რატომღაც ზედმეტად ჩავთვალე ამ თავში ფოტოები და ანიმაციები)
პრემიერის წინა დღე იყო,დარბაზში დირექტორი შემოვიდა..
-აუ ამას რა უნდა-გაიფიქრა რეჟისორმა და მისკენ შებრუნდა.ისე შეხვდა თითქოს მასზე სულაც არ გაეფიქრა ასეთი რამ-სწორედ ესაა ადამიანი,ვის არ მოსვლია-გავიფიქრე ჩემთვის და შევეცადე მათი დიალოგი გამეგონა.დირექტორმა უთხრა,რომ ძალიან უცილებელი საქმე ქონდა.ცოტა ხანი ისაუბრეს.ისიც სცენისაკენ წავიდა.
-ყველას ყურადღება ჩემსკენ იყოს-დაიწყო დირექტორმა.-მე უკვე ვიცოდი რა ხდებოდა,მათი დიალოგიც მოვისმინე და მისი აზრებიც წავიკითხე,მაგრამ მაინც გულისყურით ვუსმენდი.
როგორც აღმოჩნდა,ხვალიდნელ პრემიერაზე იმაზე მეტი ხალხი იყრის თავს ვიდრე ამას მოელოდნენ.ჩვენს დარბაზში კი ამდენი ხალხი არ დაეტევა,ამიტომ გაადაწყდა რომ ნაცვლად კოლეჯისა პრემიერა,ლოსანჯელესში ჩატარდება.
ჩვენს სიხარულს საღზვარი არ ქონდა.მართალია ნერვიულობამ იმატა,იმისგამო რომ იქ რეპეტიცია ჯერ გავლილი არ გვქონდა, მაგრამ გაგვიხარდა რომ,პრემიერას ასეთი ფართო მასშტაბის ხასიათი მიეცა..
იმღამესვე ჩავალაგეთ ფორმები)პრემიერის დღეს კი დილის 8 საათზე ლოსანჯელესში წავედით.
-ნერვიულობ?-გვერდით ჰარი მომიჯდა.პირველად იყო,რომ ავტობუსით იმგზავრა კოლეჯის გზაზე და არა თავისი მანქანით
-ისე რა. )) ხალხი რაოდენობას დიდი მნიშვნელობა არ აქვს,მთავარია როგორ შევასრულებ
-მამაჩემი ყოველტვის მსწავლიდა,რომ ერთი მაყურებელიც რომ იყოს,ის მაინც მაყურებელია და ბოლომდე უნდა დაიხარჯოო
-მართალიცაა-გავუღიმე და კვლავ ფიქრებში წავედი
-ნუ ხარ რა მოწყენილი-გამიღიმა და მხარზე მაკოცა
-არ ვარ.!
-კარგი-გაეცინა და კვლავ მაკოცა..
ნინა ბოლოში იჯდა თავის დაქალებთან ერთად,მესმოდა მისი დიალოგი და მეცინებოდა,როგორ აწყობდა სამომავლო გეგმებს.არ მესმოდა ამ ადამიანის,და არ მესმოდა იმ გოგოების რომელბიც ეხლა მას ასე გაფაციცებული უსმენდნენ.მოულოდნელად საშინელი თავის ტკივილი ვიგრძენი.თითქოს თავში რაღაც აწრიპინდა და ეს ხმა არ ჩერდებოდა.
თავზე ხელი მივიდეევი და ძირს ჩავხარე.არ მინდოდა ჰარის შეშინება,ტკივილის ვითმენდი.დაახლოებით ორი წუთი გრძელდებოდა ეს ტკივილები,გამიმართლა რომ არ გამძაფრდა,წინააღდეგ შემთხვევაში თავის შეკავებას ვეღარ შევძლებდი.გადამიარა თუ არა შვებით ამოვისუნთქე.ჰარი ამ დროს ჩემთან არ იჯდა.მივიხედ-მოვიხედე და ყველა თავის საქმით იყო გართული,მივხვდი რომ არავის შევუმჩნევივარ.მოულოდნელად შიშმა ამიტანა.ძალა ჰო არ წამერთვა?-გავიფიქრე და ჩემს უკან ჯდომს შევუბრუნდი.
-რას მომშტერებია-გაიფიქრა მან.უკვე მეორედ ამოვისუნთქე შვებით.გამეცინა,რადგან სიხარული ვეღარ დავფარე.
-რა გაცინებს?-გაოცებული შემეკითხა
-არაფერი,არაფერი-გავუღღიმე და შევრბუნდი.იქნებ ჯობდა მისი ფიქრები არ გამეგონა?იქნებ ჯობს არ მქონდეს ეს შესაძლებლობა.რისთვის მომენიჭა ან რატომ უნდა დავკარგო?ცხოვრების ბოლომდე გამყვება?-არა.ვფიქრობდი კვლავ.ჩვეულებრივ ცხოვრებას მინდა დავუბრუნდე.არ მინდა მესმოდეს სხვისი ფიქრები და საჭიროების შემთხვევაშიც კი ვიპარავდე სხვის აზრებს.ფიქრის დრო დიდხანს არ გამიგრძელდა.ანიმ ხელი მომკიდა და უკან წამიყვანა,სადაც ბავშვებს მხიარული დიალოგი გაემართათ.))
როგორც იქნა ქალაქმდეც ჩავედით.რათქმაუნდა პირდაპირ თეატრისაკენ წავედით.ფორმები გასახდელში შევიტანეთ,რომელთა ზომა გაცილებით დიდი იყო კოლეჯის გასახდელზე.)ყველა გოგოს ჩვენ-ჩვენი სარკე გვქონდა.ფორმა სკამზე გადავკიდე,სარკის წინ კი ჩემი ნივთები დავაწყვე )) ძალიან ბედნიერი ვიყავი,თავი ნამდვილი მსახიობი მეგონა,ისე კარგად მოვირგე ეს როლი..!
ორი რეპეტიციის გავლა მოვასწარით.7 საათზე უკვე სპექტაკლი იწყებოდა.რათქმაუნდა ყველა საქმისყურში იყო რომ კოლეჯის ნაცვლად ლოსანჯელესში ტარდებოდა.
4 საათზე მომზადება დავიწყეთ..ფორმები რიგის მიხედვით დავაწყვე,რომ სცენიდან შემოსულს არ ამრეოდა და კაბა მალე გამომეცვალა.სტილისტები,ვიზაჟისტები-მალევე მოვიდნენ..კაბა ჩავიცვი და სარკესთან დავჯექი,სტილისტის მოლოდინში ))
-ეს ალბათ ჯულიეტა იქნება,ყველაზე მეტი ნერვიულობა ეტყობა-გაიფიქრა და მომიახლოვდა.
-ჯულიეტა ჰო?-გამიღიმა
-კი)-ძალით გავუღიმე და შევეცადე სკამზე უკეთესად მოვკალათებულიყავი,რადგან ამ კაბაში თავს სულაც ვერ ვგრძნობდი კომფორტულად.
ავუხსენი თმა როგორც უნდა გაკეთებინა.ისე მისმენდა,თითქოს ყოველი ჩემი სიტყვის დაჭერას ცდილობდა.ახალი დაწყებული ქონდა,რომ თავზე ნინა დაგვადგა.
-თმა შენ გამიკეთე ჰო?-მგონი ჯობს ჩემთვის ბოლოს გაგეკეთებინა,საშინელებაა!
სარკიდან ავხედე,როგორ უსიამოვნოდ იყურებოდა
-კარგად გაქვს,ისედაც დრო არ არის რომ დაგიშალოს
-შენ გკითხა ვინმემ რამე?-ჩემზე გადმოვიდა.სტილისტი კი ცოტა შეშინებული იყურებოდა.
-როგორც მითხარი ისე გაგიკეთე.-მორიდებული გოგო ჩანდა,თორე მის ადგილას ნინას ამას არავინ შეარჩენდა
-ნინა რეჟისორი გეძახის-დაუძახეს მას.ღრმად ამოისუნთქა,გამოგვხედა და წავიდა.
-მისგან არ მიკვირს-ვთქვი ჩუმად
-სამჯერ დამაშლევინა როცა დავიწყე.როგორც ჩანს ძალიან პრეტენზიულია
-ზედმეტადაც კი )) და სარკეში ჩავიხედე..
15 წუთში დაამთავრა სტილისტმა თმის გაკეთება.
-ძალიან ლამაზია-მითხრეს ბავშვებმა
-მეც მომწონს-გავიღიმე და სარკეში ჩავიხედე.
-ნამდივილი ჯულიეტა ხარ-მითხრა ანიმ,როც კაბითა და თმის შემხედა.
გაოცებული ვუყურებდი ჩემს თავს სარკეში.არ მეგონა რომ ის გოგო ახლა მე ვიყავი,რომელსაც ასე უბრწყინავდა თვალები.ასეთ განცხრომაში ვიყავი,რომ ნინას ხმა გავიგონე.კვლავ რაღაცაზე იყო,გაბრაზებული.
-ან ყველაფერი ისე იქნება როგორც მე მინდა,ან საერთოდ ჩავშლი ამ პრემიერას-გაკიოდა და აქეთ-იქით დადიოდა.ვერ მივხვდი რაზე იყო გაბრაზებული,მაგრამ ფაქტია,რომ გოგოებიდან დაწყებული დამხამრებამდე დამთავრებული ყველა მას ამშვიდებდა.ყველა ტკბილად ელაპარაკებოდა-დაწყნარდი ნინა,გთხოვ ნინა,გაჩერდი ნინა..
მე რათქმაუნდა ნერვები მომეშალა.ნამდვილად ვერ მოითმენდი.დროებით მოვწყდი ჩემს ანარეკლს და მათკენ წავედი.ყველა ფორმაში იყო და უკნიდან ვერ ვარჩევდი,ვინ ვინ იყო.
-გამატარეთ-დავიყვირე ხმააღლა,და მოულოდნელად ყველამ მე შემომხედა.გზა დამითმეს.
-ეხლა კაბა ჩაიცვი და ნერვები დაიმშვიდე.ოლივერს არ გაუგია შენი წიკები,თორე მერე განახებდა როგორ უნდა პრემიერის ჩაშლა.შენი თავი ვინ გგონია?! შენ გგონია ვინმე იმის ფასად გთვლის,რომ ათასკაციან პრემიერას შენს გამო ჩაშლის?როგორ მეცოდები
-შენი შესაცოდი რა მჭირს იდიოტო!
ყურადღება არ მივაქციე და გამოვბრუნდი.ამაზე ჰო საერთოდ გაცეცხდლა,მისი სიტყვა რომ არაფრად ჩავაგდე.
-შემობრუნდი მშიშარა და წესიერად დამელააპარაკე.
-არ მცალია მოსამზადებელი ვარ
როგორც იქნა თავისი ადგილი მიუჩინა ვიღაცამ-გაიფიქრა ქეითმა და მადლობის ნიშნად გამიღიმა. )) სიტუაცია ჩწყნარდა.როგორც ჩანს ნინა დაინთახმეს პრემიერაზე გამოსვლაზე :დ ) )რა სასაცილოა-ვფიქრობდი ჩემთვის და მათკენ გახედვაც აღარ მინდოდა.გულში სიტყვებს ვიმეორებდი და მოუთმენლობას ვეღარ ვფარავდი.
-შეიძლება?-კარებზე ჰარიმ დააკაკუნა
-შემოდი-დაუყვირა ვიღაცამ.
კარები გაიღო და იქ სულ სხვა ჰარი დამხვდა.
-ჩემი ბიჭი-ეს იყო სიტყვები,რაც მის დანახვაზე პირველი გავიფიქრე.ყველა მას უყურებდა.სასიამოვნო ღიმილმა გადამიარა სახეზე,როცა შევხედე როგორ შემოაბიჯა და გაღიმებული მზერით ჩემსკენ წამოვიდა.ხელში ქუდი ეჭირა )) ფეხზე წამოვდექი და მხიარულად შევეგეებე
-ნამდვილი ჯულიეტა ხარ,დღეს განსაკუთრებულად ლამაზი ხარ
-შენც ძალიან-მომიახლოვდა.ცოტა ხანი მიყურებდა )) მოიწია და ძალიან თბილად მაკოცა.
ზუსტად შვიდი საათი იყო,სპექტაკლი რომ დაიწყო..
-ბევრი ხალხია?ბევრიაა?-ვეკითხებოდი ბავშვებს და აღელვებული კულისებში დავდიოდი.
-როგორც თქვეს დარბაზი სავსეა-მითხრა ანიმ
დარბაზში ზარმა გაიწკრიალა,რომელიც უკვე სეპქტაკლის დაწყების მანიშნებელი იყო.
ფარდები აიწია და სიმღერა ჩაირთო.პირველი,როგორც მთხრობელი სცენაზე ქეითი გავიდა.
-ყველაფერი კარგად იქნება,ყველაფერი კარგად იქნება-ვამშვიდებდი ჩემს თავც და ვაცნობიერებდი რომ ორ წუთში მე უკვე სცენაზე უნდა ვყოფილიყავი,ამდენი ხალხის წინ.მოპირდაპირე კულისებში ჰარი იდგა და მასაც ეტყობოდა ნერვილობა.
იმის ნიშნად რომ უკვე ჩემი გასვლის დრო იყო თავი დამიქნია ..,გადავდგი ორი ნაბიჯი და უკვე სცენაზე ვიყავი.დარბაზი სასვე იყო.ძალიან უცნაური გრძნობა დამეუფლა-ვინც კი სინათლეში გამოჩდნებოდა,მათი ფიქრები მესმოდა.ეს დაბნეულობას იმატებდა.და თვალები იმ წერტილს მივაშტერე ,სადაც არავინ იჯდა.ვცდილობდი სცენისაკენ იშვიათად გამეხადა.ეს იყო ყველაზე მაგარი წუთები ჩემს ცხოვრებაში-როცა დამოკიდებული ვიყავი ჩემს თავზე და ინსტიქტებზე.წარმოვიდგენდი,რომ ეს ხალხი ყველა ჩემს საყურებლად იყო,რომ ახლა ყველა მე მიმესმენდა...
თანდათან ყველაფერი გაადვილდა.თავს გაცილებით კომფორტულად ვგრძნობდი და დარბაზისაკენაც თამამდ ვიყურებოდი.. )) ბევრი რაღა გავაგრძელო.პრემიერამ იმაზე უკეთესად ჩაიარა,ვიდრე ამას წარმოვიდგენდი..დასასრულს ოვაციები და ხალხის შეძახილები.უბედნიერესი ადამიანი ვიყავი.მაგრამ ვიცოდი,რომ მთავარი მაინც წინ მელოდა.
დამთავრების შემდეგ,ყველა ჩვენთან მოდიოდა და წარმატებულ გამოსვლას გვილოცავდა.დედაჩემი,მამაჩემი,ჯესი,ადრიანა და სხვა მეგობრბეი-ყველა ჩემთან იყო..წარმოუდგენელ სიხარულს ვგრძნობდი.დღეს უკვე მეათასჯერ მესმოდა სიტყვა-ძალიან მაგარი იყო,ძალიან მაგარი ხარ!00 გამოსვლა ჰარის მშობლებმაც მომილოცა.
როცა ჰარის დედა ჩემთან მოვიდა,გაიფიქრა:-არ მეგონა,ჩემს შვილს ასეთ კარგ მეწყვილეობას თუ გაუწევდაო-რათქმაუნდა მის შვილზე მზე და მთვარე ამოდიოდა,მაგრამ მთავარია რომ ჩემზეც დადებითი წარმოდგენა ქონდა. ))
ჰარის ნახვა მანამ ვერ შევძელი,სანამ რეჟისორმა ერთ ოთახში არ შეგვკრიბა.ანიმ მითხრა რომ რეჟისორს ჩვენთან დალაპარაკება უნდოდა.)) ბავშვებს გამოვემშვიდობე და ისე,გამოცვლილიც კი არ მქონდა ოთახისაკენ წავედი.რათქმაუნდა ბოლო ვიყავი,როგორც ჩანს მე მელოდებოდნენ.) რეჟისორი გადამეხვია და ერთი-ორი კარგი სიტყვა მითხრა: ) ნამდვილად გახარებული ჩანდა,რომ მისი ამდენი ხნის შრომა დაფასდა.
ჰარი ოთახის კუთხეს მიყრდნობოდა.მასთან მისვლას იქვე ჩამოჯდომა ვარჩიე.რეჟისორმა კი სპექტაკლის განხილვა დაიწყო,რაც ძალიან საინტერესოდ მიმდინარეობდა.ამ დროს გავიგონე ხმა,რომ კიბეებზე ვიღაც კაცი ამოდიოდა.შემდეგ ვიღაცას იკითხა,თუ სად ვიყავით შეკრებილები.არ ვიცოდი ვინ იყო და მოუმთენლად ველოდი,როდის შემოაღებდა კარებს)დიდი ლოდინი არ დამჭირდა.რამოდენიმე წამში ის უკვე კარებზე აკაკუნებდა. ))
მოგვესალმა და ოთახში შემოვიდა.რეჟისორი ღიმილით უყურებდა,როგორც ჩანს იცოდა მისი ვინაობა.სანამ თვითონ გვეტყოდა თავის შესახებ,დაიწყო იქედან რომ არაჩვეულებრივი სპექტაკლი იყო."ახლა კი პირდაპირ საქმეზე გადავალ"-განაგრძო მან.
-კიდევ კარგი(გავიფიქრე და მისი აზრების კითხვას შევეცადე,მაგრამ მივხვდი ჯობდა მომეცადა რას იტყოდა და თვალი ავარიდე)
-მე გახლავართ,ლონდონის"ჰერცოგინიას თეატრის"რეჟისორი.თუმც ამჟამად ვიღებ ფილმს,რომელშიც მჭირდება ამერიკული აქცენტის,არა ბრტიანულის,თავქარიანი ბიჭის,როლისთვის ახალი სახე.წარმომავლობით ლოსანჯელესიდან ვარ და გავიგე ამ სეპქტაკლის შესახებ,თანაც ძალიან ბერვი მსმენია ნიკოლას კეიჯზე,შესაბამისად მინდა ჰარი კეიჯს შევთავაზო ფილმში როლი.
გახარებული წამოვდექი და მას გავხედე.ის გაოგნებული იდგა კუთხესთან და მისკენ იყურებოდა.
-ასევე მინდა ავღნიიშნო-გააგრძელა მან-გოგოს როლზე დაუფიქრებლად ავიყვანდი,ჯულიეტას შემსრულებელს
ვერაფერი მოვიფიქრე,უბრალოდ გავუღიმე და ჰარისაკენ წავედი.
მივუახლოვდი თუ არა გადავეხვიე
-გილოცავ-ვყვიროდი გახარებული და ათას სიტყვას ვეუბნებოდი,გამივკირდა როცა მისგან ისეთივე სითბო ვერ ვიგრძენი.გამოვიწიე,ის ისევ კვლავ ცივი სახით მიყურებდა
-ამიხსნი რა ხდება?
-ამ ფილმზე მამაჩემმა რამოდენიმე წუთის წინ მითხრა.კონტრაქტი ერთწლიანი,თანაც ლონდონში.მე კი არ მინდა ამ დროით შენნი დატოვება
სიცილი დავიწყე
-ნუ სულელობ.ეს ხომ შენი მომავალია ჰარი?
-შენ რა ვერ ხვდები?ისეთი პერიოდი როგორიც ჩვენ გვაქვს,ერთი წლის განშორება ბევრ რამეს შეცვლის-ბეჭი გამკრა და გაბრაზებული გავიდა ოთახიდან.მე თვითონაც ვერ გავიაზრე რა მოხდა,მაგრამ ვიცოდი რომ მისთვის წასასვლელად დაბრკოლება მე არ უნდა ვყოფილიყავი.-ლუისი,ჰარი-რა ყველა მტოვებს-გავიფიქრე და უკან შევრბრუნდი,რომ ჩემს წინ ნინას შევეჩეხე.
-რა გინდა?
-მოლოცვა-გამიღიმა
-ეს კარგად არის?-გავიფიქრე-რისი?-გამეცინა
-შენი როლის,ძალიან კარგად შეასრულე ))
-ესე ფიქრობ?
-კი ))-ბოდიშს არ მოვიხდი,ჯობს ასე დავტოვო ყველაფერი-გაიფიქრა მან და გამიღიმა
-მადლობა ))
-არაფრის.-კვლავ გამიღიმა და გაბრუნდა
-ვაუუ!-გავიფიქრე და ცოტა არეული ოთახიდან გავედი...
კოლეჯამდე მშობლებმა მიმიყვანეს.ეზოში თუ კი ვინმე იყო,ყველა მილოცავდა დღევანდელ გამოსვლას.დაღლილმა,ფორმებით ხელში ძლივს ავაღწიე ოთახამდე.ჯესი იქ არ იყო.ცოტა ხანი ფანჯრიდან ვიყურებოდი,მერე კი ჩემს ანარეკლს მივაშტერდი სარკეში.
-არ მინდა რომ წავიდეს,მაგრამ მე ხელს ვერ შევუშლი-ვიაზრებდი,რა შეიძლება მომხდარიყო ჰარის წასვლის შემდეგ.მის გარეშე,ვერ წარმომედგინა ჩემი დღე.თანაც ახლა დიდი დანაკლისი იყო,რომ თეატრის რეპეტიციები აღარ მქონდა.აქეთ ნინას გამოსწორებული ქცევა,თანდათან ყველაფერი თავის რითმში ჩადგა.
ჯესი ჩემგან განსხვავებით კარგ ხასიათზე იყო.რათქმაუნდა ყველაფერი მოვუყევი,თან ყოველწუთას ფანჯრიდან ვიყურებოდი,მაგრამ ჰარი არ ჩანდა.როგორც ჩანს კვლავ ქალაქშია.
-რაღაც გადავწყვიტე
-რა?-შემეკითხა დაინტერესებული ჯესი
-მუზეუმში უნდა წავიდე,და ხომ ხვდები რა?ამ ძალებისგან უნდა გავთავაისულდე
-კარგად ხარ?-შეიცხადა და ფეხზე წამოდგა
-კი! მინდა ჩვეულებრივ ცხოვრებას დავუბრუნდე.ასე თავს სხვანაირად ვგრძნობ.მგონია რომ ყველას ვატტყუებ,მათ შორის ჰარისაც.!ხშირად სხვისი აზრებით ვთამაშობ-ეს არცისეთი კარგია ჯესი.არაა ადვილი ყველას ფიქრები გესმოდეს-ადამიანი,ხომ ყოველთვის კარგს ვერ იფიქრებს შენზე,ცუდი- კი გულს გტკენს..
ჯესი გაჩუმდა.მიხვდა რომ მართალი ვიყავი და არაფერი უთქვამს
მართლაც,დილი ადრე ავდექით.მოვემზადეთ და იმ იმედათ რომ კვირა დღე იყო,ქალაქის გზას დავადექით,კერძოდ კი მუზეუმისკენ ავიღეთ გეზი..ცოტას ვნერვიულობდი,მაგრამ არა ისე რომ ამ ძალებთან შელევა გამჭირდვებოდა0)
იმედია მოგეწონათ ))
მიზეზები იცით რატომაც ვერ ვდებდი.ვინც კვლავ კითხულობთ და აკომენტარებთ მოთხრობას მათ მინდა მადლობა მოვუხადო,რომ ასე მელოდებით და ახალ თავს მიხედავად იმისა რომ ვაგვიანებ,სიამოვნებით თუ არა მოვალეობის მოხსნის მიზნით მაინც კითხულობთ :დდ ))
მომავალ ფავორიტ მოთხრობას კი წარმატებები!
დილით გამოცდა მაქვს და მერე 2 დღე თავისუფალი ვარ )) True Blood-საც აუცილებლად გავაგრძელებ.კიდევ მინდა საშობაო მოთხრობის დააწყება,უბრალოდ მინდა რომ დამანახოთ რომ თქვენც გინდათ და სტიმული მომცეთ )) დამანახეთ რომ ფავორიტობა არ მჭირდება,რომ მაინც დარჩებით ჩემს მკითხველებთან.ვინც ეს თავი წაიკითხეთ,ერთი სიტყვა დაწერეთ როგორი იყო,მხოლოდ ამას გთხოვთ )) დანარჩენი ჩემზეა ))მანახეთ რამდენი ხართ "იუსელები"(ადრე ასე ვეძახდი ჩემი მოთხრობის მკითველებს)
