Learn To Forgive♥
მოთხრობის შემდეგი ნაწილი! შემოდით და ძალიან გთხოვთ დააკომენტარეთ♥ ნუ ვიცი, რომ უნიჭო ვარ, მაგრამ მაინც * თქვენი ერთი კომენტარიც კი მე სტიმულს მაძლევს, რომ მოთხრობა გავაგრძელო და უფრო დავხვეწო! ეს თავი ეძღვნება მოთხრობის ერთ-ერთ უსაყვარლეს მკითხველს exhalingbiebs♡-ს!
კართან მივედით და ორივემ ერთად გავაღეთ.. - გამარჯობა ეელ.. - აუუ საბა როგორ შემაშინე.. - რისი შეგეშინდა? ხო მითხარი რო დღეს ჩემთან ამოდიო. - აუუ ეგ სულ გადამავიწყდა. - სახლში არ შემომიშვებ? - უიი ხოო შეემოო.. გაიცანი ეს ლიზაა, ლიზა ეს საბაა ჩემი მეგობარი. - სასიამოვნოა! მე გაშტერებული ვიყავი, ისეთი სიმპატიური და საყვარელი იყო. ხმა ვეღარ ამოვიღე, სანამ ელამ არ შემაჯანჯღარა. - ჩემთვისაც სასიამოვნოა. მთელი საღამო საუბრობდნენ ელა და საბა. ჩემთვის ყურადღებაც არ მოუქცევია.. რათქმაუნდა ვცდილობდი ყურადღების მიქცევას, მაგრამ არც გამოუხედავს. ეს ძალიან მეწყინა, ალბათ იმდენად ლამაზი არ ვიყავი რომ ასეთ ბიჭს მოვწონებოდი. როცა საბა წავიდა, ელა გვერდით მომიჯდა და მითხრა: - მე მივხვდი, რომ საბას ყურადღების მიქცევა გინდოდა, მაგრამ..... - რა მაგრამ? - შეყვარებული ყავს, ის გოგო ძალიან პოპულარული იყო ჩვენს სკოლაში, თან ულამაზესია და საბას არავის დაუთმობს. ამიტომ გირჩევ საბა დაივიწყო) - კი მაგრააამ....... - გირჩევ მაგ თავქარიანს არ გაეკარო, საბას მაგის შიშით გოგოსკენ ვერ გაუხედავს. - ანუ აჩმორებს? :დ - რავი ეგრეც ვერ ვიტყვით მაგრამ დაახლოებით ეგრეა. - შეგიძლია მომიყვე მაგ გოგოზე? შენი კლასელი იყო? - კი ჩემი კლასელი იყო, მაგათ მე-11 კლასში შეუყვარდათ ერთმანეთი და მის მერე ერთად არიან, საბა ძალიან მდიდარია და თავის ჭკუაზე ათამაშებს ბუსა საბას ფულებს. - დაიცა ეს საბა ასე შტერია? - იცი რაა, საბაც ბლატაობს ასეთი გოგო რომ ყავს გვერდით, ის გოგო ყველას მოსწონს, საბაც ძაან სიმპატიურია და ერთ-ერთ მაგარ წყვილად ითვლებიან. მაგრამ ამავე დროს საბას საშინლად არ სიამოვნებს მაგ გოგოსთან ყოფნა. - აუუჰ, რთული სიტუაციაა. შენ საიდან იცნობ საბას? - ჩვენ დიდი ხანია ვმეგობრობთ, ჩემი ყოფილი შეყვარებულის სახლში გავიცანი, მერე გავიგე რო ბუსას შეყვარებული ყოფილა, როცა საბა მე მელაპარაკებოდა, ბუსა ძაან ბრაზდებოდა და მაგრად ამითვალწუნა.. საბას იმ გაწეწილის აზრები დიდად არ ადარდებს და ვნახულობთ ერთმანეთს, ყველაფერს მიყვება. აიი ახლაც რაღაც მომიყვა. - კაი არ გინდა ეგ არ მომიყვე თორე ის გოგო შემომაკვდება ალბათ. - აუუ ხოო საზიზღარი გოგოა. ჩვენ დიდ ხანს ვილაპარაკეთ, მერე დავიძინეთ რადგან მეორე დღეს სკოლა იწყებოდა. მე იმ სკოლაში სწავლის გაგრძელებას არ ვაპირებდი სადაც კატო სწავლობდა, ამიტომ საბუთები სხვა სკოლაში უნდა გადამეტანა. დილით 8 საათზე ძლივს წამოვწიე თავი, რადგან ამ 1 თვეში ადრე ადგომას გადავეჩვიე. ელას ჯერ კიდევ ეძინა, მე მისთვის არ მითქვამს რომ წავედი... სკოლაში როცა მივედი, პირდაპირ დირექტორის კაბინეტში შევაჭერი: - უკაცრავად, შეიძლება? - შემოდი, დაჯექი! - მადლობთ, იცით მე მინდა რომ საბუთები გადავიტანო სხვა სკოლაში. - რატომ რამით უკმაყოფილო ხარ? - არა, არა პირადი მიზეზის გამო. - კარგი მაშინ ხვალ მშობლები მოიყვანე და საბუთებს გაგატან. მე ცივმა ოფლმა დამასხა, გავწითლდი, აღარ ვიცოდი რა მექნა. ცოტა რომ გამოვკეთდი, ძლივს ვუთხარი: - მშობლების მოსვლის გარეშე საბუთებს ვერ წავიღებ? - ვერა, ეგრე საბუთებს ვერ გაგატან. ახლა მაპატიე, მეჩქარება. მე ოთახიდან გამოვედი, გაკვეთილზე არ შევსულვარ, პირდაპირ ელასთან წავედი კაფეში, ატირებული. - აუუ ეელაა... - ვაიმე ლიიზ, რა გატირებს? - საბუთებს ვერ გაგატან მშობლებს თუ არ მოიყვანო. - კარგი ნუ გეშინია, მოვიფიქრებთ რამეს. - აუუ აქ ვიქნები რაა სანამ დაამთავრებ სამუშაოს და დაგეხმარები თუ გინდა. - აუუ კარგი იქნება, თორე ძაან ბევრი კლიენტია და ვეღარ ვასწრებ. მე საქმეს შევუდექი, ახლა მესმის ელასი, აქ ძალიან იღლება. ერთი შეხედვით ადვილი ჩანს ეს ყველაფერი, მაგრამ აქ მუშაობა და ყოველ წუთს კლიენტის დაძახებაზე მისვლა ძალიან რთულია. 9 საათზე სამუშაო დღე დამთავრდა და სახლში ავედით, ვივახშმეთ, ტელევიზორს ვუყურეთ, დაღლილებმა ცოტა ვილაპარაკეთ და ჩაგვეძინა. სიზმარი დამესიზმრა ძალიან სასიამოვნო, ისევ მე და მარიამი (2 წლის წინ გარდაცვლილი მეგობარი).. ვიყავით ტბაზე, იქ გედები დაცურავდნენ, ძალიან კარგი ჰაერი იყო და ფრინველების საოცარი ხმა ისმოდა, მეგონა სამოთხეში ვიყავი. დილით კი კარზე ზარის ხმა შემომესმა და გამაღვიძა, მე წამოვდექი, კარი გავაღე მაგრამ არავინ იყო, ასე მოხდა რამდენჯერმე, მაგრამ კართან არავინ მხვდებოდა. ამან ცოტა არ იყოს შემაშინა, მაგრამ მალევე მავიწყდებოდა. იმაზეც უნდა მეზრუნა, რომ სხვა სკოლაში გადავსულიყავი და მე და ელამ ასეთი რაღაც მოვიფიქრეთ. მე უნდა შევპარულიყავი ჩემს ძველ სახლში და მამას და დედას ხელმოწერები წამომეღო. 2-3 დღე მოუნდა იმას რომ ზუსტად ისეთი ხელმოწერები გამოგვსვლოდა როგორიც მათ ქონდათ. დავწერეთ წერილი და მივიტანე სკოლაში, სადაც ეს წერილი დირექტორმა ხმამაღლა წაიკითხა: ,, ქ-ნ ლ. ხაჟალია ჩვენ სამწუხაროდ სკოლაში მოსვლა ვერ მოვახერხეთ, მძიმე სამუშაო გრაფიკის გამო, ამიტომ ამ წერილით გთხოვთ, რომ ჩვენს შვილს მისცეთ საბუთები, რათა მან გადაიტანოს სხვა სკოლაში." (ხელმოწერები) - კარგი, რადგან შენმა მშობლებმა ვერ მოახერხეს მოსვლა, შენ მოგცემ საბუთებს. სიხარულისგან არ ვიცოდი რა მექნა, მაგრამ თავი შევიკავე. მე და ელა იმ დღესვე წავედით ერთ-ერთ ძალიან კარგ სკოლაში და საბუთები შევიტანეთ. ამ სკოლაში შესასვლელად ისევ ტყუილის გამოგონება მოგვიხდა და ისევ წერილი დავწერეთ. რათქმაუნდა ყველა ბავშვისთვის დიდი სტრესია სხვა სკოლაში გადასვლა, არ იცი იქ როგორ დაგხვდებიან. მე მეგონა რომ არ მიმიღებდნენ, ცივად მომექცეოდნენ და გამართლდა კიდეც. ისინი ისეთი თვალებით მიყურებდნენ რომ ნამდვილად არ ესიამოვნათ ჩემი იქ მისვლა, მე კლასში ჩემი ადგილი დავიკავე და მალე მასწავლებელიც შემოვიდა. მან ჩემი თავი გააცნო ბავშვებს და დიდი აღფრთოვანება არც შემინიშნავს მათ სახეებზე. ჩემს ადგილს დავუბრუნდი და განაბული ვუსმენდი მასწავლებელს.შემდეგ კი ერთი ძალიან სიმპატიური ბიჭი შევამჩნიე და მთელი ყურადღება მასზე გადავიტანე. შესვენებაზე კი ის ჩემკენ წამოვიდა, მუხლები ამიკანკალდა და არ ვიცოდი საით გამეხედა, იდიოტივით დავიწყე აქეთ-იქეთ ყურება: - გამარჯობა ლიზა! - გამარჯობა! - მე ლუკა მქვია) - სასიამოვნოა. - იციი ძაან პირდაპირი ვარ დაა მომეწოონეე. - მართლა? - ჰოო მართლა და დღეს სადმე ხო არ ვივახშმოთ. მე არ ვიცი რატომ, ყოველთვის გაწონასწორებული ვიყავი მაგრამ ამ წინადადებაზე დაუფიქრებლად დავთანხმდი, როცა გაკვეთილები დამიმთავრდა სანამ ლუკა დამირეკავდა ელასთან წავედი კაფეში. - ააუუუ ეეელ.. სამზარეულოში შევვარდი და ხელში ავიყვანე:დ - რააა იყოო ლიიზ, რაა გახაარეებუულიი ხარ. ასე მოგეწონა სკოლა? - ააუუ ერთი მაგარი ბიჭი გავიცანი, ჩემ კლასში სწავლობს და დღეს შეხვედრა დამინიშნა. - ვააიმეე რაა მაგარიიაა, აუუ მეც წამოვალ რაა. - კაიი ეხაა პაემანზე შენ რა გინდა? - არა იქვე სადმე ახლოს დავჯდები. - ჰოო, კარგი კარგი. ახლა გავიქეცი მოვემზადო. მე კარისკენ გავიქეცი, მერე რაღაც გამახსენდა და შემოვბრუნდი: - ააუუ ეელ შენ რო ლამაზი კაბა გაქ იმას ჩავიცვამ რაა? - მაგას კითხვა უნდა? რაც გინდა აარჩიე და ჩაიცვი. - კაარგი ** მიყვარხაარ! - უიმეე რა გიჟია ეს გოგო. მე სახლში ავედიი, დიდი ხანი ვემზადებოდი და სარკეში როცა ჩავიხედე ჩემი თავი ძალიან მომეწონა. ამ დროს კარზე ზარი გაისმა, მე გავაღე: - უიი მოხვედი უკვეე? - კიი, აუუ რაა ლამააზი ხარ! - მადლობა) - წავიდეთ ხო? - წავედით! ერთ-ერთ ძალიან კარგ რესტორანში შევედით, და ამ რესტორანმა ჩემი წარსული გამახსენა, რადგან მე და კატო ყოველთვის აქ დავყავდით მამას. - მოდი აქ დავსხდეთ. - კარგი, როგორც გინდა. ჩვენ უგემრიელესი სპაგეტი შევუკვეთეთ, როცა დავნაყრდით, შემდეგ საუბარი დავიწყეთ: - როცა შემოხვედი მაშინვე მომეწონე. - ჰოო? - ჰოო. მივხვდი რომ კლასში რაღაც უხერხულად გრძნობ თავს, თავიდან ყველა ეგრეა, ისე ძალიან მაგარი ბავშვები არიან, აიი ნახე მალე დაუმეგობრდები მათ. - ჰოო იმედია. ძალიან ბევრი ვისაუბრეთ, ისეთ ლამაზ სიტყვებს მეუბნებოდა და სახეზე მეფერებოდა ხოლმე, რაღაც გრძნობა გამიჩნდა კიდეც მგონი. მან ბოლოს მითხრა: - ვიცი, რომ ჩემი ნათქვამი სიტყვები მოგეწონა, მაგრამ.. - რა მაგრამ. - რა და მე შეყვარებული მყავს. - რაა? მეღადავები ხოო? (ცრემლი მომადგა თვალზე) - არა სიხარულო, არ გეღადავები და თან ეს ყველაფერი ტყუილი იყო, ასეთ სიურპრიზებს ვუწყობთ იმ ხალხს რომლებიც არ მოგვწონს, თან ჩვენი დონის არ ხარ. - ანუ? - ჰოო, ჰოო ეგრეეა გაგაცურეს შენმა უსაყვარლესმა კლასელებმა. ამ დროოს გარიდან შემოცვივდნენ ჩემი ძვირფასი კლასელები და საზიზღრობებს მეუბნებოდნენ: - ჰა, ჰა გაგაღადავეთ მაგრად.. - შენ რა გეგონა ასეთ ბიჭს მოეწონებოდი? - რა შტერი ყოფილხარ. - თან როგორ გამოწყობილა ეს საცოდავი. მე ამ დროს ყურებზე ხელი ავიფარე დაა ტირილით გარეთ გავვარდი, მათ სიცილი დამაყარეს. თან უკან ელა მომსდევდა, ლუკა ისეთ რაღაცეებს მეუბნებოდა, რომ ელა თუ იქ იყო არც კი გამხსენებია. - ელაა, რატომ არ მიმართლებს არაფერში? - კარგი დაწყნარდი. - როგორ დავწყნარდე? ღმერთო რატომ მექცევი ასე. ელამ გულში ჩამიკრა და ასე ჩამეძინა, მეორე დღეს ისე მივედი სკოლაში ვითომც არაფერი მომხდარა, მაგრამ გულში ისეთი ბოღმა მქონდა, დიდი სიამოვნებით წავუჭერდი ვინმეს ხელს კისერში. მითუმეტეს ლუკას.. სულ ბოლო მერხზე დავჯექი და გუშინდელ ამბებზე ვფიქრობდი, სანამ ლუკა არ დამადგა თავზე..
იმედი მაქვს მოგეწონათ :**
| 
