New York Life![14] დღეს პირველი თვე სრულდებოდა. უკვე ბერლინში. ხომ მართლა, დღეს სტელას ველოდებოდით. ჯასტინი მთელი დღე ანერვიულებული იყო, ნომერი თვითონვე დაალაგა. თავისი საწოლი დივანზე გადაიტანა, ნამდვილად არცერთს არ გვინდოდა გაეგო სტელას რომ მე და ჯასტინს ერთად გვეძინა! როცა სასტუმროში დავბრუნდი სტელა მოსული დამხვდა. ნამდვილად არ ესიამოვნა ჩემი დანახვა. -უკვე მოვიდა...ფრთხილად იყავი არ შეგჭამოს! - გავუღიმე ჯასტინს. - როქსი! - თვალებით მანიშნა რომ გავჩუმებულიყავი.
- ამას თვალზე რა სჭირს? - ხელი ჩემსკენ გამოიშვირა სტელამ. - სტელა! ამას როქსი ჰქვია! ბოლოს დაბოლოს მორჩით ერთმენეთის "კბენას"! - მე ეს არც დამიწყია და არც დავამთავრებ! - საწოლზე წამოვწექი - ხოლო რაც შეეხება თვალს სტელა, შენი ჯასტინის დამსახურებაა!
- ჰაჰა! ძალიან მიხარია! - როქსი! წამომყევი! - ამაყენა ჯასტინმა. - თუ რამის თქმა გინდა აქვე მითხარი! - წამოდი! - ხელი მომკიდა და სასწრაფოდ გამიყვანა ოთახიდა. - რა გჭირს?! რა გინდა?! - მე სტელა არ მომოწნს! - მერე?! ახლა არ არის იმის დრო რომ ლექციები მიკითხო! - არა არის! როგორც შენ თვლი ტაილორს "ცუდს" ჩემთვის მეც ასევე ვთვლი სტელას! - და რა დაგიშავა?! - და შენ რამე დაგიშავა ტაილორმა?! -ტაილორი! ტაილორი! ტაილორი! იქნებ არ ახსენო ეს სახელი?! -უი... ბოდიში ასე გაღიზიანებს?! - თუ არ გაჩუმდები სანამ სტელა აქ იქნება ოთახში გამოგკეტავ! - შემეშინდა! - ვწუხვარ! რამდნეიმე წამი ერთმანეთის პირისპირ გაბრაზებულები ვიდექით და ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით. - იცი რა?! როდისღაც მიხვდები რომ მართალი ვიყავი და შენთვითონ დაანებებ სტელას თავს! - ძალიან კარგი დამანებე ახლა თავი! ჯასტინი ნომერში დაბრუნდა მე კი ებასთან შევედი. -იცი ჩემს მეგობარსაც ჰქონდა პატრა ჭრილობა სახეზე და როცა საფენები მოხსნეს ცეკვა დროებით უნდა შეეწყვიტა...და შენ მაინც იცეკვებ? - კი მაგრამ ცეკვა რატომ უნდა შევწყვიტო ამასთან რა შუაშია? - როცა ცეკვის დროს დაიღლები ოფლი წამოგივა თვალი აგეწვება! - სიცხისაგანაც შეიძლება ეს დამემართოდ! - ვიცი...მაგრამ მაშინ გაიმშრალებ! - წამომყვები ექიმთან? - ვგიჟდები ექიმებზე! - ჰმ... კარგი! ექიიმა სწორე ის მითხრა რაც ებამ. საფენები მომხსნა და სასტიკად ამიკრძალა თვალის შეხვევა, ცეკვა სანამ ჭრილობა ბოლომდე არ შეხორცდებოდა. - ახალ შენ იცეკვებ...- ნაღვლიანმა გადავხედე ებას. - კარგი რა... მალე გაგივლის! - არა ება... საერთოდ აღარ მინდა ცეკვა! ერთადერთი რაც მინდა სახლში დაბრუნებაა! - მერე ჯასტინი?! ჩვენ?! კარგი რა... - ჯასტინი... ხო ჯასტინი! ისევ ჯასტინი! - როქსი რა გჭირს?! -ძალიან მინდა გითხრა! მაგრამ არ შემიძლია! - მაგრამ რატომ? რა მოხდა? - მაპატიე მაგრამ ვერ გეტყვი...გეტყოდი ჩემი ნება რომ ყოფილიყო! სასტუმროში საღამოს დავბრუნდით, როცა მარტო დავრჩი კომპიუტერს მივუჯექი... ძალიან არ მინდოდა! არ მინდოდა რამეზე მენერვიულა, მაგრამ იმას რასაც ხალხი მწერდა ჩემზე ძალიან მოქმედებდა. ჯასტინის ფანები ყველაფერ ცუდს მწერდნენ, მაგრამ ასე მოხსენიება ძალიან უბრალოდ არის ნათქვამი! ზოგი მემუქრებოდა კიდეც! სამწუხაროდ ცრემლება ჭრილობა ამიწვეს, მეთვითონ მოვუარე ჩემს თავს. არ მინდოდა ვინმეს შევემჩნიე და ამიტომაც დავბრუნდი ნომერში. როგორც კი შევედი ჯასტინმა და სტელამ ჩემზე გადმოიტანეს ყურადღება. - თვალზე რა გჭირს? - ჩემთან მოვიდა ჯასიტნი - კიდევ რამე მოხდა? - არა... არაფერი... უბრალოდ...კარგით მაპატიეთ მე გავალ! - თავი ზედმეტად მივიჩნიე და უკან დავიხიე. - მაგრამ რატომ? - წასვლა უნდა ჯასტინ! გაუშვი!- ჩერთო სტელა. არაფერი მითქვამს, იქაურობა სწრაფად დავტოვე. მინდოდა ვინმესთან ლაპარაკი,მაგრამ ვისთან?! მინდოდა ვინმესთვის სიმართლე მეთქვა! ფრედო და ება, მაგრამ ისინი სასტუმროში არ იყვნენ! მე კი ახლა მინდოდა ვინმესთან ლაპარაკი! არ ვიცი რამდენად მიმიღებდა სარა, მაგრამ მაინც გადავწყვიტე მასთან ლაპარაკი! ყველაფრის და მიუხედავად მან ისევ მეგობრად მიმიღო, ყვეალფერი ვუთხარი! აღარ შემეძლო მისთვის რამე დამემალა! ჯასტინზეც ვუთხარი, დამპირდა არავის ვეტყვიო და მეც მისი მჯერა! დაახლოებით ორ საათში წავიდა სტელა, დიდხანს ვფიქრობდი დავბრუნებულიყავი თუ არა ნომერში...მაგრამ არ მინდოდა! ჯასიტნის დანახვა არ მინდოდა! ჯასტინის რომელსაც უყვარდა სტელა და ჩემს მიმართ უხეში იყო! სასტუმრო პატარაა იყო და მთლიანად ჰქონდა დაქირავებული ჯასტინის ერთი კვირით. ამიტომაც ისე ვიყავით აქ როგორც სახლში...კიბეებზე ვიჯექი და ტირილის შეწყვეტა მხოლოდ იმიტომ მინდოდა რომ თვალი საშინლად მეწვოდა. საბედნიეროდ არავინ იყო სასტუმროში...მხოლოდ ჯასტინი, რომელიც მე მეძებდა და ჩემს სახელსბ ბოლო ხმაზე ყვიროდა. პასუხის გაცემა არ მინდოდა...ვიცოდი ისედაც მიპოვნიდა და სანამ დრო მქონდა ცრემლებს ვიწმინდავდი. - გავგიჟდები! რატომ არ მცემ პასუხს?! რა გატირებს?! - როცა დამინახა სწრადაც ამოვიდა კიბეზე და გვერდით მომიჯდა. - აღარ მინდა აქ ყოფნა!
- ორ დღეში წავალთ! - ჯასტინ! მე აღარ მინდა შენთან ყოფნა! - ახლა რა მოხდა? არ მითხრა რომ სტელას გამო ტირიხარ! - სტელა საერთოდ არ მაინტერესებს! თუ გინდა დღესვე მოიყვანე ცოლად! - საერთოდ შენ ხარ ჩემი ცოლი... - ესეც აღარ მინდა! კიდევ მინდა გითხრა რომ სულ რომ ვოცნებობდე დროებით ცეკვის შეწყვეტა მომიწევს! - და რატომ? - იმიტომ რომ ექიმმა მითხრა!
- კარგი მაგრამ რატომ?! - ოფლი თვალს ამიწვავს! შეხვევა კი არ შეიძლება! - და შენ მიანც შეიხვიე?! - მტკივა! - მოდი...სწრაფად უნდა მოგხსნა! - ჯასტინ... - ასეთი თვალებით ნუ მიყურებ! პირდაპირ მითხარი! - გახსოვს ჩემი მეგობარი სარა? - ტაილორის და! - ხო... - თქვენ ხომ აღარ მეგობრობთ? - ხო...იცი შევრიგდით! - ეს კარგია? - კი რათქმაუნდა!
- და? - და ყველაფერი ვუთხარი... - სარას?! ტაილორის დას?! - ხო...მაგრამ არავის არაფერს არ ეტყვის! არც ტაილორს! ტაილორს საერთოდ არ ელაპარაკება!
- როქსი... - მე მისი მჯერა! კაგრად ვიცნობ და ვიცი რომ არავის ეტყვის! ამაში დარწმუნებული რომ არ ვიყო არ ვეტყოდი!
- საერთოდ მინდოდა მეთქვა,რომ ხვალ ფოტოსესია გვაქვს... - ფოტოსესია? - ხო! - მე არ მინდა! - და რატომ?! - იმიტომ რომ შენ ფანებს ვეზიზღები! - გასაგებია... - და ყევლას ჩემი მოკვლა უნდა! - როქსი... - მე კი არ მინდა სიკვდილი! - დაწყნარდი!
- მე ჯერ კიდევ არ მინახია უცხოპლანეტელები! - როქსი! მორჩი სიულელეების ლაპარაკს და ტირილს! ვიცი! მესმის შენი,მაგრამ ვერავინ ვერაფერს ვერ გიზამს! ყვეალს უყვარხარ, დამიჯერე! უბრალოდ ხალხს შენი შურს! - მე არ მინდა ხალხს ჩემი შურდეს! - აბა რა გეგონა ცოლად რომ მომყვებოდი?! - მე არ მეცინება! მეორე დღეს სულ ძალით წამიყვანეს ფოტოსესიაზე! მაგრამ ბოლოს ძალიან კარგად გავერთე!
- დღეს კარგ ხასიათზე ხარ... -ეს ცუდია?!
- არა რათქმაუნდა! - შენ კი ხუდ ხასიათზე ხარ... - უბრალოდ ჩემს თავზე ვარ გაბრაზებული! - და რატომ? - იმის გამო რაც თვალზე ჩემს გამო გჭირს! - კიდევ ამაზე ფიქრობ?! მე არ ვფიქრობ არ თვალზე და შენ რატომ ფიქრობ?! - იმიტომ რომ ჩემს გამო გჭირს! - მე ხომ არ ვბრაზდები! არაფერს გეუბნები! - იდიოტი ვარ! - კი...უფროსწორად შენ არაფერ შუაში ხარ! დაივიწყე! - არ ვიცი რა...მაგრამ შენში ისეთ რაღაცას ვხედავ რაც სხვა ადამიანში არასდროს მინახია... - ხელი მომკიდა და კალთაში ჩამისვა. - მეც შემიძლია ეს გითხრა...შენც გაქვს ისეთი რაღაც რას არავის არ აქვს! თუმცა ყველა ადამიანს თავის განსაკუთრებულობა აქვს... - გავუღიმე. - ხანდახან მმგონია რომ ისე მიყურებ როგორც ბიჭს...ანუ გიყვარვარ! - მიყვარხარ?! - გავიცინე - დღეს ძალიან უცნაური ხარ! - უბრალოდ ჩემი აზრი ვთქვი! - მაგრამ ეს სისულელეა! - რატომ?! შენ ხომ მითხარი რომ გიყვარხვარ?! - მე გითხარი?! - ხო! სტოკჰოლმი! - ეს სტოკოლმი არ იყო! და კიდევ იქ რაც მოხდა ყვეალფერი ძალიან დიდი სისულელე იყო! საერთოდ იქ როგორ მოვხვდით... სხვათაშორის შენც მითხარი რომ გიყვარვარ! - მაგრამ მართალი აღმოჩნდი... როგორც კი დავბრუნდით და ირგვლივ ხალხი გამოჩნდა ყვეალფერი დამთავრდა... - ვიცი! თუმცა ჩემთვის არცარაფერი დამთავრებულა! - არა?! - არა რადგან არც დაწყებულა!
- დარწმუნებული ხარ? - ასე ნუ მიყურებ! - როგორ? - თითქოს გენიოსი იყო! - ასე გიყურებ?! დარწმუნებული ხარ?! - ჰმმ... - იცი, შეიძლება მე სტელა მიყვარს, მაგრამ სტელაზე მეტად შენი კოცნა მსიამოვნებს!
მიხალოვდება...ისევ მიხალოვდება! კიდევ უშევ შეცდომას როქსი! არა! არ აკოცო! ასე არ შეიძლება როქსი! მაგრამ ისევ შეცდომა... რატომ უნდა გამეწია წინააღმდეგობა როცა ეს მეც მომწონდა?! როცა მასაც მოწონდა?! გული საშინლად ამიჩქარდა, მასთან ერთად ნელა წამოვდექი მაგრამ მას არ მოვშორებულვარ...ამაზე არც მიფიქროა და საბედნიეროდ ამ დროს გაიღო კარი. - არ მინდოდა თქვენთვის ხელი შემეშალა...მაგრამ მაინც მგონია რომ კარგი ვქენი ხელი რომ შეგიშალეთ!- ოთახში ფრედო შემოვიდა. - იქნებ მარტო დაგვტოვო?!- ჯასტინმა ხელით კარისკენ ანიშნა. - კარი შეგეძლოთ ჩაგეკეტათ! მაგრამ ახლა მინდა მითხრათ რატომ აკეთებთ ამას როცა ერთმენთი არ გყვართ?! როცა ექვს თვეში გაყრას აპირებთ?! - მოიცა შენ საიდან იცი?! - გაკვირვებულმა ვკითხე, ჯასტინმა კი ხელი გამკრა. - რა საიდან იცის?! - მკაცრად გამომხედა. - ჯასტინ შეეშვი როქსის! ყველაფერი ვიცი! როგორ?! ჭიქა,რომელიც უნდა მიადო კარებს და ყური რომელიც უნდა მიადო იმ ჭიქას რომელიც მიდებული გაქვს კარზე! - ხო... ეს ადვილია!- დავეთანხმე და ჯასტინისაგან კიდევ ერთი მკაცრი მზერა დავიმსახურე. ჯასტინმა მაას ყვეალფერი აუხსნა... გაბრაზებული იყო ფრედო,მაგრამ რას იზამდა?! როცა ყვეალფერი მოვუყევით ოთახი უბრალოდ ჩუმად დატოვა. ჯასტინმა კარები ჩაკეტა, საშინლად გაბრაზებული იყო! - ახალა იმის უნდა მეშინოდეს რომ ვიღაც კარს უკან დგას?!
- რატომღაც მგონია რომ მალევე ყველა გაიგებს სიმართლეს... - რატომ?! - არ ვიცი... მგონია რომ სტელა იტყვის! - სტელა?! მე კი მგონია რომ სარა! - რაც გინდა ის იფიქრე! - არა! არა! ისევ ვჩხუბობთ! ორივე გავჩუმდით, ერთმანეთს თვალს ვარიდებდით... -დაბადებისდღე როდის გაქვს? - ოცდა სამში... - ანუ ხვალ! - გაიცინა. - ხვალ! ხო ხვალ! - ნამდვილად არ მახსოვდა- შენ იცოდი?! - შენ ჩემი ცოლი ხარ! ხვალ თექვსმეტი წლის ხდები! - ხო! - გახარებული მოუსვენრად დავდიოდი აქეთ-იქით. - რა გინდა რომ გაჩუქო? - საჩუქარი არ მინდა! მინდა რომ აღარ ვიჩხუბოთ! - კარგი... ეს მეც მინდა! - სამ საათში... - ეს სამი საათი როგორმე გაჩერდი! - არ შემიძლია! - იცოდე დაგიჭერ და სანამ ცუდად არ გახდები მანამდე არ გაგიშევბ! - ვნახოთ! უცებ ბალიში მესორლა და მაინცდამაინც ჭრილობის მხარეს მომხვდა. მემგონი ჩემზე მეტად მას შეეშინდა, სწრაფად მომვარდა. - ასე რატომ უვლი ჩემს თვალს? - გამეცინა. - მინდა რომ მალე გაგიაროს... თან მინდა რომ იცეკვო! - მალე გამივლის და ვიცეკვებ! მანამდე კი ება შემცვლის...
- ძალიან დაუახლოვდით ერთმანეთს. - აჰა... ძალიან საყავრელია! - არამგონია შენზე საყვარელი იყოს! - ჩემზე?! დაგავიწყდა რა საზიზღარი ხასიათი მაქვს?! - ეგ ხასიათი გაქვს საზიზღარი და არა შენ ხარ საზიზღარი! - გაიცინა - და კიდევ ერთხელ შემიძლია გითხრა რომ მიყვარხარ! - გიყვარვარ?! გუშინ სტელა გყავდა მოყვანილი...დღეს კი ალფრედოს უმტკიცებდი რომ ერთად არ ვართ და ერთმანეთი არ გვიყვარს! ახლა კი მეუბნები რომ გიყვარვარ? - კი... სტელა მხოლოდ იმიტომ იყო აქ რომ შენ დამევიწყებინე ან გამეგო გიყვარვარ თუ არა...იეჭვიანებ თუ არა მასზე...ხოლო ფრედოს ასე იმიტომ ვუთხარი რომ ეს იყო სიმართლე! ახლა კი მე შენ მიყვარხარ... - თუ ჩემგან ამავეს ელოდები მე იმედებს გაგიცრეუბ... - იმედებს ხშირად მიცრუებ! მაგრამ იცი რა არის ყველაზე მთავარი?! მე შენი ქმარი ვარ! მე თუ ვთქვი უარი გაყრაზე სამუდამოდ ჩემი ცოლი იქნები...მე თუ მოვინდომებ გაკოცებ და შეგეხები... ხარ თუ არა შენ თანახმა... დაბნეული ვუყურებდი, საშინლად მინდოდა გავქცეულიყავი, მაგრამ სად?! - ჯასტინ...ეს მერამდენჯერ უნდა მოხდეს?! - მე უბრალოდ მინდა იცოდე რომ მიყვრხარ! - არ მჯერა... - არ გჯერა?! - უბრალოდ მეშინია... - გეშინია?! როქსი არ მესმის... - ვერ გეტყვი! არ შემიძლია! ძალიან გთხოვ ნუ მკითხავ რატომ! - მაგრამ დამიჯერე! - და დაწყნარდი ასე ნუ ნერვიულობ! მოდი ჩემთან! ხელები გავუშვი და მოვეხვიე. ჯასტინი მართლას მეუბნებოდა?! თუ არა?! რატომღაც მეგონა რომ ახლა მოუნდა სამაგიეროს გადახდა...მაგრამ მისი თვალები... არ ვიცი როგორ უნდა გითხრათ როცა ჩემ თავში ვერ გავრკვეულვარ! -გინდა სადმეწავიდეთ? მე და შენ... - სად? - შენი დაბადებისდღე ავღნიშნოთ... - მარტო მე და შენ? - ჩემი გეშინია?! - არ შმეიძლია მეშინოდეს ადამიანის რომელიც მიყვარს! - გამოდის რომ შენც გიყვარვარ!
 - ეს უბალოდა...ცოლქმარს ერთმანეთი უყვართ! - ხო რათქმაუნდა! ანუ გინდა რომ გაკოცო?
- მემგონი...მაგრამ ჩემი ტელეფონი რეკავს!
- ტელეფონი! რათქმაუნდა... სარამ პირველმა მომილოცა დაბადებისდღე, თუმცა ჯერ ადრე იყო...როგორც ჩანს არასწორად გამოითვალა ბერლინის დრო და ორი საათით ადრე მომილოცა. - არა ეს სწორი არ არის! მე მინდა მე ვიყო პირველი! - ჯასტინ! - მე მინდა რომ ვიყო პირველი ვინც მოგიოცა დაბადებისდღე!
- სარა თავისი დროით მილოცავს! შენ კი თორმეტზე მომილოცე!
- თორმეტზე არა! პირველის პირველ წუთზე! - კარგი როგორც გინდა!- მის სერიოზულ სახეზე გამეცინა. - ეს სასაცილო არ არის!
- მემგონი რომ სასაცილოა!
გაბრაზებული მაშინვე დაწვა, გამაფრთხილა პირველის პირველ წუთამდე არ გელაპარაკებიო და ბალიშში ჩარგო თავი. ცოტახანი მის გარეშე ამოვისუნთქე,მაგრამ შემდეგ გადმობრუნდა და ისეთი თვალებით მიყურებდა დიდი სიამოვნებით ჩავარტყავდი რამეს! მაგრამ მასთან მივედი და ძალიან ნელა ვაკოცე. როცა მოვშორდი ოდნავ გაეღიმა და ისევ გადაბრუნდა. არაფერი მითქვამს, გვერდით მივუწექი... პიველის პირველ წუთზე, მსიმსა reminder-მა ორივე გამოგვაფხიზლა. დაბადბეის დღეს მილოცავდა და ერთ ამავში იყო... ვუყურებდი და რამდენჯერეაც მომიახლოვდებოდა ვხვდებოდი არ მიყვარდა! ნამდვილი იდოიდტ ვარ! მის მაგივრად მინდოდა ტაილორი ყოფილიყო! ჩემმა შეცდომება მეთვითონ დამღალეს! მიყვარდა ჯასტინი მაგრამ არა ისე როგორც მას! მე მიყვარდა ტაილორი! ტაილორი რომელიც ყვეალზე მეტად მინდოდა რომ დამევიწყებინა! ვფიქორბ ეს ჯასტინმაც იცოდა! მაგრამ მაინც მთელი ძალით მეხუტებოდა და ძალიან დიდ სითბოს მაგრძნობინებდა... მეორე დღეს კი საერთოდ გადამავიწყდა ჯასტინი როცა ტაილორი ჩემს წინ იდგა!
კომენატრები დაწერეთ ♡
| 
