♥ ბედნიერება ჰგავს კუნძულზე აშენებულ სასახლეს, რომლის კარებთან მცველებად დრაკონები დგანან. უნდა დაამარცხო ისინი, რომ დაეუფლო სასახლეს ანუ მოიპოვო ბედნიერაბა ♡
იცით გული ასე არასდროს მტკენია როგორც ახლა მტკივა. ასე არასდროს მიტირია, როგორც ახლა ვტირი... აი, თურმე რა შესძლებია საყვარელ ადამიანთან ... აქამდე მეგონა რომ ქვეყნად მხოლოდ ტკივილი და ღალატი იყო. დღეს კი ვხვდები რომ ქვეყნად არის რაღაც გრძნობა, რომელსაც ჩვენ ადამიანები სიყვარულს ვუწოდებთ, მაგრამ სიყვარულსაც კი არ მოაქვს ბედნიერება... თუ გიყვარს, უნდა იცოდე რომ სიყავრული მანამ მოგანიჭებს ბედნიერებას, სანამ საყვარელი ადამიანის გვერდით ხარ... აი მერე კი როცა მას დაშორდები და ეს დიდი, ლამაზი გრძნობა, სიყვარული მონატრებად გადაიქცევა მხოლოდ ცრემლებსა და ტკივილს მოგიტანს. ის არასდროს გაქრება. და თუ გაქრება დაგიტოვებს იარას, რომელიც არასდროს შეხორცდება, თუ შეხორცდა, მხოლოდ იმისათვის რომ ხელახლა გაიხსნას და ორმაგად გატკინოს... დამიჯერეთ რასაც გეუბნებით... ეს თავად მე გადამხდა....
„მიუხედავდა იმისა რომ წახვედი... მიუხედავად იმისა რომ დამტოვე... მიუხედავად იმისა რომ დავშორდით... მე მაინც მიყვარხარ... შენ ხარ მთელი ჩემი ცხოვრების სიყვარული... გახსოვდეს სემ... მიყვარხარ... და მეყვარები სამუდამოდ..." - წერდა თავის დღიურში ჯასტინი... ეს სიტყვები მილიარჯერ მაინც წავიკითხე. მილიარდჯერ მაინც ვიყვირე მეც, მაგრამ უშედეგოდ. მან ვერ გაიგონა...
დღეები უსაშველოდ იწელებოდა. მზე ყოველთვის მალე ამოდიოდა, მაგრამ ყოველთვის ნელა ჩადიოდა. ის არ მაძლევდა საშუალებას რომ თვალები დამეხუჭა და სიმარში მაინც დამენახა მისი სახე. ბევრჯერ ვცადე გარეთ გასვლა, მაგრამ ყველგან, ყოველ კუთხეში მისი სახელი და გვარი ისმის. ამიტომ ყოველთვის სახლში ვბრუნდებოდი, ოთახში ვიკეტებოდი და ბოლო ხმაზე ვტიროდი. ვტიროდი, მიუხედავად იმისა რომ შევპირდი აღარ მეტირა. ლოგინზე ვიწექი და მის სურათს ვუყურებდი, თან კი მის დღიურს ვკთხულობდი... ამით ვიხსენებდი მას და იმ დიდ გრძნობას რომელიც ერთმანეთთან გვაკავშირებდა, და რომელიც ნელ-ნელა მონატრება ხდებოდა...
ყოველი დღე მამას ძახილით იწყებოდა „სემ ადექი სკოლაში წადი", მაგრამ ჩემი პასუხი მუდმივად ერთი იყო „არა არ წავალ თავი დამანებე" და ისევ ძილს ვაგრძელებდი... ერთ დღესაც ყელში ამომივიდა და ამ ძახილზე ვუპასუხე „მოვდივარ"... ჩავიცვი
და ოთახიდან გავვარდი, მამას მანქანაში ჩავუჯექი და სკოლაში წავედი. ეს იყო პირველი ნაბიჯი მომავლისკენ... ეს კი აღნიშნავდა რომ წარსულს ვივიწყებდი... მართალია, არ მინდოდა ამ წარსულთან განშორება, რადგან იქ იყო ყველაფერი... იქ იყო ჩემი ოცნებები, მაგრამ დროა ცხოვრება გავაგრძელო.... ყველაფერი რაც ამ წარსულს მახსენებდა შევინახე, კარგად შევინახე. ჩემს უჯრაში ჩავკეტე და გასაღები გულზე დავიკიდე... ეს იმიტომ რომ გამეხსებენინა ყველა ის გაკვეთილი რაც კი ცხოვრებამ ჩამიტარა... ამ ფიქრებში გართულმა ვერ ცკი მივხვდი თუ როგორ აღმოვჩნდი სკოლის დერეფანში. იქ ყველა მე მიყურებდა, მაგრამ მე ფეხებზე მეკიდა სხვები რას იფირებდნენ, რადგან მთავარია თავად შენ რას ფიქრობ საკუთარ თავზე... სკოლაში ერთი გოგო გავიცანი სახელად მეგანი
ძალიან კარგი გოგონა იყო ამიტომ მალე დავმეგობრდით. ასევე მან გამიჩინა ახალი მიზანი, რომელსაც ჩემი ოცნებისაკენ მივყავდი. მან მითხრა რომ ყავდა მეგობრები, რომელებიც მღეროდნენ, ის კი მათ სიმღერებს უწერდა... და მთხოვა რომ მათი პროდიუსერი გავმხდარიყავი... მეც დავმთახმდი რადგან ეს მომცემდა სტიმულს, სტიმელს ცხოვრების გაგრძელებისა. მან მათთან წამიყვანა... ამ ჯგუფს One Direction ერქვა
ბიჭებმა კარგად მიმიღეს. მალე შევეგუეთ ერთმანეთს, ძალიან კარგი გუნდი ვიყავით... მე ასე ვთქვათ დეპრესიიდან გამოვედი და მთელიანად საქმეზე ვიყავი ორიენტილებული. ჯგუფის საქმე ძალიან კარგად მიდიოდა, ნელ-ნელა პოპულალურებიც ხდებოდნენ. ასე ვთქვათ მალე Youtube-ს დავიპრობთ ))... ფანებიც მოგვემატა... მაგარია არა... ერთხელ ჩვენს წარმატებას ავღნიშნავდით ლაიამთან სახლში. იქ კი მისი ძმა ოლივერი გავიცანი...
მადლობთ რომ კითხულობთ და ტოვებთ კომენტარებსყველანი ძალიან ძალიან მიყვარხართ
