♥ ცხოვრება შედგება მომენტებისგან, რომლებიც ცვლიან ყველაფერს ♡
რა უნდა თქვას კაცმა? ჩვენ არაფერი შეგვიძლია... ყოველთვის ის ხდება რაც უნდა მოხდეს, მიუხედავად იმისა გვინდა ეს თუ არა... ამას წინ ვერაფერი აღუდგება. ყველაფერი უფლის ხელთაა, ამიტომ ბედისწერის შეცვლა შეუძლებელია. რაც დაწერილია ის არ აგცდება. ჩემს შემთხვევაშიც ასეა. ახლა ვდგევარ შუა დარბაზში და ჯასტინს მივჩერებივარ, არ ვიცი რა უნდა გავაკეთო, არ ვიცი რა უნდა ვთქვა, მოკლედ არაფერი არ ვიცი მხოლოდ ვდგავარ და ვუყურებ. შეიძლება ვიღაცამ იფიქროს ერთმანეთის ცქერით ტკბებიანო, მაგრამ ასე ნამდვილად არ არის. პირადად მე ეს მხოლოდ ყურება მხოლოდ ტკივილს მაყენებს. ეს ყურება მახსენებს ბავშვობას სადაც ვეღარასდროს ვეღარ დავბრუნდები და იმ შეცდომას რომელმაც ყველაფერი თავდაყირა დააყენა. ეს ის შეცდომაა რომელსაც ვეღარაფერი ვეღარ გამოასწორებს. ეს ის შეცდომაა, რომელმაც მოუშორებელი დაღი დამასვა და ამ შეცდომას სიყვარული ქვია, ხოლო დაღს კი მონატრება... რა ვქნა მეც ადამიანი ვარ. მეც ვშვებ შეცდომებს რომლებიც შემდეგ არ სწორედბა. ასე რომ არ გამსაჯოთ... პირველ რიგში წარმოიდგინეთ თავი ჩემს ადგილას და მერე დაიწყეთ მასში ნემსის ძებნა. კარგათ დაფიქრდით თქვენ რას გააკეთებდით და მერე გამლანძღეთ მე...
ასე თითქმის ნახევარი საათი ორივე გაშტერებულები ვუყურებდით ერთმანეთს. მერე ჯასტინი ჩემსკენ წამოვიდა, ნაღვლიანად გამიღიმა, გადამკოცნა და მითხრა
-როგორ ხარ?
-რავი შენ? - ძლივს ამოვილუღლუღე მე
-მეც ეგრე - მერე ამათვალიერ-ჩამათვალიერა და კიდევ უფრო ნაღვლიანად მითხრა - ლამაზი ბეჭედია
-მადლობა - .... მერე კარგა ხანია ჩუმად იყო და ბეჭედს უყურებდა. თავს საშინლად ვგრძნობდი. მინდოდნა მეყვირა, მეტირა, მინდოდა მეთქვა ყველაფერი რაც ამდენი წლის მანძილზე გულში ჩავკალი, მაგრამ თავი შევიკავე და ცრემლები თვალებზე „შევიშრე". მერე ეს სიჩუმე ისევ მან დაარღვია
-დარწმუნებული ვარ კარგი ბიჭი იქნება
-კი ეგრეა
-მოკლედ გილოცავ - თველებში ჩამხედა - კარგი აბა ნახვამდის - და ისევ მაკოცა, მერე კი წავიდა. მე ადგილზე გაშეშებული დავრჩი. მის თითოეულ სიტყვას ხელახლა ვაანალიზებდი რითაც კიდევ უფრო მტკიოდა გული. ვფიქრობდი თუ როგორი შეიძლება ყოფილიყო ეს შეხვედრა სხვა დროსა და სხვა სიტუაციაში. წარმოვიდგინე თუ როგორ ჩავეხუტებოდი, ვაკოცემდი და თუ როგორ ვეტყოდით ერთმანეთს მიყვარხარ. მაგრამ ასე რეალობაში არ ხდება. რეალობა ყოველთვის მწარეა. და სრულებითაც არ გავს ზღაპარს, რომელიც მუდამ Happy And-ით სრულდება. აქ რეალურ ცხოვრებაში არ არსებობს კარგი დასასრული, ის მხოლოდ ზღაპრებში არის. აქ კი მხოლოდ და მხოლოდ ტკივილია და მეტი არაფერი. როცა ფიქრებიდან გამოვერკვიე კოკა-კოლას მოვკიდე ხელი და ბიჭებთან წავიღე.
-სემ სად ხარ ამდენი ხანი? გაშრა პირი
-ძველი მეგობარი ვნახე და...
-ააა. და მაგ მეგობარს შემთხვევით... - დაიწყო ჰარიმ
-ენი ქვია - გავაწყვეტინე მე. არ მინდოდა რომ მისი სახელი ეხსენებინა
-აააა... ბოდიში ... კარგით ჩვენ წავედით რეპეტიცია გვაქვს
-აბა წარმატებები... ოლი შენ გაჰყევი რა. მე ოთახში ავალ ძალიან დავიღალე
-კარგი მიდი - და მაკოცა. მართლა ცუდად ვიყავი. არ შემეძლო ასე. როგორ შეიძლება გვერდით სულ რამდენიმე ნაბიჯში გყავდეს საყვარელი ადამიანი და მასთან მისვლა არ შეგეძლოს. ოთახში ძლივს ძლიობით ავედი. ლოგინზე დავვარდი და ტირილი დავიწყე. ეს მაინც იყო შვება. ამ დროს კარზე ზარის ხმა გაისმა. თავიდან ვიფიქრე არ გავაღებთქო მაგრამ მაინც გავაღე
-ვიცი აქ არ უნდა ვიყო, მაგრამ დაგინახე როგორ შემოდი და თავი ვერ შევიკავე რომ არ შემოვსულიყავი...
დაგვიანებისათვის ბოდიში
