Love?! It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making PeopLe Cry![30] ❤Sometimes you have to let go of what's behind you,❤ ❣in order to see what in front of you.❣
წინა თავი:
ჩვენს სართულზე იჩვეულო სიჩუმე იყო. მოსასვენებელ ოთახში ბიჭები ჩამწკრივებულები იყვნენ, მომღიმარე სახეებით შევედით მე, მაირა და იზაბელი. სწრაფად შევავლე მათ თვალი, მხოლოდ ჯასტინი აკლდა. მედისონი მათგან მოშორებით ცალკე იჯდა და ფრჩხილებს იკეთებდა. - რა სახეები გაქვთ? - გაიკვირვა მარიამ. ყველამ ერთდროულად შემოგვხედა. ჩაზმა ცოტახანში ხმა ამოიღო, ნამდვილად არ იყო ახლა იმის ხსიათზე რომ ჩვენთვის აეხსნა ყველაფერი. ალბათ მისი ნალაპარაკებიდან ვერაფერს გაიგებთ, ამიტომ მოკლედ რომ ვთქვათ, ჯასტინი დაიჭირეს. მხოლოდ ამის შემდეგ მოშორდა ჩემს სახეს ღიმილი, არა იმიტომ რომ რამე ვიგრძნეი... უბრალოდ კითხვა გამიჩნდა, რატომ?! ჩაზმა მოკლედ და კონკრეტულად გვითხრა, რომ ეს რაიანის ბრალი იყო! მაშინვე ყველაფერს მივხვდი, ჯასტინი რაიანს ეხმრებოდა და ისიც დამნაშავედ ჩათვალეს, თუმცა ასეც არის. - რატომ აქ?! ლოს-ანჯელესში რატომ არ დაიჭირეს?! - ინტერესით იკითხა იზაბელმა. - არ ვიცი, როცა გაიგეს რომ ეხმარებოდა, მაშინ დაიჭირეს... არა, ჯასტინი ყველაფერს აუხსნის! მაგრამ რაიანი... - ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა ფრედომ. - ახალ წელს ციხეში იქნება? - გაბრზებულმა დანაღვლიანმა იკითხა მარიამ. ჩაზმა თავი დაუქნია და სხვა არც არაფერი გვიკითხია. წამით დავფიქრდი, მე რომ ვყოფილიყავი მედისონის ადგიალს, ალბათ ჭკუიდან შევიშლებოდი. გვერდიდან არ მოვცილდებოდი! ის კი ფრჩხილებს იკეთებს, ყურსასმენები უკეთია და მომღიმარე სახით ღიღინებს. - აქ ციხეში არ წაიყვანენ, წინასწარ დაკავებული ყავთ და ახალი წლის შემდეგ ლოს-ანჯელესში უკვე ციხეში წაიყვანენ, იმედი ამქვს აქამდე ყველაფერი მოგვარდება! თუმცა ახალ წელს არაფერი ეშველება!.. - ესღა დაამატა ფრედომ. დუმლიმა და ასეთმა უხერხულმა სიტუაციამ "შემაწუხა", ჩემს ნომერში შევედით. მარია და იზაებლი ჯასტინზე ფიქრობდნენ, ხვდებოდნენ მასზე ლაპარაკი არ მინდოდა, მაგრამ ფაქტი იყო ორივეს უნდოდა მასზე ლაპარაკი. - წავიდეთ და ვნახოთ! - დაჟინებით მოითხოვა მარიამ. - თქვენ წადით, მე არ მიდნა... - საწოლზე წამოვწექი. - არ გინდა თავის დაფასება და მსგავსი რაღაცეები! - უკმაყოფილოდ მითხრა იზაბელმა. - არა! თავს არ ვიფასებ, არც სხვა! რომელი კარგი მეგობრები ჩვენ ვართ?! თქვენ ხართ მისი მეგობრები და თუ მაინცდამიანც გინდათ კიდე ვინმე წამოვიდეს, არამგონია ბიჭებმა უარი თქვან! საერთოდ იქ თუ არ დაგხვდნენ და კიდევ მედისონი რომ წამოვიდეს ყველაზე კარგი იქნება!.. - ჯასტინის ნახვა მართლა არ მინდოდა, ან რატომ?! მივედი და წამოვედი, ფუჭად დაკარგული დრო! თან არამგონია დიდად ეწყინოს ჩემი არ მისვლა ჯასტინს ან გაუხარდეს ჩემი მისვლა! ამ თემაზე ხმა აღარ ამოუღიათ, სამივეს უკმაყოფილო სახე ღიმილმა ჩაანაცვლა და ჯასტინიც სამივეს გადაგვავიწყდა. ყოველ შემთხვევაში მე დამავიწყდა! მეორე დღეს დენმა გადაიფიქრა, რომ ახალ წელს სასტუმროში უნდა შევხვედროდით. დენის ფანტაზია უსაზღვრო იყო და მის განხორციელებას არავინ არპირდებდა, მაგრამ მე ეს აზრი ძალიან მომწონდა. უამრავი ცელებრითი, უზარმაზარი ფართი... წითელი ხალიჩა, ახალი წელი! ხმამაღალი მუსიკა და მოკლედ, ყველაფერი ისე იყო ჩაფიქრებული, როგორც მე მინდოდა. დენი და მე მთელი დღე ვეძებდით ადგილს, სადაც უნდა მოგვეწყო ეს ყველაფერი. დენმა არჩევანი უბრალო შენობაზე გააკეთა, რომელიც გარედან მართალია არაჩვეულებრივი იყო, მაგრამ შიგნით დიდი არაფერი. მართალია გარეგნული სილამაზით და უზარმაზარი სივრცით ყველასაგან განსხვავდებოდა, მაგრამ ის რაც შიგნით ხდებოდა ამ ყვეალფერს საერთოდ ჩრდილავდა! ამას ჯობდა ისევ სასტუმროში გაგვეკეთებინა ეს ყველაფერი. ჩემი უკმაყოფილოება არ დამიმალავს, მაგრამ ჯობდა გავჩუმებულიყავი რადგან დენმა აქაურობის გალამაზება და საერთოდ ყველაფერი რაც უნდა გაკეთებული, დიზაინი, მაგიდების განლაგება, სცენა, განათებეი თუ სხვა ყველაფერი ჩემი გასაკეთები გახდა. ნამდვილად არ მეზარებოდა, მაგრამ კარგი რომ არ გამომსვლოდა?! მოსაწვევების დამზადება იზაბელს და მარიას მივანდე. დენი დიჯეის ეძებდა, დაცვას, მომსახურე პერსონალს და მოკლედ, ყველას ჩვენი საქმე გვქონდა. ყველაზე რთული კი მე! ღამეს ძლივს ვიძინებდი იმის შიშით, რომ კარგი არ გამომივიდოდა და სტუმრები უკმაყოფილოები დარჩებოდნენ. სასტუმროში მხოლოდ დასაძჲნებლად შევდიოდი, მთელი დღე მხოლოდ ამ ფართის ამბებეს ვარკვევდი. საბოლოოდ ბოლო დღეს, როცა ახალ წლამე სულ რამდენიმე საათი რჩებოდა, ყველაფერი მომეწონა და მეთვითონ დავრჩი ამ ყველაფერით გაოცებული. მადლობა დენს, სხვა შენობა რომ არ აირჩია! შიგინიდან ძირითადად ისეთივე ფერები ჭარბობდა, როგორიც გარედან იყო, ღია და მუქი იასამნისფერი და თეთრი. თითქოს ოთახებივით იყო დაყოფილი, როს შთაბეჟდილებასაც სხვადასხვა ბარები და მის აგრშემო მდგომი მაგიდები ქმნიდნენ. მეორე სართულის ყველაზე გრძელი კედელი, მთლიანად შუშის იყო და ბერლინის ულამზესი ხედი იშლებოდა. მარიამ და იზაბელამ კაბებზე ბევრი იფიქრეს, ორივემ წითელი კაბა აარჩია. მე კი ბევრი ფიქრის შემდეგ ისევ შავ, უბრალო კაბაზე შევაჩერე არჩევანი, როგორც ყოველთვის!
სასტუმროდან ყველზე ბოლოს ჩვენ სამნი გამოვედით, დანარჩენები ალბათ უკვე მისულები იყვნენ. ლიმუზინში ჩავჯექით და სამივემ მოუსვენრად დავიწყეთ აქეთ-იქით ყუება. - როგორ მწყნის ჯასტინი ჩვენთან ერთად რომ არ არის... ხვალ დილით იმ მაიკებით დავადგეთ თავზე! - ნაღვლიანად დაიწყო მარიამ და მხიარულად დაამთავრა. - შენც წამოვალ? - მკითხა იზაბელმა. - არა! - თავი გავაქნიე. ორივემ უკმაყოფილოდ ამთვარიელა. არ ვიცი როგორ ავღწერო, ჩემთვის ეს საუეთესო წვეულება არის! ყველაზე მეტად კი ის მიხარია, რომ ყველა აფასებს ჩემს ნაშრომს, ყველას მოწონს აქაურობა და ყველას უკვრის, ეს რომ მე მოვაწყვე. ყველაფერი კარგად მიდიოდა, ვერავის შეამჩნევდი ისეთს, ვინც არ იღიმებოდა! ახალ წლამდე დარჩა ერთი საათი და ეს საათის ხმამ გვაცნობდა. ამდნეი ვარსკვლავის გვერდით, შენ ერთი უბრალოდ გოგო დგახარ და მიუხედავად ყველაფერის მაინც ყველას ყურადღების ცენტრში ხარ. ეს სასიამოვნოა! ფოტოების გადაღება წამითაც არ წყდებოდა, ხალიჩაზე ჯერ კიდევ არ წყდებოდა ვარსკვლავების პოზიორობა. როგორც იქნა თვალი მოვკარი ჩაზს და ტაილერს, ისინი სმოკინგში გამოწყობილები შამპანურით ხელში იდგნენ და გოგოებს ეფლირტავებოდნენ. - სად იყავით? - მათთან მივედი და მომღიმარე სახით ვკითხე. - ჰმ... ჯასტინთან, მაგრამ მემგონი ჩვენი ნახვა დიდად არ გაუხარდა! - უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა ჩაზმა. ჯასტინზე ფიქრი არ გამიგრძელებია, არც არაფერი მიკითხავს მასზე. მარიას და იზაბელის ძებნა დავიწყე, მეორე სართულზე ასვლისთანავე შემეჩეხა მედისონი. გაჩერდა, თითქოს უნდოდა რაღაც ეთქვა, მაგრამ შემდეგ ისევ განაგრძო გზა. წამით შემეცოდა ჯასტინი, მაგრამ რა აქვს ჯასტინს ჩემი შესაცოდებელი?! მედისონი?! არა... მედისონს მაშინ მოიშორებს როცა მოუნდება, ის ხომ უბრალოდ ერთობა, ან არა... ხანდახან ისე ექცევა, მგონია მედისონიმისთვის ყველაფერია. მედისონს კი სულაც არ აინტერესებს ჯასტინი, ან პირიფიქთ ჯასტინს არ აინეტრესებს მედისონი. მოკლედ როლების ცვლაში არიან! - მორჩა ნუ ფიქრობ მასზე! - ჩემთვის ჩავილაპარაკე და გზა განვაგრძე. რაზე აღარ დავიწყე ფიქრი, ვისთან აღარ მივედი სალაპარაკოთ, იმის გამო რომ ჯასტინი ჩემი გონებიდან ამოვარდნილიყო, მაგრამ არა! არა სხვა არაფერი, უბრალოდ ვფირობდი მასზე... მიუხედავად იმისა, რომ მე აღარ მიცემს გული მის დანახვაზე, აღარ დაფრინავენ ჩემს მუცელში პეპლები და მე ეს ძალიან მომწონს, არ მინდა ჯასტინი იყოს ახლა მარტო! დარჩა ნახევარი საათი და საათმა კიდევ ერთხელ გვამცნობა ეს. ყველამ ერთდროლად დაიწყო შეძახილები და კიდევ უფრო მოემზადნენ ახალი წლისთვის. ნელ-ნელა ყველა თავის მაგიდას მიუჯდა, მე ვიღიმოდი და ანერვიულებული დავდიოდი. გონებაში უაზრი ფიქრები მიტრიალებდა, მასთან რომ წავიდე?! არა, ამდენი ტყუილად ვიწვალე?! მეც მინდა ვნახო ჩემი მოწყობილი ახალი წელი! მაგრამ... მაგრამ, ყოველთვის არსებობს ეს მაგრამ! ყოველთვის არსებობს ოდრი, რომელიც ეწინააღმდეგება საკუთარ თავს და მიყვება გულს, რომელიც "სხვა ოდრით" არის დაშინებული. უკანა შესასვლელიდან შეუმჩნევლად გამოვედი, სწრაფად გავიხადე მაღალ ქუსლიანი ფეხსაცმელი, პალტო ჩავიცვი და თავზე ქუდი დავიფარე. გზაში მეგონა ცოტაც და გავიყინებდოი. ტაქსიდან ყოყმანით გადმოვედი და შენობაში, რომელშიც შესვლას არასდროს ვისურვებდი. ნელი ნაბიჯებით შევედი. ახალი წელი დგება და სწორედ ამიტომ, უფლება გვაქვს ნახევარი საათი გავატაროთ პატიმართან. ჯერ ის შეიყვანეს ოთახში და შემდეგ მე, ეგრედ წოდებულ პაემანზე. ჩემი დანახვა გაუკვირდა, ხმა არც ერთს არ ამოგვიღია სანამ რკინის კარი ხმაურით არ მიიხურა და მარტოები არ დავრჩით. რადგან ეს წინასწარ დაკავებაა, ჯასტინს ჩვეულებრივად ეცვა და არა ციხის ფორმა. წარბები აწია, თითქოს მკითხა აქ რა გინდაო. არ ვიცი რატომ მოვედი, მეთვითონაც არ ვიცი! და მას რა უნდა ვუთხრა? უხერხულად შევათვარიელე იქაურობა, სადაც მხოლოდ ორი სკამი და ერთი მაგიდა იდგა. მონაცრისფრო კედლები კი ისედაც შეციებულს, სიციის შეგრძნებას მატებდა. რამდენიმე ნაბიჯი ნელა გადავდგი და მასთან ახლოსაც აღმოვჩნდი, მასაც არ დაუყოვნებია. მიხვდა ასე თუ გავაგრძელებდი საათი ისე გავიდოდა ხმას ვერ ამოვიღებდი. ძლიერად მომხვია ხელები, მეც ჩავეხუტე და თავი მხარზე დავადე. თვალები უნებურად დამეხუჭა. თითქოს ცივი სხეული გამითბო. არ ვიცი რატომ, მაგრამ მეშინოდა მისი... არა მარტო მისი, მეშინოდა საკუთარი თავის! მეშინოდა ისეთი ოდრის, როგორც ახლა ვიყავი! ხელები ნელა გავუშვი და გავუღიმე. ის სკამზე დაჯდა და მეც ნელა მივუჯექი მაგიდას. ვერ ვბედავდი ხმის ამოღებას და მალევე მან დამასწრო. - ახალ წელს გილოცავ! - მითხრა და გამიღიმა, ჩემს უკანა კედელზე დაკიდებულ საათს გავხედე და მართლაც უკვე ახალი წელია! - მეც გილოცავ! - მომღიმარე სახით შემოვბრუნდი. - აქ რა გინდა? - ჩაიცინა - ჩაზმა მომიყვა, რომ ძალიან დიდ წვეულებას მართავთ და შენ აქ ხარ? - გაიკვირვა. - ხო... ოღონდ არ მკითხო რატომ, რაც გინდა ის იფიქრე, რაც გინდა! უბრალოდ არ მკითხო რატომ! - სწორედ იმიტომ მინდა გკითხო, რომ არანაირი აზრი არ მაქვს! - მშვიდად მითხრა. - არა ნუ გგონია, რომ ვფიქრობ ისევ ის ოდრი ხარ, რომელსაც ყველაზე და ყველაფერზე მრტად ვუყვარვარ! სიჩუმე ჩამოვარდა, შემეშინდა! საშინლად შემეშინდა, ახლა მხოლოდ საკუთარი თავის მეშინოდა! - არა... შეიძლება ასე არ ფიქრობ, მე ეს არ მიფიქრია! მაგრამ... რატომ ფიქრობ რომ არ მიყვარხარ? - გაკვირვებულმა ვკითხე. - ეს შენც კარგად იცი, ჩემზე ბევრად კარგად! - მართალი ხარ, მაგრამ არც ვიცი ეს რა არის... ჯასტინ, რა მინდა აქ?! ჩემთვის ეს ყველაფერი იმდენად უჩვეულოა, იმდენად უჩვეულოა იყო ოდრი, რომელსაც არ უყვარს ჯასტინი... მეშინია საკუთარი თავის! არ ვიცი, ზუსტად ვრაფერს ვიტყვი... ალაბთ აღარ მიყვარხარ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ არ მჭირდები... ალბათ ამაშია პრობლემა... მენატრები და მინდა რომ ჩემთან იყო... ან არ ვიცი! შეიძლება ვცდები! სისულელეებს ვლაპარაკობ რათქმაუნდა!
ეს თავი
KoreanPrincess♥ - ს
და მიყვარხართ ძალიან! დააკომენტარეთ :*)
| 
:D <3 
