- დაწყებული საქმე არ დავამთავროთ? - ეშმაკურად შემომხედა.
მივხვდი რასაც გულისხმობდა.
- არა, წავალ ჩავიცვამ! - თავი გავაქნიე და სწრაფად წამოვდექი.
სწარაფად მოვწესრიგდი, პარალელურად ჯასტინის უაზრო შეკითხვებს ვპასუხობდი.
დიდიად კარგ ხასიათზე არ იყო, იმის შემდეგ რაც სკუტერი მოვიდა.
რათქმაუნდა ეზარებოდა კონცერტის ჩატარება.
რა უნდა გამეკეთებინა, ყველანაირად ვცდილობდი მის გამხიარულებას მაგრამ ის მაინც ძალით იღიმოდა.
- აუ კარგი რა... - დავიღალე მისი უშედეგო გართობით და მის გვერდით დივანზე ბუზღუნით დავჯექი.
თმაზე ნაზად ვეფერებოდი, მის პრიფილს დაუღლელად ვუყურებდი და ჩემთვის უნაკლო ადამიანს ვხედავდი.
გამომხედა და გამიღიმა, მეც უაზროდ გამეღიმა და თითქოს შემრცხვა თვალი ავარიდე.
- when i saw you i fell in love and you smile smiled becauze you knew... - ჩუმათ ჩავილაპარაკე და ისევ მას ავხედე.
- და დღეს ასე არ არის? - ჩაიცინა და ჩემსკენ შემობრუნდა.
- დღესაც ასეა! - თავი დავუქნიე - წავიდეთ რა, თან ცოტა გამხიარულდები... გავისეირნოთ... - ხელი ჩავჭიდე და წამოვდექი.
- კარგი... - ცოტახანში მითხრა, ეტყობოდა დიდად არ უნდოდა არსად წასვლა, მაგრამ არ შევმცდარვარ და მალევე გადაავიწყდა ყველაფერი.
სულ რომ ჯასტინი უბრალოდ ბიჭი ყოფილიყო მაინც ყველას ყურადღება ჩვენსკენ იქნებოდა მომართული, პატარა ბავშვებივით დავრბოდით აქეთ-იქით და ამას კიდევ დამატებული მისი ფანები, რომელთა ძირითადი ნაწილიც მუდმივად ჩემს კრიტიკაში იყო.
დაღლილები საღამოს პარკში შევედით, ჯასტინმა მისი პატარა ფანები იპოვნა და მათი გამხიარულება დაიწყო.
შეშინებული მათგან მოშორებით ვიჯექი, ნამდვილად ვერ წარმოვიდგენდი როდისმე თუ ვიპოვნიდი მის ფანებს რომლებიც ჩემს მიმართ კარგად იყვნენ განწყობილები.
თუმცა შევცდი, მათთან ერთად თამასში მეც გავერთე, თავს ძალიან კარგად ვგრძნობდი როცა ვუფიქრდებოდი და ვხვდებოდი რომ ყველა მის ფანს არ ვძულდი.
სასტუმროში საკამოდ გვიან დავბრუნდით.
ნომრის კარი მხიარულად შეაღო, მაგრამ ღიმილი სახეზე შეახმა.
შეშეინებულმა ნომერში შევიხედე და ჯასტინისგან განსხვავებით ძალიან გამიხარდა მათი დანახვა, რაიანი, ჩაზი, ფრედო, მარია და იზაბელი დივანზე დასჯილი ბავშვებივით იყვნენ ჩამწკრვებულები.
- აქ რა გინდათ? - მომღიმარე სახით მოვშორდი ჯასტინს და მათკენ წავედი.
- არ გაგიხარდა? - წარბი აწია რაიანმა.
- როგორ არ გამიხარდა!
- არა რომ გაიპარეთ... რა იყო ეს?! - საყვედურივით მითხრა მარიამ.
- არა მოიცა, მერე რა?! არ გავქ უფლება დავისვენოთ?! ერთი დღე არ მაცადეთ მარტო ყოფნა... ჯერ სკუტერი ჩამოვიდა ახლა თქვენ! აუცილებლად უნდა გითხრათ ყველაფერი თუ აუცილებელია ყველგან იყოთ?! - ხმის ამოღება არ მაცალა, რათქმაუნდა მარიაც და ყველა უბრალოდ ხუმრობდნენ მაგრამ ჯასტინმა ეს ხუმრობად არ მიიღო. მას უბრალოდ უნდოდა მარტო ყოფნა და დარწმუნებული ვარ ყველა მიხვდა რაც სჭირდა მას, ჯასტინიც დიდი სიამოვნებით იყვირებდა, მაგრამ ცდილობდა ყველაფერი უბრალოდ მკაცრად ეთქვა და არა ყვირილით.
გასაღები მაგიდაზე ისროლა და საძინებელში ხმაურით შევიდა.
- უბრალოდ... ხომ იცით... - დაბნეულმა დავიწყე საუბარი და როცა ყველამ თავიანთი საქციელებით მიმახვედრეს რომ ყველაფერი კარგად იყო მეც საძინებელში შევედი.
ფანჯარასთან იდგა და შედარებით დამშვიდებული იყო, თითქოს ნანობდა რამდენიმე წუთის წინ მომხდარს.
ნელა მივედი მასთან და უკნიდან მოვეხვიე, ხელები ჩამჭიდა და ძლიერად მომიჭირა.
- ყველაფერი კარგად არის!.. - ჩუმათ ვუთხარი.
- არაფერი არ არის კარგად, რაც არ უნდა იყოს არ უნდა მეყვირა! - თავის თავზე გაბრაზებულმა თქვა.
- ხო... მაგრამ ყველას ესმის შენი და არავინ არ ბრაზდება შენზე! ჯასტინ გთხოვ ნუ იცი ასე... მემგონი ჯობს უბრალოდ ბოდიში მოიხადო!
- მართალი ხარ... - ჩემსკენ შემობრუნდა და გამიღიმა - უბრალოდ ხომ შეიძლება მარტოები ვყოფილიყავით? - წაიბუზღუნა და სწრაფად მაკოცა.
- არაუშავს, ყველაფერი კარგად არის! - გავუღიმე და ძლიერად მოვეხვიე.
ჯასტინმა ბოდიში მოიხადა და ისიც დააყოლა რატომ მოხდა ასე.
ჩვენი ნომერი მალევე დაიცალა და ისევ მარტოები დავრჩით.
უკვე ყველაფერი მზად იყო, ჯასტინს სამი კონცერტი მიყოლებით ჰქონდა ამიტომ ეს სამი დღე ძალიან გადატვირთული იყო და სასტუმროში დაბრუნებისთანავე იძინებდა.
სულ რაღაც სამი დღე, მაგრამ ეს ყველაფერი საუკუნედ გაიწელა.
დღეს თავის ჭკუაზე კარგად გამოძინებულს გაეღვიძა და მეც გამაღვიძა.
- არ გიხარია, რომ დღეს არაფერი საქმე არ მაქვს? - უკნიდან მომხვია და ლოყაზე მაკოცა.
- მითუმეტეს, დავიძინებ რა... - გაურკვევლად ვუთხარი და თვალები დავხუჭე.
- კარგი, მაშინ ახლა მე წავალ ბიჭებს უნდა შევხვდე... მერე დამირეკე და შეგხვდები! - კიდევ ერთხელ ძლიერად მაკოცა და წამოჯდა.
- კარგი, მე, მარია და იზაბელი მაღაზიებში გავივლით... - საბანი გადავიფარე და ძილი გავაგრძელე.
ამ ჯერად მარიამ და იზაბელმა გამაღვიძეს.
მაღაზიებს საკამოდ დიდი დრო დავუთმეთ, თითქმის მთელი დღე... რათქმაუნდა უბრალოდ შეუძლებელია გვერდი აუარო ამ ყველაფერს და მითუმეტეს პარიზში.
- აუ ხავალაც წამოვიდეთ რა... - მარია თავისი ახალი ტანსაცმლის თვარიელებაში იყო გართული და კაფეში საჭმლის მაგივრად მაგიდაზე მისი ტანსაცმელი ჰქონდა დაკეცილი.
- არა, მე ჯასტინთან უნდა ვიყო... - თავი გავაქნიე და მისი ტანსაცმლეი ოდნავ მივწიე, რომ ჭიქა მაგიდაზე დამედგა.
- ისე სად არის ჯასტინი? - იკითხა იზაბელმა.
- არ ვიცი, ბიჭებს უნდა შევხვდეო და მეტი არაფერი მიკითხია.
- ვინ ბიჭებს?
- არ ვიცი... ეგ ხომ ყველგან ყველას იცნობს! - გამეცინა.
- რაიანი, ჩაზი და ფრედო ერთად წავიდენენ... რაინს ვიღაც გოგო მოსწონს და ეხმარებიან! - გაიცინა მარიამ.
- წავალთ აქედან და როგორც ყოველთვის უთქმოდ დაშორდება იმ გოგოს! - თითქოს გაგვაფრთხილა იზაბელმა.
- წამო ვნახოთ რას შვებიან! - ინტერესით თქვა მარიამ.
- მაშინ ჯერ ჯასტინთან გავიდეთ და მერე მაგათთან, თან ვიცი ჯასტინი სადაც არის და თვითონ როგორც იცის ხოლმე თავზე დავადგეთ! - ჩანთას მოვკიდე ხელი და წამოვდექი.
ტაქსი გავაჩერეთ და მალევე მივედით ბარში სადაც ჯასტინი იყო.
თვალი შევავლე იქაურობას, ჯასტინი თვალში მომხვდა და მომღიმარე სახით წავედი მისკენ.
მის გვერდით რამდნიმე გოგო იჯდა და მის წინ საახლოებით ხუთი ბიჭი. თავიდან გოგონებისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, მაგრამ შემედგ როცა ჯასტინმა ერთს ხელი გადახვია, მოერეს ლოყაზე აკოცა და ისინიც დიდი საიმოვნებით ეხვეოდნენ ერთ ადგილას გავშეშდი.
ვითომ ისეთი არაფერი, ლოყაზე აკოცა და რა? ხელი გადახვია დ არა? მაგრამ გააჩნია როგორ აკოცებს, როგორ გადახვევს ხელს და როგორ გაუცინებს!
იზაბელი და მარიაც ჩემს გვერდით იდგნენ.
არ ვიცი ისინი რას ფიარობდნენ, მაგრამ ერთადერთი რაც მინდოდა იმ გოგოების მოკვლა იყო!
წამიერად ჯასტინზე უფრო ვბრაზდებოდი, მაგრამ ისინი საშინელად მაღიზიანებდნენ.
მაინტერესებდა რას იზამდა ჯასიტნი ჩემი დანახვისას, მაგრამ უკან შემოვბრუნდი და გარეთ გამოვედი.
სრულიად მოწყვეტილი ვიყავი ამ სამყაროს, თითქოს გული გაჩერდა და საერთოდ მეგონა რომ არ ვარსებობდი.
- ოდრი! - ხელი მომკიდა იზაბელმა და გამაჩერა - უბრალოდ ხომ იცი... ბიჭია, მერე რა... ყველამ ვიცით როგორ უყვარხარ! - მაგრამ ეტყობოდა ისიც გაბრაზებული იყო.
- არა, თუ უყავრს ასე არ უნდ მოიქცეს! - გააფრთხილა მარიამ იზაბელი - ახლავე მოვალ! - სწრაფად შებრუნდა ბარში.
- არა მარია! მოიცადე! - მინდოდა მისთვის დამეძახა, მაგრამ ამის თავი არ მქონდა.
იზაბელმა ხელი ჩამჭიდა და სწრაფად გაყვა მარიას.
- წავიდეთ აქედან! - ჩუმათ ვუთხარი იზაბელს, მაგრამ მაშინვე გამაჩუმა.
მარიას დანახვაზე ჯასტინს სახე გაუშეშდა, ხელი სწრაფად გაუშვა მის გვერდით მჯდომ გოგოს და წამოდგა, ძლივს მოშროდა წებოსავით მიკრულ გოგოებს და იზაბელთან მივიდა.
არ ვიცი რას ლაპრაკობდნენ, მაგრამ ჯასტინს ეტყობოდა თავს იმართლებდა.
ფიქრის თავიც არ მქონდა, თავი კედელს მივადე და უნებურა მომდგარი ცრემლები ჩემს სახეზე მიმოიფანტნენ.
მარიამ ჯასტინს ჩემი თავი დაანახა, არ ვიცი ის ამ დროს რა გრძნობდა მაგრამ მე საშინლად ცუდად გავხდი.
ფეხებში ძალას ვერ ვგრძნობდი და რომ არა მარია ალბათ წავიქცეოდი.
გული საშინელად ამიჩქარადა და სანამ ჯასტინი ჩვენამდე მოვიდა მე ბარიდან გამოვედი.
ასე უცებ სად უნდა წავსლულიყავი, ვიცოდი ჯასტინი მოვიდოდა და ეს ყველაზე მეტად მაშინებდა.
რათქმაუნდა გამოვიდა და წამიერად გაჩნდა ჩემს გვერდით.
მას არ ვუყურებდი და მისი ხმა არც მესმოდა, უფროსწორად ვცდილობდი ჩემს ფიქრებს მისი ხმა დაეფარათ.
იმის მიხვედრა მაინც მოვასწარი, რომ ძალიან მთვრალი იყო რაც კიდევ უფრო არ მომწონდა!
თავი მისკენ დაუფიქრებლად შევატრიალე და მის დანახვაზე ჩვეული გრძნობა დამეუფლა.
გული თავის ადგილას ვერ ეტეოდა, ჯასტინიც უცებ გაჩუმდა და ჩემი ცრემლებიც უნებურად შეჩერდა.
- i'm sorry babe... - აღვლიანად და უიმედოდ ჩაილაპარაკა, ხელი სახეზე მომადო და ჯერ კიდევ გზაში მყოფი ცრემლები ნაზად მომწმინდა.
- სასტუმროში ვილაპარაკოთ... - მისი ხელი მოვიშორე და გზა გავაგრძელე.
იზაბელი და მარია დამეწიენ და ერთად წავედით სასტუმროში, ჯასტინი კი არ ვიცი.
ხმა არც ერთს არ ამოგვიღია, ისინი თავის ნომრებში შევიდნენ მე კი ჩემი ნომრის კარებთან გავჩერდი.
არ მინდოდა შიგნით შესვლა, ყველაფერი რაც ჯასტინს მაგონებდა გულს მტკენდა და უფრო ცუდად ვხდებოდი.
- უკვე მოხვედი? ჯასტინი სად არის? რაღაც საქმე მაქვს... - სკუტერი მომიახლოვდა, ღიმილი სახეზე შეახმა როცა ჩემი ტირილისაგან აწითლებული თვალები და ჩემი ცრემლები დაინახ.
- რა მოხდა? - შეშინებულმა მკითხა და ცრემლები მომწმინდა.
- არაფერი... - ძალით გავუღიმე.
- სერიოზულად, სიმართლე მითხარი!
- არა, მართლა... არაფერი... - კარი გავაღე და ოთახში ნელა შევედი.
ყველაფერი იქვე დავყარე და დივანზე წამოვწექი, ყველაფერი მკტიოდა, გული ნაწილებად იყო იყო ქცეული.
თვალები უნებურად მეხუჭებოდა. ჯასტინის შემოსვლამ გამომაფხიზლა, წამიერად მისი შემოსვლა მესიამოვნა, მაგრამ შემდეგ ყველაფერი გამახსენდა და სახე ისევ მომეღუშა.
- ოდრი... გთხოვ სანამ რამეს იტყვი ჯერ მე მაცადე! - სწრაფად მოვიდა ჩემთან და ჩემს წინ ჩაიკუზა.
თავი წამოვწიე და ამ ჯერად მე ვუყურებდი მას ზევიდან.
- ოდრი, ვიცი არანაირი გამართლება არ აქვს! უბრალოდ არ ვიცი რა უნდა გითხრა! მაგრამ... შენ ხომ იცი, რომ ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ?! - ნაღვლიანად მითხრა.
- არ ვიცი... შეიძლება, მაგრამ თუნდაც ასე იყო არ მინდა მყავდეს შეყვარებული რომელიც დღისით სხვასთან არის, იმასთან ვინც არ უყვარს ან უყვარს... საღამოს კი ჩემთან მოდის და სიყავრულს მეფიცება... რაც არ უნდა მიყავრდე და რაც არ უნდა გიყვარდე ასეთი ურთიერთობა არ მინდა და მორჩა! - აცრემლებული ხმით ვუთხარი და თვალი ავარიდე.
- ოდრი, ნუ იქცევი პატარა ვავშვივით...
- მე ვიქცევი პატარა ბავშვით და შენ როგორ იქცევი? დარწმუნებული ვარ მსგავსი რამ რომ მომხდარიყო ჩემს შემთხვევაში ნამდვილად მომკლავდი!
- შენ არა, მაგრამ იმ ბიჭს კი...
- არა ერთს არა ჯასტინ, ერთს განსაკუთრებით და თქვენს გვერდზე კიდევ უამრავი!
რაღაც უნდა ეთქვა, მაგრამ ჩემმა მობილურმა დარეკა და უცებ გაჩუმდა.
როცა დავხედე და დედაჩემის ნომერი ეწერა გამიკვირდა და ჯასტინს ისე ავხედე თითქოს რამეში გამიგებდა.
- უნდა ვუპასუხო... - თავი დამიქნია, წამოდგა და ჩემს გვერდით დაჯდა.
- გამარჯობა... დედა! - ისედაც გაბრაზებულმა, უფრო უხეში ხმით ვუპასუხე.
- როგორ ხარ ოდრი?
- რა მნიშვნელობა აქვს? ამის გამო დიდი ხანია არ დაგირეკავს და ალბათ ახლაც რაღაც საქმე გაქვს!
- მორჩი ოდრი! მართალია საქმე მაქვს, მაგრამ მანამდე მე ლოს-ანჯელესში გაგისვი და არა მსოფილიოს დასათვარიელებლად!
- რა გინდა?!
- კარგი, რადგან ახლა ევროპაში ხარ მინდა რომ ბაბუაშენი ნახო... სოფის დაურეკა, მაგრამ სოფის არ ცალია და იქნებ შენ მაინც ჩახვიდე!
- დედა, ბაბუა გერმანიაშია!
- შენ რამეს კარგავ? ყოველ დღე მაღაზიებში ხარჯავ ფულს და ერთხელ ბაბუაშენი რომ ნახო არ შეიძლება?
- კი... რათქმაუნდა... მაგრამ ამას იმიტომ არ გავაკეთებ, რომ შენ მითხარი... ეს მეთვითონ მინდა!
საუბარი ისევე უხეშად დავამთავრეთ, როგორც დავიწყეთ.
- რა მოხდა? - როგორც კი საუბარი დავამთავრე ჯასტინმა მოუთმენლად მკითხა.
რამდენიმე წამი ჩუმათ ვუყურებდი, მინდოდა ჩავხუტებოდი, მაგრამ თავს ვიკავებდი და ერთადერთი რითიც შემეძლო ეს ყველაფერი შემემსუბუქებინა ცრემლები იყო.
- არაფერი, უბრალოდ მივდივარ... - უხეშად ვუთხარი.
ამ დროს ოთახში სკუტერი შემოვიდა, თითქოს ცოტა შეშეინებული მოვიდა და ჯასტინის წინ დაჯდა.
შორიდან მოუარა ყველაფერს, მაგრამ უვკე ორივე ვხვდებოდით რაღაც ისეთი უნდა ეთქვა რაც ჯასტინს არ მოეწონებოდა.
საქმე ევროპულ ტურს ეხებოდა, რომელიც ფანებმა მოითხოვეს და ჯასტინიც ჩემდა გასაკვირად წამიერად დათანხმდა.
- ოღონდ პირველი ქვეყანა გერმანია იქნება და იქ ცოტახანი გაჩერება მოგვიწევს! - ცოტახანში დაამატა, ყველაფერი გასაგები იყო ჩემთვის უკმაყოფილიოდ გადავატრიალე თვალები და საძინებელში შევედი.
გერმანია დიდიდა, ბაბუაჩემი კი არც ერთ იმ დიდ ქალაქში არ ცხოვრობს სადაც კონცერტის ჩატარებაა შესაძლებელი.
ბაბუაჩემა საცოხვრებლად მყურდო, მშვიდი ადგილი აარჩია და ბერლინის ხმაურიანი ქუჩებიდან პატარა სოფელივით დასახლებას შეუერთდა.
ქალაქიდან საკმაოდ შროს და თითქმის ყველასაგან მივიწყებულ სოფელს, თუმცა ეს ისეთი პატარა ადგილია სოფელს ვერ უწოდებ.
მეორე დღეს შვიდ საათზე ჩამწკრივებულები ვიდექით აეროპორტში და სკუტერი სათითაოდ გვთვლიდა ყველას, პირველები ჩვენ ავედით თვითმფრინავში და შემდეგ დანარჩენი ჯგუფი ამოვიდა.
ზოგი სად დაჯდა ზგი სად, მე ერთ დგილას ვიდექი გაუნძრევლად და როცა ყველა მოთავსდა ისეთ ადგილას დავჯექი სადაც არავინ არ იჯდა.
ყურსასმენები გავიკეთე და თვალები დავხუჭე.
ჯასტინი ჩემში სრულიად ყველაფერს ცვლის, ყველაფერი თავიდან რომ დავიწყოთ ახლა სრულიად სხვა ადამინი ვარ! და ახლა როცა ის ჩემთან არ არის ეს "ახალი ოდრი" მუდმივად ნაღვლიანია, ხოლო როცა ერთად ვართ მუდმივად მეღიმება, ყველაფერზე უაზროდ მეღიმება მიხარია ყველაფერი და მზად ვარ ყველაფრისთვის...
ახლა კი არაფერი მახარებს.
წვიმიან ამინდში ჩავედით ბერლინში, აეროპორტში ჯასიტნის ფანები მის სახელს ყვიროდნენ და მას მოუთმენლად ელოდებოდნენ.
ნახევარ საათში უკვე სასტუმროში ვიყავით, მე მატარებლის ბილეთი ვიყიდე და იმ ღამესვე წავედი ბაბუსთან.
ბობი მხიარული ადამიანია, მამაჩემი მამაა და არა დედაჩემის ამიტომ ზუსტად ვიცი დედას სულაც არ ანაღვლებდა წავიდოდი თუ არა ბაბუსთან.
მამა მას გავდა, მისნაირი მხიარული იყო.
დიდი სიხარულით შემხვდა და მეც ასევე, ამ საღამოსვე ისევე როგორც ბავშვობაში დაჯდა და მიყვებოდა მისი ახალგაზრდობის ისტორიებს.
და მეც დიდი ინტერესით, ისევე როგორც ადრე ვუსმენდი მას.
- ახლა შენ მომიყევი რამე... რამდენი ხანია მე ვლაპრაკობ! - გამიღიმა. დავფიქრდი და მხრებია ვიჩეჩე, იმის ნიშნად რომ არ ვიცოდი რა მომეყოლა - რატომ არ მოდიხარ აქ? - ნაღვიანად მითხრა - ხომ იცი, არ მანაღვლებს რამენ მეგობარს ამოიყვან... თუ გინდა სულ მთელი ლოს-ანჯელესი აქ შემოასახლე, ოღონდ სულ ნუ დამივიწებ! - მეც ნაღველეი შემეპარა, მართლა ცუდად ვიქცეოდი, მის სანახავად რომ არ მოვდიოდი - რატომ ხარ ასეთი ნაღვლიანი? - ისევ არაფერი მითქვამს, ავხედე და უნებურად გამეცინა - სიმწრისგან გაიცინე... გასაგებია! - თვითონაც გაიცინა - რა ქვია? ვინ არის? სად არის? მე თუ არ მომიყევი სხვას ვის უნდა უთხრა? - გაიკვირვა და კიდევ ერთხელ გაიცინა.
ცოტახანი ჩუმათ ვიჯექი და შემდეგ როგორც იქნა ხმა ამოვიღე.
- ჯასტინი ქვია, მომღერალია... თან ძალიან ცნობილი!
- ვიცი! - გაიცინა - შენმა დამ ეგ მითხრა, ის მითხარი როგორია, ხასიათები...თუ უყვარხარ!
- ხასიათები... უცნაურია, არ ვიცი... ცოტა ეგოისტიც არის, თან ძალიან თბილი და საყვარელია... ყველაფერში მეხმარება! ისე ერთადერთია ვინც ჩემზე ძლიერი ვიპოვნე და არა მარტო ჩემზე, ყველაზე! - აღტაცებით ვუთხარი.
- იმასაც ხომ არ იტყვი, რომ მან მოკლა ის ოდრი რომელიც აქამდე იყო?
- კი, მან მოკლა... - ჩამეცინა - ახლა ერთად არ ვართ, არ ვიცი შევრიგდებთ თუ არა... მაგრამ მის გარეშე უბრალოდ ვერ ვძლებ! გუშინ დავშორდით ერთმანეთს, მოგიყვები რატომ... მაგრამ მანამდე ხანდახნ იმასაც ვფიქრობ რომ სულაც არ არის ეს კარგი, როცა ადამინი ასე გცვლის! უბრალოდ მასთან... მასთან მე თითქოს არავინ ვარ და საერთოდ სხვა არავინ არ არსებობს! როგორ გითხრა არ ვიცი, უბრალოდ... ასე მგონია რომ...
- უბრალოდ თქვი! ისე გავიგებ როგორც შენ გინდა! - გაიცინა.
- უბრალოდ "მისი" ვარ... - მეც გამეცინა, ცოტახანი გავჩუმდი და შემდეგ მოვუყევი რის გამოც დავშორდი.
მომღიმარე სახით მისმენდა და ერთი სული ქონდა როსი დავამთავრებდი.
- ნუ გეშინია! უბრალოდ მე შენს ადილას ახლა წავიდოდი მასთან და შევურიგდებოდი! მითუმეტეს თუ მთვრალი იყო... მისმინე ოდრი, ეს კიდევ შეიძლება ათასჯერ მოხდეს... ყოველ დღე...
- მაშინ მირჩევნია მარტო ვიყო, არ მინდა არავინ! ვერ ავიტან როცა მას სხვასთან დავინახავ!
- კარგი, მაგრამ ამას ასე ჩხუბით ვერ მოაგვარებ! თუ მართლა ისეთია როგორიც შენ აღწერე, ეს უბრალოდ შეცდომა იყო რომელიც მასაც ასევე ტკენს გულს როგორც შენ! კარგად მესმის მისი, ეს ყვეალფერი მე ბერჯერ მაქვს გამოვლილი და სწორედ ამიტომ გეუბნები! ხომ იცი, მე მხოლოდ კარგი მინდა შენთვის! წადი, შეურიგდი, მერე კი ჩამოდი... თუ დასვენება მართლა სჭირდება აქ ყველაზე კარგდ დაისვენებს! - არაფრის თქმა არ დამაცადა, წამოდგა და კურტკა მესროლა და სახლის კარი გააღო.
- მადგებ? - გამეცინა და წამოვდექი.
მეორე თავი!
