♕...♡...♕ - New Love Story Or A Story About Love ❤ Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For, So Stay Away From Me, I Love Making People Cry! [3]
პირიქით ახლა მათი გამწარება ყველაზე მეტად მინდა, მინდა დავუბრუნდე ჩემს საქმეს!ვატკინო გული და ამის სანაცვლოდ მე გავიცინო! თამაში წესების გარეშე!.. ყველაფერი ისე გრძელდებოდა, როგორც მე ვიყავიმიჩვეული, სკოლა, რათქმაუნდა! ჯინა და მაქსი სკოლაში აქ არ დადიოდნენ, ისინი ელას მამასთან ცხოვრობდნენ. თუმცა მაქსი მუდმივად ჩემთან იყო. არც მიყვრადა ისე როგორც ბიჭი და ვერც ისე ვუყურებდი როგორც მეგობარს. თავიდან ის ასეთი არ იყო, შემდეგ კი შეიცვალა, ისე იქცევა თითქოს პატარა ბიჭი იყოს ჩემზე შეყავრებული. მუდმივად კუდში დამსდევს, რაც მაღიზიანებს! მაგრამ მეორეს მხრივ ძალიან მსიამოვნებს, როცა ამაზე ჯინა ეჭვიანობს. ელას რაც შეეხება, ის თავდავიწყებით არის შეყვარებული ტაილერზე! ტაილერი კი მუდმივად ჩემთან არის, ოღონდ არა ისე როგორც მაქსი! პირიქით მსიამოვნებს კიდეც მასთან ყოფნა! ეს კი ელას აეჭვიანებს. რაც შეეხება იზაბელს, მას ყოველთვის უყვარდა რიკი, მართალია ამას მალავდა, მაგრამ ყოველთვის ვიცი როდის იტყუება ადმაინი! რიკი კი ჩემი ჩამოსვლისთანავე დაუბრუნდა თავის ძველ საქმიანობას, ყოველდღე ჩემთვის სიყავრულის ახსნას. მე მას უფრო დავუახლოვდი, ახლა უკვე იზაბელიც ჩემი მტერი გავხადე! და კიდევ, მოლი! ამ ჯერად მე მიწევდა ლუკასთან დაახლოვება, რაზეც საშინლად ეჭვიანობდა მოლი. მოკლედ შეიძლება ოთქვას, სულ რაღაც რამდენიმე გამიღებით, რამდენიმე შეხვედრით და რამდენიმე ჩახუტებით, გადავიმტერე ოთხი ჩემი ახლა უკვე ყოფილი, მეგობარი. ახლა ყველა გამვლელს ისე ვუყურებ, თითქოს მე მათი გამოყენება შემეძლოს! თითქოს ისინი სათამაშოები არიან. ამის შესახებ რათქმაუნდა არავინ არ იცოდა, ყველაფერს უბრალოდ დღიურში ვწერდი, ყველა წვრილმანს. გავიჩინე ვითომდა ახალი მეგობრები, რომლებსაც აქამდეც ვიცნობდი, მაგრამ ახლა უფრო დავუახლოვდი. არავინ არ მჭირდებოდა, უბრალოდ მინდოდა იზაბელისთვის და ელასთვის დამენახებინა, რომ მე მათ გარეშეც კაგრად ვარ. ეს ასეც არის! თუმცა ერთი რამ შეიცვალა! შეიცვალა ის, რომ ახლა ლუკასსაც ისე ვუყურებ, როგორც სხვებს. ჩემი პრობლემა მხოლოდ ის არის, რომ მე არ შემიძლია სიყვარული!
ამით შემიძლია ავხსნა ყველაფერი, ახლა ვხვდები არც ლუკასი და საერთოდ არავინ არ მყვარებია ცოხვრებაში! მეგონა მიყვარდა, მაგრამ ახლა ვხვდები უბრალოდ მომწონდა, მეგონა მიყვარდა, მაგრამ უბრალოდ ვიყენებდი. - მიკვრის ადრე რომ დაბრუნდი სახლში! - გაკვირვებულმა გამომხედა დედამ. - არ შეიძლება? - ნუ უხეშობ! - არ ვუხეშობ, უბრალოდ არ მიყავრს როცა სიმყუდროეს მირღვევენ! - ბოლო დროს მართლა უხეშობ! - გვერდით ჩამიარა სოფიმ. დავეჭყანე და მეც სამზარეულოში შევედი. - გამარჯობა მამა! - გავუღიმე. - უკვე დაბრუნდი? - გამიღიმა - კარგია!
ყალბად გავუღიმე და მეც მაგიდას მივუჯექი. ხმას არავინ იღებდა, ყველა თავის ფიქრებში იყო გართული. მე კი უკვე ვხვდებოდი, რომ დედამ და მამამ კიდევ ერთხელ იჩხუებს. მათი ჩხუბი ჩემთვის რათქმაუნდა სასიამოვნო არ იყო! არ მიყვარდა, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ რამე საწინააღმდეგო მაქვს მათი დაშორების! ასე ორივე უკეთესად იქნება!
- ისევ იჩხუბეთ? - ჩემი ხმა სიჩუმეში წამოირჭრა და სამივეს მზრეა ჩემზე შეჩერდა. სოფიმ თვალებით მანიშნა გავჩუმებულიყავი, მაგრამ მე ვითომც ვერ შევამჩნიე. გავხედე მამას მისგან პასუხს ველოდებოდი. - ვიჩხუბეთ! - მიპასუხა დედამ. ისევ სიჩუმე ჩამოვარდა, სოფი უკმაყოფილოდ გამომხედავდა ხოლმე, მე კი უბრალოდ ვუღიმოდი. - მე კი მგონია ბოლო უნდა მუღოთ ამას! - ისევ, ყველამ ჩემზე გადმოიტანა ყურადგღება - საბუთზე ხელის მოწერა და შეგიძლიათ ერთმანეთს სამუდამოდ დაანებოთ თავი! - გავუღიმე. სოფი ამაზე ალბად ერთი თვე მეჩხუბებოდა, ისიც ვეღარ მიტანდა, რათქმაუნდა მე ხომ პირდაპირ ვუთხარი დედას რომ სახლიდან წასულიყო! მაგრამ ასე უკეთესია, სახლში არავინ ყვირის, არავინ ჩხუბობს! არავინ ტირის! ახლა მხოლოდ მე, მამა და სოფი დავრჩით. - სადმე წავიდეთ? - როგორც ყოველთვის, მაქსი გაკვეთილების შემდეგ სკოლის ეზოში მელოდებოდა. - წავიდეთ! - გავუღიმე - ოღონდ ტაილერიც წამოვა! - ტაილერს გავხედე. - მემგონი ჯობია სახლში წახვიდე! - მკაცრად მითხრა ტაილერმა. - რატომ? - მამაშენი ნერვიულობს იმაზე, რომ საერთოდ არ ხარ სახლში! უკვე მესამე ღამეა არ მისულხარ! - შენ რაღა დაგემართა?! - უბრალოდ არ მინდა პრობლემები შეგექმანს! - კარგი რა! წამოდი! - ხელი ჩავჭიდე და მაქს უკან გავყევით. მას არანაირი შეკითხვა არ უჩნდებოდა, რაომ დავშორდი იზაბელს და ელას. მე კი ეს მაწყობდა, არ მინდოდა მისთვის მეთქვა, ელა მასზე შეყვარებული რომ იყო, რადგან მასაც მოსწონდა ელა. ალკოჰოლისაგან ატკიებული თავი ძლივს წამოვწიე ბალიშიდან. არ მახსოვს სახლში როგორ მოვედი, რითი, ვინ მომიყვანა, როგორ შემოვედი ჩემს ოთახში. უბრალოდ მახსოვს, რომ ძალიან კარგად ვერთობოდ და შემდეგ ვინ იცის! - მემგონი ზედემტები მოგდის! - კარის გაღების ხმა და მამაჩემის ყვირილი ერთი იყო - არასდროს დამიყვირია შენთვის! ყოველთვის ვიცოდი, რომ შენ თავს გააკონტროლებდი, მაგრამ უკვე ზედმეტია! ისე ვიქცეოდი თითქოს მისი არც მესმოდა. - ოდრი! - კიდევ ერთხელ მიყვირა და წამომაჯინა - ჯერ ბავშვი ხარ! შენ კი უკვე თავს იკლავ! - კარგი რა, მამა! - სანამ დედაშენი აქ ცხოვრობა ის გაკნოტროლებდა, ახლა იცი მე არაფერს გეტყვი, სოფის აზრი არ გაინტერესებს და გგონია ფრთებს გაშლი! ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ირგვლივ ყველას იყენებ! ბავშვობიდან შენი სათამაშო ადმაინია! ამიხსენი რატომ აკეთებ ამას?! რატომ არ გიყავრს არავინ?! - ბოლო ხმაზე ყვიროდა. - ცდები! - მშვიდი და გაწონასწორებული სახით შევხდე. - ვცდები?! კარგი, შეიძლება ვიღაც ვისაც ეზიზღები სამაგიერო გადაუხადო, მაგრამ ყველას?! ყველას იყენებ, ერთობი ადმაინებით! ერთობი იმით, რომ ისინი შენს გამო ტირიან და იტანჯებიან! რატომ აღარ ემეგობრები იზაბელს?! ელას?! მოლის და ჯინას?! - ისინი ცუდად მექცეოდნენ! - ისინი უბრალოდ არ გცემდნენ ხმას, აღარ უნდოდათ შენთან მეგობრობა, რადგან მიხვდნენ! მიხვდნენ, რომ შენ ისინი არ გჭირდება, არ შეგიძლია შეიყვარო ისინი ისე როგორც ნამდვილი მეგობრები! - უეცრად წამოდა და ჩემი გარდერობი გამოაღო, თავიდნა ვერ მივხვდი რას აკეთებდა, მაგრამ შემდეგ ხელში ჩემი დღიური ეჭირა. ხმა არ ამომიღია, არც არაფერი შემიმჩნევია და არც არაფერი მიგრძვნია! - რატომ აკეთებ იმ ყველაფერს რაც აქ წერია?! - ჩემი ცოხვრებაა! ჩემი! - ჯერ ადრეა ამაზე ლაპარაკი, უბრალოდ ამიხსენი! - იმიტომ, რომ მე ეს მომწონს! იმიტომ, რომ მომწონს!
ხმა არ ამოუღია, ამ დღის მერე ყველაფერი შეიცვალა. არ ვიცი, როგორ მოახარეხა მამამ, ან თუნდაც შეიძლება ეს იზაბელმა და ელამ გააკეთეს... მაგრამ ეს დღიური ყველას ჰქონდა წაკითხული, ყველა ისე მიყურებდა როგორც მტერს, ყველას ვძულდი და ყველა თავს მარიდებდა. თქვენ ბევრი რამ არ იცით, არ იცით როგორ ვიყენებ ადმაიანებს, შეიძლება ითქვას მე მათ ცხოვრებაში უზარმაზარ შავ ლაქას ვტოვებ, რომელიც მათ მუდმივად გაახსენდებათ და მუდმივად ატკენს მათ გულს. თქვენ არ იცით, მაგრამ დღიურში ყველაფერი ეწერა. მე არ დავლოდებულვარ არავის, არ დავლოდებულვარ არც ერთ დმაინას, რომელიც მოვიდოდა და გვერდში დამიდგებოდა. უბრალოდ ეს ყველაფერი აღარ მომწონდა, არ მომწონდა, რომ ყველა ვერ მიტანდა და ჩემთან ერთად აღარ თამაშობდა! - გამარჯობა ალექს! - გავიღიმე. - გამარჯობა ლამაზო! - მანაც გამიღიმა და გადამეხვია. - მზად არის? - როგორც დაგპირდი! მზად არის! ყველაფერს აგიხსნით, არ მინდა დაგაბნიოთ! მოკლედ, მამაჩემი უკვე კარგად მიცნობს! იცის, რომ შეიძლება მომინდეს უეცრად აქაურობის დატოვება, მაგრამ როგორ თუ პასპორტი არ მაქვს?! მან გადამალა ჩემიპასპორტი არა სახლში, არამედ თავის სამსახურში! ამის ძევნის გამო თავს არ შევიწუებ და დროს არ დავხარჯავ, ყვეალფერი უფრო ადვილად აის როცა გყავს მეგობრები, რომლებიც ყალბი პასპორტების გამსაღებლები არიან! ყველანაირი დამშვიდობების, გაფრთხილების და მსგავსი სისულელეების გარეშე, გამარჯობა L.A! მაგრამ სამწუხაროდ, მაქსიც ჩემთან ერთად არის! მას აქ სახლი აქვს, მე კი ეს მჭირდება! მისი გამოყენება კიდევ ერთხელ მომიწევს, მაგრამ ამით მას არც არაფერი უშავდება! არ ვიცი ცოხვრებას ასე ან აქ როდემდე გავაგრძელებდი, მაგრამ ახლა თავისუფლად ვგრძნობდი თავს! ეს კი ახლა ყვეალზე მეტად მჭირდებოდა. "რატომ არ გიყავრს არავინ?! "- მამას სიტყვები მუდმივად ყურში ჩამესმოდა, თითქოს მე ვიყავი დამნაშავე, თითქოს მე გადავწყვიტე რომ ასეთი ვყოფილიყავი. შეიძლება არ დამიჯეროთ, მაგრამ ცოხვრებაში პირველად ვიგრძენი სისუსტე! იკეანის ვუყურებდი და ხანდახან ისევ ფლორიდაში მეგონა თავი, თითქოს ისევ იქ ვიყავი და ისევ ისე გავყურებდი ჰორისზონტს. რატომ არ მიყავრს არავინ?! გულში ჩემს თავს ვეჩხუბებოდი. შუემჩნევლად, ძალიან ნელა მომაგდა ცრემლები, ბოლოს როდის ვიტირე? პარიზში... როცა კაბა გამიფუჭდა, ისიც ტყუილი ცრემლები და ისიც ჩემს გამო! სხვისთვის არასდროს მიტირია, რადგან არასდროს არავის ტივილი არ მხვდება გულზე, არავინ არ მიყავრს. პარიზის მოგონებებმა თავისთავად რაიანი და ჩაზი გამახსენა, რამდენი ხანია მათთან არ მილაპარაკია, დრო ისე სწრაფადგავიდა! ყველაფერი ისე შეიცვლა! ისინი მენატრებიან, რაიანი და ჩაზი, რასაც სხვა არავის მიმართ არ ვგრძნობ. ალბად ახლა მათ ნახვაზე სასიამოვნო ჩემთვის არაფერი იქნებოდა, მაგრამ როგორც ყიველთვის ისევ გამოჩნდა მაქსი და ჩემი ლამაზი ფიქრებიდან გამომიყვანა. - ჩემი მეგობრები უნდა გაგაცნო! თან სადმე წავიდეთ, ვიცეკვოთ, დავლიოთ! - წარბები აათამაშა. გავუღიმე და უკან გავყევი, უეცრად საშინელი გრძნობა დამეუფლა, შიშის თუ რაღაც ამგვარი ასეთი რამ არასდროს დამმართნია! მაგრამ არაფერი შემიმჩნევია, მაქსის მეგობრებს ისე ვუღიმოდი, როგორ ყველას, თავდაპირველად. ასე გაგრძელდა საკმაოდ დიდხანს, შემდეგ მეთვითონ მომბეზრდა ამდენი გართობა! უკვე ბნელდებოდა, მაქსი შეუმჩნევლად დავტოვე და ბულვარში ბოდიალი დავიწყე. ხალხი ერთ ადგილას იყო შეკრებილი, მე მათ შორიდან ვუყურებდი. ირგვლივ დაცვა იდგა, უეცრად გამახსენდა როგორ დადიოდა ჩემთვის არც თუ ისე სასიამოვნო პიროვნება, ჯასტინი, პარიზში. მისი გახსენება და მისი სახის დანახვა ერთი იყო, თითქოს უეცრად გაჩნდა იქ, მანქანაში უნდა ჩამჯდარიყო, რომ მზერა ჩემზე შეაჩერა. საშინელი გრძნობა დამეუფლა, ისეთი როგორც მაშინ სანაპიროზე, გული ამიჩქარდა და ყველაფრის და მიუხედავად ისევ არაფერი შევიმჩნიე, ჯასტინს ისე გავუღიმე თითქოს მე ისევ მზად ვიყავი მასთან თამაშისთვის, მაგრამ სინამდვილეში ჩემში რაღაც საშინელება ხდებოდა!ისეთი რაც აქამდე არასდროს მომხდარა! ღიმი სახიდან მოვიშორე და ზურგი ვაქციე. მისკენ აღარც შევბრუნებულვარ, გაურკვევლობაში ვიყავი, მუცელი მტკიოდა და თან ერ ვხვბდებოდი რატომ, მუცელს ვინ ჩივის! თითქოს გულში ნემსებს მირჭობდნენ! მალევე გადამიარა ყვეალფერმა, სახლში დავბრუნდი და მაშინვე დავიძინე. - ოდრი! - მაქსსმა ჩემი გამოფხიზლება დაიწყო - ოდრი! უკმაყოფილოდ ამოვიხვნეშე და თვალებს ძლივს ვახელდი ისევ უყურებდი. - კარგად ხარ? - რატომ გამაღვიძე?
- გუშინ სად წახვედი? - უბრალოდ ვსეირნობდი, მერე სახლში დავბრუნდი! - ამ ბოლო დროს მგონია, რომ თავს რაღაცას აძალებ... რამე მოხდა? - არა, უბრალოდ... უკვე მეორედ ისეთი უცნაური გრძნობა მქონდა, ცუდად გავხდი, გული საშინელად ამიჩქარდა! მუცელი მტკიოდა, თითქოს შიგნით ქარი ყოფილიყო... გულზე თითქოს ნემსები მერჭობოდა! - მოღუშული სახით ველაპარაკებოდი. - არასდროს დაგმართნია? - გაიცინა. - არასდროს! - თავი გავაქნიე. - დარწმუნებული ხარ, რომ ლუკასი არ გიყვარს? - რატომ მეკითხები?
ხმა აღარ ამოუღია, გამიღიმა და რასაც ყველაზე ნაკლებად მოველოდი ოტახში ლუკასი შემოიყვანა. დაბნეული ვიყავი, მითუმეტეს მაქსმა?! მაქსს მე ვუყვარვარ და ამის მიუხედავად უნდა რომ სხვსთან ვიყო?! მემგონი სიზმარში ვარ! ლუკასი მიღიმოდა, თითქოს არაფერი ცოდნოდა... თითქოს არც ჩემი დღიური წაეკითხა. მაქსი უხმოდ გავიდა ოთახიდან, ლუკასმა მას თვალი გააყოლა და შემდეგ საწოლზე ჩამოჯდა. - როგორ ხარ? - გამიღიმა. - აქ რას აკეთებ? - ჩემს შეკითხვებს ყოველთვის თავს რატომ არიდებ? - ლუკას, რა გინდა აქ? - შენს გამო ვარ აქ, იცი... მერე რა?! მათ არ აქვთ უფლება გაგსაჯონ! ისინი არანაკლებ საშინელებებს ჩადიან, შენ თუ წინასწარ გეგმავ როგორ გაუმწარო ადამინს ცოვრება, ისინი ამას გზაში თანდათან აკეთებ... ამას კი არაინაირი მნიშვნელობა არ აქვს! მერე რა თუ არ შეგიძლია სიყვარული?! მით უკეთესი, ვერასდროს ვერავინ დაინახავს შენს ცრემლებს, ვერავინ დაგცინებს!
ხმა არ ამომიღია, ვუყურებდი და მის მიმართ საერთოდ არაფერს არ ვგრძნობდი! მაგრამ როცა მან გაიღიმა, უნებურად გამეღიმა მეც. - მე ახლა ოთახიდან გავალ, შენ კი გამოიცვალე და გამოდი! - ლოყაზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა. მაშინვე ავდექი საწოლიდან და აბაზანაში შევედი, ტანსაცმელი ჩაივცვი და ამ დღეს ისე შევხვდი თითქოს მზეს არასდროს შეცვლიდა მთვარე. მაქსი თავის მეგობრებთან წავიდა, ლუკასი და მე სასეირნოდ წავედით. - დანარჩენები რას შვებიან? ჩემზე ამბობენ რამეს? - ტაილერი მუდმივად გახსენებს, რიკიზე აღარაფერს ვამბობ! იზაბელი, ელა, ჯინა და მოლი ბედნიერებიც კი არაიან შენი ასე გაუჩინარების გამო! - არ მიკვირს, მამაჩემი? - მამაშენი... რათქმაუნდა ნერვიულობს, მაგრამ ის კარგად გიცნობს ოდრი! - სერიოზული სახით შემომხედა, შემდეგ კი როგორც ყოველთვის გაიღიმა. - გასაგებია, რომ ჩემს გამო ჩამოხვედი... მაგრამ მაინც რატომ? - იმიტომ, რომ უბრალოდ ძალიან მომწონხარ... მომოწნს შენი ბნელი მახარე, სულაც არ ვფიქრობ რომ ეს ცუდია! ეს ძალიან გალამაზებს! - stars can't shine without darkness! - გამეცინა. - მართალია, მაგრამ შენ ხარ ერთადერთი რომელიც სინათლეშიც ანათებს! - გაციანა და ხელში ამიყვანა, სწრაფად დამატირალა და შემდეგ ისეც დამსვა. - ვფიქრობ არასდროს დავბრუნდები ფლორიდაში! - ნუ სულელობ! - გაიცინა. - არა მართლა! ან დავბრუნდები და ყველას გავუმწარებ ცხოვრებას, ან არა! მაგრამ მე აქ მომწონს აქ თავისუფლად ვგრძნობ თავს! უეცრად სწრაფად აირბინა ხიდის კიბეზე, მეც უკან გავყევი. - არ შეგეშინდეს! უბრალოდ მომენდე! - მითხრა და ხელშია მიყვანა, ისე სწრაფად დამაყენა მოაჯირზე, რომ ვერც გავაანალიზე რა მოხდა. ის ფეხებზე ძლიერად მიჭერდა ხელს. სულ რაღაც ერთი მილიმეტრი და შესაძლო იყო ჩემი ცოხვრება ოკეანეში დამთავრებულიყო. - ნუ გეშინია, ახლა თვალები დახუჭე და უბრალოდ დაივიწყე რა ხდება, რა მოხდა! ვინ ხარ! გაყევი შენს ოცნებას!
ირგვლივ ყველა ჩვენ გვიყურებდა. მის ნათვქმს დავემორჩილე, თვალები დავხუჭე, ყველაფერი დავივიწყე... გავყევი ჩემს ოცნებას და მეგონა თვალებს ვეღარასდროს გავახელდი, ნიავი სახეზე ისე მხვდებოდა, თითქოს ეს ძალას მაძლევდა იმისა, რომ ყველა ჩემი ოცნება რეალობად მექცია... თვალები დახუჭული მქონდა, მაგრამ სადღაც ჩემს ოცნებებში იყო ლუკასიც და ეს მზიანი დღეც. - თვენ სულ გაგიჟდით?! ახლავე ჩამოდით! - უეცრად გავახილე თვალები და რეალობას დავუბრუნდი, ლუკასმა ნელა უკან დაგამწია და მოაჯირიდან ჩამომსვა. მხოლოდ ახლა შევამჩნიე პოლიციის ფორმაში გამოწყობილი კაცი, რომელიც ჩვენსკენ მოდიოდა. მე და ლუკასმა ერთმანეთს სწრაფად გადავხედეთ, ლუკასმა გაიცინა და სწრაფად გაიქცა. სანამ არ დავრწმუნდით, რომ ის კაცი არსად ჩანდა სირბილი არ შეგვიწყვეტია, ყველაფერთან ერთად სიცილით ვკვდებოდით. დღე მხიარულად გავატარეთ. - წინააღმდეგები ხომ არ იქნებით რომ შემოგისახლდეთ? - გაიცინა ლუკასმა. - რათქმაუნდა არა! - გაუღიმა მაქსმა შემდეგ კი ჩემს პასუხს დაელოდნენ, ჩემი პასუხი სახეზე მეწერა, პატარა ბავშვივით მიხაროდა მისი აქ დარჩენა. ლუკასმა ჩემი ნამდვილი პასპორტი მომცა და გამაფრთხილა ყალბი სასწრაფოდ გამეფრო სანამ რამე საშინელება მოხდებოდა. მთვარემ თანდათან მზე ჩაანაცვლა, ეს უსლაც არ ნიშნავდა იმას, რომ სახლში უნდ აგამოვკეტილიყავით და დაგვეძინა. ლუკასმა ქალაგგარეთ წაგვიყვანა, მაქსის მეგობრებიც იყვნენ, წვეულება ღია ცისქვეშ იყო. - მემგონი კარგად უნდა გავერთოთ! - წაიჩურჩულა და მე გამომხედა. მე უკვე ცეკვაში ვიყავი გართული, კოცონი ფეიერვერკები, მუსიკა, სასმელი მოკლედ ყველაფერი რაც ამ ადგილს სჭირდებოდა და რაც მთავარია ლუკასი! ის რომ არ ყოფილიყო, შეიძლება ასე კარგი არც გამოსულიყო. ბოლოს როგორც ყოველთვის არაფერი მახსოვს, როც აგამომეღვიძა, ლუკასი უკვე გაღვიძებული იყო და თავი ჩემს მუცელზე ედო... თუმცა ისევ იქ, სადაც გუშინ ვიყავით და არამარტო ჩვენ, ყველას მიწაზე ეძინა. - Good Mornign! - ისე მითხრა სახე არ შეცვლია, დაშტერებული მიყურებდა. - სახლში არ წავსლუვართ? - არა... - ზურგი მტკივა! - ძლივს წამოვჯექი. - არ მიკვირს! - გაიცინა. - წავიდეთ აქედან... - უკმაყოფილოდ ჩავილაპარაკე, როცა თვალი შევავლე ხალხს რომლებსაც ჩემსავით მიწაზე ეძინათ. - კარგი! ლუკასმა უცებ გააღვიძა მაქსი და მისი მეგობრები და აქედან პირდაპირ სანაპიროზე ჩავედით. საშინლად ცხელოდა, ჯერ ცხრა საათი იყო და ხალხი არ თუ ისე ბევრი იყო. - დავიღალე! - წყლიდან ამოვიდა ლუკასი და გვერდით მომიჯდა. - რითი დაიღალე? - გამეცინა. - რითი დავიღალე?! მთელი დღეა გეძახი ჩამოდი-მეთქი! - გაიცინა. - არ მინდა, რომ მაყვინთავო! - გამეცინა. - ცოტას დავისვენებ და მერე! სად გამექცევი?! - წარბები აათამაშა. მის სახეზე გამეცინა. ლუკასი ქვიშაში ჩაწვა და თავისთვის სიმღერას ღიღინებდა, მე ირგვლივ ხალხს ვათვარიელებდი. მაქსი წყლიდან არ ამოდიოდა, უკვე მერამდენჯერ გაცურა და გამოცურა. უეცრად შევამჩნიე მაქსი ვიღაცას უყურებდა, შემდეგ შემამჩნია რომ დავინტერესდი და ვითომც არაფერი სიე გააგრძელა ცურვა. უკან გავიხედე, მხოლოდ გამოსახულებებს ვარჩევდი, მზე საშინლად აჭყეტდა! - რას უყურებ? - ხელი გამკრა ლუკასმა. - არაფერს... - მემგონი ამ ადგილას ვარსკვლავები ისვენებენ... - ჩაიცინა ლუკასმა. - ჰა? - გაკვირვებულმა გავხედე, მან კი თავით მანიშნდა, მეც უკან გავიხედე. ძლივსძლიობოთ მივხვდი, ვარსკვლავში ვინც იგულისხმა, ჯასტინ ბიბერი. უკმაყოფილო სახე მივიღე, ვიფიქრებდი არ ვახსოვარ-მეთქი,მაგრამ უკვე შემამჩნია ბულვარში და რომ ვერ ვეცნე არც "დამაშტერდებოდა". სწრაფად შემოვბრუნდი, გულში ვიმეორებდი რომ აქ არ მოსულიყვნენ, ჩვენთან ახლოს წამოწვნენ... ახლა იმას ვნატრობდი ჩემთან არ მოვიდეს ან საერთოდ არ შემამჩნიოს-მეთქი. ლუკასიც წყალში ჩავიდა, მარტო დავრჩი. - სახლში წავიდეთ რა!.. - დავუძახე მათ. ლუკასმა ხელით მანიშნა, რომ ჯერ არ მივდიოდით. უკმაყოფილო სახე მივიღე, ქვიშაში წამოვწექი და ნაუშნიკები გავიკეთე. უეცრად თავი წამოვწიე და უკან გავიხედე სადაც ჯასტინი იყო. ნაცნობი სახეები, რაიანი და ჩაზი, ამ დროს თითქოს თვალებში დამიბნელდა, გული ამიჩქარდა. სწრაფად გადავიცვი ჩემი კაბა და ისე რომ არავისთვის მითქვამს, სახლში წამოვედი. - მობილურს რატომ არ პასუხობ? - როგორც კი მოვიდა მაქსი მაშინვე ჩხუბი დამიწყო. - კარგი რა! - ჩუმად ვუთხარი. - სად წამოხვედი, გეთქვა მაინც! - კარგი, ბოდიში ოღონდ ახლა მორჩი! - გამცინა და ჩემს ოთახში შევედი, უკან გამომყვა ლუკასიც. - ხომ კარგად ხარ? - საწოლზე წამოწვა. - თავი მტკივა... - ფანჯრის რაფაზე დავჯექი. - რატომ? - არ ვიცი, არა მარტო თავი... ყველაფერი მტკივა, თან არ მტკივა! ვერ ვხვდები რა მჭირს! ლუკასმა და მაქსმა დამარიგეს, რომ ამდენი აღარ დამელია, ჩემი თავის ტკივილი ამას დააბრალეს. საღამოს მარტო წამოვედი სასეირნოთ, გრილოდა და ეს მსიამოვნებდა. ჩემს წინ ისინი იდგნენ, ახლა მხოლოდ იამზე ვფიქრობი, რომ ტკივილი არ შემემჩნია. ჩაზი ძლიერად მომეხვია, ამ დროს თითქოს მუცელში ძლიერად დაგარტყეს ასეთი შეგრძნება მქონდა. რაიანი უკნიდან მომეხვია. - სად გაქრი?! რატომ არსად არ ხარ?! ტელეფონზე არავინ მპასუხობს, facebooki-ზე twitter-ზე რატომ არ შემოდიხარ?! - დაიწყო საყვედურები რაიანმა - რატომ არც ერთხელ არ დარეკე?! მე უბრალოდ ვიდექი დამნაშავე ბავშვივით გაუნძრევლად და ვხვდებოდი, რომ ასე არ უნდა მოვქცეულიყავი. - საერთოდ შეიცვალა ჩემი ცოხვრება პარიზის მერე, რადგან დავკარგე ყველა! - ჩუმათ ვთქვი, არ ვიცი რა დამემართა, მაგრამ ცრემლები მომადგა. მათთან ერთდ თავს კარგად ვგრძნობდი, მართლა მავიწყდებოდა ყველა სხვა, არც მაქსი და არც ლუკასი არ მახსოვდა. ამასობაში დაღამდა და სანამ ლუკასი დაიწყებდა ჩემს ძებნას მეთვითონ დავბრუნდი სახლში, ჩაზმა და რაიანმა მომაცილეს. ფანჯრიდან რომ გადავიხედე რაიანი ხელს მიქნევდა, უნებურად გამეღიმა. ცოტახანში შევამჩნიე ჯასტინიც რომელიც ჩაზის გვერდით იდგა. ფარდა ჩამოვაფარე, ახლა უკვე იმაზე მეღიმებოდა, რომ ისევ შევხვდი ჩაზს და რაიანს. ასევე ადამიანს, რომელიც მუდმივად ჩაბმულია თამაშში, რომელიც მე ასე ძალიან მიყვარს.
მემგონი დიდია! კომენტარებში დაწერეთ. ვეცდები მალე დავდო. მიყვარხართ! :*) ეს თავი დღევანდელ გეგმაში არ იყო, მაგრამ TheSe♡Cute-მ დამადებინა :D შენი იყოს ეს თავი! :D დააკომენტარეთ :*)
...♡... Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For, So Stay Away From Me, I Love Making People Cry!
PrettyBoySwag
| 
