♢ New York You Are My Life... ♢
♢ Where The Love Is! ♢
New York Life!ッ
____________________
ახლა ის უნდა გენახათ როგორ გვეჩხუბებოდა პირადად მე და ჯასტინს სასტუმროს პატრონი!
ერთმანეთის გვერდით ვიდექით, ხმა არ გაგვიცია ! ვინ უსმენდა იმ კაცს! ორივე ერთმანეთზე ვფიქრობდით და ხანდახან თვალიც გვეპარებოდა!
ცოტახანში გაგიჟებულმა შეგვიყვანა ორივე ლიფტში და თვითონ სადღაც გავარდა.
არ ვიცი რამდენად გახსოვთ, მაგრამ ეს პირველი შემთხვევა არ არის როცა მე და ჯასტინი ლიფტში გავიჭედეთ!
რეაქცია არც ერთს არ გვქონია, ჩუმად ვიდექით.
- მობილური გაქვს? - ცივად მკითხა, მის ხმაზე ჟრუანტელმა დამიარა.
- არა... შენმა ფანებმა წამართვეს...
- არამარტო ჩემმა!
- შენც არ გაქვს?
- კი...მაგრამ დიდხანს ვერ გაგვიძელბს!
- გაძლება რა შუაშია ვინმეს დაურეკე!
ჯასტინი დამეთანხმა და მაშინვე ვიდეო თვალით დაურეკა სკუტერს.
ყველაფერი აუხსნა, ამ ჯერად ჩვენ უფრო რთულ სიტუაციაში ვიყავით ვიდრე ჩვენ გვეგონა!
- და ვერ გავიგე რა ხანძარი?!
- მისმინეთ! სასტუმროდან ხალხი გამოყავთ! ხანძარია! ჯერჯერობით მხოლოდ ბოლო სართულებზე!
- სახანძრო სად არის ამდენი ხანი?!
- სახანძრო ვერ მოდის რადგან გადატენილია ხალხით აქაურობა! არ ინძრევიან ადგილიდან შენი ფანები! ყველა მხრიდან საიდანაც შესაძლებელია სასტუმროს მიუდგე შენი ფანები დგანან! და ზედ ხომ არ გადავუვლით?!
- სკუტერ არ ვიცი ცეცხლი როგორ ჩაქრება მაგრამ თუ არ ჩაქრება ჩვენც ფერფლად ვიქცევით!
ანერვიულებული ხან ჯასტინს ვუყურებდი ხან სკუტერს რომელის ხმასაც ხალხის ხმა ფარავდა, როდისაც სკუტერმა კამერა სასტუმროსკენ შემოაბრუნდა ჯასტინმა სახეში მთელი ძალით მომარტყა თუ დამარტყა არ ვიცი რაღაც საოცრება ჩაატარა.
გაკვირვებულმა გავხედე შემდეგ კი მის პასუხს დაველოდე.
- არ მინდოდა გენახა როგორ შენობაში ვართ ახლა!
- ამიტომ დამარტყი?!
- რომ გენახა პანიკაში ჩავარდებოდი!
- მაქსიმუმ ათი წუთი და ისედაც ჩავარდები პანიკაში რადგან არ შემიძლია პატარა სივრცეში გამოკეტილი ვიყო!
- არა რას ამბობ! მე ძალიან მომწონს აქ!
- ახლა ჩხუბის დრო არ არის! - ბოლო ხმაზე იყვირა სკუტერმა - მოკლედ ასეთი რაღაც უნდა ქნათ თქვენ! უნდა გახსნათ ლიფტი თუ გაგიამრთლებთ ჰაერის გამწმენდ მილში გაძვრებით!
- და გავეტევით?!
- პირადად მე ვეტევი! - გაგვიღიმა სკუტერმა.
- და სად არის ეს გასასვლელი?! საიდან უნდა გავხსნათ ლიფტი?!
- გვერდებზე ნახეთ!
- აქ არაფერი არ არის! - უკმაყოფილოდ უთხრა ჯასტინმა.
- ზევით?
- მემგონი არის... მაგრამ ვერ მივწვდები!
- მერე ორნი რისთვის ხართ?!
ჯასტინმა ჩაფიქრებული სახით გამომხედა.
- ჯასტინ! - ხელი გავკარი.
- რა გინდა?!
- ახლა ფიქრის დრო არ არის დროზე ამწიე!
- აგწიო კარგია! მძიმე ხარ!
- თავისროზე თუ მძიმე არ ვიყავი არც ახლა არ ვიქნები მძიმე!
პირველ როგში ძლივს გავხსენი პატარა სამაშველო კარი, მერე მეთვითონ ძივს ავცოცდი და ჯასტინის ამოსვლაზე სიცილით მოვკვდი! ვერ გეტვით რამდენჯერ ამოცოცდა და რამდნეჯერ დაენარცხა! არ ვიცი რა მაცინებდა, ყველაფერს ამას ძალიან არარეალურად აღვიქვამდი.
როცა საცოდავად ამობობღდა ისეთი სახით მიყურებდა გაღიმებაც ვერ გავბედე!
ჰაერის გამწმენდ მილში არც თუ სიე სასიამოვნო იყო ცოცვა!
ამ დროს ვიდეო თვალი უკვ ეგათიშული გვქონდა და თავისუფლად ვაგრძელებდით ჩხუბს.
- ვერ გამიგია მათ ასე ძალიან რატომ უყვარხარ!
- ვის? - ვიცოდი რომ ფანებს გულისხმობდა მაგრამ მაინც ვკითხე.
- ჩემს ფანებს! ან საერთოდ ჩემს მეგობრებს და ოჯახს!
- მეც ვერ გამიგია შენ რატომ უყვარხარ ყველას!
- ძალიან მიმზიდველი ვარ... ყველაფრით შემიძლია ადიანი მოვხიბლო და ყველაფერი კარგად გამომდის!
- სიყვარულის გარდა!
- უაზრო სიბრძნეებისაგან თავი შეიკავე!
- არ შემიძლია! რომ გხედავ მინდა დაგახრჩო!
- სხვანაირად რომ მომკლა? მეშინია როცა თვალებში ჩამხედავ თავიდან არ შგიყვარდე!
- ნუ გეშინია ეს არ მოხდება!
- რა არ მოხდება? აღარ დამახრჩობ?
- არა თავიდან აღარ შემიყვარდები!
- გულს ვერ უბრძანებ!
- ჯასტინ იცი მაინც სად მივდივართ?!
- როგორ არა! ეს გზები სულ ცოცვით მაქ მოვლილი!
- სერიოზულად!
- საიდან უნდა ვიცოდე?!
- უბრალოდ გკითხე ამაში საჩხუბარი არაფერია!
- ცოტახანი გაჩუმდი რა...
- არ შემიძლია! ბოლის სუნი გცემს?
- დიდი სიამოვნებით გეტყოდი არა-მეთქი, მაგრამ კი!
მასზე გავბრაზდი და გავჩერდი, გაბრაზებული ვიჯექი და ერთი სული მქონდა როდის დაბრუნდებოდა ჯასტინი უკან. მერ ევიფიქრე აღარ დაბრუნდება-მეთქი, მაგრამ ხოხვის და სიმღერის ხმა უფროდაუფრო ახლოვდებოდა ამიტომ ვიჯექი და ველოდებოდი.
თუმცა ბოლის სუნი თანდათან მატულობდა და სწორედ ჰაერის გამწმენდში იყრიდა თავს, ამიტომ სრულიად შესაძლებელი იყო უნებურად გავთიშულიყავი! ჰაერი თანდათან კლებულობდა!
- დიდხანს აპირებ აქ ყოფნას? თუ თავის მოკვლა გაფაწყვიტე?
- მაღიზიანებ!
- გაღიზიანებ?! შენი აზრით მე მომწონს შენთან ერთად ყოფნა?
- როგორც ჩანს არც ერთი არ ვართ იმით ბედნიერები რომ ერთად ვართ! ამიტომ მოდი ნუ ვიჩხუბებთ და შევეცადოთ რომ აქაურობას მშვიდობიანად დავაღწიოთ თავი!
- კარგი... მოკლედ წამოდი იქით უფრო სუფთა ჰაერიც და მგონი გაასაველელიც უნდა იყოს!
- კარგი...
საკმაოდ დიდხანს "ვიცოცავეთ" თანდათან ორივე ვიაზრებდით რომ ყველაფერი არც ისე იოლად იყო.
- მაგარია აქ სიმღერა, თითქოს სტუდიაში მღერიხარ! - სულელი ბავშვივით იღიმოდა, მე კი უკვე მიჭირდა აქ გაჩერება და თან შიშისაგან ვკანკალებდი - რა გჭირს?
გაფართოებული თვალებით შევხედე და პასუხი არ გამიცია.
ჯასიტნიმიხვდა რაშიც იყო საქმე და თავი დახარა.
- უკვე? - შეწუხებულმა იკითხა, პასუხი კი ჩემს სახეზეც ჩანდა - იცი აქედან სად უნდა წავიდეთ არ ვიცი! მემგონი აქედან ვერ ჩავალთ...
როცა დავინახე სასრიალოსავით დაქანებულ ადგილას ბოლოში შუქი ანათებდა გახარებულმა დავხედე ჯასტინს.
- მემგონო გასავლელია!
- როგორ ფიქრობ დაახლოებით ოცდამეათე სართულიდან გასასვლელი სად იქნება?!
- არ ვიცი! მაგრამ აქ გაჩერება შეუძლებელია... თან უკანაც ვერ დავბრუნდებით!
- როქსი პირდაპირ რომ ჰაერში აღმოჩნდე მერე რას აკეთებ?
- კარგი მაშჲნ პირველი შენ ჩადი...
- ანუ მე მოვკვდე?
- არა უბრალოდ... კარგი რა მიდი!
- რამე რომ მომივიდეს იცოდე რომ უბრალოდ მარტოობაში მოკვდები!
როგორც კი ჯასტინი ჩავიდა მეც მაშინვე ჩავედი, ერთადერთი ის ვიცოდი რომ აქედან ვეღარ ამოვიდოდით იგივე გზით რითაც ჩავედით! საბედნიეროდ პირდაპირ ჰაერში არ გამოვკიდებულვართ!
- ხო ხედავ მარტოობაში არ მოვკვდები!
- ნუ ხარ ეგოისტი! ახლა რა ვქნათ? დიდხანს აქ ვერც შენ გაძლებ და ვერც მე! აქედან კი ვერ გავალთ რადგან მაშინვე... შენც იცი რაც!
ჯასტინმა ზევით სართულებს ახედა და გავიგეთ რომ ბოლოდან მეოთხე ანუ 52სართული იყო!
- იცი რა? შეიძლება სატვირთო აივანზე დადგომა...
- არა... იქ როგორ ჩავალთ?
ისევ დავურეკეთ სკუტერს და შემდეგ საერთოდ დაჯდა ჯასტინის მობილური...
რამდენიმე წუთი ორივე ქვევით ვიხედებოდით, შემდეგ მე მოვშორდი... ზევით ახედვისას ბოლი მოჩანდა... ქვევით ჩახედვისას კი კანკალი მიტყდებოდა!
ნამდვილად არ მინდოდა ტირილი და სიტუაციის გართულება, მაგრამ ცრემები უნდებურად მასველებდა.
- გაგიჟდი?! რა გატირებს? - გაეცინა ჯასტინს.
- მეშინია...
- რისი გეშინია?! დაწყნარდი აქედან გაღწევას რა უნდა...
- მაშინ რატომ არ მივდივართ?
- იმიტომ რომ... ყველაფერს დრო სჭირდება!
- ნუ მატყუებ!
- რატომ უნდა მოგატყუო?! მეც ასევე მინდა ამ საშინელ ადგილს მოვშორდე! მინდა მშვიდობიანად დავბრუნდე მიწაზე და ყვეალფერი ჩვენულებრივად გაგრძელდეს! როქსი მორჩი ტირილს!
- არ შემიძლია!
- კარგი მოდი ისევ სატვირთოზე ვიფიქროთ! კიბეები ფანჯრების გვერძეა განთავსებული... მაგრამ მემგონი ასეთ კიბეზე ასვლა თუ ჩასვლა არც ერთს არ გამოგვიცდია...
- ამას რა მნიშვნელობა აქვს?
- როგორმე უნდა ჩავიდეთ სატვირთომდე და შემდეგ სატვირთოდან კიბეებზე... კიბეებიდან ფანჯარაში და ფანჯრიდან ოთახში შევალთ... მერე გავალთ გარეთ და როგორმე ჩავაღწევთ გქვევით!
- კარგი... ახლა რამე ცოტა რეალური მოიფიქრე!
- დროზე ჩადი!
- არ შემიძლია!
- მიდი ხელს არ გაგიშვებ!
- როგორ უნდა გენდო?!
- როქსი!
- არ მჯერა შენი!
- არანორმალური არ ვარ!
- საქმეც მაგაშია რომ ხარ!
- მაგრამ ამისტვის არასდროს არ გამიმეტებიხარ...და არც ახლა გაგიმეტებ!
- ხელს არ გამიშვებ!
- არა!
- და მაშინვე ჩამოხვალ როცა მე ჩავალ!
- რათქაუნდა!
არ ვიცი როგორ გავბედე! ჯასტინს ძლიერად ვკიდებდი ხელს და ქვევით ვერ ვიხედებოდი, თვალების დახუჭვა მინდოდა მაგრამ ვერც ამას ვბედავდი... მხოლოდ ჯასტინს ვუყურებდი და ვგრძნობდი რომ ისიც ნერვიულობდა.
ბოლოს სხვა გზა არ მქონდა, ხელები გავუშვი და სატვირთო აივანზე, ლიფტზე დავხტი... თუმცა ოწნასწორობის შენარჩუნება ძალიან მჲჭირდა რადგან ლიფტიც მოძრაობდა და მეც ვკანკალებდი!
ქარი საშინლად ამოძრავებდა ლიფტს და ამიტომაც ხელების გაშვებას ვერ ვბედავდი, მოაჯირზე ვიყავი ჩაბღაუჯებული.
ჯასტინის ჩამოსვლისთვის მე არ მიყურებია! ვერც ქვევით ვიხედებოდი და ვერც ზევით რადგან უკვე ბოლის მაგივრად ცეცხლი ჩანდა!
როცა ჯასტინი ლიფტზე დადგა თვალები გავახილე, რამდენიმე წამი გაუნძრევლად იდგა... შმედეგ კი ძლიერად ჩამეხუტა.
- ყველაფერი კარგად არის! - გამიღიმა.
- სახლში მინდა!
- ოღონდ არ იტირო! ახლა ცრემლები უადგილოა! ხომ ხედავ კიბეს!
- მგონია რომ ამ კიბეს შევეხები თუ არა ჩამოინგრევა!
- ნუ ხარ სულელი! შენ უნდა გადახვიდე პირველი!
- და რატომ მე?!
- იმიტომ რომ მერე შენ ვეღარ გაბედავ! როგორც კი კიბეზე ჩახვალ შემდეგ ფანჯარაში და შემდეგ ოთახში!
- მაგრამ ფანჯარა რომ ვერ გავაღო?!
- ისედაც ღიაა! - გაეცინა.
- არ შემიძლია! რა სისულელეებს ამბობ!
- როგორ არ შეგიძლია! მიდი!
ჯასტინმა სულ ძალით გადამაბიჯებინა მოაჯირზე და შემდეგ მისი დახმარებით ჩვაედი კიბეებზე.
ფანჯარაში გადასვლა ყველაზე მეტად გამიჭირდა, თვალებს ძლივს ვახელდი!
შემდეგ ჯასტინი გადმოვიდა... ჯასტინს უფრო გაუჭირდა რადგან წვიმა დაიწყო!
ფეხი რამდნჯერმე აუცურდა და ამ დროს მეგონა რომ ცოხვრება დავამთავრე!
ყველაზე საშინელება ის იყო,რომ ოთახის კარები ჩაკეტილი იყო!
საბდენიეროდ ხის კარები იყო და ჯასტინმა გაანგრია, მაგრამ ფეხიც საკამოდ იტკინდა, იატაკზე იჯდა ვერ დგებოდა.
- მიდი რა ჯასტინ!
- არა არ შემიძლია ვერ ვდგები!
- როგორ არა! მიდი!
ჯასტინ ძლივს კოჭლობით დადიოდა, მეც ხელი მქონდა ჩაჭიდებული და მასთა ერთად მოვდიოდი... კიბეებზე ჩამოსვლა გაუჭირდა მაგრამ სხვა გზა არ გქვონდა ლიფტი ხომ გაჭედილი იყო?! სასტუმროში აბსოლუტურად არავინ არ იყო და ეს შიშს მგვრიდა!
მე და ჯასტინი უკანა გამოსასვლელიდან გამოვედით... ზუსტად ესაზღვრებოდა მის გვერძე მდგომ სასტუმროს და ამიტომაც აქ ხალხი არ იყო.
ჯასტინი მიწაზე დაჯდა მე კი კედელს მივეყუდე.
საშინლად დაღლილი ვიყავი... არ ვიცი ახლა რაღა მატრიებდა მაგრამ უბრალოდ ეს ყველაფერი ჩემს ნერვებზე მოქმედებდა!
- კარგი რა ეს სულაც არ იყო ცუდი!
- ერთი რამ მაინც მითხარი რა მოხდა დღეს კარგი?!
- მე და შენ ხომ ერთად ვიყავით?! რა გინდა ამაზე უკეთესი?!
საუბარი აღარ გაგრძელებულა, როგორც ჩანს შეგვამჩნიეს და მორბენალი სკუტერი გამოჩნდა.
ორივრეს ერთად ჩაგვეხუტა და აიტეხა ფსიქოლოგთან უნდა წახვიდეთო!
ამაზე ოროვე გავგიჟდით! სკუტერი ფიქრობდა რომ ამ ყველაფერს შეიძლება ჩვენზე ემოქმედა და ამიტომაც დაიჩემა, მაგრამ თეთრ ხალათში გამოწყობილი ადამაინი ახლა მხოლოდ ჯასტინის ფეხს სჭორდებოდა!
საავადმყოფოში მეც გავყევი, კარგად ვიცოდი რომ დიდი არაფერი არ სჭორდა მაგრამ მაინც...
- ჯასტინ... მე წავედი...
- ვინმე გელოდება?
- ხო... რიკი...
- რიკი... კარგი...
- კარგად!
არაფერი არ უთქვამს, უბრალოდ შემოვბრუნდი და წამოვედი.
როცა უკან გავიხედე სოწრედ მაშინ წავიდა ჯასტინი.
ამ დღეზე ძალაინ დიდხანს ვფიქრობდი... დაახლოებით ერთ თვეში უკვე ყვეალფერი წარსულს იყო აბარებული.
მაგრამ სწორედ ამ ამბავზე Ellen DeGeneres შოუში მიმიწვიეს და აქ მომიწია კიდევ ერთხელ ყველაფრის გახსენება... არამარტო მე ჯასტინსაც.
მეორე დღეს კი სწორედ ამ შენობაში იმავე სართულიდან მე და ჯასტინი უკვე სიცილით ვიხსენებდით ყველაფერს, ჯასტინი კი მხოლოდ მე დამცინოდა და ჩემს ცრემლებს!
- არ მიყვარს როცა მეკითხებიან შენ და როქსი როდის შერიგდითო...ეს უბრალოდ განშორება იყო და არა დაშორება! უბრალოდ ყვეალფერს დრო სჭირდება! ხოლო რაც შეეხება ჩვენს ხშირს ჩხუბს... მე ეს მომწონს... არ მიყავრს წყვილები რომლებიც არ ჩხუბობენ აამას სიყვარული არ ქვია და ს უაზრობა! ჩხუბი აუცილებელია!
[The End]
♥
ძალაინ მიყვარხართ და მენატრებით ყველანი!
