-ბენ ? აქ რას აკეთებ? (გაკვირვებულმა გავხედე) -მე და დიუკი ლონდონში ერთად ვიყავით )) როგორ ხარ?(და ჩემსკენ გადმოიწია... მეც გადავეხვიე) -რავი როგორ უნდა ვიყო...! -ჰო მეც რომ გავიგე კამერონზე,ვიფიქრე ჯობდა მენახე..(გამიღიმა)-თან ხვალ შეიძლება ენი ჩამოვიდეს... -აჰაა კარგია...(ამ სახელის გაგონებაზე ძალით გავიღიმე) დავეკითხე თუ როგორი იყო ლონდონში,ისინიც რაღაცებს მიყვებოდნენ და ამ დროს სახლამდეც მივედით.... ეშტონის ეს სახლი ძალიან მიყვარდა! გაცილებით დიდი იყო ნიუორკის სახლზე..! ისინი პირდაპირ აეროპორტიდან მოდიოდნენ და ბარგებით ამოვიდნენ,მე კი თავისუფლად ავედი კიბეებზე ჩემი ოთახსიკენ...იქ ყველაფერი ისეთივე იყო,როგორც წინათ...ან რა შეცვლიდა...თანაც გამიხარდა,კარადაში რამოდენიმე თავი ტანსაცმელი რომ ვნახე... მივხვდი რომ ააღარ მეძინებოდა და სააბაზანოში შევედი...ერთ საათში მოვრჩი იქ ნებივრობას,კაბა ჩავიცვი,თმა ავიწიე და საწოლზე წამოვწექი... თავში დედაზე ფიქრები არ მცილდებოდა..ხანდახან ყველაზე ცუდს წარმოვიდგენდი და შიში ამიტანდა..ნახევარი საათის განმავლობაში ვცდილობდი ,მაგრამ დაძინება არ გამომდიოდა..ალბათ იმიტომ,რომ მარტო ყოფნის მეშინოდა...ბალიში და პლედი ავიღე და სასტუმრო ოთახში ჩავედი,სადაც ბიჭები ტელევიზორს უყურებდნენ... ადამმა ამომხედა... -პლედით და ბალიშით აქ რა გინდა? -მარტო ვერ ვიძინეებ...და ვიფიქრე,ქვემოთ ჩავალთქო... -ეგ კაბა ძალიან მოკლეა.. -აუ დაწყნარდი რა...არ მაქვს შენი ნერვები... -შენ ნუ მაწყნარებ,შენს ნერვებბს მიხედე,,, -გაჩუმდი რა...! დებილო... -გეყოთ...(წამოიყვირა დიუკმა)-ნუ მიიმძიმებთ ხასიათს... -ხასიათის დამძიმება ახალია?(შეეკითხა ბენი) -აა ჰო კარგად ვთქვი...(გაიცინა დიუკმა) -ძალიან კარგად..(ცინიკურად ჩავილაპარაკე და პუფზე ჩამოვჯექი) კაბა მართლა მოკლე იყო,თავი ცოტა უხერხულად რომ არ მეგრძნო პლედი გადავიფარე :დდ) ისინი ისე ხმამაღლა საუბრობდნენ აქ დაძჳნება კიდევ უფრო ძნელი იყო,მაგრამ მარტო ყოფნას მათი მოსმენა მერჩივნა... -ერთი კითხვა გამიჩნდა...(სიცილით გამომხედა დიუკმა) -რაღაც სასწაულს იტყვი..მიდი აბა ,გისმენ..(გამეცინა) -შენ და ბენი ჰო დაშორდით? -მერე?(უხეშად ვუთხარი) -მერე,ნიშნობის ბეჭდები რატომ გიკეთიათ ორივეს?(მე და ბენმა უნებლიეთ ერთმანეთის ბეჭდებს გავხედეთ...მასაც ისევე ეკეთა,როგორც მე...რატომ?) -რავი ალბათ იმიტომ,რომ ლამაზია... -ჰო ალბათ..(ჩაილაპარაკა ბენმა) -ააა გასაგებია...(დამცინავად გვითხრა დიუკმა და ტელევიზორის ყურება განაგრძო) მობილური იქვე დავდე...ნებისმიერ დროს,ეშტონის ზარს ველოდი და შესაძლოა სწორედ ეს მოლოდინი მიშლიდა ხელს დაძინებაში...მიუხედავად ამგვარი ფიქრებისა,ვერც კი მივხვდი ისე ჩამეძინა... -ელეე გაიღვიძე..გირეკავენ...(მობილური მომაწოდა ბენმა) -რომელი საათიაა? -ოთხი საათი დაიწყო... მეც მობილურს ვუპასუხე..ეშტონი იყო,მითხრა რომ დედა გონზე მოსულა და რაც შეიძლება სწრაფად მივსულიყავი... ფეხზე სწრაფად წამოვდექი... -რა ხდება?(შემეკითხა ბენი) -სასწრაფოდ საავადმყოფოში უნდა წავიდე...დიუკს ძინავს? -კი ორივეს ძინავს...მე თვალი ვერ მოვხუჭე და ტელევიზორს ვუყურებდი.. -წავალ გავაღვიძებ დიუკს..წამიყვანოს.. -მაგიტო აღვიძებ?მე წაგიყვან... -ჰო თუმცა ეგეც მართალია..კარგი მაშინ წავედით... ბენმა უცნაური სახით გამომხედა..მივხვდი საქმე რაშიც იყო.. -ძალიან მოკლეა? (თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია) -კარგი ორ წუთში ჩამოვალ... ჯინსი და მაისური ჩავიცვი და სავაამდყოფოსკენ წავედით...მთელი გზა ვნერვიულობდი...მეშინოდა,მეშინოდა რომ დედას ვერ დავალეპარაკებოდი... მაგრამ შევცდი...მივედით თუ არა,ლინდსი და მე ერთად შევედით პალატაში.. შესვილსთანავე იგრძნობოდა,რომ დედა კვლავ არ იყო კარგად...მისი თვალები უმაწყალოდ გაყურებდნენ,რაღაცას ფანჯარაში...ხმაურზე ჩვენსკენ გამოიხედა... -ჩემი შვილები მოსულან.(სახეზე ღიმილმა გადკრა) -ჰო დედა მოვედით..(ჩუმად ვუთხარი და შუბლზე საკოცნელად დავიხარე...ის ისეთი ცივი იყო,მაგრამ ლინდსის შეშინება არ მინდოდა და არაფერი მითქვამს) საწოლთან ჩავიმუხლე...ხელი ხელზე დავადე...ლინდსიც ჩემს უკან დადგა...! ისეთი სიმშვიდე იყო...! არ მინდოდა ეს წუთები დამთავრებულიყო..თავი რაღაც ძალიან კარგად ვიგრძენი მათთან ერთად..მხოლოდ ჩვენ სამნი... ლინდსი დედას ტეიზე უყვებოდა,რომ ამ დროს თქვა,"სუნთქვა მიჭირსო" -დედა კარგად ხარ?(შეშიებული წამოვდექი) -სუნთქვა მიჭირს...(სახე კიდევ უფრო გამოუფერმკთალდა) -ლინდსი სწრაფად ექიმებს დაუძახე..(ისიც გიჟივით გავარდა) მე დედას ვუყურებდი,ხანდახან თვალი აპარატისკენ მიმირბოდა...საშინელმა შიშმა ამიტანა..ხელები ამკიანკაალდა.. -დედა ღრმად ისუნთქე...გესმის? დედა... საშინელება იყო როცა,საყვარელ ადამიანს ასეთს ვუყურებდი მე კი არ შემწევნდა ძალამა,როგორმე დავხმარებოდი მას...! უბრალოდხელს ვუჭერდი და ვთხოვდი არ დანებებულიყო...2 წუთში ექიმებიც შემოვიდნენ,მაგრამ ეს წუთები საუკუნედ მექცა..მათ ეშტონი და ბენიც შემოყვათ -რა ხდება აქ?რა ჭირს კამერონს..(ახლოს მოვიდა შეშინებული ეშტონი) ექიმი:ჟანგბადი ჩქარა..ძალიან გთხოვთ დატოვეთ პალატა..არგად იქნება...ლინდსი და ეშტონი კარებისკენ შებრუნდნენ,მე კი დედას ხელს არ ვუშვებდი....ცრემლები უნებლიედ მომდიოდა.. -ექიმო რა ჭირს... -დაგვტოვეთ ძალიან გთხვოთ..(და ნემსი გაამზადა) -სანამ არ დავრწმუნდები,რომ კარგად არის არ გავალ.... (მკაცრად ვუთხარი და მას გავხედე) -ძალიან გთხოვთ გაიყვანეთ..(შეუბრუნდა ექიმი ბენს) -მომეცით ნება მასთან ვიყო.... -ელე,წამოდი..ნუ გეშინია კარგად იქნება...(მკლავებზე ბენის ხელების შეხება ვიგრძენი) -არ მინდა წასვლა -გაიყვანეთ...(თვალით ანიშნა ექიმმა) ბენმაც ძალით გამიყვანა იქედან..მე ხომ არ შემწევდა ძალა,მას შევწინააღმდეგებოდი...გავედით თუ არა,ექიმმა პალატის კარები დაკეტა.... -დაწყნარდი...კარგად იქნება... (თავისკენ შემბარუნა ბენმა) -მეშინია...ისიც რომ დავკარგო ვერ გადავიტან.. -ნუ ამბობ მაგას! კარგაზე იფიქრე.აი ნახავ კარგად იქნება...(დამშვიდებულმა მითხრა და ცრემლი მომწმინდა) -წავიდეთ ძალიან გთხოვ...დავიღალე...ფეხები მტკივა...(უსიამოვნოდ ავხედე) -რათქმაუნდა წავიდეთ..(ხელი მომკიდა) მეც ნელ-ნელა გავყვევვი... -ცოტა სწრაფად..(შემომიბრუნდა ბენი) -ჰო გითხარი,დავიღალეთქო... -კარგი...(მოულოდნელად მომუბრუნდა და ხელში ამიყვანა) -ბენ რაას აკეთებ?(გამეცინა) -მანქანამდე მიმყავხარ... -სირცხვილიაა დამსვი.. -და ვისი გრცხვენია? კარებების? (იქ ჩვენს გარდა არავინ იყო) -რადგან არ იშლი... მანქანამდეც მივედით..მისსმა ამგვარმა საქციელმა თითქოს ხასიათზე მომიყვანა,მაგრამ მთელი გზა მაინც მობილურს დავშტერებოდი...არ მინდოდა ვინმეს დაერეკა,არ მინდოდა მობილურით ვინმეს ცუდი ამბავი ეცნო...ჩემდა საბედნიეროდ ასეც მოხდა... -მადლობა ბენ...დასაძინებლად წავალ.. -რისი მადლობა,აქ ამისთვის ვარ.(და სახლის კარები მიხურა) -ოთახში დაიძინებ? -ჰო იქ მირჩევნია...(საწყლად ვუთხარი და კიბეებზე ნელ-ნელა ავედი) დავდე თუ არა ბალიშზე თავი,იქვე დამეძინა... გვიან,როცა უკვე სიზმრებში ვიყავი წასული,ვიიგრძენი მხარზე ვიღაცამ ნაზად მაკოცა და წყნარად მიიხურა კარი..! მეორე დღეს,12 საათი იყო,როცა გამეღვიძა... -ღმერთო ჩემო რა დრო გასულა..!(გიჟივით შევარდი სააბაზანოში) გადაწყვეტილი მქონდა სავაადმყოფოში წავიდოდი და ეშტონს და ლინდსის სახლში გამოვუშვებდი,რომელიც მთელი ღამე დედას თავზე ადგნენ...! კიბეებზე ჩავედი,მაგრამ მივხვდი რომ სახლში ჩემი და რამოდენიმე დამლაგებლის გარდა არავინ იყო.... -რა ხდება აქ..ყველა მიწამ ჩაყლაპა?(გაბრაზებულმა ვთქვი და კარებისკენ წავედი,რომ თან ეზოში ეშტონი ლინდსი და ბიჭები შემოვიდნენ) -ყველა ერთად? სად იყავით?დედასთან ვინ არის?(ხმამაღლა ვუყვირე) ეშტონი ნელ-ნელა მომიახლოვდა.. -ნუ გეშინია ელე...ექიმება გვითხრეს,რომ ეს ბუნებრივია...საშიში არაფერია...შეიძლება ორი დღე კვლავ არ იყოს გონზე,როგორც კი რამე ახალი იქნება დაგვირეკავენ..! მიუხედავად იმისა,რომ დაგვირეკავენ თუ არა ექიმები,ცოტას დავისვენებ და საღამოს მივაკითხოთ... ისე წყნარად ამიხსნა ყველაფერი,უკეთესად არც შეიძლებოდა... -გასაგებია..(გადავეხვიე და ოთახში ავედი) ფიქრებში წასულს ჩამეძინა... ორი საათი იქნებოდა,რომ მზის სხივებმა გამაღვიძეს...ფარდის გადასაწევად წავედი,რომ ეზოში შევხედე ბენს და ენს.. (
იმედია მოგეწონათ ** ძალიან გთხოვთ დაკომენტაროთ <33 წინა თავზე ამდენი კომენტარებისთვის კი უღრმესი მადლობა <33
| 
:D 
