სარას სახლი არ თუ ისე შორს იყო და ამიტომაც იქ გასვლა არ მეზარებოდა მითუმეტეს კეოტთან ერთად.

-მიკვირს,რომ არ დააგვიანეთ!-ჩაიცინა სარამ.

-ვისზე რას ამბობ!-მკაცრად გახედა კეიტმა-ერთი წუთით ტუალეტში შევალ რა!-სწრფად შევარდა სახლში,ჩვენ კი ეზოდან გამოვედით.

-იქ რა ხდება?!-ხელით ვაინიშნე სარას.

-რა იყო ბიჭების ჩხუბი არასდროს გინახავს?!

-კი მაგრამ ხალხი მათ გარშემო დადის და არავის უჩნდება სურვილი მათი გაშველების?!

-გააკეთებდნენ ჩემი ძმა რომ არ ყოფილიყო იქ!

-შენი ძმა?!

-ხო ტაილორი ჩემი ძმაა-მშვიდად მითხრა.

-აქამდე რატომ არ მითხარი?!

-და შენ რატომ არასდროს ლაპარაკობ შენს ძმაზე?

-მე ის მაინც გითხარი რომ მყავდა!-გავიცინე.

-კარგი მაშინ მოკლედ გეტყვი,რომ მე და ტაილორი უბრალოდ ერთად ვცხოვრობთ! სხვა არანაირი კავშირი აქ გვაქვს!შენი ძმა?!

-ჩემი ძმა ოქსფორდის უნივერსიტეტში სწვლობს და ამიტომაც არ არის ახლა აქ…თუმცა სიმართლე გითხრა არც კი ვიცი როგორ მოხვდა იქ!-გავიცინე-სარა კეიტი ასე რატომ ვერ იტანს ტაილორს?-უეცრად გამიჩნდა კიტხვა.

-ტაილორი და კეიტი ადრე ერთმანეთს ხვდებოდნენ…მაგრამ ტაილორი მას თითქმის ყურადღებას არ აქცევდა! მერე იჩხუბეს და კეიტი დღემდე ვერ იტანს მას ან ისევ უყვარს!

-გაჩუმდი მოდის!

-წავედით?

-წავედით!-ერთდროულად ვუპასუხეთ მე და სარამ.

გათიშული მივყვებოდი მათ, რაღაც ადგილის გავლის შემდეგ თანდათანობით ვამჩნევდი,რომ ყველა კედელი გრაფიტებით იყო მოხატული და ირგვლივ ყველა ცეკვავდა.

-მოგწონს?-მკითხა სარამ.

-აქ როგორ მოხვდი?

-ყველა ის ადამიანი რომელიც ცეკვავს და თავისი საქმე უყვარს ყოველთვის პოულობს საკუთარ ადგის! აქ კი ჩემი ადგილია!-გაიცინა.

-საინტერესოა სად არის ჩემი აგილი…-ჩავიცინე.

-სკოლაში!-მკაცრად მითხრა კეიტმა-ამას არ აყვე! ცეკვის გამო არის საზაფხულო სკოლაში რომ დადის უკვე მესამე წელია!-სარას გახედა და წარბი აუწია.

-კარგი რა კეიტ!არ გინდა გვაჩვენო რა შეგიძლია?!-ინტერესიტ ვკითხე.

პასუხი არ გაუცია,უცებ ვიღაცეებთან მივიდა და მალევე ისეთი ამბავი დაატრიალეს რომლის ცეკვისთვის მეყურებინა აღარ ვიცოდი.

როცა კეიტს გავხედე მივხვდი რომ მაინცდამაინც არ მოწონდა.

-დავიჯერო არ მოგწონს?

-რათქმაუნდა მომწონს!-შეეტყო რომ იტყუებოდა.

-მათ რომ ვუყურებ მეც მინდება ცეკვა!

-არც იფიქრო!ისე რომ იცოდე შესაძლებელია აქ რამდენიმე წუტში პოლიცია მოვიდეს და ყველა აქ მყოფი ადამაინი მათ შორის ჩვენს დაგვაპატიმრონ!

-ვიცი…და მე ეს მომწონს!

-რა მოგწონს?!

-კეიტ ნუ ხარ ასეთი მოსაწყენი! 

-მე?!

-ეცადე ყველაფერში კარგი ეძებო!

-სამწუხაროდ მე არ ვარ ისეთი მეოცნებე როგორიც შენ! სამწუხაროდ მე არ მაქვს ისეთივე წარმოსახვის უნარი როგორ შენ!

-მაპატიე ამაში ვერ შემოგედავები და შენი თავის დაფასებაში ვერ დაგეხმარები!

-მოდი ნუ ვიჩხუბებთ!

გავუღიმე და მოცეკვავეებს მივუბრუნდი.

-მოგეწონა?-მალვე მოვიდა ჩვენთან სარა.

-ძალიან! ეს ნამდვილად შენი ადგილია!-გამეცინა.

ამის შემდეგ რამოდენიმე ღამის კლუბში ვიყავით,კეიტი ადრე დაბრუნდა სახლში მაგრამ მე და სარამ მთელი ღამე იქ გავატარეთ სახლში აღარ დავბრუნებულვარ სარასთან დავრჩი.

დილით გაიღვიძე თუ არა შიმშლი ვიგრძენი და სამზარეულოში ჩავედი.

უკვე მზა საჭმელი შევჭამე და ამასობაში სარამაც გაიღვიძა.

-მადლობა რომ დამელოდე!-გაიცინა.

-მაპატიე მაგრამ ძალიან მშიოდა!

-დღეს რას აპირებ?

-სახლში ვიქნები…ცოტას ვიმეცადინებ…მერე ფრანკს გავაწვალებ და ამასობაში გავა დღეც!-გავიცინე.

-მოდი საღამოს ჩემთან გამოდი და მანამდე რაც გინდა ის გააკეთე კარგი?

-კარგი!

სახლში მალე დავბრუნდი,ფრანკი როგორც ყოველთვის ან მუშაობდა ან გაზეთებს კითხულობდა ამ ჯერად გაზეთის კითხვაში გართულმა ფრანკმა ვერც კი შეამჩნია რომ სახლში დავბრუნდი.

-გამარჯობა!-გვერდით მოვუჯექი.

-გამარჯობა!

-დედას არ დაურეკია?

-დრეკა…და შესაძლებელია ისიც ჩამოვიდეს ნიუ-იორკში!

-აქ?!

-თუ ჩვენ ახლა ნიუ-იორკში ვართ მაშინ სწორედაც რომ აქ!

-თუ შენ ყველა ქალს ასე ელაპარაკები,მაშინ გასაგებია რატომ არ გყავს ოჯახი!

-დაანებე ჩემს ოჯახს თავი!

-ისედაც აქ გყავს!

-როქსი!

-კარგი…ხელს არ შეგიძლი მე წავედი!-ნელა წამოვდექი და სახლიდან გამოვედი.

საქმე არ მქონდა და სარასთან წავედი.

კარი ტაილორმა გამიღო,სიმართლე გითხრათ მართლაც ცივი ადამიანი იყო.

-სარა სახლშია?

-არა…

-მალე მოვა?

-შეგიძლია შემოხვიდე და დაელოდო!

გავუღიმე და სახლში შევედი.

-როქსი შენ ხარ?

-კი…

-კარგი…როქსი შეგიძლია მის ოთახში დაელოდო!

-როგორც გინდა!-უხეშად ვუთხარი და სარას ოთახში ავედი.

სარაც მალევე მოვიდა და ასევე ტაილორის მეგობრებიც.

სახლი უეცრად თავდაყირა დაატრიალეს რაზეც სარას საშინელი რეაქცია ჰქონდა და მათ ეჩხუბდა.

ტაყლორს სულ არ აინეტრესებდა რაც ამბობდა სარა.

ამ დღეს სარა დარჩა ჩემთან,მეორე დღეს ყველაფერი ჩვეულებრივად იყო ჩვეულებრივი სკოლის დღე.

კეიტი შედარებით კარგ გასიათზე იყო, მის ცვალებად ხასიათს უკვე მივეჩვიე.

-ბავშვებო ბევრი ვიფიქრე და გადავწყვიტე მუშაობა დავიწყო!-ვნახე თუ არა სარა და კეიტი მაშინვე ვახარე.

-მაინც სად?

-არ ვიცი…იეთი სამუშაო სადაც სკოლის საათები შემდეგ ვიმუშავებ! მაგალითად კაფეში ან მსგავს ადგილას…

-მე ვიცი სად უნდა იმუშავაო!-ეშმაკურად გამომხედა სარამ.

-სად?-ინეტრესით ვკითხე.

-ჩემთან ერთად ერთი ბიჭი ცეკვავს…მისი ბიძას კი ასეთი სამსახური აქვს,მისი მოვალეობაა ნებისმიერი ვარსკვალვის შესახებ გაიგოს იმაზე მეტი ვიდრე ცნობილია! უნდა გამოაქვეყნო მისი უცნობი ფოტოები! და ხომ ხვდები?! აგენტი უნდა გახდე რა!-გაიცინა.

-რთულია!

-კი! მაგრამ ანაზღაურება არაჩვეულებრივია!-გამიღიმა.

-და სად უნდა მივიდე?

-გავიგებ!-სკამიდან წამოდგა სარა-წამომყვები?

-კი მოვდივარ! კეიტ შენ?

-მე ეს საქმე დიდად არ მომწონს!

-ამას შენ არც აკეთე