New York Life![7]

New York Life! New York Life! [2] New York Life! [3] New York Life! [4]  New York Life! [5]  New York Life![6] 

♥

♥

-ჯასტინ…

-გისმენ!- ნამდვილად არ მისმენდა!

-მომისმინე!

-ხო გისმენ!

-მემოცეი ტელეფონი! 

-არა! 

-ჯასტინ სერიოზულად გელაპარაკები!

-კარგი…გისმენ!

-მე…მე…მე…ხო…მე…

-შენ…შენ…შენ…ხო…შენ…?!

-კარგი…მე ვერ წამოვალ ევროპაში…აჰა!

-კარგი! ეხლა რისი თქმა გინდოდა?

-იმის რაც  გითხარი! და ვერ მეორედ ვერ გავიმეორებ! მეშინია!

-რისი?

-რისი არა ვისი! შენი!

-მოიცა! იმის თქმა გინდა რომ არ იცეკვებ?!

-არა ჯასტინ…ბოდიში!

-ბოდიში?! შენ გაგიჟდი?! მოცია… არა!

-კი!

-მთელი დღე კუდში დაგსედვდი იმისათვის რომ მეორე შანსი მოგეცა ჩემვის! მერე ვაკეთებდი იმას რაც შენ გინდოდა! და ახლა მეუბნები რომ აღარ იცეკვებ?! იცი ეს რას ნიშნავს?! იმას რომ ტური აღარ იქნება! 

-ჯერ ესერთიც მხოლოდ იმიტომ გაკეთებინებდი იმას რაც მე მინდოდა, რომ ცეკვა დამედგა! და ტური არ ჩაიშლება! უამრავი მოცეკვავეები გყავს რომლებიც ამ ცეკვაში არ იღებენ მონაწილეობას!

-მაგრამ არც ერთი არ ცეკვავს ისე როგორც შენ! მემგონი იმისტომ გვქონდა კასტინგი რომ გვეპოვნე შენ!

-მაპატიე…

-არა! არა! არა!-ბოლო ხმაზე მიყვირა.

-ნუ მიყვირი!

-აბა რა ვქნა?! ნახვამდის-მეთქი გითხრა?!

-არ მინდა არსად წასვლა…მე აქ მინდა ყოფნა!

-შენ სულ გაგიჟდი?! ვიცი რომ აქაურობა ძალიან გიყვარს და როგორც იქნა აქ ხარ,მაგრამ ეს სულაც არ ნიშნავს რომ მუდმივად აქ უნდა იყო, ნუი იორკში!

-ყველა ამას მეუბნება! და მე ეს ვიცი!

-თუ იცი, მარტო შენ თავზეც ნუ ფიქრობ! 

-ნუ ყვური!

-მაშინ ეხლა წამოხვალ და ჩვეულებრივად გაგრძელდება რეპეტიცია!

-ჯასტინ მესმის შენი…მაგრამ მე უნდა წავიდე…

-ხელი გაქვს მოწერილი!

-არაფერზე მე ხელი არ მომიწერია, ხელი ხვალ უნდა მომეწერა!

-გაჩუმდი!

-ჯასტინ…

-ეს არ არის გასამერთლებელი მიზეზი!

-ვიცი…მაქვს სხვა მიზეზიც,მაგრამ ვერ გეტყვი…მაპატიე ძალიან გთხოვ! 

-მითხარი!

-არა!

-არ გპატიობ!

-ეს ჩემს გადაწყვეტილებას არ ცვლის!-გავუღიმე.

-ძალიან მინდა რომ მოგკლა!

-მე შენი მესმის…-დაბნეულმა ვუპასუხე.

სიჩუმე ჩამოვარდა…მის თვალებშუ უზარმაზარი ნაღველი ჩანდა…მაგრამ მე სხვა გზა არ მქონდა! 

არ მინდოდა პირველ როგში მასთან ერთად ყოფნა და მისი კაპრიზების ატანა და კიდევ ტყუილში ცხოვრება!

-მე წავალ…

-კარგი…მეც აღარაფერი მესაქმება აქ!-უხეშად მითხრა და გვერდი ამიარა.

მეც დავტოვე იქაურობა და ტაილორთან წავედი, ვიცოდი სახლში არ იქნებოდა და ამიტომაც მის მეგობარს მივაკითხე სადაც ტაილორი დამხვდა.

-დამეხმარე!

-როქსი?

-ცუდად ვარ!..

-შენ სახელს სწორად ვამბობ?

-ტაილორ?

-ტაილორი ლამაზი სახელია…მე მომწონს…

-ჯასტინს ვუთხარი რის თქმასაც ვაპირებდი…

-მერე? იტირა? - ინტერესით შემომხედა.

-კარგი რა! გეყოს!

-კარგი…

-მინდა სტატიების შესახებაც ვუთხრა…მაგრამ არ შემიძლია!

-არა…არა! ამის შესახებ არ უნდა უთხრა!

-რატომ?

-ცხოვრება დაგენგრევა! ხომ არ გგონია რომ ჯასტინი უბრალოდ გაატარებს?! ან არავის ეტყვის?!

-ვიცი…მაგრამ…მის წინაშე დამნაშავედ ვგრძნობ თავს!

-სულელი ხარ და იმიტომ!

-მინდა რომ ამ ყველაფერს თავი დავანებო! და კიდევ ერთ ადამიანს არ ვატკინო გული!

-მერე მე რას მიყვირიხარ?-თან ეღიმებოდა.

მის სახეზე მეც გამეღიმა.

-ვნერვიულობ…

-კარგი რა…დაწყნარდი…მე ხომ აქ ვარ?-გულში ჩამიკრა.

-და ხლზე რა გჭირს? კიდევ იჩხუბე?

-შენი აზრით?

დღეს კაფეშიც აღარ წავსულვარ… მეორე დღეს ადრე გამეღვიძა, სწრაფად წამოვდექი მაგრამ შემდეგ გამახსენდა რომ რეპეტიციაზე წასასვლელი არ ვიყავი.

თვითერზე შევედი,მინდოდა მისთვის მიმეწერა…ჯასტინისთვის…მაგრამ რა უნდა მიმეწერა?!

სწორედ ამ დროს დაწერა ახალი თვითი… უნებურად მომადგა ცრემლი როცა თვითი წავიკითხე, არავინ არ მეცოდებოდა…უბრალოდ ჩემი საქციელი არ მომწონდა.

ჯასტინმა მოკლედ დაწერა,რომ მისი ტური არ გაუქმდა ან დიდი ხნით გადაიდო.

ეს ხომ ჩემი ბალი იყო! ბოლოს და ბოლოს მარტო ჩემს საქციელზე არ ვიყავი განაწყენებული…ამდენ ხალხს გული ვატკინე,მის ფანებს ვინც ჩვენთან ერთად მუშაობდა და თვითონ ჯასტინ.

მაგრამ ახლა რა უნდა შემცევალა?!

ყველანაირად ვცდილობდი თავი გამემართლებინა,მაგრამ ჩემს საქციელს გამართლება არ ჰქონდა!

აქედან ყველაფერი ცუდი გამახსენდა! მამა, დედა და ჩემი ძმა! რატომ არ ვახსოვარ მათ?!

რატომ არ მირეკავენ?!  მენატრება სახლი…სანაპირო რომელიც ყოველ საღამოს იზიარებდა ჩემს მწუხარებას თუ სიახარულს!

ცრემლები ჩემს სახეს თანდათან უფროდაუფრო მატულობდა.

კეიტი! რომელიც ჩემს მეგობრად მიმაჩნდა მაგრამ არა…ასე არ არის!

უეცრად მობილურის ხმამ ფიქრებ მომწყვიტა, როცა დავხედე და ჯასტინი რეკავდა მობილურს სწრაფა ვუპასუხე.

-ჯასტინ?!

-როქსი…არ გადაგიფიქრებია?

-ჯასტინ! 

-რა გატირებს?

-ყველაზე საშინელი ადმაინი ვარ!

-იცეკვებ?!

-არა… შენ მე არაფერი არ უნდა მთხოვო! 

-მეტყვი ბოლოსდაბოლოს რა ხდება?-ხმაში სიმკაცრე შეეტყო.

-ცუდად მოვიქეცი…

-თქვი!

-არ შემიძლია!

-ვთიშავ!

-არა!

-ერთი…

-მოცია!

-ორი…

-უნდა შეგხვდე! და ისე გეტყვი!

-დარბაზში!

-ხო კარგი!

არ ვიცი როგორ გითხრათ…ძალიან ცუდად ვიყავი! მუცელი საშნლად მტკიოდა და მთლიანად ვკანკალებდი.

ტილორს ვთხოვე რომ წავეყვანე, ისიც რათქმუნდა დამთანხმდა.

-თუ გინდა უთხარი,რომ ავტორი მე ვარ…-გამიღიმა.

-არა ტაილორ…მადლობა მაგრამ არა…ასე კიდევ ერთ ტყუილს ავიკდებ! მე კი პირქით, მინა რომ ამ ყველაფერს თავი დავანებო…

-როგორც გინდა…აგვიანებს!

-მიჩვეული ვარ!

სიჩუმე ჩამოვარდა…რამდენჯერმე გადავიფიქრე,მაგრამ უკვე ძალიან გვიანი იყო!

-ტაილორ…

-გიმსენ…

-იქნებ ჯობია რომ ნიცაში დავბრუნდე?

-რატომ მეკითხები?

-არ ვიცი…პარიზში გავიზარდე…შემდეგ ნიცაში ვიყავი და მუდმივად მქონდა ოცნება რომ აქ ნიუ იორკში მეცხოვრა! მაგრამ ახლა სულაც არ მომწონს აქაურობა ისე როგორც თავდაპირველად მომოწნდა!

-ამიტომ უნდა დაბრუნდე ნიცაში?

-იქ ყველაზე კარგი იყო…

-ცდები!

-რატომ?

-არ ვიცი…სადაც არ უნდა წახვიდე…მიანც აქ დაბრუნდეი! დამიჯერე! და თან დავიჯერო მე არ მოგენატრები?!-გაიცინა.

-რათქმაუნდა მომენატრები!

-მოვიდა!-ტაილორმა ჯასტინის მანქანას გააყოლა თვალი-გამოგყვე?

-არა…აქ დარჩი!

-როგორ ხარ?-მანქანის კარი გამიღო ჯასტინმა,ტაილორმა დამცინავი სახით შეხედა.

-კარგად შენ?

-კარგად…შიგნით შევიდეთ?

-ხო…

-კარგი.

ჯასტინ უკან მივყვებოდი და თან ვკანკალებდი.

-რამე სერიოზულია?

-შენთვის კი…

-რა მოხდა?

-ჯასტინ…არ ვიცი საიდან უნდა დავიწყო…

-ასე ბიჭები ეუბნებიან გოგოებს…როცა სიყვარულს უხსნიან!-ეჭვის თვალით შემომხედა,მსახიობობა დაიწყო.

-მოკლედ! სტატიების ავტორი…

-იცი ვინც არის?!

-მინდა ბოდიში მოგიხადო…ვიცი მენდობოდი…მაგრამ მე ვარ ამ ყვეალფერის ავტორი!

-რა?-როგორც ყოფელთვის ხუმრობად მიიღო.

ხმას არ ვიღებდი, თვაკებში ვერ ვუყურებდი.

-რა?-ახლა დასერიოზულდა და მძიმედ სუნთქვა დაიწყო.

-ხომ შეგეძლო გეთქვა?!

-მეთქვა?-ძლივს ამოვიღე ხმდა.

-თუ გჭირდებოდა შეგეძლო გეთქვა…დაგეხამრებოდი! მაგრამ შენ! ნუთუ მართლა ასეთი ვარ როგორც აღმწერე?!

-თითქმის…

-ეს სასაცილო არ არის! ნუთუ ვერ ხვდები რა გააკეთე?!

-ვიცი! და სწორედ ამიტომ მოვედი შენთან! მინდოდა სიმართლე გცოდნოდა!

-და ახლა რას იზამ? იგივეს სხვას გაუკეთებ?

-არა რათქმაუნდა…მაპატიე…

-გაპატიო?! შენ აპატიებდი?!-მიყვრია.

-მაგრამ მე შენ არ გიცნობდი…

-და არც ახლა არ მიცნობ! 

-ძალიან გთხოვ მაპატიე…მითხარი რაც გინდა! ყველა შენ სურვილს ავასრულებ! თუ გინდა ვიცეკევბ!

-ერთადერთი რაც მინდა აქედან სამუდამოდ წახვიდე და აღარასდროს გამოჩნდე ჩემს ცხოვებაში! თუ ამას იზავ, ყველაფერს დავამთავრებ! ამის შესახებ ვერავინ გაიგებს! 

არაფერი აღარ მითქვამს, შენობა დავტოვე და ტაილორის მანქანაში ჩავჯექი.

-რა მოხდა?

-ყველაფერი აკრგად არის…

-დარწმუნებული ხარ?

-კი!

-სახლში წავიდეთ?

-არა…

-მაშინ რა ვქნათ?

-არ ვიცი…დედასთან მინდა…

-როქსი პატარა ბავშვივით ნუ დაიწყებ!

-მართლა! არ მინდა აქ ყოფნა!

-ფრანკთან წაგიყვან!

-არა!

-მაშინ რა ვქნათ?

-შენ სად წახვიდოდი?!

-როქსი…გინდა სანაპიროზე ჩავიდეთ?

-ნუ მელაპარაკები!

-დამღალე!-ხმაში გაბრაზება შეეტყო,მაგრამ ცდილობდა თავი შეეკავებინა.

-არ შემიძლია სიტყვებით გადმოვცე ის რასაც ვფქირობ!

-იმიტომ,რომ…სიტყვების მარაგი არ გყოფნის!

-უაზრო ხუმრობებისაგან თავი შევიკავოთ!

-საერთოდ მართლა ასეა!

-ტაილორ!

-მცე ვცდილობ რომ დაგეხმარო! მთელი ცხოვრება ასე ხომ არ იქნები?! 

-ნამდვილად არ ვაპირებ!

-ხოდა ახლაც მოეშვი!

-მჭირდება ადამიანი რომელიც მუდმივად ჩემთან იქნება!-ნელა გავხედე ტაილორს,თუმცა ან ჩემი სიტყევბი ან ჩემი საქცეილი რას ნიშნავდა ნამდვილად ვერ გეტყვით.

-ანუ? მეგოაბრი! მე ხომ აქ ვარ?!

-შენ ხო…

-მე ვიცი სადაც წავალთ!

-და სად?

-ჯერ სახლში წაგიყვან და საღამოს გამოგივლი…

-კარგი!

♥

შემდეგ თავში ალბად ისეთი რამ მოხდება,რასაც ნამდვილად არ გაიფიქრებდით...

ან თუნდაც გაიფიქრებდით...ვანხოთ :*)

PrettyBoySwag ♥

კომენატრები დაწერეთ:*)