Learn To Forgive♥ მოთხრობის შემდეგი ნაწილი! შემოდით და ძალიან გთხოვთ დააკომენტარეთ♥ ეს თავი ეძღვნება mari_miley-ს! უღრმესი მადლობა, რომ კითხულობ და აკომენტარებ ♥:* იმედია დააკომენტარებთ და ისევ ხვეწნა არ მომიწევს ((
1 საათის შემდეგ სიჩუმე ჩამოვარდა, ლუკა კარს მოშორდა და მეც დავისვენე, იქვე სავარძელში ჩამეძინა, მეძინა მანამ სანამ ელა და საბა არ მოვიდნენ. მათ ჩემთვის ყურადღებაც არ მოუქცევიათ, იმ წამსვე სამზარეულოსკენ გაუხვიეს და საუბარი დაიწყეს, გადავწყვიტე თავი მომემძინარებინა და მათი საუბრისთვის მესმინა, მართალია ასეთი საქციელი მოსაწონი არაა, მაგრამ ძალიან დამაინტერესა რაზე საუბრობდნენ, თითქმის სუნთქვა შევწყვიტე და მოსასმენად მოვემზადე.. - ელა ახლა უბედნიერესი ვარ, ბუსას რომ დავშორდი თითქოს რაღაც ლოდი მომეხსნა გულიდან. - ძალიან მიხარია, რომ ახლა შენი ცხოვრება გექნება და მაგ ტრაბახას ბრძანებებს აღარ შეასრულებ. - ჰოო მართალი ხარ, რა სულელი ვყოფილვარ, არ მცოდნია ვინ იყო ჩემს გვერდით. - მე თავიდანვე გეუბნებოდი, რომ ბუსა არ იყო შენი შესაფერისი და ყველაფერს გატყუებდა, მაგრამ შენ ისე იყავი შეყვარებული იმ გაწეწილზე, რომ არც მისმენდი. - მართალი იყავი, მაგრამ იმდენად ლამაზი იყო, რომ ვერ ვშორდებოდი. - კარგი მაგას ახლა აზრი აღარ აქვს, მთავარია რომ მოგშორდა. - მომშორდა? ჯერ ისევ ვერ მელევა :დ ისევ მირეკავს ხოლმე, ახლა ნომერი უნდა გამოვცვალო. - უიიჰ :დდ რაღა ეშველება, ერთი შენ ყავდი და ახლა სულ მარტოა. აბა რაა ეგონა ყველას რო საშინლად ექცეოდა, ყველას თავი შეაძულა. - კარგი აღარ გვინდა მაგაზე ლაპარაკი, უკვე გულს მირევს, აიი ნახე ხვალ ინსტიტუტში მივალ და ვინმე ახალ ბიჭთან ერთად დამხვდება. - ჰოო გაეჭვიანებს ალბათ, მარაა შენ ნუ მიაქცევ ყურადღებას. - ჰოო რაა. იისეე.. - რა? - ეს გოგო (ჩემზე მიუთითა).. - ჰოო ლიზაა ეს გოგო. - ხო, საყვარელი გოგოა! - ძალიან! მე გული გამალებით მიცემდა, თან მიხაროდა, რომ ასეთი ბიჭი ჩემზე ამბობდა საყვარელი გოგოაო. - რაა იყოო სააბა, ხო არ მოგწონს? - რატომაც არა. შეყვარებული ყავს? - კი ყავს, საკმაოდ სიმპატიური ბიჭი. ელამ საბას ეს იმიტომ უთხრა, რომ მე მისთვის დღევანდელი ამბები ჯერ არ მითქვამს, ის რომ ლუკამ კატოზე გამცვალა! - სამწუხაროა. - ოოჰ შენ რა ხაარ :დ იცოდე შებმა არც იფიქრო და შეყვარებულს არ დააშორო თორეე მიგახრჩობ. - კაიი რაა ეელ, არ ვაპირებ. მე ჩუმად ჩავილაპარაკე: - ოოხ ელა ვერ გადამირჩები. გადავწყვიტე საბას მივსალმებოდი, მაგრამ მან ელას დაემშვიდობა და წავიდა. მე წამოვხტი და ელა ჩემკენ მოვიხმე. - ელლ მოდი აქ უნდა მიგახრჩო. რა გამიკეთე ეეს? - ლიიზ რა გჭირს კოშმარი ნახე? - კოშმარი კი არა, საბას რატომ უთხარი, რომ შეყვარებული მყავს? - შეენ რამე მოწიე? აბა ლუკა ვინ არის შენი? - ახლა გისმენდით შენ და საბას და მე და ლუკა დავშორდით სხვათა შორის. - კაი ღადაობ? - არა! ელას მოვუყევი დღევანდელი ამბები. - ფუუუჰ ეს კატო ვინ ყოფილა. - ჰოო და მაგის მეშინია, ლუკა მართლა ძალიან შემიყვარდა. - დაიცა დაა ეგ კატო ბოზია? - :დდ ჰააჰ ორივემ გადავიხარხარეთ. :დ - რავი დაახლოებით კი! - აუუ გოგო მერე ვერ დააცადე ლუკას? იქნებ და რა ხდება? - კაიი რაა ელ, რაღაცას მოიბოდიალებს ეხლა. - გოოგოო!! თუ ეს კატო ისეთია როგორიც მე მგონია, მაშინ ლუკას უნდა დაელაპარაკო და დააცადო აგიხსნას, იქნებ და შეიტყუა ან რავი მე ეს კატო ისეთია რას არ იზამს :დ - აუუ რა ვიცი დაველაპარაკები ხვალ. - და რატი სიმპატიურია? - :დ ოოჰ დაგაინტერესა? - ჰოო რავი. - კიი ძალიან სიმპატიურია და მაგარი ადამიანი! - ვაა კაია!) - საბა გამაცანი რა? - გოგო გაჩერდი ჯერ 1 დღეა შეყვარებულს დაშორდი, იქნებ შერიგდეთ რა საბა მოგინდა ეხლა. - შენ ხო არ გაახარებ ადამიანს, კაიი დაველაპარაკები, მაგრამ კატოს გაწეწვა მოუწევს. - აბა შენ იცი. მე და ელამ ვახშამი მოვამზადეთ, ვივახშმეთ და ელამ დამარიგა თუ როგორ მოვქცეულიყავი ხვალ ,,რაზბორკაზე". დაახლოებით 12 საათზე დავიძინეთ, დილით აღდგენილი ძალებით სკოლისკენ წავედი. შევედი თუ არა სკოლის კარებში კატო შემეჩეხა, მხარი გამკრა და მითხრა: - აუუ წინ ვერ იყურები? - შენ თვითონ გაიხედე რაა, კატუსაა! - მოკეტე. - წაატი შეენი! - რაო რა თქვი? - დაახვიე მეთქი!! ) - გოგო მისმინე, კიდევ ერთხელ გაიმეორებ და ჩემს შეყვარებულთან გექნება საქმე.
- ჰაჰჰაა :დ შენ თვითონ თავის დაცვა არ შეგიძლია ხო? - დავაი რაა ! - უუჰ შენი გულისთვის ნერვებს არ ვიშლი, ,,იდიი" რაა! მას აღარაფერი უთქვამს და მეც როგორც ბოლო სიტყვის მთქმელმა კლასში ამაყად შევედი და ჩემი ადგილი დავიკავე. ლუკა სხვა ადგილას გადამჯდარიყო და ისე მათვალიერებდა, თითქოს პირველად მნახაო. რამდენიმე წუთი ვფიქრობდი ბედნიერებაზე და ასეთ ლამაზ ფიქრებში გართული ქიმიის მასწავლებელმა გამომარკვია: - აბა ლიზა მობრძანდი დაფასთან. მე უხმოდ მივედი დაფასთან, თან არაფერი არ მქონდა ნასწავლი და დარწმუნებული ვიყავი დაბალი ნიშანი არ ამცდებოდა. მან რაღაც ფორმულები გამომკითხა, რომლის აზრზეც არ ვიყავი, მაგრამ ყველა კითხვას ვუპასუხე ლუკას დახმარებით. როცა მასწავლებელი კითხვას დამისვამდა ლუკა ფურცელზე დიდი ასოებით წერდა პასუხს, ყველა თექსტის ბოლოში კი გულს ხატავდა და მაჩვენებდა ხოლმე, მასწავლებელი სახით ჩემკენ იდგა და ლუკას ვერ ხედავდა. აიი ამ დროს კი ლუკას მადლობელი ვიყავი, რადგან მასწავლებელმა მისი დახმარებით ვერცერთ კითხვაში ვერ ჩამჭრა, მაღალი ნიშანი მივიღე და როცა გაკვეთილი გამოვიდა გადავწყვიტე ლუკასთვის მადლობა მეთქვა. მაგრამ რაც გააკეთა იმის პატიება მაინც შეუძლებელი იყო. - მადლობა! - რისთვის? - ქიმიის ფორმულებისთვის. მან ჩაიცინა და მითხრა: - ეგ არაფერი! ახლა მე ერთი რაღაც მაინტერესებს. - რა? - გუშინ რა დაგემართა მითხარი. - ხოო, მაგაზე უნდა ვილაპარაკოთ. - კარგი, გაკვეთილების შემდეგ თუ გცალია ვახშამზე გპატიჟებ და იქ ვილაპარაკოთ. - კარგი, 7 საათზე იყოს? - როგორც გინდა, 7-ზე შენთან ვარ. - კარგი!! გაკვეთილზე შესვლის დროც მოვიდა, წაასვლა დავაპირე, მაგრამ მან ხელი მომკიდა და მაკოცა!! <3 რამდენიმე წუთი ხმა ამოუღებლად ვუყურებდით ერთმანეთს, მაგრამ მალევე ეს სიჩუმე მე დავარღვიე: - მგონი, ეს ზედმეტი იყო. - უბრალოდ შენი კოცნა მომენატრა.. მე უკან მივიხედე და დერეფანში მდგომი ლიკა ბოღმით სავსე გამომეტყველებით გვიყურებდა. - კარგი, ლუკა შევიდეთ გაკვეთილზე. - წამო. მან ხელი გადამხვია და კლასში ასე შევედით. სიმართლე რომ ვთქვა, რაც ამ კლასში ვარ ბიჭები უფრო კარგად მეპყრობიან, ვიდრე გოგონები. ბიჭები ლუკას სცემენ დიდ პატივს და რადგან მე ლუკას ,,რჩეული" ვარ, ამიტომ მეც. * * * ამასობაში, ბოლო გაკვეთილიც გამოვიდა, ლუკამ სახლში მიმაცილა და საღამოსთვის მზადება დავიწყე. უბრალოდ ამდენი ტყუილი მომბეზრდა, ლუკას მჯეროდა, მაგრამ მანაც ზურგი მაქცია. ამავე დროს ერთი შანსი ყველას უნდა მისცე და ამიტომ გადავწყვიტე მისთვის საშუალება მიმეცა გუშინდელი გაუგებრობა აეხსნა ჩემთვის. მოკლედ, ყველაფერი სადარდებელი მქონდა, ხანდახან ისიც მახსენდებოდა, როცა კარს ვაღებდი და კართან არავინ იყო. ჩემს თავს ვუსვამდი ხოლმე კითხვას: - ნეტა ვიინ იყო??? ვიინ? ყველაფრის მეშინოდა და აი სწორედ ახლა მჭირდებოდა თბილი ოჯახი, როგორ მშურს იმ ბავშვების რომლებიც მშობლებთან იზრდებიან და სითბოს გრძნობენ. ოოჰ, ამდენი ფიქრი და ოცნება გამაგიჟებს. დროა სწორად ვიმოქმედო და აი უკვე დროა, რომ ლუკას შევხვდე. ლამაზად ჩავიცვი და უკვე ლუკას მანქანა ჩემ სახლთანაა.. - წავიდეთ? - წავიდეთ.. გზაში ერთმანეთისთვის ხმა არ გაგვიცია.. გული ისე ჩქარა მიცემდა, მეგონა რომ ამომივარდებოდა საგულედან. ვნერვიულობდი, დიახ ვნერვიულობდი.. ლუკა ძალიან მიყვარდა, მის გარეშე ვერ გავძლებდი და ახლა.. ახლა ვინ იცის რისი თქმა უნდა. გულში ვამბობდი: - ნეტავ რას მეტყვი? ღმერთო გთხოვ ეს ერთი ბედნიერება მაინც მაჩუქე, ერთადერთი სიყვარული. ვინ იცის ახლა ის რას ფიქრობს. ნეტავ თუ უნდა, რომ ერთად ვიყოთ? ვინ იცის.... ასე დაუსრულებელ ფიქრებში ჩათრეულებმა გავიარეთ მთელი გზა.. კაფესთან როცა მივედით, შიგნით შევედით და ადგილი დავიკავეთ, ლუკამ მითხრა: - შეიძლება დავიწყო? - ჰოო.. რათქმაუნდა. - ალბათ ამ ყველაფრის პატიება შეუძლებელია, მაგრამ გთხოვ შეეცადე. - არ ვიცი ვნახოთ. - მოკლედ, როდესაც შენ გარეთ გახვედი, კატო გვერდით მომიჯდა და გამეცანიო მითხრა. - ვაიმეე.. .ღმერთო ჩემო, გოგო ასეთი როგორ უნდა იყო. - ჰო მართალი ხარ. - კაი მერე. - მერე, მეთქი გავეკაიფები და გავიგებ როგორიათქო. - ანუ? - ანუ მინდოდა გამეგო როგორი ადამიანი იყო და შენ მისგან რა საფრთხე მოგელოდა. ნუ მოკლედ გავიცანით ერთმანეთი და შენზე მკითხა, ამას იცნობო, მეთქი ძალიან მიყვარს ეს გოგოთქო და მერე რაღაცეები იბოდიალა, საშინელებები მითხრა შენზე. - რაო რა გითხრა მაგ ბო***? - ძაან გაინტერესებს? - კიი. - ასე თქვა ვინ იცის რამდენი ბიჭი ყავს და რამდენი უყვარს ახლაო. იმდენი ბიჭი გაუშტერებია და ყველა ლოგინში შეითრიაო, მერე იშორებდა ამ ბიჭებსო. იტყუებოდაო, რო ვითომ მერე მათგან ორსულად იყოო და ამ ბიჭებს აშანტაჟებდაო, რო თუ გინდა არავინ გაიგოს ფული უნდა მომცეო და მე გირჩევ, რო მაგ გოგოს შეეშვა, თორემ შენც ასე მოგივა, როგორც სხვა ბიჭებსო. - ვაიმეეე, ცუდად ვააარ.. :X ეს რაები ულაპარაკია მაგ .... ააუუ ახლა ამასხამს და რაღაცა საშინელებას დავმართებ მაგას. - კაიი ლიზ გეხვეწები დაიკიდე რა.. - აუ ეხა არ მითხრა დავიჯერე ეგ ყველაფერიო? - აუუუ კაიი რაა, მეღადავებიი. ეგ რო დამეჯერებინა სრულ ჭკუაზე არ უნდა ვიყო. - უუჰ კიდე კაი. - დაა... - რა? - მაპატიებ? - აქ რა არი საპატიებელი? - ნუ რავი რო გავიცანი და რაღაც. - ეგ კი არა კარგიც გააკეთე მაგით. ახლა უკვე ვიცი, როგორაც მოვექცე. - აუ გთხოვ არ გინდა. - კაი ნუ გადაირევი არაფერია ისეთი. - ანუ მაპატიე. - რათქმაუნდა :* ლუკამ მაგრად მომეხვია და მაკოცა, სანამ აქამდე მოვიდოდი ძალიან მეშინოდა, ჩვენი ურთიერთობა არ დასრულებულიყო, მაგრამ ახლა მჯერა ლუკასი. - ლუკა! ხომ აღარ მომატყუებ? - არასდროს! - მიყვარხარ. - მეც მიყვარხარ და ხო იცი როგორც? - ვიცი, ვიცი!
| 
:D D vici exla ise tavs ar vichen magram mikvars es motxroba 
