❤ ❤ ❤ ♛ ❤ ❤ ❤ ❣New York Life![18]❣ ♢ New York You Are My Life... ♢ ♢ Where The Love Is! ♢
New York Life!ッ ____________________
როგორც კი პარიზში ჩავედი და მატარებლიდან გადმოვედი, მაშინვე დედაჩემს შევეჩეხე. რა არის ამაში ცუდი?! პირიქით კარგი! მაგრამ მე ხომ სულელური შიშები მაწუხებდა! როცა გადამეხვია თითქოს ამ ყველაფერს ძალით აკეთებდა, მაგრამ ვფიქორბ მე ვხედავდი ამას ასე! - რატომ არ ვიცოდი რომ პარიზში იყავი? - ახლა ჩამოვედი... როგორ გეცოდინებოდა? ჩემთან იმის მერე არ გილაპარაკია რაც გავთხვოდი! - ყალბად გავუღიმე. - ამაზე ლაპარაკი მინდოდა! - მემგონი პირველივე ნახვისას ამაზე ლაპარაკი არ ღირს! თან მაგვიანდება... - ამდენი ხანი არ გინახივარ და გაგვიანდება? - კი მაგვიანდება... ბოდიში! - მითხარი სად მიდიხარ ... მანქანით ვარ და მე წაგიყავნ!
- აეროპორტში, ჯასტინს უნდა დავხვდე! არ მინდა დამაგვიანდეს! - კარგი წამოდი!
- მაგრამ შენ რატომ იყავი აქ? - ამას დიდი მნიშნვნელობა არ აქვს! არაფერი მითქვამს, უკან გავყევი... უხერხულად ვგრძნობდი მასთან თავს. თხუთმეტი წუთით დამაგვიანდა, ჯასტინისთვის ეს თხუთმეტი საუკუნე იყო! მეშინოდა რომ წასული დამხვდებოდა!
- გინდა გადმოგყვე? - არ ამადლობა! შეიგიძლია წახვიდე... - შენი ძმა რას შვება? - ჩემი ძმა შენი შვილია, შეგიძლია დაურეკო! მოინახულო! და ნახვამდის! ლაპარაკი აღარ გამიგრძელებია, სწრაფად გადმოვედი მანქანიდან და სირბილით შევედი შენობაში. საბედნიეროდ შეწუხებული ჯასტინი დავინახე! არ შევმცდარვარ როცა ვფიქრობდი,რომ მისი დანახვა აღადგენდა იმ გრძნობას რომელიც მის მიმართ მაკავშრიდრებდა. გაბრაზებული იყო, მაგრამ თანდათან ღიმილი ეფინებოდა სახეზე. - მეგონა აღარ მოხვიდოდი! - მაპატიე რომ დამაგვიანდა... დედაჩემი ვნახე! - გპატიობ! მითუმეტეს საპატიო მიზეზია! მანქანაში ჩავჯექით, მთელი გზა ჩუმად ვიჯექით... ხმას არავინ არ იღებდა, ჯასტინს ვეხუტებოდი და ბედნიერი ვიყავი იმით რომ ის ჩემს გვერდით იყო. - აქ რამდენი ხნით იქნებით? - ერთი კვირით... შენც პარიზში დარჩები ხო? - ალბად... თუ შენ გინდა! - მემგონი ჩემი აზრი უკვე იცი! - მოწყენილი რატომ ხარ? - მე? მე თუ შენ? - მე უბრალოდ დაღლილი ვარ! - მეც! - მე გატყუებ! სწრაფად გამომხედა, ოთახი შეათვარიელა. - მეც გატყუებ! - და რა მოხდა? - არაფერი დაივიწყე! შნე მითხარი რა მხოდა!
- მე არ გეტყვი სანამდ შენ არ მეტყვი! - კარგი... მაში გეტყვი რომ უბრალოდ დავიღალე! მოსაწყენია ჩემი ცხოვრება! ერთი და იგივე! კონცერტი...ფრენა...ფოტოსესია...ფანებთან ერთად ფოტოების გადაღება ყოველი კონცერტის შემდეგ! თითქოს შენს გარეშე ფოტოს ვერ გადაიღებენ! რიგში მდგომი ხალხი რომელიც ელოდება ჩემთან ფოტოს გადაღებას! ეს ჩემთვის მოსაწყენიც არის და არა სასიამოცნოც! ერთი შეხედვით ადვილია...მაგრამ ასე არ არის! შეიძლება რამდენიმე დღის წინ ეს ყვეაფერი მომწონდა! მაგრამ ახლა მივხვდი, რომ ზედმეტად რთული და უაზროა!
შმედეგ ის რომ ჩემთვის ძვირფასი ადამიანები თითქოს არ არსებობენ! თუნდაც შენ! და პირველ რიგში შენ! კვირაში ორჯერ გელაპრაკები, ალაბდ არ დამიჯერებ რომ ვერ ვახერხვებ ხშირად ლაპარაკს შენთან...რა უდნა მოწერას და დარეკვას! მაგრამ... - მაგრამ ჩვენ ყველას გვჯერა შენი! - მხოლოდ ამიტომ არ ვნებდები! ხანდახან ვფიქრობ რომ ყვეალფერს თავი დავანებო...მაგრამ, თუნდაც ის რომ ამდენ ადამიანს ვუყვარვარ! მაგრამ ხომ მოვა დრო და ყველა დამივიწყებს... არავის ოთახის კედლებზე აღარ იქნება ჩემი პლაკაები...არავინ მოუსმენს ჩემს სიმღერებს და არავინ გამიხსენებს... აღარ ჩაატრედება კონცერტები და აღარ შემაწუხებენ ჩემი ფანები! ჩემთვის ყველაზე მოულოდნელი მისი ცრემლები იყო... თავის შეკავება ვერც მე შევძელი და მისგან განსხვავებით მათი შეკავება არც მიცდია. უკნიდან მოვეხვიე და თავი მხარზე დავადე. - მაგრამ ერთად დავამტკიცოთ რომ შეიძლება რაღაც მუდმივიც იყოს! - ხელზე მაკოცა. - და რა? - ჩვენი სიყვარული! - გამიღიმა. - ასე გგონია? - და შენ არა?! - მემგონი რომ კი! - და რა საჭიროა ეს მომეგონი?! - Fuck this maybe! - აი ასე! - გაიცინა. - რადგან ასე მოგწონს! - მე მინდა რომ ჩემთანე რთად წამოხვიდე!
- მაგრამ მერე სწავლა?! - ვიცი... ვიცი! ეს რომ მოგთხოვო იგივეა რაც შენ მომთხოვო კარიერა მივატოვო... - ასეთ რამეს არასდროს არ გეტყვი! - ვიცი... - მე დავფიქრდები... - რაზე? - შევძლებ თუ არა სწავლის მიტოვებას და შენთან ერთად ყოფნას! მიუხედავად იმისა,რომ არ მომწონს ყოველდღე ფრენა!
- დარწმუნებული ხარ? - მე ჯერ არ მითქვამს რომ სწავლას მივატოვებ!
- კარგი! - გაიცინა. საღმაო კარგად გავატარე, ყველა ერთად უაზრო მაგრამ სახალისო თამაშებს ვთამაშობდით. დიდი ხანია ასე თკბილად არ ჩამძინებია, როცა ჯასტინის მკერდძე დავდე თავი და მაშინვე ძილს მივეცი. დილით მასზე ადრე გამეღვიძა, სამწუხაროდ ადრე გამეღვიძა და დაძინება ვეღარ მოვახერხე. სასადილოდან საჭმელი ამოვიტანე, ჩემთვისაც და ჯასიტნისთვისაც. მზიანი დღე იყო, თითქოს ირგვილივ ყველაფერი იღიმოდა. ჯასტინი აღარ და აღარ იღვიძებდა... ბოლოს მომბეზრდა ლოდინი და მისი გაღვიძება დავიწყე. - ჯასტინ... ვიცი რომ გღვიძავს! ჯასტინ! ხუმრობახუმრობაში სახეზე ღიმილი შემახმა. სასწრაფოდ გავარდი ოთახიდან და ფრედოს დავუძახე. ცოტახანი თავზე ედგა და შემდეგ ისიც ჩემსავით გაქრა ოთახიდნა. რამდნეიმე წამში ოთახი საავადმყოფოს გავდა. იმდენად გარკვევლობაში ვიყავი ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა. რამდენჯერმე ვიფიქრე მატყუებენ-მეთქი. მაგრამ მალევე მივხვდი,რომ ასე არ იყო. არავინა რაფერს არ მეუბნებოდა. სასწრაფოს მანქანით წაიყვანეს ჯასტინი, დანარჩენები ცალკე მანქანებით გავყევით. რა გამეკეთებინა არ ვიცოდი... ექიმები ისე იქცეოდნენ თითქოს ჩვენ იქ არ ვყოფილიყავით და საერთოდაც არ გვაინტერესებდა რა სჭირდა ჯასტინს. როგორ მეტირა როცა არ ვიცოდი რა ხდებოდა,მაგრამ ჩემი სახე მკვდრისას უფრო გავდა. - ფრედო ძალინ გთხოვ გაიგე რა ხდება!
- როქსი დაწყნარდი! - მაგრამ რატომ არაფერს გვეუბნებიან?! - ასეა საჭირო! - ფრედო!
- ცოტახანი გაჩუმდი!
- ვერ გავჩუმდები! ასე უცებ რა მოუვიდა?!
- ასე უცებ ხვდება ყვეალფერი! ასე უცებ კვდებიან ადამიანები! - კვდებიან ადამინები?!
- ახლა გაიგე რომ ადმაინები კვდებიან?! მისმა სიტყვებმა დამაბნიდა... არ ვიცი მისი ნათქვამი სწორად გავიგე თუ არა,მაგრამ ღმერთს ვევედრებოდი რომ ეს ასე არ ყოფილიყო. ჩვენი სიყავრული ხომ მარადუილო არის?! მას არ შეუძლია წასვლა!
ვიცი რომ პატარაა მაგრამ ხვალიდან სახლში ვბრუნდები და მომდევნო დიდი თავები იქნება ♥ ! კომენტარები დაწერეთ♥
❤ : PrettyBoySwag
| 
