როცა მის მეგობარს მაცნობდა, მე მას არ ვუსმენდი.
გაშტერებული ვუყურებდი ერთ ადგილს და როცა ვაანალიზებდი რა ხდებოდა ჩემს თავს ვხვდებოდი რომ ამდენს ვერ გავუძლებდი!
ბოლოს ოთახში იმედნი ხალხი იყო ძლივს ვეტეოდით, მინდოდა ყველასათვის მეყვირა რომ მომშორებოდნენ მაგრამ ყოველი თავის დახრაზე ჯასტინი
როგორც შეეძლო ისე მანიშნებდა რომ არაფერი შემემჩნია.
-ხომ მართლა! როქსი ჩვენთანერთად იცეკვებს! ტური აღარ ჩაიშლება!-გახარებულმა გამომხედა და ლოყაზე მაკოცა.
ყალბი ღიმილი სახეზე "შემახმა" ჯასტინი მოვიშორე და გაკვირვებულმა გავხედე.
-ხომ ასეა?-მიღიმოდა-ხომ ასეა?!-ახლა უფრო მკაცრად მკითხა.
თავი ოდნავ დავუქნიე,მაგრამ ესეც საკმარისი აღმოჩნდა იმისთვის რომ მთელი ოთახი ფეხზე წამომდგარიყო ყველა ჯასტინს ულოცავდა!
-გაგიჟდი ხო?!-როგორც ქინა ხმა ამოვიღე როცა მარტო დავრჩით.
-რა მოხდა?-აგდებულად მელაპარაკებოდა.
-რა მხოდა?! მე არ მინდა ცეკვა!
-ვიცი…მე ხომ შენთვის არც მიკითხია?!
-ჯასტინ!
-მიმისნე… იცი რა?! ხალხი შენც ისევე შეგიძულებს როგორც მე შემიძულეს შენს გამო! არა არავის ვეტყვი ვინ ხარ,მაგრამ ისე მოვიქცევი რომ შეიძლება შენთვითონ აღიარო ყველაფერი! ხომ მართლა ჩემი ფანები ისედაც ვეღარ გიტანენ…ახლა წადი გამოიცვალე ქალაქში უნდა დავბრუნდეთ!
პირველ რიგში ტაილორის ძებნა დავიწყე, ვურეკავდი მაგრამ მითიშავდა…რათქმაუნდა მან უკვე ყვეალფერი იცოდა და გაბრაზებული იყო!
ცოტახანში სარამ დამირეკა,გამიხარდა მაგრამ არ ვუპასუხე! ვე რგავბედე! ეს ექვსი თვე მე სრულიად სხვა ადამიანს გამხდიდა, ამაში დარწმუნებული ვიყავი!
-მზად ხარ?
-კი…
-აქედან პირდაპირ რეპეტიციაზე მინვივართ!
როცა სასტუმროდან გამოვედი უამრავი მანქანა დამხვდა სადაც ის ხალხი იყო განაწილებული რომელიც ჯასტინმა გამაცნო.
ჯასტინის მანქანაშჲ მხოლოდ მე და ჯასტინი ვიჯექით,საჭესთან რათქმაუნდა ის იჯდა.
ყოველ წამს მისი ტელეფონი რეკავდა, მაგრამ არ პასუხებოდა.
თავიდან ყურადღებას არ ვაქცევდი,მაგრამ ბოლოს ცნობისმოყვარეობამ შემაწუხა.
-ვინ გირეკავს?
გაკვირვებულმა გამომხედა.
-ისე ნუ მელაპარაკები თითქოს მართლა ჩემი ცოლი იყო!
-ვარ კიდეც!-ვუთხარი და ბეჭედი დავანახე.
-ცხოვრებას მინგრევ!
-ასევე შენც!
-არა ეს შენთვისთონ ინგრევ შენ ცხოვრებას და მინგრევ მეც!
-ჯასტინ ხელი შენ მთხოვე და არა მე!
-მართლა?! და რატომ დამთანხმდი?! ჯობია გაჩუმდე!
-უპასუხე ტელეფონს!
-უი…ვიღაცას ნერვები ეშლება! ჰა ჰა!
-იქნებ ის გოგო გირეკავს რომელიც ძალიან გიყვარს?
-გაჩუმდი როქსი!
-არა მე უბრალოდ მინდა დაგეხმარო!
-დამეხმარო?! შენ მე?!
-უთხარი სიმართლე!
-ვერ ვენდობი!
-ესეიგი არ გიყვარს!
-ხო უბრალოდ მომწონს!
-კარგი…
-სიმართლე გითხრა ყოველთვის მაინცტერესებდა რა ხდება შენსა და ტაილორს შორის…
-არაფერი...უბრალოდ მეგობრები ვართ...
-თავიდან ყოველთვის მეგობრობით იწყება!
-ხო...მაგრამ მე უკვე გათხოვილი ქალი ვარ!-თავიდან ორივეს გაგვეცინა მაგრამ როცა რეალობას გავუსწორეთ თვალი ორივე ჩვენჩვენ ფიქრებს მიეცით ხმა აღარ ამოგვიღია.
ამასობაში ქალაქშიც დავბრუნდით...რეპეტიციამაც ჩვეულებრვიად ჩაიარა.
თავიდან მაინც უარზე ვიყავი,მაგრა ბოლოს მაინც მოვაწერე ხელი საბუთებს! ამიტომ ახლა არანაირი მიზეზის გამო არ შემეძლო დამეტოვებინა ჯგუფი.
მთელი დღე ტაილორს ვურეკავდი,მასთან სახლში მისვლა ვერ გავბედე რადგან...არც სარას ნახვა მინდოდა!
ჯასტინი ჩემთან წამოვიდა...არ ვიცი რატომ მაგრამ უარი არ მითქვამს, ან რა აზრი ქონდა?!
ფრანკი ჯერ იდევ არ იყო მოსული და მით უკეთესი ჯასტინი ჩემს ოთახში გამოვამწყვდიე.
ფრანკი როცა დაბრუნდა საერთოდ არაფერი უთქვამს, გამიღიმა და თავის საყვარელ სავარძელში ჩაესვენა.
სნამ მე ოთახში დავბრუნი ჯასტინმა მოასწრო და იქაურობა დეტალურად შეისწავლა.
-შენ რა არანორმალური ხარ?!
-რამოხდა?
-არ იყო აუცილებელი ყველაფერი გენახა!
-ნუ გავიწყდება რომ მე შენი...
-გაჩუმდი!
-ხო მართლა ტაილორი გირეკავდა...
-მართლა?
-ხო და მერე მოგწერა შენთან მოვდივარო!
-ნუ კითხულობ ჩემს მესიჯებს!
-ბოდიში...
-წადი აქედან!
-წავიდე? რატომ?
-იმიტომ რომ ტაილორმა არ მინდა გნახოს!
-ვერ წავალ...მეზარება და თან სად უნდა წავიდე...ყველას ვუთხარი რომ შენთან ვრჩები!
-ჩემთან რჩები?!
-ხო...მე საწოლზე დავიძინებ შენ დივანზე მისაღებში!
-ჯასტინ! კარგი ამაზე მერე ვილაპარაკოთ, ახლა დაიმალე სადმე!
-მე კი არ უნდა დავიმალო შენ არ უნდა შემოიყვანო ტაილორი ამ ოთახში!
-უკვე დამღალე!
-ჯერ სად ხარ!-გაიცინა.
ოთახიდან სწრაფად გამოვედი გამიკვირდა მაგრამ გამიხარდა ფრანკი თავის ოთახში რომ იყო! ახლა თავისუფლად დავილაპარაკებდით მე და ტაილორი...
საათნახევარი ველოდე მას! ბოლოს კი მივხვდი რომ მოსვლას აღარ აპირებდა.
