-100 ცალია(გამიღიმა და მომაწოდა)
-ღმერთო ჩემო ეს რა არის..
თვალები გამიბრწყინდა
ოთახში ძვლივს შევიტანე.თავზე დიდი წერილი იყო:
"დაბადების დღეს გილოცავ პრინცესა,ჰარი"
დღეს ჩემი დაბადების დღეა.! არც გამახსენებია,არადა წლების წინ როგორი ციებცხელებით ვეგებებოდი ამ დღეს.გასულელებულად ვიგრძენი თავი,რომ ჩემს ცხოვრებაში ასეთი მნიშვნელოვანი თარიღი გადამავიწყდა,მაგრამ ეს მწუხარება ასეთმა სიხარულმა შემიცვალა.გაოცებული და ამავდროულად ძალიან ბედნიერი ვიყავი
-ღმერთო ჩემო,ეს რა არის..(დაიყვირა ჯესიმ,როცა თვალები გაახილა და ჩვენს ოთახში 100 ვარდს შეხედა)
მის რეაქციაზე გამეცინა,მაგრამ ვერაფრის თქმა მოვასწარი,თვითონ დაიწყო.
-გილოცავ ჩემო პრინცესა <3ძალიან მიყვარხარ(და გადამეხვია)
-არა ისე,როგორ ერთხელაც არ ახსენე შენი დაბადებისღე?
-საეთრთოდ ამ მახსოვდა(სიცილი დავიწყე)-ამ ყველაფერში შენი ხელიც ურევია ჰო?
-ნუ ნაწილობრივ,მაგრამ ძირითადი იდეა ჰარისი იყო,თანაც ას ცალს არ ველოდი... ))
კვლავ გადავეხვიე.
-მიყვარხარ.
-მეც...
ჩვენი დღის წესი იყო,რომ ჯესი მეხმარებოდა ტანსაცმლის არჩევაში.იმდენად გვიან ვდგებოდი,რატომღაც ყოველთვის ის მიმზადებდა.ეხლა კი ორმაგი მიზეზი ქონდა ამის.
-დღეს როგორც იუბილარი,ულამაზესი უნდა იყო
(და ჩემი საყვარელი კაბა გადმოიღო)
-აჰაა-ისღა დამრჩენია გამოვიცვალო..
სანამ მე ვემზადებოდი,ჯესის მოწესრიგდა.
ამ დროს კი მე ჩემი მობილურის ზარების პასუხით ვიყავი დაკავებული.ძალიან ვიბნეოდი ხოლმე ამ დროს.თან ბოლო დროა,ტელეფონზე საუბარი არ მიყვარს.ვერ ვარჩევ ფიქრებსა და იმ სიტყვებს რაც მართლა მითხრა.ამას დაემატა,მესმოდა ისეთი ხმები რომელიც შორი-ახლოდან მოდიოდა.ვინც კი დამირეკა,ყველას დიდი მადლობა გადავუხადე. ვცდილობდი მალ-მალე გამეთიშა,საამისოდ კი ვიმიზეზებდი რომ გაკვეთილები მეწყებოდა.დედას ველაპარაკე,ჩემს ტესის.! ადრიანამაც კი დამირეკა.სოციალურ ქსელით გაუგია ჩემი დაბადებისდღე..
მე და ჯესი ოთახიდან ერთად გავედით.თავს უჩვეულოდ კარგად ვგრძნობდი.გზაში მიჩელი შემოგხვდა.წამიერად გავიგონე,როგორ აუჩქარდა გული მის დანახვაზე ჯესის.მას კვლავ მოწონდა,მაგრამ რატომღაც მე არ მიმხელდა,ისე თითქოს ვერ მივხვდებოდი ან მის ფიქრებს ვერ წავიკითხავდი :დ)
-გილოცავ-გადამეხვია მიჩელი
-მადლობა მიჩელ.
-როგორ ხარ?(ჯესის გახედა)
-კკარგად შენ?-დაიბნა ჯესი და ოდნავ გაწითლდა.ეს მხოლოდ მე შევამჩნიე.
მიჩელმა გაიღიმა
-კარგად გამოიყურება-გაიფიქრა და გამომხედა.
-მთელი კოლეჯი შენს საჩუქარზე ლაპარაკობს.
-მართლა?
-გილოცავ ელის.(-ჩემა კლასელმა ჩამიარა და მომილოცა)
გავუღიმე და მიჩელს შევუბრუნდი კვლავ
-შენი აზრით,ეგეთ საჩუქარს ჩუმად მოიტანდა ჩენს ოთახამდე ვინმე?:დ თან დილით ვარჯიში გვქონდა.
-საინტერესოა-გამეცინა
-გილოცავ
-მადლობა(შემდეგი გამვლელი)
-კარგი ჩვენ დარაბაზშში ჩავალთ.გნახავთ მერე-ვუთხარი მიჩელს
-კარგი დროებით.-დროებით ჯესი
ჯესიმ კვლავ მორცხვად გახედა და უკან დამედევნა.
-ეგრე თუ დაიბლუკე არაფერი გამოგვივა-სიცილი დავიწყე
-თავისკენ შემაბრუნა-მე ხომ გაგაფრთხილე,რომ ჩემი ფიქრები არ წაგეკითხა-მას ხმაში ოდნავი გაბრაზება შეპარვოდა
-არც წამიკითხავს(მოვიტყუე,თან გამეცინა)-შუბლზე გაწერია ყველაფერი ჯეს.
ინსტიქტურად ხელი შეუბლზე მიიფარა
-და ამ ნაწერს მხოლოდ დაქალები კითხულობენ ჰო?
-აჰაა )) :დ მხოლოდ მე შემიძლია გაშიფრვა
ხელი გადავხვიე.მასზე მაღალი ვიყავი და თავს კომფორტულად ვგრძნობდი როცა ასე დავდიოდით:დ)
დარბაზში არავინ იყო.როგორც ჩანს დილით არ იყო რეპეტიცია.
=მოკლედ შენ რეპეტიციების განრიგი ვერ ისწავლე რა-როგორც ყოველთვის ჯესი მართალი იყო
-მართალია )) ძალიან კარგი,მშია კაფეტერიაში შევიდეთ
თუ კი ვინმემ იცოდა ყველა მილოცავდა)მე კი ცოტა გაკვრივებული ვიყავი,როგორ სწრაფად მოედო ამ დღის შესახებ მთელ კოლეჯს :დ
ცოტა ხანში კაფეტერიაში ნინა შემოვიდა,თავის "კუდებთან"ერთად
პირდაპირ ჩემსკენ წამოვიდა
-აუუ ამას რა უნდა ეხლა-ჩუმად ვუთხარი ჯესის და თავი დავხარე,თითქოს არ შემიხედავს მისთვის
-როგორ ხართ გოგონებო?-როგორც ყოველთვის სავსე იყო ცინიზმით.
-არაფრის თქმა არაა საჭირო.ელის მეც მაქვს შენთვის საჩუქარი,-და ხელში რაღაც ფურცელი ააფრიალა-შენი დაგროვილი "არები",ანუ გაკვეთილების გაცდენები,რომელიც ნიშნებზე უარყოფითად აისახება )) ცუდი ნიშნები კი სპექტაკლებში ერთი წლით მონაწილეობის აკრძალვას ნიშნავს.
გაოცებულმა გავხედე ჯესის და ფურცელი წავართვი
სწრაფად გადავიკითხე,საუბედუროდ მართალი იყო
-მაგრამ ეს არ შეიძლება,მე აქ სხვა საგნების სასწავლად არ ვარ,მე აქ იმისთვის ვარ ჩემი სამსახიობო კარიერა ავიწყო,და დანარჩენ გაკვეთილებზე არ დასწრების უფლება მაქ-გავიმართლე დაბნეულმა თავი
-ჰაჰ!როგორ არა,და ეგ უფლება ვინ მოგცა?ვინ ჩააყენა დირქტორი საქმის ყურში?
არაფერი მიპასუხნია,რადგან ამ შემთხვევაში მართალი იყო.ვიცოდი,რომ ჩემი გამწარება უნდოდა
-მაგრამ ეს დებულება ალბათ "რომეო და ჯულიეტას" შემდგომ სპექტაკლებზე ამოქმედდება.რადგან 1 კვირაში უკვე პრემიერაა.არამგონია,ჯულიეტას გამოგდება რეჟისორს წაადგეს
-ჩემო კარგო მე ყველაფერი განვსაზღვრე.თუ კარგად მახსოვს,არჩევანი ჯულიეტას როლზე,ჩვენს შორის იყო.,მე პარარელურად შენი თითოეული სცენა ვისწავლე,გამოცდილებაც მაქ,ამიტომ ძალიან კარგი დუბლიორი ვიქნებოდი.ჩემი როლი,კი ჯენისთვის დამითმია-და მისმა დაქალმა ხელი დამიქნია,იმის ნიშნად რომ მასაც ქონდა,ამ სპექტაკლში როლი მორგებული
-თქვენ სულ გააფრინეთ ჰო?(წამოდგა ფეხზე ჯესი)
-ჰო მართლა რაც შეეხება ფორმეს,ვფიქრობ შენი კარგდ მექნება.შეიძლება ცოტა გვერდებზე მოკლება დაჭირდეს და სიგრძეს დაშვება,მაგრამ მაგასაც მოვახერხებ.
ხმა ჩამიწყდა.ვუყურებდი,როგორ ამაყი ნაბიჯებით გავიდა და არაფრის გაკეთება შემეძლო.
-შეუძლებელია.-სკამზე ჩამოვჯექი
თითქოს ყველაფერი თავზე დამემხო.მთელი ჩემი ნაწვალები წყალში ჩამეყარა.
-რას ამბობ ელის,რამდენი ხანია აქ ვსწავლობ და ასეთი რამ არ გამიგონია.უნდა გადავამოწმოთ
-დირექტორის ხელმოწერაც?
-შეიძლება არასწორად მიუტანა ენა.ჰო იცი როგორიცაა,როლის გამო ყველაფერს იკადრებს.და შენ გგონია ოლივერიც ჩაყრის ამდენ ნაწავლებს წყალში ნინას ამბიციების გამო?
-არ ვიცი.!მაგრამ ვიცი,რომ ყოვლეგვარი აღნიშვნის და სიხარულის სურვილი გამიქრა.ჭამისაც კი-ლანგარს ხელი გავკარი და ოთახში გავიქეცი.
ვერაფერზე ვფიქორბდი.უაზროდ ვუყურებდი ჭერს და ცრემლები თავისთვის მომდიოდა.
ამ დროს კარებზე ვიღაცამ დააკაკუნა.ხმა არ გამიგონია ვინ იყო,მაგრამ აქოშინებული სუნთქვის ხმა მესმოდა.ცრემლები მოვიწმინდე და დავიყვირე:
-შემოდი..
-რას შვები ჩემო პატარა?-ოთახში ჰარი შემოვიდა
მის დანახვაზე წამიერად გადამავიწყდა,ის ტკივილი რასაც წუთების წინ ვგრძნობდი.სწრაფად წამოვდექი და გაადავეხვიე.
-ძალიან დიდი მადლობა ** შენი მოლოცვა პირველი იყო(და გავუღიმე)
-ჰოო?თუმცა არ გამკვირვებია ვიცოდი:დ
და თვალი უნებურად ვარდებისკენ გამექცა,რომელიც ჩემს ოთახს საოცრად ალამაზებდა.
-ასეთი ორიგინალური საჩუქარი არასდროს მიმიღია.(იქვე ჩამოვჯექი)
გაეცინა-ჯესი შემხვდა,და მითხრა აქ რის ამოც ხარ ჩაკეტილი
სახე შემეცვალა,როცა მეც გამახსენდა აქ მარტო ყოფნის მიზეზი.
-შენ მართლა განიცდი?-გაეცინა
-შენ როგორ ფიქრობ?
-კარგი რა!დირექტორი კარგად არ იქნება სიტუაციაში გარკვეული,თორე შენი აზრით "არები"ს გამო სპექტაკლიდან მოხსნიდა? ნახევარი ქალაქის კრიტიკოსები გვესწრებიან და 1 კვირით ადრე მოხსნიან უმთავრესი როლიდან ვინმეს?არა მიკვირს როგორ აყევი ნინას.!
მისმა სიტყვებმა დამამშვიდა.
-სკოლაში როგორც კი მოვა,პირადად გავარკვევ დირექტორთან.
-მართალი ხარ.(წამოვდექი)-უშენოდ...(და მივხვდი,შორს შევტოპავდი და გავჩუმდი)
-უჩემოდ რა?(გაეცინა)
-არაფერი.
-უჩემოდ ვერ იცოცხლებდი?ვერ იარსებებდი?ვერაფერს გააკეთებდი?-დაიწყო ჩვეული ხუმრობები
-არა,არა,რ,არა-ვყვიროდი გაუთავებლივ.
-კი,რათმქაუნდა კი(მიახლოვდებოდა,მე კი უკან=უკან მივდიოდი)
-ფრთხილად!უკვე კედელს მიუახლოვდი(გაეცინა)
მეც უკან მივიხიდე.ჩემი მიხედვა და მისი ჩემთან ძალიან ახლოს მოწევა ერთი იყო.
ცხვირით-ცხვირზე გამეთამაშა
-მომენატრე შენი სითბო.-კოცნა დააპირა,მაგრამ თავი გავწიე
-ჯერ დირექტორთან მოაგვარე ყველაფერი და მერე-გამეცინა
-ელის!
-არ მესმის შენი ხმა-და სწრაფად გამოვიწიე :დ))
-კარგი,ჩემთან ვალში ხარ.ახლავე მივდივარ დირექტორთან-და კარებისკენ წავიდა.
წინ გადავუდექი
-ვხუმრობ სულელო-ახლოს მივიწე და ვაკოცე,
ისე როგორც ვინატრე რამოდენიმე წამის წინ,ისე როგორც რამოდენიმე წამის წინ მინდოდა მასთან ახლოს ყოფნა,ისე როგორც არასდროს! )) მასთან ასეთი დამოკიდებულება მეც მონატრებული მქონდა.ჩემგანაც და მისგანაც.
ძალიან ძალიან დიდი ბოდიში ყველას,რომ ამდენი ხანი გალოდინეთ..!მართლა მქონდა მიზეზი.ერთ პატარა საიდუმლოს გაგიმხელთ :დდ-რამოდენიმე თავის ვაგრძელებ მოთხრობას.ანუ სხვანაირი დასასრული მოვიფიქრე. )) დანარჩენს ნახავთ მალე
ხვალვე დავდებ შემდეგ თავს ))
