♕...♡...♕
- New Love Story Or A Story About Love ❤
Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For,
I Love Making People Cry! [6]
♕
- New Love Story Or A Story About Love ❤
...♡...
...♡...
Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For,
So Stay Away From Me, I Love Making People Cry! [6]
...♡...
მეორე დილას მის მკლავებში გავიღვიძე.
ესე საშინელად არასდროს მიგრძვნია თავი, მის მიმართ საშინელი ზიზღი გამიჩნდა.
როცა მას გამოეღვიძა, დამნაშავე ბავშვივით ვუყურებდი, ის თვალებს ძლივს ახლედა, ხელები მომაშორა და მეორე მხარეს გადაბრუნდა.
აშკარად შემამჩნია, მაგრამ არაფერი უთქვამს, არც შეუმჩნევია.
- Good Morning! - ჩუმად ჩაილაპარაკა და ძილი განაგრძო.
რამდენიმე წუთი გაშეშებული ვიწექი, შემდეგ ნელა ავიღე ჩემი ტანსაცმელი და გამოვიცვალე.
არ მოგატყუებთ, ეს პირველი შემთხვევა არ არის როცა ვინმესთან უსიყვარულოდ ვწევარ, მე ხომ არც ვიცოდი რა იყო სიყვარული? ან იქნებ მხოლოდ მშობლის სიყვარული ვისწავლე, რომელიც ახლა უკვე მკვდარია?!
თემას ისევ გადავუხვიე, მოკლედ მიუხედავად იმისა, რომ ეს პირველი შემთხვევა არ არის, მის მიმართ მაინც უცნაური გრძნობა მქონდა.
ჩუმად დავტოვე ოთახი, ალბად ჯასტინს უკვე კარგად ეძინა.
- ოდრი? - აშკარაფ არ მომელოდა.
- როგორ ხარ? - არ ვიცოდი რა მეთქვა, ხოტახანი ჩუმად ვუყურებდი.
- კარგად შენ? არ ვიცოდი აქ თუ იყავი.
- ხო... უკვე მივდივარ!
- არა, რატომ? წამოდი ერთად ვისაუზმოთ!
სუფრა უკვე გაშლილი იყო და სახლიც ისე გამოიყურებოდა, თითქოს გუშინ აქ არაფერი მომხდარიყოს.
როცა ჯასტინი ჩამოვიდა, ალბად ჩემს სახეზე გაეცინა, უკმაყოფილოებას განვასახიერებდი.
ჩემს წინ დაჯდა და დაჟინებით მიყურებდა, თან ეღიმებოდა.
- როგორ გეძინა? - ჩუმად მკითხა.
- ცუდად! - ცოტახანში ვუპასუხე და თვალი მის სახეს მოვაშორე.
- მე ხომ არ მიბრაზდები?
- არა, რატომ უნდა გიბრაზდებოდიე?!
- უბრალოდ გკითხე!
სახლში მარიას ყველაფერი მოვუყევი, შემდეგ კი ასე უაზროდ ყოფნა მოგვბეზრდა და სახლიდან გამოვედით, ჯერ საყიდლებზე წავედით. რაც ყოველთვის კარგ ხასიათზე გვაყენებს ორივეს!
შემდეგ ცოტა გავისეირნეთ, საღამოს კი პარკერის სახლში შევიკრიბეთ.
ნამდვილად ვერ ვიფიქრებდი პარკერის სახლში ვინმე თუ მომაკითხავდა, მაგრამ პარკერმა დამიძახა გარეთ გელოდებიანო.
გამიკვირდა, მაგრამ გარეთ გავედი.
მის დანახვაზე არ ვიცი რატომ, მაგრამ უნებურად გამეღიმა და ჩვეულად მის დანახვაზე დამეწყო "არეულობა".
- აქ რა გინდა?
- შენს გარდა აქ არავის ვიცნობ, კლარამ მითხრა სადაც იყავი! - ჯასტინმა გამიღიმა.
- ჩემთან რატომ მოხვედი? თუ გუშინდელზე ლაპარაკი გინდა, დაივიწყე, მეც დავივიწყებ!
- არა... უბრლოდ მინდა გავისეირნოთ, ახლა უარს არ მივიღებ!
- რატომ?
- შეკითხვას არ გისმევ! გელოდები, უბრალოდ გელოდები როდის გამოკეტავ კარებს!
მეგონა ჩვენს შორის სამუდამოდ იდგებოდა დუმილი, შემდეგ ალბად მასაც მობეზრდა ჩვენი ტანჯვა და დაგვტოვა.
- მაპატიე გუშინდელისთვის, ოღონდ იმაზე არ გეუბნები რაც შენ გაიფიქრე! - გაკვირვებულმა გავხედე, ვერ მიხხვდი სხვა რაზე ამბობდა - გუშინ, ფოტოებს რომ ათვარიელებდი, ცუდად გამომივიდა!
- არაუშავს, მეც ცუდად გამომივიდა... მაპატიე, ვიცი რომ კარგი მეგობარი ხარ! - გავუღიმე.
- მე კი ვფიქრობ, რომ სულაც არ ხრ ისეთი უგულო როგორც შენი თავი წარმოგიდგენია! გარდა ამისა მომწონს ტაილერს რომ ეხმარები!
- საიდან იცი? - გამეცინა - თვითონ მითხრა, შენთან მოვედი დღეს და რომ არ დამხვდი, შეიძლება ითქვას ტაილერმა გამომიჭირა! - გაიცინა.
- ძალიან კარგი ბავშვია, უბრალოდ ჭირდება ადამიანი რომელიც ამს გაუგებს!
- ვფიქრობ შენი სახით უკვე იპოვნა ეს ადამიანი!
- მას შენც მოსწონხარ!
- მას ყველა მოეწონება, ვინც მანქანაში ჩასვამს და აკატავებს! - გაიცინა - ეს თემა არც ერთს არ გვაინტერესებს! - ცოტახანში მკაცრად გამომხედა.
- მართალი ხარ... - თავი დავუქნიე.
- იცი, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან არ მომწონხარ - სიარული შეწყვტია - ამავდროულად ძალიან მომწონხარ! ბინძურ თამაშებს თამაშობ, ძალიან ძლიერი ხარ... მაგრამ ამას მხოლოდ მაშინ ვხედავ როცა სხვას ეთამაშები! რატომ არ ხარ ჩემთან ასეთი ძლიერი? - მის თვალებს დაბნეული ვუყურებდი, მეგონა სამუდამოდ დავრჩებოდი მის ღრმა, წყლიან თვალებში.
- მინდა, რომ შენთან ვიყო! შენთან კარგად ვგრძნობ თავს! - თბილი ხმით მითხრა და ნელა მომიახლოვდა. ამ ჯერად უკან დავიხიე, ხელი მკერდზე მივადე რომ უკან დაეხია.
- იცი ჯასტინ, მე არ მიყვარს ადამინები რომლებიც ჩემზე ძლეირები არიან!.. არ მიყვარს მათთან თამაში, მაგრამ არც დამარცხებას ვაღიარებ! შენ კი ჩემზე ძლიერი ხარ, ამიტომ არ მინდა შენთან ყოფნა, შენთან დაძაბულივარ და ვიცი ყოველთვის დავმარცხდები... ამიტომ, არ მიდნა რომ შენთან რამე ურთიერთობა მქონდეს!
ჩუმად მიყურებდა, რაღაც მხრივ ვფიქრობდი რომ კარგი ვქენი სიმართლე რომ ვუთხარი, მაგრამ ამავროულად მეშინოდა, რომ ახლა უფრო გამოიჩენდა მის ძალას.
არაფერს ამბობდა, თითქოსნაღვლიანად, სიმწრისგან ჩაიცინა.
- მე ხვალ მივიდავარ!
- მითუმეტეს! - თავი დავხარე და თვალზე უნებურად, შეუმჩნევლად მომდგარი ცრემლი მოვიწმინდე. კიდევ ერთხელ შევხედე მის თვალებს, შემდეგ კი უკანმოუხედავად დავბრუნდი პარკერთან.
არანაირი გართობის ხალისი აღარ მქონდა, არ ვიცი ეს რა იყო... დილით მეზიზღებოდა, ახლა კი... ახლა კი მგონია, რომ ამას ჰქვია სიყვარული... ეს რაღაც საოცრებაა! მართლაც ენით აუღწერები სასიამოვნო გრძნობა და ამავდროულად ძალიან მტკივნეული!
არც მეორე დღეს წავსულვარ სკოლაში, ნამვილად არ მაინტერესებდა ახლა სკოლა.
ერთადერთი რაც მაინტერესებდა ჯასტინი იყო, მხოლოდ მასზე ვფიაორბი.
მთელი დღე მისი ფოტოები თვალიერებაში და მის შესახებ ფაქტების კითხვშაი გავატარე.
რამდენიმე დღეში, მომივიდა წერილი, რომელიც იმ ღამეს იყო დაწერილი, როცა ბოლოს ვნახე.
ოთხად დაკეცილი უბრალო ფურცელი ნელა გავხსენი, თითქოს ივოცდი გულს მატკენდა.
ფანკრის რაფაზე დავჯექი და გულში კითხვა დავიწყე.
" შენ უარი მითხარი, მაგრამ იმედი ხომ ბოლოს ქრება?!
კარგი ურთიერთობა არასდროს გვქონია და მაინც რატომღაც ყველა გზას ერთმანეთთან მივყავდით. შენგან განსხვავებით სიყვარული არაერთხელ გამომიცდია, მაგრამ ახლა ვხვდები არც ერთი არ ყოფილა ისეთი ძლიერი გრძნობა, როგორიც შენს მიმართ გამაჩნია.
ამას მიჩვეული არ ვარ! ეს მეც მიჭირს, ვიბრძოლო ვიღაცისთვის.
მაგრამ როცა გიყავრს, მითუმეტეს ასე ძლიერად როგორც მე შენ! ეს ნამდვიალდ რთულია!
ახლახან მივხვდი ამას, მივხვდი რომ ამდენი ხანი მყვარებიხარ! სწორედ იმ ღამეს, მაგრამ მაშინ როცა შენ უკვე გეძინა, ამ დღეს დავიჯერე რომ ანგელოზები მიწაზეც ჩამოდიან და ჩვენს გვერდით არიან.
შენ ჩემს გვერდით იყავი, არ გამირბოდი, არ გეშინოდა ჩემი.
ამას კიდევ ბევრჯერ გავიმეორებდი! I want to sleep with you, i don't mean sex!
როცა ჩემი მკერდი შენთვის ბალიშს ცვლის, შენც უსმენ ჩემს გულის ძგერას და გეღიმება, რადგან მისი გესმის.
მინდა ყოველ დღე თუნდაც ხუთი წუთით შემძლოს შენი ნახვა, თუნაც ერთი წამით შემეძლოს შენი ღიმილის დანახვა, რომელიც ჩემი ნაჩუქარი საჩუქრებით, დილით ლამაზი სიტყვებით გაღვიძებით ან თუნდაც ჩემი დანახვითაა გამოწყვეული.
არ ვიცი რამდენ დღეში, კვირაში თუ თვეში დავბრუნდები, მაგრამ მინდა დაგივიწყო, მინდა ჩემში ისე დარჩე როგორც იმ ღამემდე იყავი, უხასიეთო გოგონა, უგულო.
არც ვიცი რა დავწერე, ალბათ ამის შემდეგ მეყვარება წვიმა, რომელიც ჩემი ცრემლების მაგივრად ციდან წამოვა.
ალბად ამის შემდეგ ყველა გოგონას ასე ვუპასუხებ: - ჩემი გული დაკავებულია.
არ ვიცი გავაგრძელებ ბრძოლას თუ თავს დაგანაბებ რადგან ვიცი, თუ ერთს იტყვი აზრს აღარ გადათქვამ, მაგრამ იცოდე, მე აქ ვარ... ადამიანი რომელიც შენზე ძლიერია და ძეუძლია დაგემხაროს!
არეული ფიქრებით რა დავწერე არც ვიცი, საერთოდ თუ წაიკითხე ბოლოდმე, მადლობა!"
წამიერად არაფერს გვრძნობდი, შემდეგ გული ამტკივდა, ტირილი დავიწყე, ტაილერის საქციელი გავიმეორე და პატარა ბავშვივით ოთახში ჩავიკეტე.
ერთადერთი ვინც ჩემი დამშვიდება შეძლო, მარიაა.
მართალია მთელი დღე მოანდომა ამას, მაგრამ მაინც, ყველაფერთან ერთად მაცინა კდიეც.
ჯასტინი ახლა უკვე ევროპაში იყო, არ ვიცი რამდენად ფიქრობდა ჩემზე, მაგრამ მე მასზე ფიქრი არც ერთი წამით არ შემიწყვეტია.
შემდეგ ვცდილობდი რამე გასართობი მეპოვნა, სკოლაში საერთოდ აღარ დავდიოდი... ათაში ერთხელ მარია თუ დამიყოლიებდა.
ბოლო დროს წიგნების კითხვას შევყევი. ეს ერთადერთი გასართობი ბიპოვნე.
ყოველ დღე ისევე როგორც ახლა, ვიჯექი აუზის წინ საღამოს და ვკითხულობდი წიგნს.
- არ ვიცოდი წიგნების კითხვა ასე თუ გიყავრდა. - მომიახლოვდა მარია.
- I read To Knwo That I'm Not Alone.- გავუღიმე.
- რამდნიმე დღის წინ შევამჩნიე, რომ პარკერი ხვდება შეყავრებული ხარ და ეჭვიანობს კიდეც!
- მაპატიე, მაგრამ ახლა პარკერი ნამდვილად არ მაინტერესებს!
- ვიცი, ასე ინტერესით რას კითხულობ? Narnia?! შენ რა გაგიჟდი?! - გაიცინა - ამას ტაილერიც აღარ წაიკითხვას.
- ფიქრობ ეს სასაცილოა?! ეს წიგნი ჩემი საყვრელი წიგნია! - გაბრაზებულმა ვუთხარი, მაგრამ ბოლოს მაინც გამეცინა.
- მეც მიყვარს მსგავსი წიგნები, მაგრამ დიდი ხანია აღარ წამიკითხავს.
- მე კი ხშირად ვკითხულობ!
ჩუმად იჯდა და მიყურებდა, უხერხულად ვიგრძენი თავი და გაკვირვებულმა გავხედე.
- გინდა დაგიმტკიცო, რომ კარგი მეგობარი ვარ? - ეშმაკურად გამომხედა.
- ისედაც არაჩვეულებირვი ხარ, ამას დამტკიცება არ სჭირდება! - წიგნი გვერდით გადავდე და მოვეხვიე.
- ხომ... მაგრამ მაინც! წამოდი!
- მეზარება!..
- მიდი! ადექი! - სკამს უკნიდან მოაწვა და სკამიდან გადმომაგდო.
დედამისის მანქანაში ძალით ჩამსვა და ჩემთვის უცნო გზას დავადექით.
ერთადერთი სახლი რომელიც ირგვლივ იდგა, რთული დასანახი ნამდვილად არ იყო, რაგდან ძალიან ლამაზი და უზარმაზარი, გზის გვერდით იყო.
არც ერთ ჩემს შეკითხვას, პასუხს არ სცემდა მარია.
ცოტა გავბრაზდი და საერთოდ აღარ ვიღებდი ხმას.
სახლი არაჩვეულებრივათ იყო მოწყობილი, თანამედროვედ.
- you can't run out from here! - მისათებში შემიყვანა, კმაყოფილმა ჩაილაპრაკა და თვალის დახამხამებაში სადღაც გაქრა.
- მარია! არ მეცინება! სახლში წავიდეთ! მარია! - დივანზე ჩამოვჯექი და ხმას საერთოდ აღარ ვიღებდი.
ცოტახანში ნაბიჯების ხმა გავიგე, მარიას ვეძახდი, მაგრამ ხმას რომ არ მცემდა ცოტა შემეშინდა.
- ბუ! - უკნიდან მომეპარა და შემაშინა, შევხტი და გაშეშებული სახით გავხედე.
- რას აკეთებ?! - მინდოდა სერიოზულად გამომსვლოდა, მაგრამ მეცინებოდა.
ერთ ხელში შამპანურის ბოთლი ეჭირა, მეორეში ჭიქები.
- უნდა დავლიოთ? - კმაყოფილმა გავუღიმე.
- ხო, ოღონდ მე და შენ არა! - ინტერესით გამომხედა, თითქოს აინტერესებდა რას ვეტყოდი.
- აბა ვინ უნდა დალიოს?
- შენ... - გაჩუმდა შამპანური და ჭიქები მაგიდაზე დადო და ჩემს წინ დადგა.
- მე და? - ინტერესით ვკითხე, თან მეღიმებოდა.
- არ მოიწყინო, ცოტახანი დაიცადე! - ხელი დამიქნია და ოთახიდან გავიდა.
გაკვირვებული სახით დავრჩი, მისაღების ყველა კარი ჩაკეტილი იყო და ოთახიდან ვერ გავდიოდი.
რათქმაუნდა უკმაყოფილო ვიყავი, მოღუშული სახით ვიჯექი და გულში მარიას ვუბრაზდებოდი.
შეიძლება ნახევარი საათი მომიწია ასე ყოფნა, მაგრამ ჩემთვის ეს საუკუნედ გაიწელა.
კიდევ ერთხელ ვცადე კარის გაღება, მიუხედავად იმისა, რომ ვიცოდი ჩაკეტილი იყო.
სახელურს ხელი მოვკიდე თუ არა თავისით ჩამოიწია, უკან დავიხიე და ამ დროს კარი გაიღო.
- Welcome!
ახლა ალბათ ყველაზე უხერხულ სიტუაციაში აღმოვჩნდი, ალბად ყველაზე და ყველაფერზე მეტად გავწითლდი და ყველაზე საშინელი სახე მივიღე.
ჯასტინის დანახვისას აღარ ვამბობ ჩემში რა ხდებოდა, გული ძლივს ასწრებდა ძგერას, მძიმედ და სწრაფად სუნთქვა დავიწყე, გაშეშებული ვიდექი და მას ვუყურებდი.
- შენ აქ ხარ? არა აქ ხომ არ უნდა იყო? რა გინდა? მერე... მოიცა! არა, ჯასტინ?! აბა მივდივარო? მოცია!..
- გაჩუმდი! - გაიცინა და ჩემოდანი დამანახა, რომელიც ხელში ეჭირა.
თვალი მისი სახდან არ მომიშორებია, დაბენული გაფართოებული თვალებით ვუყურებდი და ჩემი ასეთი საქციელი მეთვითონ მიკვირდა.
ის ზევიდან მიყურებდა და მის თვალებში არ ვიცი მე აღვიქვი ეს ასე თუ მართლა ასე იყო, მაგრამ მე ბედნიერებას ვხედავდი.
ღიმილი სახიდან არ შორდებოდა, მე კი არც ვიცი ეს რა გრძნობა იყო!
მასზე ამდენი ხანი ვფიქრობდი, ერთ თვეზე მეტი მინდოდა აქ ყოფილიყო, ჩემს გვერდით! ახლა კი მინდოდა ერთმანეთისაგან ძალიან შორს ვყოფილიყავით, წასულიყო ან მე გავქცეულიყავი.
- Tell me that you love me! - მშვიდად მითხრა, თან მიღიმოდა.
დამცინავად ჩავიცინე და ზურგი ვაქციე, დივანზე ჩამოვჯექი და მას თვალი გავაყოლე.
- you first! - ცოტახანში ვუთხარი და გამომწვევად გავუღიმე, მინდოდა თავდაჯერებული ვყოფილიყავი, არ ვიცი ეს რამდენად გამომდიოდა გარეგნულად, მაგრამ შინაგანად ვკანკალებდი.
ჩემოდანი კედელს მიაყუდა და ახლა ის დაგდა ჩემს წინ.
- I love you! - ნელა და გარკვევით მითხრა, თითქოს ამით ამაყობდა და კმაყოფილიყო იყო.
- Thank you! - მომღიმარე საიხთ ვუთხარი და წამოვდექი, რომ ოთახიდან გავსულიყავი.
ხელი სწრაფად მომკიდა მაჯაში და მისკენ მიმწია, ისე სწრაფად მოხდა ეს, რომ ვერც გავაანალიზე.
დაბნეული თვალებით აღელვებული ვუყურებდი მის თვალებს, სახიდან ღიმილი არ შორდებოდა.
- Now you! - ყურში ჩამჩურჩულა და ხელევი წელზე მომხვია.
- რომ გითხრა მიყვარხარ-მეთქი, ამით შენც გატკენ გულს და ჩემს თავს საერთოდ შევცვლი! რაც მე არ მინდა. რომ გითხრა, რომ მიყვარხარ... შეიძლება მოვიტყუო, რადგან არ ვიცი ეს რა არის! ამ სიტყვით მე მარტო შენთან არ შევწყვეტ თამაშს! მომიწევს ყველა თამაში გვერდით გადავდო! ამავდროულად ვერ ვიტან როცა ვიღაც მაკონტროლებს! რაღაცას მიკრძალავს! - წარბი ავუწიე.
- Tell me that you love me! - კიდევ ერთხელ მითხრა, ისევ იღიმოდა.
- well, i love you to! - ცოტახნაში ვუთხარი და გავუღიმე - maybe! - ცოტახანში დავაყოლე - ალბად ეს არის სიყვარული, ან არადა თუ ვცდები, ამით მხოლოდ შენ დაზარალდები! - ამ ჯერად ყველანაირი ზედეტი მიმიკებით, გულრწფელად ვუთხარი.
ჩაიცინა, ერთი ხელი წელიდან ჩემს სახეზე გადმოიტანა, უფრო მომიახლოვდა და მეც უფრო ამიჩქარდა გული.
- შენ ვერასდროს იქნები ისეთი ძლიერი, როგორიც ჩემთან! - სერიოზული სახე მიიღო, შემდეგ კი მაკოცა.
ამ ჯერას სულ სხვანაირი გრძნობა მქონდა, ვიყავი ბედნიერი, რომ შემეძლო მას შევხებოდი.
მიხაროდა, რომ მას შეეძლო ჩემი გაღიმება და ჩემი გულის ძგერის შეცვლა!
ჩამეხუტა და თითქოს ყველანაირ საფრთხეს ამარიდა თავი, თითქოს ამ სამყაროს გზას გვერდი.
ყველანაირი სიტყვა ზედმეტი იყო, არ ვიცი როგორ არ იღლებოდა მთელი დღე ასე ძლიერად რომ მიჭერდა ხელს, ასე ძლიერად რომ მეხუტებოდა, მაგრამ ეს ძალიან მსიამოვნებდა.
სიმართლე გითხრათ, მეშინოდა მომავლის, რომელშიც უკვე ჯასტინიც იქნებოდა.
თუნდაც ეს მომავალი მხოლოდ ერთ დღეს გაგრძელდეს, მეშინოდა რა მოხდებოდა ხვალ.
რა მოხდებოდა მისი ხმის ამოღების შემდეგ.
მარია კმაყოფილი დაგვხვდა, როცა ერთად დაგვინახა და მეც მის დანახვაზე სწრაფად მოვშორდი ჯასტინს და მარიას მოვეხვიე.
საღამოს მარიამ აიტეხა, წავიდეთ სადმე გავერთოთო, რათქმაუნდა მეც არ ვიყავი წინააღმდეგი ჯასტინს ეზარებოდა, მაგრამ მაინც დავიყოლიეთ.
არ ვაძალებდი ჩემთან ერთად ცეკვას, სახეზე ეწერა მგზავრობით დაღლილი იყო.
წამოდგენაც არ მქონდა, თუ ეს მას არ მოეწონებოდა, მითუმეტეს იცის პარკერი ჩემი მეგობარია.
უბრალოდ ცკევა თუ მისთვის ამდენს ნიშნავდა ვერ წარმოვიდგენდი!
სწრაფად ჩაიარა ჩემსა და პარკერის შორის და მეც უკან გამოყოლა.
კლუბის შემოსასვლელში გავედით.
- რამე მოხდა? - დაბნეულმა ვკითხე.
- ვერ ხვდები ხომ რა მოხდა?! - მკაცრად მითხრა და ჩემს წინ დადგა.
ქვევიდან ვუყურებდი, ნამდვილად ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა.
- ვერ ვხვდები. - მშვიდად ვუთხარი.
- არც ერთი ბიჭი! არც ერთი! არ დავინახო, რომ გეხებოდეს! - ალბათ ირგვლივ ხალხი რომ არ ყოფილიყო იყვირებდა, ნამდვილად გაბრაზებული იყო.
გაოცებული სახე მივიღე, ჩამეცინა და თვალი ავარიდე.
- ხუმრობ ხო?
- მართლა მეკითხები?! მეტყობა რამე რომ ვხუმრობ?!
- სხვა რომ ყოფილიყო კიდე ხომ, მაგრამ ეს პარკრია! ჩემი მეგობარი! - აღელვებულმა ვუთხარი და გავუღიმე.
- მეგობარი რომელსაც მოწონხარ ან უყვარხარ! ან შენზე უბრალოდ ოცნებობს! - მშვიდად დაიწყო, მაგრამ ბოლოს მაინც აუწია ხმას.
- ჯასტინ, ვერ ვიტან როცა ასე მელაპარაკებიან! - მშვიდად ვუთხარი.
- მე კი ვერ ვიტან და ვერ ავიტან ასე რომ გექცევიან!
- როგორ?! უბრალოდ ვცეკვავთ!
- ხოდა არ იცეკვებ! მხოლოდ ჩემთან!
- ბოდიში მაგრამ შენ თუ ცეკვა არ გინდა, არც მე არ უნდა ვიცეკვო?!
- არა!
- შენ რა გაგიჟდი?!
- Yes, I am Crazy! About You! - ამ ჯერად უკვე ყვირილი იყო.
თვალს ვარიდებდი, ირგვლივვიყურებოდი და ვერანაირად ვერ ვეწინააღმდეგებოდი მას.
- კარგი, დავბრუნდეთ ახლა! - ცოტახანში მშვიდად მითხრა და ხელი ჩამჭიდა.
განაწყენებული გავყევი უკან, ხმა ვერ ვიღებდი, მაგრამ მინდოდა რამე მეთქვა მისთვის! შევწინააღმდეგებოდი, მაგრამ არ შემეძლო, უბრალოდ მეთვითონაც არ ვიცი ხმას რატომ ვერ ვიღებდი.
- ახლა არ მითხრა, რომ ნაწყენი ხარ. - უკვე მაგიდასთან ვიჯექით, როცა ხმა ამოიღო.
- არ მაქვს მიზეზი? - არც შემიხედავს მისთვის.
- ვიცი, არ უნდა მეყვირა... უბრალოდ არ მიდნა რომ სხვა გეხებოდეს!
- შენ სულ სხვა რაღაცას ამბობ, ეს კი უბრალოდ ცეკვა იყო! ცეკვა, ის უბრალოდ ჩემს წინ იდგა და არც მეხებოდა! - უკმაყოფილოდ გავხედე.
- ვიცი, მაგრამ!
- ჯასტინ, არ მინდა რომ ასე გაგრძელდეს! მე უბრალოდ ვერ ავიტან ამას! პირდაპირ გეუბნები! - ნაღვლიანად ვუთხარი, თითქოს ცოტაც და ვიტირებდი.
ნელა დამიქნია თავი და ჩამეხუტა, რამდნიმე წუთში მომშორდა და საცეკვაოდ წამომაყენა.
მთელი საღამო სიცილში გავატარე, ჯასიტნი ასეთი არასდროს მინახავს, ძალიან გამართო მეც და ჩემი მეგობრებიც.
საეჭვიანოც არაფერი ჰქონდა, რადგან არც ერთი წამით არ მიშვებდა ხელს.
სახლში პარკერმა მიგვიყვანა, მარტოს ვერ დავტოვებდი თავის სახლში, საშინლად მთვრალი იყო.
რაღაც საოცრებებს ლაპარაკობდა და ქცევებზე არაფერს ვამბობ.
კლარას და ტაილერს რათქმაუნდა უკვე ეძინათ, ჯასტინი ჩემს ოთახში შევიყვანე.
როგორც კი საწოლზე დაჯდა, დაწოლა არ სჭირდებოდა უკვე ეძინა.
მეც მალევე მიმეძინა.
მეორე დღეს ადრე ავდექი, სკოლისთვის მოვემზადე და გზას პარკერთან ერთად გავუყევი.
ჯასტინს არ გაღვიძებია.
არ ვიცი ეს იმის ბრალი არის, რომ ჯასტინი და მე ერთად ვარ თუ არა, მაგრამ მთელი დღე ღიმილში გავატარე!
ეს ამბავი როცა რაიანმა და ჩაზმა გაიგეს, თავიდან ძალიან უხეშად გველაპარაკებოდნენ, შემდეგ კი ისინი კანადაში აღნიშნავდნენ ჩვენს ერთად ყოფნას.
ჯასტინი ზედმეტად ეჭვიანი აღმოჩნდა, ყველა გამვლელზე ეჭვიანობდა და ცდილობდა არ შეემჩნია, მაგრამ მალევე მეც ეჭვიანი გავხდი როცა მისი ფანები ქუჩაშეი მას ეხვეოდნენ!
ჯერ კიდევ არ იცოდნენ რომ მე მისი შეყვარებული ვიყავი და არა უბრალოდ მეგობარი, თუმცა ჭორები მაინც დადიოდა.
ჯასტინთან ბედნიერად ყოფნა ერთი კვირა გაგრძელდა, შემდეგ კი დაუბრუნდა ევროპის, ტურს რომელიც ჩემს გამო შეწყდა.
ის წავიდა, მაგრამ ახლა ჩემი ძველი ცოხვრების სახეები დაბრუნდნენ.
ნამდვილად ვერ ვიფიქრებდი, ასეთი რთული თუ იყო სიყვარული. და თუ ფიქრობთ, რომ ეს არ არის სიყავრული და მე არ შემიძლია სიყავრული, მაშინ მე ვარ ერთადერთი, რომელიც გრძნობს იმას რასაც არავინ! რადგან შეუძლებელია ამაზე ძლიერი გრძნობა არსებოდბეს!
- თქვენი ახალი კლასელები! ტაილერი და იზაბელი! დაბრძანდით! - მათთვის არც შემიხედავს, მათი სახელების გაგონებაზე ხელიდან ფანქარი გამივარდა და თავი არც გამინძრევია თვალებით ავხედე მათ.
დააკომენტარეთ, მიყვრახართ :*)
...♡...
Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For,
So Stay Away From Me,
I Love Making People Cry!
PrettyBoySwag
