♥♡♥
❣"You know you're in love when you can't fall❣
❤asleep because reality is finally better than your dreams.” ❤
Love?! It's A Big Shit,
What I'm Scared For So Stay Away From Me,
I Love Making PeopLe Cry![27]
წინა თავი:
Love?! It's A Big Shit,
What I'm Scared For So Stay Away From Me,
I Love Making PeopLe Cry![27]
მხოლოდ და მხოლოდ რაიანის გამო მოვიდოდი ჯასტინთან! მხოლოდ რაიანის გამო!
სხვა არაფერ მიტრიალებდა, არ ვიცოდი გაბრაზებული უნდა ვყოფილიყავი, შეშინებული, უნდა მეცოდებოდეს რაიანი... თუ რა?! რაც არ უნდა იყოს, რის გამოც არ უნდა იყოს წასული, პოლიციასთან დაკავშორება ფაქრიურად მისი ჩაშვებაა, ამიტომ დღევანდელი ჩემი პოლიციის შემცვლელი, ჯასტინია!
სახლის კარი მედისონმა გამიღო, მისთვის არც შემიხედავს გვერდი ავუარე და სწრაფად შევათვარიელე იქაურობა. მედისონმა მომაძახა, თავის ოთახშიაო და მეც სწრაფად ავედი მეორე სართულზე.
მხოლოდ ახლა შემეპარა ეჭვი, მხოლოდ ახლა დავფიქრდი, მაშინ როდისაც მისი მკაცრი და დაბნეული მზერა ჩემს სახეზე შეჩერდა.
რამდენიმე წამია ასე მიყურებდა და ჩემი გონებაც უფროდაუფრო "იყინებოდა".
რა მინდოდა აქ?! დაბნუელმა გაფიქირე და როგორც იქნა გონს მოვედი!
ჯასტინმა ოდნავ გაიღიმა და თვალი ამარიდა, თითქოს დამცინა, ხომ ხედავ ჩემს გარეშე ვერ ძლებო.
ყველაფერს სწრაფად გადავუსვი ხაზი და გონებაში მხოლოდ რაიანი დავიტოვე.
- შენი დახმარება მჭირდება, გვჭირდება... შენს მეგოაბრს სჭირდება, უფროსწორად რომ ვთქვა! - მშვიდად ვუთხარი, მინდოდა ყველაფერი ერთი ამოსუნთქვით მეთქვა, მაგრამ ხმა ძლივს ამომყვა როცა პირი გავაღე.
ვფიქრობ ახლა იმდენად ვიყავი რაიანზე გადართული, ჯასტინი ჩემთვის მხოლოდ მისი მპოვნელი იყო.
უკმაყოფილო სახით გამომხედა, მისი საქციელებით მახვედრებდა, რომ დახმარებას არ აპირებდა.
- რაიანს ეხება! იმ დღის შემდეგ არ გამიჩენილა! - დავიღალე მისი უკმაყოფილო მზერით და მკაცარად ვუთხარი.
კარგად იცოდა, "იმ დღეში" რასაც ვგულისხმობდი.
მეგონა რაიანის ხსენებაზე პატარა ინეტრესი მაინც გაუჩნდებოდა, მაგრამ ჩაიცინა და თავი უკმაყოფილოდ ოდნავ გააქნია.
- ჩემი მეგობარს? რაც უნდა მომხდარიყო მოხდა, ძალიან კარგი! ჭკუას ისწავლის, ოდრი! არ არის აუცილებელი შენც გაერიო ამ საქმეში! არც ის არის აუცლებელი იცოდე ყველაფერი!
- ვიცი, ვიცი... ჩაზმა ყველაფერი მითხრა, რაც მან იცოდა! შენ კი ზუსტად ვიცი, იცი სად არის რაიანი და იცი რატომ წავიდა!
- ცდები... - ვითომ დამწუხრებულმა ჩაილაპარაკა.
- ჯასტინ მითხარი სად არის! ნუ იქცევი ისე, თითქოს რაიანი შენთვის არაფერს არ ნიშნავს! კარგად ვიცი ეს ერთი ჩხუბი, რომლის მიზეზიც არ მაინტერესებს, თქვენს მეგობრობას ვერ დაანგრევს! - პირველი ნაბიჯი გადავდგი, ტონს ავუწიე და მის წინ შუბლშეკრული დავდექი.
- ჯობს წახვიდე და თუ მართლა გადარდებს რაიანი, იპოვნო ადამიანი რომელიც დაგეხმარება მის ძებნაში...
- ჯასტინ! - თავი ვეღარ შევიკავე და ბოლო ხმზე ვუყვირე. ის იცინოდა, მე კი ამაზე საშინლად ვღიზიანდებოდი, მითუმეტეს ახლა ასეთ დროს!
- ასეთი რთული მითხრა სად არის?! - ცოტახანი გაჩუმდა, მისი ყოველი საქციელი ვიცოდი რას ნიშნავდა.
ახლაც ხმა აღარ ამომიღია, რადგან მივხვდი ფირობდა ერთქვა თუ არა, ან იმაზე ფიქრობდა რის სანაცვლოდ მეტყოდა!
ბოლოს მიანც ჩუმათ იჯდა, ელოდეოდა როდის ვიყვირებდი მის სახელს კიდევ ერთხელ და მეც არ დავაყოვნე.
- კარგი, რაიანს ნახავ... მაგრამ! მე წაგიყვან... საკმაოდ დიდი გზაა! მაგრამ დღესვე უნდა დავბრუნედეთ!.. - მშვიდად მითხრა ელოდებოდა რას ვეტყოდი. არაფერს ვიმჩნევდი, მაგრამ გული სიახრულისაგან ამიჩქარდა და მეგონა ცოტაც და ფრენას შევძლებდი.
ჯასტინი ერთი საათი მოუნდა ოთახიდან გამოსვლას, შემდეგ მედისონთან გამომშვიდობებას... თითქოს ვეღარასდროს ნახავდა, მე კი ეზოში ჩემთვის ვიჯექი და ვითომ არ მაინეტრესებდა რას აკეთებდნენ, იქაურობას ვათვარიელებდი.
მანქანაში ჩაჯდომისთანავე დავიძაბე, რამდენიმე საათი მის გევრდით მომიწევს ყოფნა.
ვინ იცის, რა მოუვლის თავში!
რაიანი, მოხლოდ და მხოლოდ რაიანის გამო!
წამიერად დავფიქრდი რამე ხომ არ აქვს მოფიქრებული და იქნებ სულაც არ იცის სად არის რაიანი-მეთქი, მაგრამ მალევე ამოვიგდე ეს აზრი თავიდან.
რამდნიმე წუთი გავიდა, რაც გამოვედით და მე უკვე ვიწყებ ჯასტინზე ფიქრს.
რადმენი რამ შეცვალა ერთმა უბრალოდ თვემ, თითქოს არც არაფერი... მაგრამ სულ სხვანაირად ვუყურებ ჯასტინს, მეშინია მისი! მაგრამ მაინც წამიერად ისევ რაიანზე ვიწყებ ფიქრს და საერთოდ ვცდილობ სხვა არაფერზე არ ვიფიქრო.
- ძალიან შორს მივდივართ? ან საერთოდ სად? - დაუფიქრებლად ვკითხე და მისკენ შევაბრუნე თავი.
ხმას არ იღებდა, თითქოს ვერც გაიგო.
- შორს მივდივართ, ქალაქგარეთ...ნახავ! - დამადლებით მითრხა.
აღარაფერი მითქვამს, უკმაყოფილოდ ავწიე წარბები და ფანჯრისკენ შევაბრუნე თავი.
რამდნჯერმე გავხედე, მისი არაფრის მთქმელი სახე იმედს მაძლევდა, რომ სინამდვილეში რაიანზე ნერვიულობდა და უბრალოდ არ უნდოდა რომ შეემჩნია.
ჯერ კიდევ ქალაქში ვიყავით, უკვე მოუსვენრად დავიწყე მოძრაობა.
ჯასტინმა რამდენჯერმე გამომხედა, აშკარად აღიზიანებდა ჩემი მოუსვენრობა.
სანამ რამეს იტყოდა ან კიდევ ერთხელ გამომხედავდა უკმაყოფილოდ, გავჩერდი.
ჩემი თითებით თამაში დვიწყე, შემდეგ თმაზე გადავედი.
ნერვიულობისაგან ტუჩებს ვიკვნეტდი და სწრაფად ვსუნთქვადი.
ყველაფერთად ერთად არაკომფორტულად ვიჯექი, დაძაბული.
მეგონა ჩემი სუნთქვა და გულის ცემა მასაც ესმოდა და ესეს იყო შენიშნვანს მომცემდა.
მეთვითონ არ მომწონდა ჩემი ასეთი ქცევები და ხელები ჩამოვუშვი, ტუჩებს თავი დავანებე და მშვიდად დავიწყე სუნთქვა.
კარგი იქნებოდა გულის სიჩქარის გაკონტორლება რომ შეიძლებოდეს, ისევე როგორც სუნთქვის!
უნებურად გავხედე ჯასტინს და თვალი მასზე დამრჩა, მასზე არ ვფიქრობდი.
მისით დავიწყე და ბოლოს ისევ რაიანზე გავჩერდი.
ძლივს ვიპოვნე წერტილი, რომელზეც თვალი გავაჩერე და დავმშვიდდი.
თუმცა ისიც ჯასტინის სახე აღმოჩნდა, მხოლოდ მაშინ მივხვდი ამას, როცა მანაც გამომხედა და ჩაიცინა.
- რამე მოხდა? - ისევ გზას გახედა.
ცოტახანში მივხვდი რომ მე მითხრა და საშინლად დამცხა.
გაფართოებული თვალები, დაბნეული სახე მას მოვაშორე.
- არა, არაფერი. უბრალოდ ვნერვიულობ...
- ჩაზმა რა გითხრა?
- ნარკოტიკების შესახებ... მეტი არაფერი... კიდევ რამე უნდა ეთქვა? - გავიკვირვე.
- რაც არ უნდა იყოს, ის არის შენი მეგობარი და არა მე... ჩაზი ჩათვლის საჭიროდ რა უნდა იცოდე და რა არა. - გამიღიმა.
- მორჩი ასე მოქცევას! - უკმაყოფილოდ გავხედე - ჩემთან ასე თვალთმაქცი არ გამოგივა! ორივემ ვიცით, რაიანი ორივესთვის ძალიან ბევრს ნიშნავს... მითუმეტეს შენთვის! - მკაცრად ვუთხარი - და მოდი, ნუ იქცევი ისე თითქოს ერთმანეთზე არაფერი არ ვიცი! მითხარი რა ხდება, ბოლოსდაბოლოს რა უნდა გავაკეთო?! რაიანი ჩავუშვა?! ჩაზი?! თუ შენ?! გვინდა თუ არა მოგვიწევს ერთმანეთთან ურთიერთობა, საერთო მეგობრები! შენს ყველა მეგობარს ვიცნობ, ყველა ნამდვილ მეგობარს! - "ნამდვილი მეგობარი" გარკვევით და ხმამაღლა ვთქვი - შენ კი ჩემს მეგობრებს და არც ერთი არ ვაპირებთ მათთან რამის გამო დაშორებას! მოვრჩეთ ამ ბუტიაობას და უბრალოდ მითხარი ყვეალფერი... ერთადერთი რაც მინდა, რაიანის დახმარებაა!
- ოდრი, მე მხოლოდ იმას გეტყვი, რომ არ მინდა კიდევ ვინმე გაერიოს ამ საქმეში!.. - ჩემდა გასაკვირად არც ცინიზმით მითხრა რამე, არც უყვირია... მშვიდად მითხრა, თითქოს მთხოვდა ნუ გაერევიო.
- გარევას არ ვაპირებ!.. - თავი გავაქნიე.
- ისეთი არაფერი, ყველაფერი ისევ ნარკოტიკებს ეხება!.. ჩემზეც ხშირად იყო ჭორები, რომ მე არარეგალურადვიხმარდი მათ... - ცოტახანში ამოიღო ხმა, როცა უკვე ვფიქრობდი რომ მაინც არაფერს მეტყოდა და ჯობდა თავი დამენებებინა. - რაიანს მე ვეხმარებოდი, მაგრამ მოხლოდ და მხოლოდ შემოტანაში! - მაშინვე მიაყოლა, როცა მას გავხედე არც თუ ისე სასიამოვნო სახით - მე ხშირად ისე მატარებენ საზღვარზე არც ნახულობენ რა გვაქვს ავტობუსში, თვითმფრინავში... განსაკუთრებით კერძო თვითმფირნავში!.. ამით ვისარგებლე და რაიანს დავეხმარე... მხოლოდდამხოლოდ იმიტომ, რომ ჩემი მეგობარია, იყო! - თვალები უკმაყოფილოდ გადავატრიალე - იმ დღეს კი, როცა ვიჩხუბეთ ამაზე მელაპარაკა... დიდი ხანია აღარ შემოუტანია, ახლა კი არ ვიცი რა მოხდა, უბრალოდ მითხრა რომ უნდა დავხმარებოდი! არადა ჩვენ შევთანხმდით, რომ ეს აღარ განმეორდებოდა, საერთოდ აღარ შემოიტანდა! ამის გამო ვეჩხუბე და შემდეგ შენც იცი... - კითხვები კითხვებს ემატებოდა.
რაიანზე ვერ ვბრაზდებოდი უბრალოდ მსგავსი რამ არც მომსვლია თავში, არ მიგვრძნია... ვერც ჯასტინზე ვიტყვი ამას, მასაც არ უნდოდა რომ რაიანს ეს საქმე გაეგრძელებინა! პირიქით ცდილობდა სწორ გზაზე დაეყენებინა.
კითხვებს დაუფიქრებლად ვუსვამდი და ისიც ყოყმანით მპასუხობდა.
რათქმაუნდა დავუსვი შეკითხვა, რატომ აკეთებდა ამას რაიანი.
მან ხელი ჩაიქნია და მითხრა, რომ ძველი და უაზრო ისტორია იყო, უბრალოდ პრობლემები ჰქონდა ვიღაცეებთან და ამის გამო მათი დახმარება გადაწყვიტაო.
ეს თემა მას არ მოსწონდა, თითქოს ძველ მოგონებებში გადაეშვა და ნანობდა იმას, რომ დათანხმდა რაიანს და არ შეეწინააღმდეგა.
- ახლა ამის გამო იმალება? - კიდევ ერთი შეკითხვა დავუსვი, აშკარა იყო თავი მოვაბეზრე.
- სვხა რის გამო? - მწარედ ჩაიცინა - ალაბთ გაუგეს, მე რომ დავხმარებოდი ასე არ მოხდებოდა... - თითქოს აღიარა, უკმაყოფილოდ თქვა და სესამჩნევად ძლიერად ჩაჭიდა ხელები საჭეს. თითქოს მასზე გადაიტანა ბრაზი.
ჩემი სიტყვები ზედემტი იყო, ისევ ფანჯარაფს მივუბრუნდი.
არადა მისი ბრალი არაფერი იყო, უბრალოდ ახლა არც მას უნდოდა ჩემი ხმის გაგონება და არც მე მინდოდა საკამათო თემა გაგვჩენოდა.
დრო ძალიან ნელა გადიოდა, მზე ძალიან ნელა ჩავიდა.
ცის ფერი კი უჩვეულოდ ვარდისფერი იყო.
ხმის ამოუღებლად გავიდა დრო, თითქოს ფიქრიც მომბეზრდა და მიუხედავად იმისა რომ ეს შეუძლებელია ვცდილობდი ფიქრი შემეწყვიტა.
ვერ ვბედავდი მისკენ გახედვას, ამას კი უამრავი მიზეზი ჰქონდა!
მზე მთვარემ ჩაანაცვლა, მის ირგვლივ კი უამრავი ვარსკვლავი გამოჩნდა რომლებიც თითქოს ეს ეს იყო და თვოლის ფანტელებივით დაეცემოდნენ მიწაზე.
მთავრე კი მეგონა ჩვენ დაგვყვებოდა, ხეები ხშირად ფარავდნენ მას, მაგრამ შემდეგ ისე გამოჩნდებოდა.
თვალს ვაყოლებდი ჩვენს უკან მომავალს და მეგონა ერთადერთი იყო, ვისაც ჩემი ესმოდა.
თითქოს მხოლოდ ამიტომ მოგვყვებოდა, უნდოდა ჩემი გულის ტკივლი ბოლომდე გაეგო და დამხმარებოდა.
გზაზე იშვიათად გვხვდებოდნენ მანქანები, საერთოდ თითქოს უკაცრიელი ადგილი იყო.
აქ პრიველად ვარ და ალაბთ არც არასდროს დავბრუნდები, მაგრამ თუ სხვაგან ვერსად ვნახავ ასეთ მთვარეს... ალბათ მომიწევს აქ დაბრუნება.
ფიქრებიდან ჩემმა მობილურმა გამომიყვანა, სკუტერი რეკავდა.
მობილური ჯასტინს მივაწოდე, ვიცოდი მას ურეკავდა, მისი ტელეფონი კი გამორთული იყო.
სწრაფა დგააჩერა მანქანა, ასე შუა გზაზე ვითომც არაფერი.
მანქანიდან გადავიდა და ნელი ნაბიჯებით დაიწყო აქეთ-იქით სიარული.
ის არ ლაპარაკობდა, კუტერს უსმენდა... ან არ უსმენდა.
თავი რამდნჯერმე დააქნია, თითქოს ასე სკუტერი დაინახავდა მის თანხმობას და შემდეგ ასევე ჩუმათ დაემშვიდობა.
ველოდებოდი როდის ჩაჯდებოდა მანქანაში, მაგრამ ჯასტინი გაუნძერვლად იდგა.
რამდენიმე წუთში სწრფად ჩაჯდა მანქანაში.
ვერ ვხვდებოდი სად ეჩქარებოდა, რაიანთან თუ ქალაქში დაბრუნება უნდოდა.
თანდათან მთვრეს ვეღარ ვხედავდი, ხეეები გზაზე გვირაბივით იყო გადმოხრილი.
ჯასტინმა მანქანა გააჩერა, დაღლილი გადმოვიდა, მივხვდი მეც უნდა გადმოვსულიყავი.
ირგვლივ სიბნელე იყო.
"სად არის რაიანი?!" მხოლოდ ეს კითხვა მიტირიალებდა თავში და ჩუმათ მივყვებოდი ჯასტინს.
არაფრის ხმა არ ისმოდა, არაფერი არ ჩანდა.
მხოლოდ ფოთლების ხმა და ხის პატარა ტოტების დამტვრევის ხმა ისმოდა, რომელსაც ან ჯასტინი ტეხდა ან მე.
საბოლოოდ ისევ გამოჩნდა ცა, მთვარის შუქზე კარგად ჩანდა ორ სართულიანი ჩაბნელებული სახლი, რომლისკენაც სწრაფი ნაბიჯებით მიდოდა ჯასტინი.
გული ამიჩქარდა, მეც ავუჩქარე ნაბიჯებს.
ჯასტინმა სახლის უკანა პატარა კარი გააღო და გზა დამითმო, შეშინებულმა ავხედე.
ვერაფერს ვხვდებოდი მისი სახის გამომეტყველებიდან.
ნელი ნაბიჯებით შევედი, სუსტი შუქი ანათებდა.
არ გავნძრეულვარ სანამ ისიც არ შემოვიდა, შემდეგ ერთადერთი კარისკენ მიმანიშნა, რომელიც ამ ოთახში იყო.
მას არ დავლოდებივარ სწრაფად შევაღე კარი და როგორც იქნა ვნახე!
რაიანი შეშინებული იდგა და ელოდებოდა ვინ შევიდოდა, ჩემს დანახვაზე მოეშვა და ჩემსკენ წამოვიდა.
მთელი ძალით მომეხვია და მეც ძლიერად ვუჭერდი ხელებს.
ხმას ვერ ვიღებდი, ვერ ვშორდებოდი.
წარმოდგენაც არ მქონდა, რომ როდისმე ასე მომენატრებოდა.
- მოიცა! - უცებ მომშორდა - აქ როგორ მოხვედი? საიდან იცოდი?! - შეშინებულმა მკითხა.
არაფერი მითქვამს, უკან გავიხედე და რაიანმაც ჩემს მზერას გააყოლა თვალი.
ჯასტინმა და რაიანმა ერთმანეთი აათვარიელეს და ორივემ დამცინავად გაუღიმეს ერთმანეთს.
უკმაყოფილო სახე მივიღე, მგარამ ახლა ამის დრო არ იყო.
ჯასტინი კარებთან იდგა და გვისმენდა.
რაიანი მართლაც ნარკოტიკების გამო იმალება, მისი ძებნა დაწყებულია და შეძილება ნებისმიერ წუთას მოვიდნენ და სათითაოდ დაგვკითხონ.
სასჯელი კი იმ შემთხვევაში თუ უფლებას მოგცემენ ფული მიიტანო, წელიწად ნახევარი იქნება.
- როდისღაც ხომ მაინც მოგიწევს ჩაბარება? - გაიცინა ჯასტინმა.
მე და რაიანმა მის სიტყვებს ყურადღება არ მივაქციეთ, მაგრამ ხმა აღარ ამოგვიღია.
- ოდრი, ჩვენი წასვლის დროა! თუ არ გინდა, რომ გვიპოვნონ! - კიდევ ერთხელ ამოიღო ხმა და ოთახიდან გავიდა.
რაიანს ძლიერად მოვეხვიე, მთხოვა აქ აღარ მოვსულიყავი, ასე ჩემს თავსაც საფრთხეში ვიდგებ და მასაც.
- ყველაფერი კარგად იქნება! - კიდევ ერთხე მოვეხვიე და თვალზე მომდგარი ცრემები მოვიწმინდე.
გავუღიმე და ჯასტინს გავყევი.
ჯერ ტაილერი, ახლა რაიანი! არც ერთის ნახვა არ შემიძლია!
ჯასტინის მანქანიდან დაუმშვიდობებლად გადმოვედი და სახლში საშინელად გაბრაზებული შევედი.
დაუფიქრებლად ავედი ჩემს ოთახში და ჩმოდნის ჩალაგება დავიწყე.
ცხოვრებაში პირველად დამჭირდა დედა!
ფლორიდაში დაბრუნება ადვილი არ იყო! არ ვიცი რა მადარდებდა და რა არა, ყველაფერი ერთდროულად მაწუხებდა.
ყველაფერთან ერთად დაღლილიც ვიყავი, დაღლილი მგზავრობით და ამავდროულად ცხოვრებით!
ნაცნობი სახლის კიბეებზე ნელა ავედი.
კაზე ნელა დავაკაკუნე.
არავის ხმა არ ისმოდა და არც არავინ აპირებდა კარი გაღებას.
ჩემოდანს ხელი მოვკიდე და კიბეზე ჩასვლას ვაპირებდი, რომ კარი გაიღო და დავნახე ის ადამინი ვის გამოც ჩამოვედი.
აცრემლებული თვალებით ვუყურებდი, ის გაკვირვებული მიყურებდა.
მოთმინება არ მეყო და ძლიერად მოვეხვიე, ვერ ვიტანდი როცა მის წინაშე სუსტი ვჩანდი, მაგრამ ახლა ამის დრო ნამდვილად არ იყო.
ძლიერად მოვეხვიე და ცრემლებს გასაქანი მივეცი.
ასე კარგად დიდი ხანია არ მიგრძვნია თავი, მასთან ყველაზე კარგად ვიყავი, მიუხედავად იმისა, რომ გული საშინელად მტკიოდა.
ჩემს გვერდით იწვა და მამშვიდებდა, დარწმუნებული არ ვარ რომ მან ყველაფერი გაიგო რაც მე ვუთხარი, რადგან ჩემი ცრემლები მოყოლაში ხელს მიშლიდნენ.
მაგრამ მაინც მამშვიდებდა, მისი სიტყვები კი მართლაც მამშვიდებდა.
დილია ერთი სიტყვით უბრალო იყო.
თვალები ჩაწითლებული მქონდა და ძლივს ვახელდი, თავი მტკიოდა.
მეშინეოდა ოთახიდან გასვლა, როცა ქვევით დედაჩემის ქმარი მელოდებოდა.
არ მინდა მას მამა ვუწოდო და არც მამინაცალი, ეს სიტყვა საშინლად არ მომწონს.
მასთან შეხვედრაც და საუბარიც, უბრალოდ მისალმებით შემოიფარგლა.
ყვეალფერი მადარდებდა, განსაკუთრებით რაიანი და ტაილერი.
მაგრამ მაინც ყველაფრის თავი ჯასტინი იყო, როგორც ყოველთვის! იგი არასროს მაძლევს მისი დავიწყების საშუალებას.
საკუთარი თავისაც მეშინოდა, ჩემი მოულოდნელი გადაწყვეტილებები მაშინებდა.
კარგი კი არაფერი ჩანდა, თითქოს ყველამ და ყველაფერმა ჩაიქნია ჩემზე ხელი.
თითქოს დრო მოვიდა ჩემი აღიარების, რომ მე არავინ ვარ და ჩემი დამარცხება ყველას შეუძლია, არამხოლოდ ჯასტინს!
ვიცი, რომ პატარა მაგრამ დრო არ მქონდა:((
ბოდიშით, სევეცდები მალე დავდო!
___
დააკომენტარეთ :*)
