Learn To Forgive♥
მოთხრობის შემდეგი ნაწილი! მოთხრობას თანდათან აკლდება მკითხველები, თუ მინიმუმ 10 კომენტარი არ იქნება აღარ გავაგრძელებ !! ეს თავი ეძღვნება მოთხრობის ერთ-ერთ ყველაზე კარგ მკითხველს ჩვენს Vampire-ს! მადლობ, რომ კითხულობ ♥
სულ ბოლო მერხთან დავჯექი და გუშინდელ ამბებზე ვფიქრობდი, სანამ ლუკა არ დამადგა თავზე. - ლიზა! რაღაც მაქვს სათქმელი და დღეს ვახშამზე გპატიჟებ. მე ისე ვიქცეოდი თითქოს ვერ ვამჩნევდი, თან როგორ ბედავს და ისევ ვახშამზე მეპატიჟებოდა, ეს მაგიჟებდა.. მინდოდა სახეში მეცეცხლა, მაგრამ თავი შევიკავე. - ლიზა, არ გესმის ჩემი? ლიიზაა დაყრუვდი რომ გეძახი? თან კიდევ ბედავს და ინტრიგნობს აქ. არც მიმიქცევია ყურადღება, დასვენებაზე გარეთ გავედი და ფანჯარასთან დავდექი მარტოდ მარტო.. ჩემს გვერდით ჩემი კლასელი გოგონები იდგნენ და მე მჭორავდნენ. მათი დამცინავი სიცილი ნერვებს მიშლიდა და ბოღმა მახრჩობდა. როგორღაც 7 გაკვეთილი ძლივს გავიდა და სახლში წავედი, სახლი მივალაგე და საშინლად დაღლილმა ცოტა ხნით ძილს მივეცი თავი. როგორც ყოველი ძილის დროს მარიამი მესიზმრებოდა, ერთად ვიყავით ძალიან ლამაზ და მყუდრო გარემოში, მარიამის შვილთან ერთად, რომელიც უკვე 4 წლისაა. ამჯერად მე, მარიამი და თავისი შვილი ლიზა ერთად ვსეირნობდით ულამაზეს ბაღში, ყვავილებით გადაჭედილიყო იქაურობა, და უამრავი ულამაზესი ყვავილის სურნელი მაბრუებდა. ამ დროს საშინელი ხმაური შემომესმა, გამომეღვიძა და კარზე ვიღაც მთელი ძალით აბრახუნებდა, რათქმაუნდა ძალიან შემეშინდა, მაგრამ კარი გავაღე დაა: - აუუუჰ ლუკა! - ლიზა ძალიან გთხოვ, ხომ შეიძლება რაღაცის ახსნა მაცადო. - იმ ყველაფერს რაც შენ და ჩემმა არაჩვეულებრივმა კლასელებმა გააკეთეთ ახსნა მოეძებნება? - რათქმაუნდა! თუ დამაცდი და შემომიშვებ ყველაფერს მოგიყვები. - გთხოვ რაა არ მინდა გუშინდელის გახსენება და საერთოდ შემეშვა არ გინდა? მე კარის მიხურვა ვცადე, მაგრამ ღრიჭოში ფეხი ჩადგა და ვეღარ მივხურე: - ლიზა 5 წუთი არ შეგიძლია მომისმინო? მივხვდი, რომ სანამ არ მოვუსმენდი არ მოისვენებდა. - შემოდი, მაგრამ არ დაჯდე. მას გაეღიმა.. - მე საერთოდ არ მეღიმება და დროზე თქვი რისი თქმაც გინდა, სანამ არ გისროლე მე-7 სართულიდან. - კარგიი, მომისმინე! - აღარ დაიწყებ? - ახლავე, მოკლედ ლიზა როცა შენ ჩვენს კლასში გადმოხვედი, არავის მოეწონე.. - ჰო მაგდენს ვხვდები. - ხო და კლასელებმა მოვილაპარაკეთ, რომ ასეთი ხუმრობა მოგვეწყო, ბიჭები უარზე ვიყავით, მაგრამ მერე შენზე ისეთები გვითხრეს გოგოებმა, რომ ჩვენც შევუერთდი. - რა გითხრეს? - ჯობია არ გაიგო. - მაგას მაინც გავიგებ, მიდი შენ გააგრძელე. - ჰოო და როცა შევუერთდი, ეს დავგეგმეთ და ძაან გაწყენინეთ. - იცი რაა? შენ მარტო შენს თავზე ფიქრობ! - არა ეგ საიდან მოიტანე? - შენ გინდა, რომ ჩემს თვალში კარგი გამოჩნდე, მაგრამ ყველაზე საშინელი ადამიანი ხარ ამ ქვეყნად. - ჰო მართალი ხარ მინდა რომ შენს თვალში კარგი გამოვჩნდე!! - ჰოო ასეცაა, აქ მოხვედი და თავი შემაცოდე ვითომ ეს ყველაფერი შენი მოფიქრებული არ არის და მათ მერე შეუერთდი. იცი რაა? ლაწირაკი არ ვარ რომ ასეთი სისულელეები დავიჯერო. - უნდა დამიჯერო. - რატომ? - იმიტომ, რომ მართლა მომწონხარ, სიგიჟემდე, არ მინდოდა ასეთი რაღაცის გაკეთება, შენ არ იცი ამ ყველაფერს ახლა როგორ ვნანობ. - იცი რაა? დაახვიე!!!!) - კარგი დავახვევ! მე არაფერი მითქვამს და ის წავიდა! მისი გასვლა და ელას შემოსვლა ერთი იყო: - როგორ ხაარ ლიიზ? - ახლა იცი ვინ იყო აქ? - ვიცი, ვიცი კიბეზე შემხვდა. ძაან ანერვიულებული იყო, ისე გლიჯა ხელი მოაჯირს... ისე მაგან გაბედა და აქ მოვიდა? - ჰოო, გაბედა. - რაო რა გითხრა? ელას მოვუყევი რაც ლუკამ მითხრა.. - გოგო შენ ნორმალური ხარ? ამან ასეთი რაღაცა გაგიკეთა და შენ მშვიდად ელაპარაკე? მე შენს ადგილას საერთოდ არ ამოვაღებინებდი ხმას ისე გავაგდებდი გარეთ. - ეგ კი არა მგონი ზედმეტი მომივიდა. - აუუ რაა სულელი ხარ დაიკოო.. რატომ გჯერა ყველას და ყველაფრის? - როდის ვთქვი, რომ მისი ნათქვამი დავიჯერე? - კაიი ეხაა გაჩეე, ყველაფერს გატყობ. დღეეს ხელფასი ავიღეეე:** - ვაიმეე რაა კააიიაა :** - ჰოო და ახლა წავედით შოპინგზე. ცუდად ხარ და ცოტა გამოგიკეთდება ხასიათი. - არა ეეელ, ჯობს ეგ ფული სწავლისთვის გადადო, შოპინგზე წასვლას სულ მოვასწრებთ! - არაა ახლა წავიდეთ რაა, თორე მომბეზრდა ეს ერთი და იგივე. - კარგი, რადგან ასე ძაან გინდა, წავიდეთ. მართალი რომ ვთქვა შოპინგი ყოველთვის მიყვარდა სიგიჟემდე და ასეთ პერიოდში, როცა გაღიზიანებული ვიყავი ყველაფერს მავიწყებდა და კარგ ხასიათზე მაყენებდა ამიტომ აღარ დავფიქრდი და წავედით. უამრავი მაღაზია შემოვიარეთ და ძალიან ბევრი რამ ვიყიდეთ.. შოპინგიდან კი ახალი ტანსაცმლით დავბრუნდით.. ელა მე თითქმის ყველა ჩვენ გვიყურებდა და ჩვენც ამაყად მივაბიჯებდით, სანამ თავში ტკივილს ვიგრძნობდი და ქვემოთ დავვარდებოდი. თვალებს ძლივს ვახელდი, ჩემს ირგვლივ კი უამრავი ადამიანი ირეოდა.. ელას განწირული ხმაც ჩამესმოდა ყურში.. სადღაც მიმაქანებდნენ, უსასრულობაში, ვიღაცის ხმა ჩამესმოდა ზემოდან.. მარიამი იყო, ჰოო ის იყო.. შემდეგ სადღაც მივდიოდი გრძელ გზაზე, დაღლილი, ვცდილობდი სინათლეს მიმეღწია, მაგრამ ამ დროს რაღაც მეჯაჯგურებოდა გულზე, უკან მაბრუნებდა სიბნელეში, მე ხომ ძალიან ვცდილობდი მიმეღწია იმ ადგილს, მაგრამ არ მაცადეს, გამომაგდეს!!!!!.. ისევ მარიამის ხმა ჩამესმა ,,ისწავლე პატიება (Learn To Forgive)". გამომეღვიძა, დავბრუნდი ამ ჯოჯოხეთში... ელა იმ წამსვე მომვარდა: - ლიიზ, ლიიზააა როგორ ხარ? იცი როგორ შემეშინდაა? მე ვცადე რაღაც მეთქვა, მაგრამ რაღაცნაირად ხმა ვერ ამოვიღე, ისევ ვცადე რამდენჯერმე და უკვე ვგრძნობდი, რომ ხმას საერთოდ ვერ ვიღებდი, ცრემლი ჩანჩქერივით გადმომცვივდა გაფითრებულ სახეზე, ელა მიხვდა, რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო. - ლიიზ რაა გჭირს, მითხარი რამე ჩემო ლამაზო. ეექიიმოო, ექიიმოო, სწრააფაად!!!! - რა ხდება? - არაფერს მეუბნება, ვერ ლაპარაკობს!! - არ ვიცი ასეთი რამ არასდროს მინახავს, მას კლინიკური სიკვდილი ჰქონდა, მაგრამ ამის შემდეგ პაციენტებს ასე არ ემართებათ ხოლმე. - მოიცადეთ რას ნიშნავს ეს ასეთი რაღაც არასდროს გინახავთ? გთხოვთ უშველეთ რამე, დამელაპარაკოს უთხარით!! - ექიმო ნახეთ როგორ ტირის. რა ხდება მითხარით? - ახლა დამამშვიდებელს გავუკეთებთ, ცოტა რომ დაწყნარდება შემდეგ გავარკვევთ რა დაემართა. რამდენიმე საათი მეძინა, თან მესმოდა მარიამის ხმა, მან სამჯერ გამიმეორა ერთი და იგივე ფრაზა: ,,ისწავლე პატიება". როცა თვალი გავახილე ელა და ექიმი ისევ აქ იყვნენ და რაღაცაზე საუბრობდნენ, ელას ნაღვლიანი თვალები და ათრთოლებული ხმა გულს მტკენდა. მათ შენიშნეს, რომ თვალი გავახილე და ჩემთან ახლოს მოვიდნენ: - გთხოვ ლიზა მითხარი რამე! ვერაფრის თქმას ვერ ვახერხებდი, თან თავში სულ ეს ფრაზა მიტრიალებდა: ,,ისწავლე პატიება". კარგად ვერ ვხვდებოდი ამის არსს, მაგრამ 1 საათში ყველაფერი ნათელი გახდა. საოპერაციოში ლუკა შემოვიდა, შეშინებული და აფორიაქებული.. აი ზუსტად ამ დროს წამომცდა და ხმა ამოვიდგი: - ლუკაა!! ელას იმ წამსვე გაუნათდა თვალები, მაგრამ ის ვერ მიხვდა ამ საოცრების არსს. სიჩუმე ჩამოვარდა და ბოლოს ეს სიჩუმე ექიმის სიტყვებმა დაარღვია: - ელა წამობრძანდით გარეთ, წამლების სიას მოგცემთ, რომელიც ლიზამ უნდა მიიღოს. - დიახ ახლავე. ელამ ერთხელაც შემომხედა და გარეთ გაჰყვა ექიმს. ამ დროს ლუკა კართან იდგა და არ იძროდა. - ლუკა მოდი აქ დაჯექი. - მადლობა! - მე უკვე ყველაფერი გაპატიე! - მართლა? როგორ? - ეგ საიდუმლოა) - კარგი! ლუკა თავშეკავებული ადამიანი იყო და ჩაციება არ უყვარდა, გინდა თუ არა მითხარიო. - ლუკა რატო ხარ მოწყენილი? - იმიტომ, რომ ჩემი შენდამი სიყვარული იდიოტურად გამოვხატე და ჩვენი ურთიერთობა ტყუილით დაიწყო. მაგრამ არ მინდოდა ასე გამომსვლოდა. - ეგ არაფერი! - ასე უცებ რატო გადაწყვიტე, რომ მაპატიო? - ეგ ძალიან უცნაური ამბავია და რო მოგიყვე, ალბათ გიჟად ჩამთვლი. - კარგი, თუ არ გინდა არ დაგაძალებ. - მადლობ! - რისთვის? - იმიტომ, რომ დამცირება ვიგემე, აქამდე გათამამებული გოგო ვიყავი და ამ ყველაფერმა, რაც ბოლო ხანებში თავს გადამხდა, ძალიან შემცვალა... - ლიზა.. - ჰო? მცირე პაუზის შემდეგ მან მითხრა: - მიყვარხარ! ისევ სიჩუმე ჩამოვარდა.... შემდეგ მე ვუთხარი: - იცი, მე არ ვიცი რა გიპასუხო. - არცაა საჭირო რაიმე მიპასუხო! მე არც არაფერი მითქვამს ისე ჩამეძინა, მხოლოდ ის ვიგრძენი, როგორ მაკოცა შუბლზე და ოთახიდან გავიდა. გავიდა 4 დღე და ექიმმა სახლში წასვლის ნება მომცა, ამან ძალიან გამახარა, რადგან დატანჯული ვიყავი წამლების სუნით და საავადმყოფოს საჭმლით. ცუდი კიდევ ის იყო, რომ სახლში მისვლისას კიდევ 1 დღე საწოლში მომიწევდა ყოფნა. მე და ელა სახლში ლუკამ მიგვაცილა, თავისი მანქანით და მან ხელში აყვანილი მატარა 7 სართული. მე უკვე მისგან ძალიან დიდ სითბოს და ყურადღებას ვგრძნობდი, თან რაღაცნაირად მესიამოვნა რომ ვაპატიე ყველაფერი. ჩვენ სახლში შევედით და ლუკამ საწოლზე დამაწვინა. - აუუ ელაა, ძალიან მომენატრა შენი გემრიელი საუზმე, თუ არ შეწუხდები... და უცებ საუზმე ჩემს საწოლთან გაჩნდა, ელას უკვე ყველაფერი მომზადებული ჰქონდა!! ისე გემრიელად შევექცეოდი, რომ არავისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, ლუკამ ისე მაკოცა და წავიდა არც მიგრძვნია. როცა საუზმე დავამთავრე მერე მივხვდი რომ ლუკა წასული იყო. შემდეგ კი დავინახე, რომ ელა ჩემკენ გახარებული მორბოდა: - რა იყო ელლ? :დ - ლიზა, რამდენი ხანიაა მაწუხებს ის აზრი, რომ როცა ლუკა შემოვიდა ოთახში მანდამაინც მაშინ როგორ ამოიღე ხმა? მე ცოტას ვყოყმანობდი, მაგრამ ელას ვერაფერს ვერ გამოვაპარებდი და მოვუყევი, თუ როგორ მესიზმრებოდა მარიამი ყოველ ღამით და რა მითხრა მაშინ როცა კლინიკური სიკვდილი გამოვიარე. როცა მოყოლა დავამთავრე, ვუთხარი: - აიი სულ ეს იყო! - შოკში ვარ! - აიი ხომ გითხარი გიჟი გეგონებითქო, მაგრამ ეს მართლაც ასეა, ამ საოცრებას თავიდან ვერც მე ვიჯერებდი, მაგრამ ყველაფერი როცა გავაანალიზე... - ლიზა შენი მჯერა, მაგრამ ეს ამბავი მართლა დაუჯერებელია. - ჰო რათქმაუნდა ეგრეა! აუუ ისე რა კაი ამინდია არა? - კი ძალიან. - გავისეირნოთ რა, თორე დავიკუნტე ამ ლოგინში. - ლიზა, გთხოვ 1 დღეც მოიცადე და ხვალიდან თუ გინდა ყოველ დღე ვისეირნოთ ხოლმე. - აუუ ხო კარგი, იცოდე ხვალ გავისეირნებთ. - კარგი შენ როგორც იტყვი. ძალიან მინდოდა გარეთ გასვლა და ხვალინდელ დღეს ველოდი. მეორე დღე უფრო უკეთესი, მზიანი, თბილი და ნათელი იყო. მე და ელამ სასწრაფოდ ჩავიცვით და სასეირნოდ წავედით.
| 
