- გაგდებ და სანამ მას არ მოიყვან არ შემოგიშვებ! ოღონდ ძალიან ნუ დააგვიანებ, ეცადე ხვალვე დაბრუნდე!
მატარებელს უკან გავყევი და შემდეგ ტაქსით მივედი სასტუმროში, სადაც ჯასტინი იყო.
უკვე გვიანი იყო, მაგრამ ჯერ არავის ეძინა.
ჯასტინის გარდა ყველა შემხვდა და ყველამ სათითაოდ მკიტხა, რა მინდოდა აქ.
როგორც იქნა ყველას მოვშორდი და ჯასტინის ნომერს მივადექი.
ყვენაირი ზედემტი ტექსტები რომ არ მომეფიქრებინა, კარი სწრაფად შევაღე.
საწოლზე იყო წამოწილილი. დაბნეულმა შემომხედა, მაგრამ უკვე ეტყობოდა რომ თვითონაც ნაწყენი იყო იმით რომ მისი არ მჯეროდა.
როგორც ჩვევია, ყვეალფერზე იბუტება!
ცოტახანი გავჩერდი, კარი მივხურე და მის საწოლზე ჩამოვჯექი.
სულელივით ვუყურებდი და თანდათან კონტროლს ვკარგავდი, უბრალოდ არ შემეძლო არ შევხებოდი და მისთვის არ მეკოცა.
- ჩემს საყურებლად მოხვედი? - ჩაიცინა და წამოჯდა.
- სულ არაფერეს ჯობია... - ჩუმათ ვუთხარი და ღრმად ჩავისუნთქე.
- you can't live without me! - ცოტახანში თქვა და ჩემსკემ მოიწია.
ოდნავ უკან გავიწიე და დაბნეული თვალებით შევხედე.
ახლა გავდი ცუდად თუ გავხდი, ეს ჩემთვის შეუძლებელი იყო.
მგდარიყო ჩემს წინ და მე ვითომც არაფერი ასე მეყურებინა მისთვის.
- Shit! i can't live without you! - სწრაფად მივიწე ძლიერად ვაკოცე.
ისიც რათქმაუნდა კმაყოფილი ამყვა და ბედნიერი თვალებით მიყურებდა.
უცებ გავჩერდი და მოვშორდი.
- რა მოხდა? - შეშინებულმა მკითხა.
მის საქციელზე გამეცინა და ვუთხარი, რომ წამოსულიყო ბაბუაჩემთან.
- სიმშვიდე ნამდვილად იქნება?
- კი! არანაირი ინტერნეტი, ტელეფონები გავთოშოთ... ფანები იქ არ გყავს... ძირითადად მოხუცი ხახლი ცოხვრობს და ისინიც ჩვენგან მოშორებით... და ბუნება!
- ახლა წადი და სკუტერს შეუთანხმდი, შენ უფრო დაგთანხმდება... და მანამდე მე ჩემს ამოყრილ ბარგს ისევ ჩავყრი!
სკუტერმა ერთი კვირით ჯასტინი "გაანთავისუფლა", მხოლოდ მე და ჯასტინი სხვა არავინ!
მეორე დღეს ადრე ჩავედით ჯასტინის მანქანით, ბაბუ ახლა უფრო კარგ ხასიათზე დამხვდა.
ჯასტინმა და ბობმა საერთო ინტერესები იპოვნეს და ვითომც მე იქ არ ვყოფილიყავი "დამიკიდეს".
- არ გინდა სალაშქროდ წავიდეთ? - როგორც იქნა გამიხსნენეს!
- კი... წავიდეთ... - დავთანხმდი ჯასტინს.
- დღესვე წადით, საღამოს... ყვეალფერი მაქ რაც გჭირდებათ და ღამეს კარავი გაშალეთ და დარჩით... ოღონდ! ნუ იჩხუბებთ და მაინც ფრთხილად იყავით!.. წავალ მე გამოვიტან კარავს და რაღაცეებს... - წამოდგა და სამზარეულოდან გავიდა.
- ბობს აქამდე რატომ არ ვიცნობდი? - საყვედურივით მითხრა ჯასტინმა. - სულელი ხარ! ასეთი ბაბუა გყავს და არ მოდიხარ აქ!
- შენ ხომ გადაწყვიტე ჩემი ქმრობა ჩემი თანხმობის გარეშე, ხოდა ჩამოდი ხოლმე! ოჯახის წევრები გამოდიხართ! - გამეცინა და მოვეხვიე.
- რა გაცინებს, არ თუ მე გიყვარვარ სხვას უნდა გაყვე ცოლდ? - მკაცრად გამომხედა.
- არა ვინც მიყვარს იმას გავყვები!
- ანუ მე!
- ხო... ასე გამოდის!
ჯასტინის მანქანში ჩავაწყვეთ ყველაფერი და გზას გავუდექით.
სადამდეც შესაძლებელი იყო მანქანით წავიდოდით და შემდეგ უკვე ტყეს და მის იქითა ნაწილს ფეხით გავივლიდით.
კარავი ტყეში გავშალეთ, უფრო სწორად ჯასტინმა გაშალა.
ყველაფერს ის აკეთებდა, მე კი უბრალოდ წამოწოლილი ვიყავი და ვჭამდი.
- რამეში რომ დამხმარებოდი ცუდი არ იქნებოდა! - დაღლილი სახით შემოვიდა კარავში და ჩემს გვერდით დაჯდა.
- გეთქვა! - მხრები ავიჩეჩე.
- რა საზიზღარი ხარ! - საჭმელი გამომართვა და მისკენ მიმწია.
- მშია! - უკმაყოფილოდ ვუთხარი.
- არაუშავს...
- ხომ იცი, როცა მშია ვბრაზდები!
- და რას მიზამ? - გაიცინა.
- შენ შეგჭამ! - წარბი ავუწიე.
- კარგი! - ჩუმათ თქვა და სწრაფად მაკოცა.
ცოტახანი სიჩუმე ჩამოვარდა, ის ჩემი თმით თამაშობდა მე კი მას უბრალოდ ვუყურებდი.
- ოდრი, შეიძლება არ გინდა ამის გახსენება, მაგრამ უბრალოდ, მაპატიე! - რათქმაუნდა მივხვდი რაზეც ამბობდა და მიუხედავად იმისა, რომ მართლა არ მინდოდა ამის გახსენება და ეს ყველაფერი ძალიან ცუდად მხდიდა გავუღიმე და თავი დავუქნიე.
- სამაგიეროდ გავიგე, რომ ჩემს გარეშე მართლა არ შეგიძილია ცოხვრება! - გაიცინა და ძლიერად მომეხვია.
- მე კი ვერაფერი ვერ გავიგე... - უკმაყოფილოდ ჩავილაპარაკე.
- რომ მიყვარხარ ეგ ვერ გაიგე?!
- ვერა, არაფერი არ გაგიკეთებია ისეთი...
- რა უნდა გამეკეთებინა, თავი მომეკლა? - დასერიოზულდა.
- კრგი ხო, რა გჭირს? ვხუმრობ!
მალევე ორივეს ჩაგვეძინა, რამდენჯერმე გამომეღვიძა ღამეს.
თითქოს ვიღაცის ნაბიჯები მესმოდა, მაგრამ ამაზე ჯასტინი დამცინოდა და მეც ვხვდებოდი რომ უბრალოდ მეჩვენებოდა და შიშისაგან იყო გამოწვეული.
დილით არც ისე კარგ ამინდშ გაგვეღვიძა, მოღრუბლული იყო და წვიმას აპირებდა.
რამდენიმე საათი კიდევ დავიდოდით აქეთ-იქით და შემდეგ დაბრუნება გადავწყვიტეთ.
მანქანას ძლივს მივაგენით, მაგრამ ყველაზე მთავარი ის არის რომ რამდენიმე წუთში მანქანა გაჩერდა.
- რა ჭირს? - ინტერესით ვკითხე და მეც გადმოვედი მანქანიდან.
- მაცადე ცოტახანი... - მანქანაში "ჩაძვრა".
მოუთმენლად დავდიოდი აქეთ-იქით, გამვლელიც არავინ იყო.
რამდენჯერმე ჩავჯექი მანქანაშ, მაგრამ ვერ მოვისვენე.
- რამე სერიოზულია? - კიდევ ერხელ გადმოვედი მანქანიდან.
ჯასტინმა გაშავებული სახით შემომხედა, ხელებიც შავი ცოტა უფრო მუქი ჰქონდა.
სიცილი ვერ შევიკავე და მიუხედავად იმისა, რომ ჯასტინი ამაზე ბრაზდებოდა უბრალოდ ვერ ვიკავებდი თავს.
- აუ ოდრი... ნერვებს მიშლი! - გაბრაზებულმა მითხრა და თავის საქმეც მიუბრუნდა.
- ბოდიში, არ მინდოდა! უბრალოდ ნუ იცი ესე უბრალო რაღაცეებზე ავარდნა! - მშვიდად ვუთხარი და მანქანას მივეყუდე.
- არ ვარდები უბრალოდ რადგან აქ ვდგავართ ამედნი ხანია, ესეიგი რაღაც სერიოზულია ხო? რათ უნდა ამას შეკითხვა?!
- ჯასტინ დაწყნარდი, მესმის რომ დაიღალე, მაგრამ არ არის აუცილებელი ვიჩხუბოთ!
- არ ვჩხუბობ უბრალოდ გეუბნები!
- და მეც უბრალოდ გკითხე!
- აუ მიდი გაისეირნე ან რამე ქენი... დავიღალე! - უკმაყოფლოდ ამომხედა.
არ მესიამოვნა მისი ნათქვამი, მაგრამ არაფერი მითქვამს.
ზურგი ვაქციე და გზას გავყევი.
დიდხანს არ გავჩერებულვარ, უკვე წვიმას აპირებდა და ამიტომ მალე დავბრუნდი.
- გააკეთე მანქანა? - ფანჯარაზე დავუკაკუნე და გავუღიმე.
თავი გააქნია და ფანჯარა ჩამოწია.
- დავიღალე...
- მობილურებიც არ წამოგვიღია... - უკმაყოფილოდ ჩავილაპარაკე.
- კაი დაჯექი და მოვიფირებ რამეს...
მანქანას მოვუარე და მის გვერდით დავჯექი.
წვიმის წვეთები თანდათან მატულობდა, ჯასტინი კი უფრო და უფრო უკმაყოფილო იყო.
- ნუ ხარ ეგეთი სახით, არაუშავს! გადიაღებს წვიმა... - მისკენ მივიწე და ლოყაზე ვაკოცე.
- აუ კარგი რა... - უხეშად მომიშორა და ისევ უკმაყოფილო სახე მიიღო.
- რათქმაუნდა, მე ყოველთვის უნდა მესმოდეს შენი... შენ კი... - ჩუმათ ჩავილაპარაკე.
- რა გინდა ოდრი?! - უკმაყოფილოდ მითხრა და ჩემსკენ შემობრუნდა.
- არაფერი, უბრალოდ ნუ ხარ მუდმივად მოწყენილი! ერთხელ შენც გამიგე, რომ არ მინდა ასეთს გხედავდე!
- და შენ რაში მიგებ?
- რაში გიგებ?! - ეს ძალიან არ მესიამოვნა და მეც გავბრაზდი. - ვერ ამჩნევ რომ ყველა ყვეალფერს ატარებს, იმის გამო რომ შენ არაფერი გეწყინოს და არ გადაიტვირთო ზედმეტად!
- და არ არის სწორი?!
- კი, ასეც უნდა იყოს მაგრამ შენ არავის არ უგებ! მთავარია შენი ესმოდეთ!
- აუ კარგი რა! დამანებე თავი!.. - ფანჯარაში გაიხედა.
- ხანდახან მგონია რომ ძალიან გაქვს თავში ავარდნილი! - უკმაყოფილოდ ვუთხარი.
- მოდი და არ აგივარდეს თავში ჩემს ადგილას! - თითქმის მიყვირა.
- აუ ნუ ჩხუბობ!
- არ ვჩხუბობ უბრალოდ გეუბნები იმას რაც არის სწორი!
ასე დიდხანს გაგრძელდა, შემდეგ ისევ გადავიდა და როგორც იქნა ბოლოს დაქოქა მანქანა.
სახლში ორვე ტალახიანები მივედით, განსაკუთრებით ჯასტინი.
სახეზე გვეტყობოდ აუკმაყოფილება და მაშინვე შეამჩნია ეს ბობმა.
- ხშირი ჩხუბი კარგია, ტყუილს ხომ მაინც ჯობს?! ახლა ხართ ასე, მაგრამ შერიგების მომეტი ორივეს ძალიან გიყვართ! - გაიცინა და წამოდგა - ჯერ დაიბანეთ და მერე შერიგდით, ასეთები მაინცდამაინც ნუ გადაყვებით ერთმანეთს... წავედი მე დავიძინებ! - ხელი დაგვიქნია მომღიმარე სახით გავიდა ოთახიდან.
ორივე ზურგით ვეჯექით ერთმანეთს, ხელებ გადაჯვარედინებულები და არც ერთი არ ვიღებდით ხმას.
აბაზანაში პირველი მე შევედი, ჯასტინი საწოლზე იწვა და არც აპირებდა დაბანას.
უცებ მომილბა გული როცა დაღლილი, მოწყენილი სახით სამოწოლილი დავინახე, მაგრამ შემდეგ ისევ მომიარა სიბრაზემ.
- შეგიძლია შეხვიდე... - ცივად ვუთხარი და სწაოლზე დავჯექი.
რამდენიმე წუთში წამოდგა, თვალი გავაყოლე და ისევ თმის ვარცხნა გავნაგრძე.
გაჩნერდა და თავი უკან უკმაყოფილოდ გადაწია.
- ოდრი... - აღარ დავამთავრებინე.
- დაიწყება ახლა უსასრულო თავის მართლება და ბოდიშები! - უკმაყოფილოდ ავხედე.
- მაშინ რა ვქნა? - ცოტახანში მითხრა და ჩემთან მოვიდა.
- რამე მოიფიქრე ახალი, გენიოსო! - ცივად ვუთხარი და ყალბად გავუღიმე.
- მიყვარხარ! - ცოტახანში მითხრა, დაიხარა და ხელი ჩამჭიდა.
ამ სიტყვამ და მისმა შეხებამ გული ამიჩქარა და უნებურად გამეღიმა.
შემდეგ ისევ უკმაყოფილო სახე მივიღე და ხელი გავაშვებინე.
- შენც გინდა რომ ჩამეხუტო და მეც მჭირდება შენი ჩახუტება, მინდა რომ ის რაც გაწყენინე დაივიყწო... შენ რომ იცი ისე ჩამეხუტო და დაიწყო იმაზე ბუზღუნი რომ საშინლად ბინძური ვარ და ასეთი არ უნდა შეგეხო! - გამიღიმა და ჩემს გვერდით დაჯდა.
- მართლა უნდა დაიბანო! - ცოტახანში ვუთხარი და გამეცინა.
ჩემსკენ წამოიწია საკოცნელად მაგრამ მე უკან გავიწიე.
- არ შევრიგებულვართ! - თავი გავაქნიე.
უკმაყოფილო სახე მიიღო და უკან გაიწია, რამდენიმე წამი ჩუმათ იჯდა შემდეგ გვერდულად გამომხედა და წამიერად ქვევიდან მომიქცია.
ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა შეშინებული თვალებით ვუყურებდი.
გაეცინა და ძლიერად მაკოცა, მეც არ გამიწევია წინააღმდეგობა.
შემდეგ მის სახეს ხელი მოვკიდე და უცებ მოვიშორე, როცა მის სახეზე ისეთი ადგილი ვერ ვიპოვნე სადაც ტალახი არ ჰქონდა.
- წადი დაიბანე! - გავიცინე და ხელი ზედვე შევაწმინე.
- ხო კარგი... - უკმაყოფილოდ მითხრა და წამოდგა.
მალევე გამოვიდა და გვერდით მომიწვა, სულელურ თემებზე დავიწყეთ საუბარო როგორც გვჩვევია.
კომენტარები დაწერეთ :*)
მიყვარხართ!
PrettyBoySwag
