმე როგორ მენატრებოდა.. - აუ ხო მეც ძაან მენატრებოდა და მაგიტომაც გავაკეთე, მოდი აბა გავსინჯოთ. ორივემ დიდი ნაჭრები გადმოვიღეთ და ძალიან გემრიელად მეჩვენა, თან არ მჯეროდა, რომ ეს მე გავაკეთე. როცა ტორტის ჭამა დავამთავრეთ შოპინგზე გადავწყვიტეთ წასვლა.. უამრავი მაღაზია შემოვიარეთ და მთელი გადანახული ფული ტანსაცმელებში გადავყარეთ, მაგრამ მაინც კმაყოფილები ვიყავით. ქუჩაში მოვდიოდით, ხალხს ვათვალიერებდით და ამ დროს ლუკამ დამირეკა ტელეფონზე: - ცხოვრება, შენ ხარ? - ჰო ლუკა რა იყო? - დღეს საღამოს შენ და ელა მაგრად ჩაიზმანეთ და გამოგივლით. - ვააჰ, რამეს ავღნიშნავთ? - კიი.. კაი წავედი მე 8 საათზე გამოგივლით. - ოკეე.. - ვინ იყო? - ლუკა იყო, დღეს საღამოს გამოგივლით რაღაც უნდა ავღნიშნოთო, მაგრამ არ ვიცი რა.. - ვა მაგარია, თან ზმანებიც გვაქვს ახალი. - აუუ ხოო.. მალე სახლში მივედით და ეგრევე ახალი ტანსაცმელები გადმოვყარეთ.. რამდნი მოვიზომეთ ვინ იცის და ბოლოს როგორც იქნა ორივემ კლასიკური სტილი ვარჩიეთ. ელა მე ცოტა ხანში ლუკაც მოვიდა, თან მანქანაში ვიღაც ბიჭი ეჯდა.. ჩვენც ჩავსხედით მანქანაში და გზას გავუდექით. ლუკამ მაქსი გაგვაცნო, გამიკვირდა ეს სახელი რომ გავიგონე. მაგრამ შემდეგ ლუკამ ყველაფერში გაგვარკვია. მაქსი დაიბადა ამერიკაში, სადაც დაარქვეს მაქსი და დაბადებიდან 4 წლის შემდეგ ჩამოიყვანეს საქართველოში და იმის შემდეგ აქ ცხოვრობს.. ცოტა ხნით ამერიკაში იყო წასული, ახლა ჩამოვიდა და ამის აღსანიშნავად მივდიოდით რესტორანში. მაქსიც გავიცანით, გზაც დამთავრდა და რესტორან ,,Doo Dee"-ში მივედით. - ვაუ, ეს ალბათ ახალი გახსნილია, არ ვიცოდი. (მე) - ჰო და ამიტომ მოგიყვანეთ აქ, მაინტერესებს როგორი გარემოა. (ლუკა) ჩვენ რესტორანში შევედით და სანთლების მეტი არაფერი ენთო, აი ჟარგონულად რომ ვთქვა ,,იმენა" რომანტიული გარემო დაგვხვდა. ერთ-ერთ მაგიდასთან დავსხედით, მიმტანმა მენიუ მოგვიტანა და ჩვენც სასურველი ვახშამი შევუკვეთეთ. სანამ ვახშამს მოგვიტანდნენ მაქსს გამოველაპარაკე: - მაქს, ოჯახი არ გყავს? მას გაეღიმა და მითხრა: - აჰჰ :დ არა ჯერ მხოლოდ 23 წლის ვარ რა დროს ოჯახია. შენ და ლუკა არ აპირებთ? - ჯერ არა პატარა ვარ, სკოლა უნდა დავამთავრო, შემდეგ ჩავაბარო, ისევ ვისწავლო და აი მერე შეიძლება, მანამდე თუ რაიმე პრობლემა არ გვექნა კიდევ. - რა პრობლემა? - რა ვიცი, რა ვიცი! ) მე ლუკას გავხედე და ირონიულად გავუღიმე. ამ დროს ვახშამიც მოგვიტანეს და ჩვენც სიამოვნებით მივირთვით. ამავე დროს ძალიან შესამჩნევი იყო ელას მზერა მაქსის მიმართ, იმიტომ რომ მაქსი მაღალი, ქერა და ძალიან სიმპატიური ბიჭი იყო. ელას ვთხოვე გარეთ გამყოლოდა. - ელა შევამჩნიე რომ... მან საუბარი შემაწყვეტია და მითხრა: - ძაან შესამჩნევია ხო? აი გეუბნები თვალი ვერ მოვაშორე.. თვითონ კი ერთხელაც არ გამოუხედავს ჩემკენ. ( - კაი დამშვიდდი. ანუ მოგეწონა? - ჰო ძაან. - დაიცა, მე მაქვს ერთი გეგმა, შევიდეთ შიგნით. ელა შიგნით შევიყვანე და ლუკას ვუთხარი: - აუ ლუუ, რაღაც ცუდად ვგრძნობ თავს და სახლში გამიყვანე რა. - კაი ლიზა, მარა ელა და მაქსი? - არა მიდი ლიზა წაიყვანე, ჩვენც მალე წავალთ. (მაქსი) - კაი მაშინ ბოდიში ასე რო გტოვებ მაქს, ხვალ გნახავ. - კაი მიდი. მე და ლუკა გარეთ გამოვედით, მანქანაში ჩავსხედით, მან მკითხა თუ რა მჭირდა და მეც ვუთხარი ამის მიზეზი, რომ ელას მაქსი მოეწონა და მათი მარტო დატოვების მიზნით წამოვიყვანე. ლუკამ სახლთან მიმიყვანა, მანქანა იქვე დატოვა და ჩვენ ფეხით წავედით სასეირნოდ. დიდი ხანი ვისეირნეთ ვისაუბრეთ იმ პრობლემებზე, რომლებიც გამოვიარეთ და ბევრი პრობლემა კიდევ წინ გვქონდა. ბევრი სახალისო რამ გავიხსენეთ და საათს როცა დავხედე უკვე ღამის 2 საათი იყო, ვერც გავიგეთ როგორ გავიდა დრო. ისევ გზას გავუყევით სახლისკენ ფეხით. დამშვიდობების დროს ლუკამ მაკოცა და წავიდა. სახლში ავედი, ჩვენი გადმოყრილი ტანსაცმელები დავალაგე და ამ დროს კარზე ზარის ხმა გაისმა. კართან მივედი და გავაღე: - ვაიმე ელლ მოხვეედიი? - არა გზაში ვარ. - რა ხდება რა გჭირს? - აუ ,,კაროჩე" რაა! ვაიმე ელა ასეთი არასდროს მინახავს თან ასეთი ჟარგონული სიტყვებით მოლაპარაკე. მივხვდი, რომ მაქსმა რაღაც ისე არ მოიქცა როგორც ელას სურდა. - ჩქარა მომიყევი რა მოხდა! - რა და აუტანელი ვიღაცაა. მოკლედ შენ და ლუკა რო წახვედით, ცოტა ხანი ხმას არ იღებდა, მერე გავბედე და მე დავიწყე საუბარი: - მაქსი ხო? - ჰო. ცოტა ხანი დავფიქრდი, კიდევ რამის კითხვა მინდოდა, მაგრამ თვითონ მითხრა რო წამო წავიდეთო, მეც დავთანხმდი. კაფიდან გამოვედით, ცოტა გზა ერთად გავიარეთ, ისე რო ხმა არ ამოგვიღია და როცა შესახვევთან მივედით კარგი კარგადო და წავიდა. - ლიზა აზრზე ხარ რა დამპალი ვიღაცაა? სახლამდეც კი არ მომაცილა. ფუუფ :"( არა და როგორ მომეწონა. - კაი ელ, დაწყნარდი. ალბათ ზედმეტად კომპლექსიანი ბიჭია, უკეთ გაგიცნობს და უფრო გაიხსნება ალბათ. - აუ რა ვიცი, შეიძლება იმიტომ იქცევა ასე რო არ მოვეწონე. - კარგი რა! ეგ აღარ თქვა. მოეწონები აი ნახავ, როცა უკეთ გაგიცნობს. - იმედია! ( საუბარი დავასრულეთ, ცოტა ხანს ტელევიზორს ვუყურეთ, ნუ ვუყურეთ რა, ვუყურე რადგან ელას მალე ჩაეძინა და ცოტა ხანში მეც მას მივბაძე.
| 
