New York Life! [17] "When you leave New York you ain't going anywhere.”
New York Life!ッ ____________________
კარებზე ზარი გაისმა, ჯასტინი იდგა და ხელში პლაკატზე თავისი ხელით დაწერილი და გაფორმებულად ეწერა,მართალია უშნოდ მაგრამ გულით! " I Love My EX-Wife!" რა გამეკეთებინა არ ვიცოდი. მის მომღიმარ სახეს ვუყურებდი და ფიქრები ისე მერეოდა ერთმანეთში, რომ საერთოდ ვერაფერზე ვერ ვფიქრობდი! - ოცი წამი დარჩა... - ეღიმებოდა და მელოდებოდა რას ვუპასუხებდი. უბრალოდ შეუძლებელი იყო მისთვის კარის მიკეტვა და "დაკიდება". აღარ იყო ამდენი დრო, ბოლო რამდენიმე წამის დათვლა დაიწყო და მეც ძლიერად ჩავეხუტე. არ ვიცი რატომ მაგრამ ცრემლები წამომივიდა, ოღონდ ბედნიერების. ნამდვილად არ მოველოდი არც ჯასტინს და არც იმას რომ მასთან ასე ბედნეიერი ვიქნებოდი... ალბად დაახლოებით ათი წუთი ვიდექით ასე. ერთმენთს ახალ წელს ვულოცავდით, ჯასტინი კი ბოლო ხმაზე გაყვიროდა რომ ვუყვარდი. მიუხედავად იმისა,რომ იცოდა ეს ცრემლები რასაც ნიშნავდა, მაინც მთხოვდა მომეწმინდა ცრემლები. - და დანარჩენები სად არიან? - ფრედოსთან... თუ გინდა წავიდეთ,მაგრამ მე მირჩევნია მარტო მე და შენ ვიყოთ. - კარგი. - კარგი - გამიმა და თმა გადამიწია, დაშტერებული მიყურებდა და არ ვიცი როგორ გითხრათ ისეთი სახე ჰქონდა მემგონი ჩემი ყურება სიამოვნებდა...თუმცა რა არის ამაში გასაკვირი?! - მიხარია თვალი რომ მოგირჩა... - დიდი ხანია მომირჩა! - გამეცინა. - აჰა... და... - და? - ცეკვა? - რა ცეკვა? - მინდა რომ იცეკვო... - ვიცეკვებ! ოღონდ შენთან არა! - რატომ? - იმიტომ რომ ვიღლები... არ მომწონს ყოველ დღე ფრენა... - ახლა არა მაგრამ ამაზე ვილააპარაკებთ! - ტყუილად ნუ ეცდები გადამაფიქრებინო! - ვნახოთ! - მემგონი ძალიან უცნაური რამ მოხდა ჩვენს შორის არა? - ცოლი-ქმარი, ამას გულისხმობ? - გაიცინა. - ხო. - არაუშავს, ისევ გეკეთება ბეჭედი...ოღონდ ისევ ჩემი! და ისევ ჩემი ხოლი იქნები... - ხო... ვნახოთ! - ვნახოთ არა! ტელეფონი რომ ჩავრთო მეშინია იმდენი მოლოცვა მექნება! - მეც გამოვერთე...სახლიც! ვისთანაც მისალოცი მქონდა ადრე მოვუოცე... - გავიცინე. - ადრე რატომ მიულოცე? - საქმე არ მქონდა! - ყველაზე სულელი ხარ! ჩემი ყოფილი ცოლი, მომავალი ცოლი და ახლანდელი შეყვარებული ხარ...ისე მე მომწონს! - გაიცინა. - ხალხი ამას როგორ მიიღებს?.. - ეს შეკითხვაა? - თითქმის... - რა მნიშვნელობა აქვს! შეიძლება სხვასთან ვილაპარაკო ის რაც სხვამ მომიმზადა და დასაზეპირბელი მაქვს,მაგრამ შენთან და შენზე ყოველთვის მხოლოდ სიმართლე!
- ხალხმა სიმართლე მაინც არ იცის... - ხო თუ რათქმაუნდა სტელას არ დაუჯერეს! - ნუ მახსენებ! სტელაზე გამახსენდა! ბლერი?! - ცოტა მკაცრად გავხედე. - დაივიწყე! - ხელი გადამხვია და თავი მკერდზე მიმადებინა. - მე მიანტერესებს!
- დ ა ი ვ ი წ ყ ე ! - დამიმარცვლა და ლოყაზე მაკოცა. - კარგი! დავივიწყე! - მხრები ავიჩეჩე და გავიცინე. - ხო... - რატომღაც ორივე ჩვენ ფიქრებს შევყევით. - ხვალ ფართიზე შენც იქნები? - უეცრად მკითხა. - ხო... აბა? - იქნებ... მე და შენ სადმე წავიდეთ? - სად? - სადმე... მე და შენ... - კარგი! - ხო... ახლა მე მეჩქარება!
- გეჩქრება? - არ მესიამოვნა ეს რომ მითხრა. - მალე მოვალ! - მე რა მარტო ვიყო?! ან სად მიდიხარ?! - კონცერტზე, მოედანზე უნდა ვიმრერო! - და მე აქ მარტო ვიყო? - თუ გინდა შენც წამოდი! - კარგი რა... - აბა რა ვქნა?! მიდი ხო ჩაიცვი და შენც წამოდი! - მეზარება... - ათამდე ვითვლი...თუარადა წავედი! - დებილი! არ მოგაბეზრებთ იმის მოყოლით თავს თუ რა მოხდა ამ ღამეს, ჩვეულებრივად დამთავრდა ყვეალფერი... დილით, არა შუადღისას...საღამოს გავიღვიძეთ, ჯასტინმა გაიღვიძა და შესაბამისად ჩემი გაღვიძება დაიწყო! - ხო კაი! მალე ავდგები! - მალე?! რამდენჯერ უნდა მითხრა მალე ავდგებიო?! ერთი საათია შენს გაღვიძებას ვცდილობ! - მერე ხომ მღვიძავს! - ადექი! - პატარა ბავშვეივით წუწუნებდა, თან მაწვალებდა და თან ვნებიანად მკოცნიდა. - ადექი! - ჯასტინ დამღალე! - შენ მე დამღალე! იცოდე ეხლა ხელში აგიყვან და ისე ჩაგსვამ მანქანაში! - ნუ ყვირი! - მაშინ ადექი! - აუ... - როქსი...როქსი...როქსი! - მიდი ტანსაცმელი მომიზადე და ავდგები... სწრაფად გავარდა და მეორე წუთას ტანსაცმელი უკვე საწოლზე იდო. ბოლოს მაინც ძალით ამაყენა. მანქანაში რომ ჩავჯექი მაშინვე ჩამეძინა, ჯასტინი შიგადაშიგ გამომაფხიზლებდა ხოლმე. საათნახევარში დანიშნულ ადგილას ვიყავით, პატარა მყურდო და ძალაინ თბილი სახლი იყო. რომელიც ახალწელს ძალაინ უხდებოდა. - მოგწონს? - ძალიან! და აქ რა უნდა ვაკეთოთ? - ის რასაც ჩვეულებრივ შეყვარებული წყვილები აკეთებენ... - ბევრ რამეს აკეთებენ! - გამეცინა. - მე ერთი ვიგულისეხმე... ნუ მერე ბევრი! - ვიცი რაც გინდა რადგან ყველა კაცი მხოლოდ ამაზე ფიქრობს... - მე კერ კიდევ სახლს ვათვარიელებდი. - ყველა ქალი ამას ამბობს,მაგრამ ასე არ არის!
- კარგად დაფიქრდი! - მე ეს ნამდვილად არ მჭირდება!
- ძლაიან კარგი! - მაგრამ... - შევაწყვეტინე. - მაგრამ მაინც გინდა! - ეხლა ისე მიშლი ნერვებს რომ მინდა ძალაინ გაგაწვალო, მაგრამ შენი ამბავი რომ ვიცი მერე გაიბუტები! - მიხარია ასე რომ ფიქრობ! - მოდი ჩემთან! - მალე ცხრამეტი წლის გახდები... - Hug me Ex! - ჯასტინ... - რა? - არ გეწყინოს,მაგრამ დებილს გავხარ... - სერიოზულად ვუთხარი! ისეთი სახე მიიღო არ შემეძლო არ მეთქვა! თავიდან გამეცინა,მაგრამ შემდეგ როცა მისი გაბრაზებული სახე დავინახე, თუნდაც ვითომ გაბრაზებული. გამომეკიდა და მეც მივრბოდი ერთი ოთახიდან მეორეში. ბოლოს ოთახში გამოკეტილი აღმოვჩნდი, ჯასტინმა ყველა კაი ჩაკეტდა და მაშინვე დამიჭირა. მთელი ძალით მკოცნიდა, ისე რომ მეგონა ჩალურჯებულები მექნებოდა. მასხარაობა დაიწყო, სიმღერა ჩართო და მას აყვა, ისე მღეროდა ვერასდროს იფიწრებდით რომ მომღერალი იყო! ბოლოს ისიც დაიღალა და მეც მუცელი მტკიდოდა სიცილისგან. - რვა თვის წინ შენი მოკვლა მინდოდა... - გაიცინა. - მეც! და ასევე შენი მეშინოდა... - ეხლა არა? ეხლა არ გეშინია? - კარგი რა... დავიღალე! - კარგი, ხომ ხედავ ჩემთვის ვზივარ! საკმაოდ მოშორებით იჯდა ჩემგან,მაგრამ როცა მას ვუყურებდი არ შემეძლო მასთან არ მოვსულიყავი. სწრაფად წამოვდექი და კალთაში ჩავუჯექი. - ძალიან მიყვარხარ! - ვაკოცე. - ვიცი... მეც მიყვარხარ! და შენც იცი! მისი თვალები... არ ვიცი მეგონა როცა ვუყურებდი სხვა სამყაროში ვიყავი... საოცარი გრძნობა მეუფლებოდა. მინდოდა მთელი ცოხვრება მასთან ერთად გამეტარებინა, თუნდაც ისე რომ მას არ ვყვარებოდი...მაგრამ ასე რომ არ ყოფილიყო მისი თვალები ასეთ დიდი სიყვარულს და სითბოს არ მაგრძნობინებდნენ! - არ უნდა გაგყროდი! - სერიოზულად მითხრა. - მერე რა... - გამეცინა - ყველაფერი წინ არის!
- თუ დრო მოგვცემს ამის შაუსალებას!
- დრო არ მირბის! ეს ჩვენ გვინდა რომ მირბოდეს! - არ გვინდა! - ეს მხოლოდ სიტყვებია... - ამ ჯერად არა! - მე მჯერა! მხოლოდ შენი! ხო... და კიდევ მშია! - რატომ აფუჭებ ასეთ მომენტებს?! - მშია! - წადი ჭამე! - წამომყევი! შენს გარეშე მეშინია! - გეშინია ხო?! ყვეალფერს ვიმახსოვრებ! ვჭამეთ და შემდეგ უაზრო და გაუთავებელი საუბარი დავიწყეთ, შემდეგ სასაცილო ვიდეოებით ვერთობოდით. ხალხი გავჭორეთ! (:D) ფოტოები გადავიღეთ. მე ძილი მომერია და საწოლში ჩავწექი, ჯასტინი ტელეფონზე ლაპარაკობდა. - უკვე იძინებ? - აჰა... გვერდით მომიწვა და ჭერს მიაშტერდა. - ზამთარი არ მიყვარს... - უკმაყოფილოდ ჩავილაპარაკე. - მე ვიცი რომ გიყავრს... - მხოლოდ ახალი წელი! საშინლად მინდა მალე დათბეს! - დროს ნუ აჩქარებ! - გამიღიმა. - ჩემი სიტყვებია!
- ჩემი და შენი რამ გაყო! - გაიცინა. - ხანდახან საერთოდ არ მომწონს ამდენ გოგოს რომ უყვარხარ! - მეც არ მომწონს უამრავი ბიჭი რომ გწერს... გიყურებს და ბევრი შენი მეგობარი რომელსაც მე არ ვიცნობ ძალაინ ახლოს არის შენთან! - კარგი... არ გვინდა ამაზე ლაპარაკი... უაზრო ეჭვიანობა! - მე არ ვეჭვიანობ... - არც მე... ორივე გავჩუმდით, იმ დროს ვიხსენედბი როდისაც მე და ჯასტინი "დავიკარგეთ", ყოველდღიური ჩხუბი! არასდროს დამავიწყდება მასთან გატარებული წუთები... ჯასტინი ჩემსკენ გადმობრუნდა და მომევია, რამდენჯერმე ლოყაზე მაკოცა. შემდეგ კი ორივეს ჩაგვეძინა. მეორე დღეს ამ ჯერად მე გავაღვიძე ჯასტინი, უმიზეზოდ...უბრალოდ მინდოდა მისი წვალება. ამ ჯერად "გამომიჭირა", მოხდა ის რაც მას უნდოდა...ალბად მიხვდით! არ იფიქროთ მე წინააღმდეგობა გავუწიე...უბრალოდ ეს მას შეიძლება ითქვას დაგეგმილი ჰქონდა. ერთი სული მქონდა როდის გავიდოდა ზამთარი! მაგრამ ჯობდა ყოფილიყო ზამთარი! ვიდრე ის რაც მოხდა!
დამთავრდა არდადეგები... სკოლა ჩვეულებრივად გაგრძელდა... ჯასტინს ხშირად ვერ ვნახულობდი, ჩემი ასაკი, ჯასტინი... და სხვა პრობლემები სწავლაში ხელს მიშლიდნენ. ბოლოს თავსაც აღარ ვიწუხებდი წიგნის გადაშლით, როცა ჯასტინი წასულ იყო. თითქოს ისევ ისეთი "ცუდი მოსწავლე" ვხდებოდი, მაგრამ ვიცოდი რომ ყველაფერს დავძლევდი! ყველაზე მეტად ჯასტინთან ერთად ყოფნა მინდოდა! დანარჩენი პრობლემები კი უკანა პლანზე მქონდა გადაწეული. სამწუხაროდ მამამ გაიგო სწავლის შესახებ, თითქოს მანაც სამუდამოდ ჩაიქნია ჩემზე ხელი! ამიტომ გადავწყვიტე დროებით ნიცაში დაბრუნდება. ჩემდა საუბედნუროდ! ჯასტინი იმ დღეს დაბრუნდა ნიუ იორკში როცა მე წამოვედი ნიცაში... სურპრიზის გაკეთება უნდოდა,მაგრამ ერთმანეთს ავცდით! გაცვლითი პროგრამით ვიყავი ნიცაში და ორი თვე აქ უნდა ვყოფილიყავი, ამიტომაც ჩემს სურვილზე არ იყო დამოკიდებული როდის სად ვიქნებოდი. პირველი მიზანი ის იყო რომ მამას აზრი შემეცვალა, ჩემზე! ჯასტინთან რათქმაუნდა მქონდ კონტაქტი, მაგრამ არცერთხელ არ ჩამოსულა. რათქმაუნდა ამის დრო არ ჰქონდა. ყოველთვის მეუბნებოდა მამა,რომ ადამაინი ყველაფერს ეჩვევა ადრე თუ გვიან ის რაც ძულდა მოენატრება! არამარტო ყვეალფერს, ყველას! და მეც დავრწმუნდი ამაში, რომ ეს სრულიად მართალი იყო! იმდენად მივეჩვიე ამ სიტუაციას ნიუ იორკში დაბრუნდება აღარ მინდოდა. ძალიან სახალისო სწავლება მიდოდა, თან ჩემი ძმა და მამა ჩემთან იყვნენ. აქამდე თუ ჯასტინს ველაპარაკებოდი, ახლა ვწერდი კვირაში ორჯერ...სამჯერ... მრცხვენია თქვენი! იმდენჯერ მოხდა ჩემში მის მიმართ ცვლილებები! და ახლაც! მაგრამ იმდენი მქონდა მისი დანახვა ისევე აღადგენდა იმ გრძნობას რომელიც მის მიმართ მაკავშრიდრებდა... მაგრამ მე იმას არ ვამბობ რომ ჯასტინი არ მიყვარს!
ახალი პერსონაჟები ჩემს ცოხვრებაში... ისნი ნამდვილად ჭირდებოდა ჩემს ცოხვრებას! დღეს კი ჯასტინი პარიზში ჩადიოდა! მეც რამდენიმე საათში უკვე იქ ვიქნებოდი! მაგრამ ყოველთვის შეიძლება უეცრად მოხდეს რაღაც კარგი...ან რაღაც ცუდი რასაც სამწუხაროდ ცუდი მოყვება!
ვიცი პატარაა და საინტერესო თავი არ არის, მაგრამ თუ კომენატრები იქნება ვეცდები ხვალვე დავდო დიდი და საინეტრესო თავი! ამიტომ კომენტარები დაწერეთ♥
| 
aqamde ar vkitxulobdi exa daviwye kitxva da dzalain momewona
