♥ ბედნიერება ჰგავს კუნძულზე აშენებულ სასახლეს, რომლის კარებთან მცველებად დრაკონები დგანან. უნდა დაამარცხო ისინი, რომ დაეუფლო სასახლეს ანუ მოიპოვო ბედნიერაბა ♡
ლონდონში წასვლა ხომ ჯასტინთან დაშორებას ნიშნავდა... ეს კი ნამდვილად საშინელება იყო... ასე არ შემეძლო. როგორ უნდა ვიცხოვრო ისე რომ მას არ მოვეხვია, არ ვაკოცო, არ ვუთხრა მიყვარხარ? არა არ შემიძლია.
მთელი ღამე ტირილში გავატარე. კარგად ვიცოდი რომ ამ ცრემლებით ვერას გავხდებოდი, მაგრამ უნდა მეტირა. ამით დარდს მაინც ვიმსუბუქებდი....
მეორე დღეს ჯასტინთან სახლში მივედი, რომ ეს ყველაფერი მომეყოლა. მე რომ მივედი მას ეძნა. თურმე, გუშინ მთელი დღე სტუდიაში ყოფილა და არ უძნია. არ მინდოდა მისი გაღვიძება და ამიტომ მისი კომპიუტერი ავიღე და ინტერნეტშ შევედი. კარგა ხანი ველოდე, ბოლოს კი როგორ იქნა გამოიღვიძა
-აქ რა გინდა ლამაზო?
-შენ გელოდები
-დიდი ხანია?
-კი...
-მერე რატომ არ გამაღვიძე?
-ისე კარგად გეძნა რომ შემეცოდე ))
-რაღაც დაღვრემილი ხარ
-ხო რა...
-რა მოხდა აბა მითხარი - მოვიდა და მაკოცა. - მოდი აქ - ხელი მომკოდა კალთაში ჩამიღინა და მითხრა - დაიწყე
-ჯას იცი გუშინ მამამ მითხრა რომ ლონდონში უნდა გადავიდეთ
-რა? რატომ? რა მოხდა?
-სამსახურიდან გადაიყვანეს... და ხვდები ეგ რას ნიშნავს? - და ცრემლები მომადგა... ჯასტინი ჩუმად იყო. მერე გამომხედა ცრემლები მომწმინდა და მითრა
-როდის მიდიხართ?
-ხვალ... - ფეხზე ავდექი, ფანჯარასთან დავდექი, მერე კი ტირი ამივარდა... ჯასტინი მოვიდა, მომეხვია და მითხრა
-აწი აღარასდროს აღარ იტირო... დამპირდი რომ აღარ იპირებ - და ისევ ცრემლები მომწმინდა
-გპირდები
-აი ჩემი გოგო... ახალი კი ჩემს დღიურს მოგცემ რომ გახსოვდეს თუ როგორ მიყვარხარ და რას ნიშნავ ჩემთვის - უჯრა გამოაღო. დღიური ამოიღ და მომცა. მე გამეცინა. დღიურს დიდი ასოებით ეწერა ჩემი სახელი... მერე კი მე ჩემი ამოვიღე და მივეცი
-ეს კი ჩემი... შენ გქონდეს... ოღონდ დამპირდი რომ დამიბრუნებ
-გპირდები!!!... - მერე კი მაკოცა... და მაგრად ჩამეხუტა
მეორე დღე
როგორ არ მინდოდა ამ დღის გათენაბა. იმიტომ რომ ეს იყო ჩემი ბოლო დღე ლოს-ანჯელესში, ეს იყო ჯასტინის ნახვის ბოლო დღე... დილით ადრე აეროპორტში წავედით. იქ მივდიოდი მაგრამ გული შინ მრჩებოდა. მე მივდიოდი ქალაქიდან რომელმაც მაჩუქა დიდი სიყვარული, რომელმაც მასწავლა ბედნიერება, ამ ქალაქმა დამიბრუნა სიცოცხლე, ახლა კი მას ვტოვებ რომ ვტოვებ აქქაურობას... ასე მეგოან თითქოს ნელ-ნელა სიცოცხლე მაკლდებოდა. ეს გრძნობა მაში უფრო გაძლიერდა როცა აეროპორტში შევდგი ფეხი და თვიითმფრინავს დავუწყეთ ცდა. როდესაც უკვე ბორტზე უნდა ავსულიყავი ჯასტინი მოვიდა. და ჩამეხუტა
-დამშვიდობებას არ აპირებ? - მე ხელები მოვხვიე და მაგრად ვაკოცე. მერე კი ჩუმად ვუთხარ
-ჩვენ ვშორდებით, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას რომ მე შევწყვეტ შენს სიყვარულს... - ამის შემდეგ თვითმფრინავში ავედი და ლონდონში წავედი...
თუ კომენტარები იქნება, იქნება შემდეგი თავიც
მადლობთ რომ კითხულობთ
