![]()
♥Learn To Forgive ♥ მოთხრობის შემდეგი ნაწილი! შემოდით და ძალიან გთხოვთ დააკომენტარეთ♥ ეს თავი ეძღვნებამ ჩემ ცხოვრებას -PerfectBelieber-ს, მიყვარხარ ყველაზე მეტაად!! ♥:*
მივდიოდი და უკვე სადარბაზოსთან როცა მივედი სრული სიჩუმე ჩამოვარდა, ძალიან შემეშინდა და სახლში შევვარდი, სახლში რათქმაუნდა არავინ დამხვდებოდა და სიბნელეში დივანზე დავვარდი, ცოტა ხნით ფიქრებში ვიყავი გართული, მაგრამ რაღაც ხმამ გამომარკვია, წამოვვარდი და ირგვლივ დავიწყე ყურება, უკვე ძალიან მაშინებდა ეს ხმები: - ნუთუ გავგიჟდი? ამის თქმა და კარზე ზარის დარეკვა ერთი იყო, კართან ფრთხილად მივედი, ცივმა ოფლმა დამასხა და კარი სიმწრით გავაღე.. არავინ იყოო.. - არა გავგიჟდი, ნამდვილად, უკვე რაღაცეები მეჩვენება. ტირილი დავიწყე, სამზარეულოში გავვარდი და ხელში დანა ავიღე... ჩემს თავს ვეუბნებოდი: - მიდი, შენ ამას შეძლებ.. 1..2..3... გულისცემა ამიჩქარდა, მაჯაზე დანა დავიდე, კარზე ისევ ზარის ხმა ისმოდა, ამან შემაშინა და ხელი პატარაზე გავიკაწრე, ზარს ყურადღება აღარ მივაქციეე და ისევ ჩემი საქმიანობა განვაგრძე: - ცოტაც, ცოტაც და წახვალ აქედან, ამ ჯოჯოხეთიდან. კარის ზარს ტელეფონის ზარიც დაემატა, ფეხის ხმა, ვიღაცის ჩქარი სუნთქვაა.. დაა დაა უკვე ვეღარ ვძლებდი, ეს ხმები, ეს საზარელი ხმები ყურში ჩამესმოდა და გულს მიღრღნიდა, ვეღარ გავძელი და მთელ ხმაზე დავიყვირე: - შემეშვიით, შემეშვიით, ვინ ხართ? რატომ მაშინებთ, თავი დამანეებეთ.. ხმამაღლა ვყვიროდი და უცებ ყველაფერი დაწყნარდა..... სახლში გაჩერება აღარ შემეძლო, ჩანთა ავიღე და იმ ადგილას წავედი სადაც რატი ვნახე, იმ სამოთხეში, ალბათ ეს დამაწყნარებდა მე.. ფეხით ვეღარ წავიდოდი, ძალიან მეშინოდა, ყველაფერი მაშინებდა და ტაქსით წავედი.. იმ სამოთხეს როცა მივუახლოვდი, ტაქსის მძღოლს მადლობა გადავუხადე და მანქანიდან გადმოვედი, მაგრამ მან შემაჩერა: - გოგონა, ასეთ საშიშ ადგილებში რატომ დადიხართ? - ეს ყველაზე უსაფრთხო ადგილია. ის გაკვირვებული მიყურებდა, ბოლოს კი მითხრა: - თქვენი ნებაა.. - მადლობთ მოყვანისთვის. - არაფრის. ის მაშინვე გაეცალა აქაურობას, არ გამკვირვებია ეს რომ თქვა ,,საშიში ადგილიაო" რადგან გარიდან მართლაც საშიში ჩანს. შესვლა დავაპირე, კარის სახელურს ხელი მოვკიდე, მაგრამ ვერ გავაღე, არა და როცა რატისთან ერთად ვიყავი ის ძალიან ადვილად გაიღო. სახლში ვეღარ დავბრუნდებოდი და რატისთან დავრეკე, მაგრამ არ პასუხობდა ტელეფონს, ბევრჯერ ვცადე, მაგრამ არ იღებდა. იქვე ჩამოვჯექი და ყველაფრის იმედი გადამეწურა: - ღმერთო ყველაფერი მე რატომ მემართება? რატომ მსჯი ასე? კიდევ ვცადე რატისთან დარეკვა და როგორ გამიხარდა მისი ხმის გაგონება, სიხარულით ვუპასუხე: - რატი? - ჰო ლიზა.. როგორ ხარ? - კარგად ვართქო ვერ ვიტყვი. რატი ცოტათი ცუდად ვგრძნობ თავს და აი იმ ადგილას მოვედი შენ რო გნახე მაშინ. - ჰოო, კარგია რომ მიხვედი.. ცოტა დამშვიდებული ხო ხარ? - იციი.. კარი არ იღება. - ააჰჰ, მაგის თქმა სულ დამავიწყდა. - რისი? - როცა მაგ კართან მიხვალ, მარიამზე იფიქრე და მაშინ გაიღება. - ააჰჰ.. რა უცნაურია.. - რათქმაუნდა. - კარგი, შევალ მაშინ. - კარგი.. აბა შენ იცი. ეს ყველაფერი წარმოუდგენლად მეჩვენა, მაგრამ მაინც ვცადე.. მარიამზეე ფიქრი დავიწყე, თუ როგორ მაკლია და მჭირდება ის ახლა. ამ დროს ხელი მოვკიდე სახელურს და მართლაც ეს საოცრება მოხდა, კარი გაიღო და შიგნით შევედი. ცოტა ხანი ამ საოცრებით გაოცებული კართან ვიდექი, მაგრამ მალევე შიგნით შევედი და კარი მივიხურე... იმ წამსვე მომეხსნა გულიდან ის შიში და პრობლემები, რომელიც გულში მქონდა. გარეთ თუ საშიში ღამე იყო, აქ ნათელი, მზიანი და სასიამოვნო აურამ შემიპყრო. ერთი ნაბიჯი გადავდგი თუ არა, წინ ულამაზეს თეთრ კაბაში გამოწყობილი პატარა გოგონა გადამიდგა. უცებ შევცბი და ნაბიჯი უკან გადავდგი. აქ ნამდვილად არავის ველოდი. - ჰეეიი, ვინ ხარ? - მე მარიამი ვარ. წამომყევი ლიზა. - არ არსებობს, მეჩვენება. თვალები მოვისრისე, მაგრამ გოგონა ისევ იმ ადგილას იდგა.. - არა, არა არ შემიძლია. კარის გაღება ვცადე, მაგრამ მან ხელი მომკიდა და სკამთან მიმიყვანა. - ლიზა, ნუ შეგეშინდება, შენ ხომ სამოთხეში ხარ და აქ არაფერი გემუქრება.. მე მარიამი ვარ. - არა.. არაა ეს წარმოუდგენელია.. ნამდვიილად. - რათქმაუნდა, სამოთხე საოცრებათა ქვეყანაა. - კი მაგრამ.. ძალიან დავიბენი. - რათქმაუნდა, რატიც ასე იყო პირველად. - დაიცა, რატისაც გამოეცხადე? - გამოვეცხადე? :დ არა, არა მე ნამდვილი ვარ.. აი მომკიდე ხელი.. ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ, ჩვეულებრივი კანის ტემპერატურით.. - კი მაგრამ, შენ მარიამი არ ხარ.. - მარიამი ვარ.. და უცებ მისმა სხეულმა ფორმა შეიცვალა, მან მარიამის ისერსახე მიიღო. მე კიი შოკი დამემართა.. - კი მაგრამ, ასეთი რაღაც არ შეიძლება, რომ მოხდეს. - აქ ყველაფერი შესაძლებელია. - იცი, მარიამის პატარაობას მაგონებ.. - მართალი ხარ, პატარაა, საყვარელი, უმანკო გოგო ვიყავი, ძალიან მსიამოვნებს, როცა ასეთს ვხედავ ჩემს თავს.. - ანუ შენ მარიამი ხარ? - კი, ნამდვილად.. - ანუ ეს მართალია.. მარიამმ!! მე წამოვდექი და მას გადავეხვიეე.. - ძალიან მომენატრე, ყველაზე მეტად მენატრებოდი, აიი ძალიან ძალიან მჭირდები ახლაა.. - ჰოო ვიცი, მე ყოველთვის შენს გვერდით ვიყავი და ვიქნები. - იცი ახლა რა ხდება ჩემს თავს? - ყველაფერი ვიცი. ისიც ვიცი ვინ გაშინებს და ეს ყველაფერი შენ უნდა გამოასწორო. - რაა? მართლა იცი ვინ მაშინებს? - კი ვიცი. - მითხარი რაა, გთხოვ! - გეტყოდი, მაგრამ ამის უფლება არ მაქვს. ერთს გეტყვი, ვინებიც გაშინებენ მათ იცნობ.. - ჩემი ნაცნობი მაგას არავინ არ გამიკეთებდა. - რათქმაუნდა შენთვის ეს წარმოუდგენელია, მაგრამ ეს მართლაც ასეა. შენ თვითონ უნდა გაარკვიო ვინ არიან ეს ადამიანები და მეც დაგეხმარები. - კი მაგრამ ეს ძალიან ძნელია, მითუმეტეს ჩემთვის ნაცნობ ადამიანებში მათი ძებნა. რაიმე მინიშნება მაინც მომეცი, რა კრიტერიუმებით დავიწყო ძებნა? - ამაში ელა, საბა და რატი დაგეხმარებიან. - დაიცა შენ ელა და საბა საიდან იცი? - ხომ გითხარი შენს შესახებ ყველაფერი ვიცი.. ისინი კარგი ადამიანები არიან!! - მართლაც კარგები არიან. დაიცა იქნებ სულები მაშინებენ? - სულები? ;დდ მარიამს გაეცინა და მე გაკვირვებულმა ვკითხე: - რა? არა? აბა ნამდვილი ადამიანები მაშინებენ? - რათქმაუნდა ნამდვილები, ვისაც შენთვის ცუდი უნდა, ვინც ცუდად გექცევა.. მაგრამ მათ შორის არსებობს ერთი ადამიანი რომელსაც შენთვის ცუდი არ უნდა, მაგრამ დანარჩენებმა ჩაითრიეს ამ ყველაფერში. - აუუ ვინ უნდა იყოოს.. - ეგ თანდათან გამოჩნდება. კარგი ახლა წადი, ელა და საბა გელოდებიან საავადმყოფოში, ელას ძალიან უნდა, რომ ახლა მასთან იყო. - შენ აზრებს კითხულობ?!! - წადი, წადი მაგის შესახებ სხვა დროს გიამბობ. - კარგი, წავალ! ჩვენ ერთმანეთს გადავეხვიეთ, დავემშვიდობეთ და გარეთ გამოვედი, ისევ გული დამიმძიმდა ამ ბინძურ გარემოში. მარიამის სიტყვებზე ვფიქრობდი, არ ვიცოდი ვინ უნდა ყოფილიყვნენ ის ადამიანები რომლებიც მაშინებდნენ და აი ის ერთი რომელსაც არ უნდა შემაშინოს, მაგრამ ჩაითრიეს ამ ყველაფერში. ერთი წამით თავში გამიელვა.. - ლუკა?? არა, არა ლუკა არ იქნება ეს რამ მაფიქრებინა.. საავადმყოფოსკენ მივდიოდი და თან ვფიქრობდი როგორ უნდა გამერკვია ამ ადამიანების ვინაობაა.. ცოტა ხანში ელას და საბას პალატაში შევედი და რას ვხედაავ: - რაა გაცეკვებთ ხალხოო? :დ - უიი ლიზ მოდიი? :დ რავი აბა უცებ წამოგვიარა და ვცეკვავთ :დ (ელა) - რაა გიჟები ხართ :დ ბავშვებო, რაღაც უნდა გითხრათ.. (მე) ელა და საბა გვერდით მომისხდნენ და გულისყურით ისმენდნენ იმ ამბებს, რომელიც დღეს გადამხდა, ის რომ ნაშვილები ვიყავი და თან ჩემი შემშინებლები უნდა მეპოვნა. ცოტა ხანი ჩემს თავს ვეკამათებოდი მეთქვა თუ არა მათთვის მარიამის შესახებ და გადავწყვიტე ყველაფერი მომეთხრო.. ვუყვებოდი მათ მარიამის შესახებ და გაოცდნენ: - კი მაგრამ? ეს ყველაფერი წარმოუდგენელია, ეს რეალურ ცხოვრებაში არ ხდება (საბა) - მართალი ხარ, ეს ძალიან უცნაურია მაგრამ სამოთხეში ყველაფერი ხდება.. და თქვენ უნდა დამეხმაროთ ნამდვილი მშობლების და შემშინებლების პოვნაში (მე) - აუცილებლად ლიიზ.. დღეს გამოგვწერენ და ჩვენი იმედი გქონდეს (ელა) - გენაცვალეთ თქვეენნ :* თქვენ რო არ მყავდეთ რა მეშველებოდა(მე) დღეს საღამოს 9 საათზე ორივეს გამოსწერდნენ და სანამ სახლში წავიდოდით პალატაში ბევრი ვისაუბრეთ, ვიხალისეთ და სახლში წამოვედით.. საბა ცოტა ხანს კიდევ დარჩა ჩვენთან სახლში მაგრამ მალევე მოაკითხეს და სახლში წავიდა. დავრჩით მე და ელა, ცოტათი გვეშინოდა რაღაცის, მაგრამ არ ვიცოდით რისი.. - ლიზა ისე რამ გაფიქრებინა, რომ ლუკა გაშინებს? - არ ვიცი, ამან წამიერად გამიელვა თავში, მაგრამ სისულელეა რა ლუკაა.. მაგრამ რომ არ ჩანს? - ძალიან ბევრი პრობლემა დაგვიგროვდა, მაგრამ არ ინერვიულო ხომ იცი რომ მე შენს გვერდით ვარ? - რათქმაუნდა.. შენ რომ არ შეგხვედროდი ალბათ ახლა ქუჩაში ვიმათხოვრებდი. ხომ იცი რომ ძალიან მიყვარხარ? - მეც მიყვარხარ, ხომ იცი როგორც? ელას ჩავეხუტე და ცოტა ხანს ასე ვიყავით. . ამ ცოტა ხნის შემდეგ კი კარზე ზარის ხმა გაისმა. - დაიწყო!!! (მე) - რა დაიწყოო? (ელა) - საზარელი ხმების შემოსვლა (მე) - ლიზა, მაშინებ (ელა) - ნუ გეშინია, წამოდი კარი გავაღოთ (მე) ჩვენ კარს მივუახლოვდით, ხელი ორივემ ერთად მივიტანეთ კარის სახელურთან, გასაღები გადავატრიალეთ, მეგონა რომ დაიიწყოო მაგრამმ როცა კარი გავაღე კართან რატი დაგვხვდა: - გოგოებო, როგორ ხართ? (რატი) - უუჰ, ამოვისუნთქე (ელა) - უიიჰ, ძალიან შეგვეშინდა, შემოდი!! (მე) - რამ შეგაშინათ? (რატი) - მოდი, მოდი მოგიყვე დღეს რა ამბები გადამხდა (მე) რატის ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი: - აუუ დავიგრუზე (რატი) - მაპატიე, რომ ხასიათი გაგიფუჭე (მე) - არა, რას ამბობ, ჩვენ შენს გვერდით ვართ და ერთად ყველაფერს გავუმკლავდებით (რატი) - იმედია.. (მე) დიდი ხანი ვსაუბრობდით, რატიც წავიდა და მე და ელა დასაძინებლად წავედით.. ღამე კოშმარად მექცა, რაღაც საშინელი და უაზრო სიზმრები ვნახე.. ლუკა, ბუსა და კატო ერთად იყვნენ და ჩემკენ მოდიოდნენ.. უზარმაზარი თვალებით ჩემკენ მოიწევდნენ, მეგონა თვალებით შემჭამდნენ, წინ მოიწევდნენ, პირდაპირ თვალებში მიყურებდნენ, ნახევარი გზა როცა გამოიარეს ნაბიჯს აუჩქარეს, მე გული ამიჩქარდა, სწრაფად ძგერა დამიწყო, და ამ დროს რაღაც განათდა, მე თვალები გავახილე და ელა თავზე მადგა:
- ეელ რა ხდება? რატო აანთე სინათლე? - ვაიმეე ისეთ ხმებს გამოსცემდი ვერ დავიძინე, რა ხდება? კოშმარი გესიზმრა? - აუუ ხოო, მაგრამ არაფერი ისეთი, დავიძინოთ რაა.. - კაი დავიძინოთ, ხო მართლა კარგად ხარ? - კი, კი კარგად ვარ.. ძილინებისა! ამ კოშმარმა ჩამაფიქრა, ვეღარ დავიძინე და მთელი ღამე გავათენე.. ვეღარ ვისვენებდი, სულ ლუკაზე ვფიქრობდი, ვეღარ გავძელი, ნომერი ავკრიბე და მასთან დავრეკე: - მიდიი რაა ლუკა აიიღეე გთხოოვ, ააიიღეეე.... აიიღეე ტელეფოონიი.. ის ისევ არ პასუხობდა.. - ფუუ შენიი!! არ ვიცოდი რა მექნა, საწოლში ვეღარ ვჩერდებოდი და აივანზე გავედი. კარი გავაღე და ცივი ჰაერი შემეფეთა წინ, დამბურძგლა, შემცივდა, მაგრამ მაინც გარეთ ვარჩიე ყოფნა. - მმ, რა ლამაზი მთვარეა.. დიდი, ულამაზესი მთვარე ებჯინა ცას, ირგვლივ კი მოციმციმე, პატარა ვარსკვლავები დასტრიალებდნენ თავს.. ამ სანახაობამ ძალიან მომხიბლა და ცასთან, მთვარესთან და ვარსკვლავებთან დიდხანს დავრჩი.
ბავშვებო, ალბათ ტექსტში შეამჩნიეთ რამდენიმე ისეთი ადგილი, სადაც ისეთი რაღაცეები ხდება რაც რეალურად არ შეიძლება მოხდეს, მაგალითად როცა არსებობს ის კარი, რომელსაც შეაღებ და შიგნით სამოთხე გადაიშლება, ეს წარმოუდგენელია, ან ის რომ პატარა გოგონამ უცებ მარიამის იერსახე მიიღო. ეს ყველაფერი რეალურ ცხოვრებაში შეუძლებელია მოხდეს... აამიტოომ!! ამან არ გაგაკვირვოთ.. მე თავიდანვე როცა ამ მოთხრობის შინაარსს ვწერდი კონკურსისთვის, მივაწერე ზემოთ რომ ეს მოთხრობა იქნებოდა ფანტასტიკური ჟანრის... ამიტომ ამ ყველაფერმა აღარ გაგაკვირვოთ)) იმედია მოგეწონაათ !! )):**
| 
au au mgaria 
shuagamea amas rom vkitxulob da guli gamiskda karebze zari iyo da iq aravin damxvdao magaze lamis guli amomitrialda 
magaria raa
