მისმა სიტყვებმა დამაბნიდა... არ ვიცი მისი ნათქვამი სწორად გავიგე თუ არა,მაგრამ ღმერთს ვევედრებოდი რომ ეს ასე არ ყოფილიყო.

ჩვენი სიყავრული ხომ მარადუილო არის?! მას არ შეუძლია წასვლა!

როცა ჩამეძინა სასტუმროში წამიყვანეს,როცა გამომეღვიძა კი საშინელი ამინდი იყო… მეგონა ბუნებაც იზიარებდა ჩემს მწუხარებას.

" როგორ დავიწყო არც კი ვიცი… წერა არ მეხერხება, დიდად გრამატიკაშიც ვერ ვერკვევი და ეს შენც იცი ჩემს გარეშე!

როდის ნახავ და როდის მოინდომებ ამის წაკითხვას არ ვიცი…

ვიქნები თუ არა თუნდაც ცოცხალი არც ეს ვიცი!

იმ ღამეს დავწერე ცუდად რომ გავხდი… თუმცა შენ ეს არ იცი…უკვე გეძინა… მეორე დღეს კი გავიღვიძებ? ძალიან ცუდად ვარ,მაგრამ შენ არ გაწუხებ! არ მინდა კიდევ ერთი სადარდებელი გქონდეს! მე ასე ვთვლი საჭიროდ…

მაგრამ მაინც ვწერ… იქებ ბოლოჯერ გუყურებ…გეხები და ბოლოჯერ ასველებს ჩემი ცრემლები შენს თმებს?!

ვიცი ძალიან ინერვიულებ! მაგრამ სანერვიულო არაფერია! ვიცი რომ ცრემლი შენს თვალს არ შორდება და გთხოვ რომ ნუ ტირი!

ყველაფერი დროებითია! დროებითია ჩემი ცუდად ყოფნაც! თუმცა შენ იცი რა არის მუდმივი!

თუნდაც ბოლო იყოს, ჩემი ცუდად და კარგად ყოფნაც! მე სადაც ვიქნები იქ მეყვარები! ვიცი შენც გეყვარები! მაგრამ თუ ასე მოხდა, მინდა რომ დამივიწყო! ვიცი ადვილი არ არის! ვიცი ყვეალფერი იმაზე კარგად ვიდრე შენ! მაგრამ მე ამ ქვეყნად არაფრით გამოვირჩევი სხვა ადამიანებისაგან! ჩემზე ბევრად კარგს შეხვდები! ჩემზე ბევრად გეყავრება! მაგრამ! თუ მე გადავრჩები ისიც უნდა იცოდე რომ ჩემზე უკეთესი შენთვის არავინ უნდა იყოს! თუნდაც ეს ეგოისტის ნათქვამს გავდეს, ვიქნები ეგოისტი თუ ასე გინდა! მაგრამ მე ვერ გაგიშვებ!...

თუ შენ როდისმე ჩემგან წასვლას აპირებ…მაშინ მირჩევნია სამუდამოდ დავხუჭო თვალები!

მაგრამ იმედი ყველაზე ბოლოს ქრება! იქნებ რამდენიმე დღეში ერთად გავიცინოთ ამ ნაწერზე? თუნდაც იმედი მოკვდეს! სიყავრუი არ მოკვდება!

არასდროს შეგეპაროს ჩვენს სიყავრულში ეჭვი! იცოდე ყველაზე მეტად მიყვარხარ, შეიძლება ბევრი შეცდომა დამიშვია და დავუშვა თუ გავაგრძელებ სიცოცხლეს! მაგრამ მე მაინც შენ მიყვარხარ!

მე მჯერა! და მინდა შენც გჯეროდეს! მხოლოდ ასე გადავრჩები…

აქ ცრემლები ზედმეტია!”

ვნახე ჯასტინის დატოვებული წერილი...

ზედმეტი იყო თუ არა ცრემლები, მთხოვდა თუ არა ჯასტინი ცრემლების შეკავებას მაინც არ შემძლო!

არც ვიცოდი რა ხდებოდა! რა სჭირდა ჯასტინს! და არც არავინ მეუბნებოდა...

სწრაფად წამოვდექი და კარების გაღება ვცადე მაგრამ უშედეგოდ.

არ ვიცი რატომ მაგრამ ჩაკეტილი იყო, ალბად ეშინოდათ რამე საშინელება არ ჩამედინა... ან არ ვიცი!

ვიცი ის რომ აქ გაჩერება არ შემეძლო! ყველაფერს რომ დავანებოთ თავი ალბად გახსოვთ, რომ

პატარა სივრცეში ცუდად ვხდები!

ფანჯრიდან გადასვლა რამდენჯერმე გავიფიქრე, მაგრამ შემდეგ მივხვდი რომ ისევ სიკვდილს ცუდად გახდომა ჯობდა!

თან ჯერ ადრე იყო...ალბად ყველას ეძინა!

არ ვიცი როგორ მოვახერხე ნერვიულობაში...ყოველ წუთას წერილს ვკითხულობდი და ვტიროდი...მაგრამ მაინც ჩამეძინა.

- ჯასტინთან მივდივართ და წამოხვალ? - ჩემი გამოფხიზლება დაიწყო ფრედომ.

- კარი ჩაკეტილი რატომ იყო?

- ღია რომ დამეტოვებინა არ ვიცი სად წახვიდოდი და რას იზამდი!
- რა სჭირს ჯასტინს?

- სუნთქვასთან დაკავშირებული პრობლემები რომ ქონდა იცოდი?

- არა...

- ხო... გაურთულდა და... წამოხვალ?

- კი რათქამუნდა!

- თვალები ჩაწითლებული გაქ! ასე რომ კარგად მოუარე თავს! ჯასტინმა ასეთი არ უნდა გნახოს!

- ვიცი... და ჯასტინი უკვე მოვდა გონს?

- არ ვიცი! მდი მოემზადე... - გამიღიმა, მაგრამ ნამდვილად არ ეღიმებოდა.

სახე მართლაც საშინელ დღეში მქონდა მაგრამ ახლა ამაზე ფიქრის დრო არ იყო და არც ეს მაინტერესებდა. მხოლოდ იმიტომ მოვწესრიგდი და რომ ჯასტინის ნერვიულობა არ მინდოდა.

გული მიგრძნობდა რომ ჯასტინი ისევ ისე უგონოდ იწვა საწოლზე... მაგრამ მაინც ვფიქრობდი რომ გონზე მოსული დამხვდებოდა.

როგორც ჩანს სასტუმროში ჩვენებიდან მხოლოდ მე და ფრედო ვიყავით და არავისთვის ლოდინი არ მოგვიწია.

ხალხმა უკვე იცოდა ჯასტინის შესახებ და საავადმყოფოს წინ უამრავი ადამიანი იდგა.

მაგრამ მალევე მოითხოვეს რომ იქ არავინ უნდა ყოფილიყო და საავადმყოფოში შესვლა არ გაგვჭირვებია.

ისე სწრაფად მივდიოდი ფრედო ძლივს მეწეოდა.

გაგიჟებული ვიყავი! არავინა რაფერს გვეუბნებოდა რა სჭირდა ჯასტინს! და არც არავინ გვიშვებდა მასთან!

გათიშული სკამზე ვიჯექი... რამდენჯერმე ხმა მომესმა თითქოს ვიღაც მეძახდა,  მაგრამ უკან არავინ იყო... შემდეგ თავში მომხვდა დაჭმუჭნული ფურცელი.

" მისაღებში გელოდები! "

დიდი ასოებით ეწერა, დაბნეული ნელა წამოვდექი და პირველ სართულზე ჩავედი.

იქ არავინ იყო ისეთი ვისაც მე ვიცნობდი.

მოულოდნელად მომკიდა ვიღაცამ ხელი, მისი სახე ვერ დავინახე მაგრამ მთელი ძალით მიჭერდა სწრაფად მივყავდი.

ექიმის ხალათი ეცვა, ვიფიქრე ჯასტინზე მეტყვიან რამეს-მეთქი და ხმა არ ამომიღია.

- აქ რა გვინდა ეს დამლაგებლების ოთახია! - გაკვირვებულმა ვკიტხე, რამდენიმე წამში კი მასზე დამრჩა თვალები! - ვინ ხარ?! და ასე რატომ გავხარ ჯასტინს?!
- როქსი! მე ვარ ჯასტინი! - მიღიმოდა.

- კი მაგრამ... არა! შენ ახლა პალატაში წევხარ! ღმერთო...მემგონი მოჩვენებები დამწყო! შენს გამო აჯსტინ ბიბერ! 

- მე რა შუაში ვარ?! - გაიცინა.

- იმიტომ რომ შენზე ვნერვიულობ!

- როქსი! მოჩვენებები არ გჭირს! ცუდად არ ვარ, კარგად ვარ! ცუდად ვიყავი... მართლა დავკარგე გონება, მაგრამ შემდეგ გადავწყვიტე ასე გამეკეთებინა რომ ხალხისთვის მომეტყუებინა და მე და შენ ერთად წავილიყავით სადმე და დაგვესვენა!
- წერილი?

- წერილი მართლა დავწერე...

ცოტახანი ჩუმად ვუყურე, შემდეგ კი მთელი ძალით მოვეხვიე და ისევ ტირილი დავიწყე.

- სულელი ხარ! რა გატირებს?! ხომ გითხარი არც მოჩვენება ვარ და არც მკვდარი!

- საზიზღარი ადამინი ხარ!
- ამიტომ გიყვარვარ ასე?

- ხომ შეგეძლო ჩემთვის გეთქვა?!
- როდის უნდა მეთქვა? როცა გონზე მოვედი აქ არ იყავი! ძალინ ცოტამ იცის ამის შესახებ... მშობლებმა, შენ და კიდევ რამდენიმემ! ძალინ გთხოვ არავის უთხრა!
- კიდევ ერთხელ უნდა მოვატყოთ ყველას?
- მე ხომ მართლა ვიყავი ცუდად?!
- ხო... და რა მოხდა?

- არაფერი ისეთი! ამაზე ლაპარაკი არ გვინდა!

- ექიმის ხალათში მსუქან კაცს გავხარ...

- შენ კი ყოველ წუთას ამტკიცებ რომ სულელი ხარ!
- მე ვარ სულელი?! იცი რამდენი ვინერვიულე?! ლამის იყო თავი მომეკლა!
- კარგი ვიცი მაპატიე... და სუნთქვის საშუალება მომეცი! - მითხრა და ხელები გამაშვებინა.

- მეზიზღები!
- არ ვიცოდი ამას ზიზღი თუ ერქვა!