New York Life! [15]
New York Life! [15] ❤ ║ამ თავს ვუძღვნი mariko1-ს♡. ║
New York Life!
არ ვიცოდი რა უნდა მექნა,როცა კარი გავაღე და ჩემს წინ მომღიმარი ტაილორი დავინახე. საერთოდ ყვეალფერი დამავიწყდა, გაშეშებული ვიდექი და თვალებში დაჟინებით ვუყურებდი. - ბევრი შეკითხვა მაქვს... - პირველ როგში გილოცავ დაბადების დღეს! - აქ რა გინდა?! - დაბადებისდღის მოსალოცად მოვედი! - და ამით რა?! - ჩემ მეგობარს ვულოცავ დაბადების დღეს! - ტაილორ?! შენ მართლა გგონია რომ ჩვენ ისევ მეგობრები ვართ?! - და არსებობს მიზეზი რის გამოც ჩვენ არ ვართ მეგობრები? - თუ ვერ ხვდები წადი დაფიქრდი და აღარასდროს აღარ დაბრუნდე! - და თუ არ დავფიქრდი? - მაშინ წადი და აღარასდროს აღარ დაბრუნდე!
- აქ აღარასდროს აღარ დავბრუნდები! მაგრამ შენთან დავბრუნდები! - კარგი...ოღონდ ახლა წადი! - ჯერ კიდევ ადრეა... - საერთოდ როგორ შემოხვედი?! რატომ შემოგიშვეს?! - მემგონი დაგავიწყდა ვინ ვარ მე! - ძალიან გამიხარდებოდა ასე რომ ყოფილიყო... - როქსი, მე ყოველთვის ვიცი როცა მატყუებ! ამიტომ ნუ ცდილობ რომ მომატყუო! - თუნდაც ასე იყოს! გთხოვ რომ წახვიდე! - მაგრამ! არ გინდა!
- და აქ რა გინდა?! მადლობა რომ გაგახსენდი და მომილოცე... მაგრამ ახლა წადი! - ჯასტინის გეშინია?! არ მოგენატრა ჯასტინის ლანძღვა?! ყოველ საღამოს რომ მიყვებოდი მასზე... - ძალიან ვწუხვარ რომ ამას ვაკეთებდი! - შეცვლილი ხარ! - არა ტაილორ... უბრალოდ ახლა ნამდვილი ვარ!
- სწორედ ახლა არ ხარ ნადმვილი! - კარგი მაგრამ წადი აქედან! არ მინდა რომ აქ იყო! - ჩემს წინ იდგა ადამიანი რომელი მიყვარდა,მაგრამ ეს ის არ იყო!
- არ ვიცი რატომ მოხდა ასე... რატომ შეგიყავრდა ასე უცებ ჯასტინი,მგარამ ახლა ვიცი! - რა იცი?! - სარას ვერაფერი ვათქმევინე... სამაგიეროდ სტელამ ყველაფერი მითხრა! - ის რაც სტელამ გითხრა წარსულს ჩაბარდა! ნუ გექნება იმის იმედი რომ რამე იცი! ან რამით დამაშინებ! - მართლა გგონია რომ მე შენს დაშინებას ვაპირებ?! - შენ ხომ ტაილორი ხარ?! - ჯასტინს ეტყვი რომ აქ ვიყავი? - იყავი?! უკვე მიდიხარ?! ძალიან გამახარე! - ეტყვი?! - არა... არ მინდა რომ ჯასტინს გული ვატკინო! ან შენ გეკინოს რამე! - ჯასტინს მოუწევს ყველაფერზე პასუხისგება! - კარგი რა ტაილორ! წადი აქედან და ასე დავამთავროთ ჩვენი ყველანაირი ურთიერთობა! - იცოდე რომ სტელა შენზე ყველაფერს მიყვება... - შენ კი იცოდე რომ დღეიდან ვერაფერს ვეღარ გაიგებ ჩემზე!
- თუ მართლა ასე ფიქრობ ცდები! მაგრამ კარგი...კარებს გამიღებ? - ღიაა! რა უნდა გითხრათ თქვენ როცა ჩემი ფიქრები ერთმანეთში ისე ირეოდნენ როგორც პატარა ბავშვის ნაჯღაპნები! არ მინდოდა მის შესახებ ვინმეს გაეგო! და მინდოდა დამევიწყებინა ყველაფერი! ყველაფერი მალავე გადამავიწყდა როცა საღამოს უამრავი ადამიანი მოვიდა, ისეთიც ვისაც არ ვიცნობდი მაგრამ მაინც მილოცავდნენ დაბადების დღეს თან მეცნობოდნენ და თან თითქოს მიცნობდნენ... მოკლედ ეს დღე ტაილორს სულაც არ ჩაუშხამებია ჩემთვის! დილით ადრე კი პარიზში გავიღვიძე. ჩემთვის არც ეს სასტუმრო ყოფილა უცხო,რომელიც პირდაპირ ეიფელს შეყურებდა და არც სხვა ადგილები რომლებიც ჩვენ მოვინახულეთ. - როქსი ძალიან ცუდად იქცევი! - მე და ჯასიტნი სასეირნოდმივდიოდით. - არ მინდა მისი ნახვა! უბრალოდ არ ვიცი რა რეაქცია ექნება მას! - რა რექაცია უნდა ქონდეს დედას როცა დაინახავს შვლის?!
- მაგრამ მაინც მეშინია! - კარგი! მაშინ წავედით ნიცაში! - შენც წამოხვალ? - რათქმაუნდა! არ გინდა რომ მამაშნეი გამაცნო? - რათქმაუნდა მინდა! ჩემი ძაღლიც უნდა გაგაცნო! - როქსი! - რა გაყვირებს? - მიყვარხარ! - გამიღიმა და შუბლზე მაკოცა. ჯასტინმა მეორე დღეს კონცერტი ჩაატარა, ჩემს მაგივრად ებამ იცეკვა. შემდეგ კი მე, ჯასტინი, ება და ფრედო ნიცაში წავედით. - თქვნი არ ვიცი მაგრამ მე სანაპიროზე ჩავალ! - გახარებულმა წამოიყვირა ფრედომ. - მაგრამ მანამდე უნდა ვნახოთ როქსის მამა! - სწრაფად გააჩერა ჯასტინმა. თხუთმეტ წუთში უკვე სახლში ვიყავი, თავიდან იქაურობას ისე შევხვდი თითქოს არც არაფერი...მაგრამ მალევე ამიძგერდა გული როცა აქ გატარებული დღეები გამახსენდა. - და შენ არ მოგწონდა ეს ადგილი?! დებილი ხარ! - სერიოზულად შემომხედა ებამ. მე კი გაშტერებული ერთ ადგილას ვიდექი და ვუყურებდი ჩემს ძმას, რომელიც როგორც ჩანს დაბრუნდებულიყო! ერთ ადგილას ხტუნვა დავიწყე და შემდეგ მისკენ გავიქეცი ის ვერ მხედავდა ზურგით იდგა...მაგრამ როგორც კი დამინახა სახეზე ღიმილი გადაეფინა. მთელი ძალით ვეხუტებოდი! ვერც კი წარმოიდგენთ ამაზე რამდენი ხანი ვოცნებობდი! - არ მჯერა რომ აქ ხარ! - როქსი! ძალიან გაზრდილი ხარ! - ლოყები გამიწელა - შეიძლება გკითხო რატომ გათხოვდი? - მემგოგნი უნდოდა სერიოზულად გამოსვლოდა,მაგრამ მაინც მიღიმოდა. - პირველ დღესვე მეჩხუბები? - არ აუბრალოდ გეკითხები! - სხვათაშორის აქ არის! - ჯასტინისკენ გავიხედე, მანაც ჩემს მზერას გააყოლა თვალი. მათ ერთმანეტი გავაცანი, მემგონი არც ერთი არ ყოფილა გულგრილი! შემდეგ მამა ვნახეთ, რომელმაც როცა ჩამიხუტა აღარ მიშვებდა! მთელი დღე უაზროდ გავატარეთ, სახლიდან არ გავსულვართ. - მოგწონს აქაურობა? - ვკითხე ჯასტინს როცა დასაძინებლად დავწექით. - კი... როცა დავბერდებით აქ გადმოვალთ საცხოვრებლად... - და მერე კანადა? - ხო ორივეგან... - მოიცა, მერე ნიუ იორკი? - ნიუ იორკიც... - და პარიზი? - კიდევ გააგრძელებ? - თუ გინდა... - მემგონი მამაშნმა ცუდად არ მიმიღო... - მეც ასე ვფიქრობ! - და არც შენნმა ძმამ, არა? - ხო... არ მჯერა რომ ვნახე! - შენ ისე ამიღწერე მეგონა საერთოდ არანაირი რეაქცია არ ექნებოდა... - მართლა? - გამეცინა - ხვალ რა ვქნათ? - შენ რა გინდა? - არ ვიცი... შენ რა გინდა? - სანაპირო! შემეჯიბრები ცურვაში? - მე როქსის?! გგონია რამე გამოგივა?! - მე ჯასტინ ბიებერი ვარ საყავრელო!
მეორე დღე მართლაც ხალისიანად გავატარეთ,მაგრამ ტაილორი აქ იყო! რამდენჯერმე მოვკარი თვალი! ვერ ვხვდები კიდევ დიდხანს აპირებდა კუდში დევნას?! ხასიათი მაშინვე გამიფუჭდა! - რამე მოხდა? - მკითხა ოვენა, ჩემმა ძმამ. - ყველაფრის თავიდან მოყოლა რომ დავიწყო...ძალიან არ მინდა! - კარგი... მე არაფერს გაძალებ! დედა ნახე? - არა...შენ? - არა... უბრალოდ ვფირობ რომ... - მეც ასე ვფირობ! - ჯასტინმა ცურვაში მოგიგო როქსი! - გაიცინა და ხელი მხარზე დამადო. - რა გაცინებს?! - გაბრაზებულმა გავხედე. - არაფერი!.. რომ შემძლებოდა აქ კიდევ დიდხანს დავრჩებოდი,მაგრამ მეორე დღეს საერთოდ საფრანგეთი დავტოვეთ და ამ ჯერად ლივერპულში ჩავედით. საშინლად დამღალა ამ მგზავრობამ! სხვათაშორის ცურვისას მარილიანმა წყალმა თვალი ამიწვა! არავის არ გაგვხსენებია ჩემი ჭრილობა! ამიტომაც ახლიდან მედო საფენები! ჯასტინი ისევ თავის თავს ადანაშაულებდა! - ჯასტინ ამ ჯერად ყველაფერი ჩემი ბრალია! ამიტომ გაჩუმდი! - შენი ბრალი როგორ არის როცა მე მოგარტყი დანა?! - ჯობია ჩამოხვიდე! - არ მოგბეზრდა ეს UNO? - არა! მიდი! - კარგი... - გაიცინა. - და ასე ნუ მიყურებ, ვიბნევი და მერე მოგებული შენ რჩები! - გავუღიმე. - თუ გინდა რომ ასეთი თვალებით არ გიყურო, ჩამეხუტე და მაკოცე! უარის თქმას რა აზრი ჰქონდა, მივედი და ჩავეხუტე. - იქნებ აგვიხსნა ყოველთვის უდროო დროს რატომ შემოდიხარ?! - გაბრაზებულმა კითხა ფრედოს რომელმაც უეცრად შემოაღო კარები. - ამის დრო არ არის! ახლახან ვიყავი შენს თვითერზე შესული და გატეხილია! - ისევ?! - უკმაყოფილოდ გამომხედა ჯასტინმა, თითქოს მე მისი დამამშვიდებელი ვყოფილიყავი მაგრამ მე მისთვის არც შემიხედავს. - და რაც მთავარია! ვიღაცამ თქვენს შესახებ ყველაფერი იცის! "სტელა" "სარა" ერთროულად წამოვიძახეთ მე და ჯასტინმა და გაბრაზებულებმა გავხედეთერთმანეთს! - სარა?! - და მუდმივად სტელაზე რატომ გაქვს ეჭვები?! - და რატომ სარა?! - რადგან სტელას რომ სდომოდა აქამდე იტყოდა ყვეალფერს! სარამ კი ახლა გაიგო! - არა ეს სარას გაკეთებული არ არის! - არც სტელასი! - ასე რატომ იცავ მას?! - იმიტომ რომ ვიცი არ არის დამნაშავე! - კარგი დაიცავი! - წამოვდექი და საწოლზე წამოვწექი. - შენ რა ეჭვიანობ?! - არ ვეჭვიანობ უბრალოდ მინდა რომ დამიჯერო! სარა ამას არასდროს არ იზამს! - მე კი ასავე ვფიქრობ სტელაზე! - არა! ასე რომ ყოფილიყო არც ტაილორს არ ეტყოდა... - აი ეს კი არ უნდა მეთქვა! ჯასტინს მაშინვე შეეცვალა სახე! გაბრაზებული წამოდგა და მომიახლოვდა. - იქნებ ამიხსნა რა ხდება?! - არაფერი არ ხდება... უბრალოდ ტაილორს ყვეალფერი უთხრა! არა სარამ არამედ სტელამ! - და საიდან იცი ეს შენ?! - თვითონ მითხრა! - ვიცნ?! სტელამ?! - არა ჯასტინ! ტაილორმა! ჩემს დაბადებისდღეზე იყო მოსული! მაგრამ არ გეუბნებოდი რადგან არ მინდოდა ჩვენს შორის ტაილორი ჩამდგარიყო! - მე კი ვფიქრობ რომ ახლა ჩადგა ჩვენს შორის ტაილორიც და მთელი სამყაროც! - როქსი! ჯასტინ! იქნებ დაწყნარდეთ?! სულ სამივეს ერთად რომ გაეკეთებინა არც ერთი არ ხართ დამნაშავეები! თქვენ ერთმანეთი გიყვართ და ერთად უნდა მიახვერდოთ ხალხს რომ ეს ტყუილია! - მაგრამ არ არის ტყუილი! და საერთოდაც არ გვიყვარს ერთმანეთი! - ვეთანხემები! - უხეშად გავხედე ჯასტინს. მოკლედ რომ გითხრათ მე და ჯასტინი მთელი ღამე ვჩხუბობდით და ბოლოს მე ნიუ იორკში დავბრუნდი! - და ჩემი მეგობრიც დაბუნდა! - სარა გახარებული "მომახტა". - რამდენიმე შეკითხვა მაქვს როქსი! რატომ დაბრუნდი, რატომ იჩხუბეთ! რატომ ხარ ცუდ ხასიათზე და დანარჩენს მერე გეტყვი! - მე და ჯასტინი დავშორდით! - მაპატიე მაგრამ რატომღაც მგონია რომ ერთმანეთი არც გყვარებიათ! - კარგი... იმიტომ დავბრუნდი რომ ვიჩხუბეთ! სტელამ ყველაფერი თქვა! - რა?! არა! არა! მოიცა... - ჯასტინს კი გონია რომ შენ თქვი! - მე?! შენ ქმარს მოვკლავ! - სარა... ხოლო სწორედ ამიტომ ვარ ცუდ ხასიათზე! - როქსი, მე შენი მესმის! მაგრამ ერთ კვირაში მიხვდევი რომ ჯასტინი არ გიყვარს! ორ კვირაში ჯასტინი ყვეაფერს თვითონ მოაგვარებს! ხუთ თვეში კი ყველაფერს უზარმაზარი წერტილი დაესმევა! - მაგრამ... მენატრება ის ხალხი რომელიც ამდნეი ხანი ჩემთან ერთად იყო! მერე ფრედო და ება უნდა გაგაცნო! ყველაზე საყვარელი და ყველაზე მორცხვები! - ჰმ... კარგი! ყველაფერი ამის შემდეგ გავიდა ორი თვე... შეკითხვა გაქვთ? ჯასტინი? ჯასტინი აღარ მინახავს არც დავლაპარაკებივარ...მაგრამ სწორედ ორი თვიშ შემდეგ დამთავრდა მისი ტური და ება და ფრედო ჩემი ყოველდღიური სტუმრები გახდნენ. მოკლედ ორივე ჩემი ძალიან კარგი მეგობრები არიან! ტაილორს ყოველდღე ვხედავ მაგრამ არ ვიცი... ვერაფერს გეტყვით! სტელა ასევე არაფერი ვიცი და არც მინდა მასზე რამე ვიცოდე! არავის ვცემ პასუხს როცა მწერენ რა მოხდა შენსა და ჯასტინს შორისო... დღეს კი დავუბრუნდი სკოალს!  დილით ადრე მაღვიძარამ გამაღვიძა,რომელიც ჩემზე არ მოქმედებდა სანამ ფრანკმა არ გამაღვიძა! - საჭმელი ჭამე? - კი! - წინგნები გიდევს? - კი ყველაფერი მზად მაქვს! - კარგი... ჯერ ადრეა! - მართლა?! რას მელაპარაკები! ჩემს ოთახში თავისუფლების ბოლო წუთებით ვტკბებოდი. ფანჯრის რაფაზე დავჯექი, სარასათვის უნდა დამერეკა,მაგრამ ამ დროს დავინახე ძალიან ნაცნობი მანქანა...ძალიან ნაცნობი ადამიანი! სწრაფად მოვკიდე ჩანთას ხელი და ოთახიდან გავედი. - მიდიარ უკვე? - ხო... სარა უნდა ვნახო! - წარმატებები! - გამიღიმა, ფრანკმა და აბაზანაში შევიდა. სახლიდან ისე გავედი ვითომც არ ვიცოდი გარეთ ვინ იდგა. და მიანც მიუხედავად იმისა რომ ვიცოდი, მაინც დავიბენი და კიდევ ერთხელ გამიკვირდა! მაგრამ მას არაფერი შეუმჩნევია უბრალოდ გამიღიმა. უეცრად დავიბენი, ისე მიღიმოდა თითქოს არაფერი! კარგი მეგობრები ვყოფილიყავით! - ჯასტინ?! - როგორ ხარ? - მოვიდა და გადამეხვია. დაბნეულმა რისი ლაპარაკი დავიწყე ვერ გეტყვით... ასოებს უაზროდ ვურევდი და ბოლოს სიტყვების მაგივრად ვბლუყუნებდი! მაგრამ მაინც...
კომენტარები დაწერეთ♥
| 
