*:)სიყვარული-ყველაზე საშიში და უხილავი თამაში... არარეალურ სხეულს გავს რომელიც ჩვენში სახლდება.. გაგვქურდავს და მიდი ბოლოში ცრემლებს გვიტოვებს :)**
ეს თავი ისევ შენ გეძღვნება ზოზი,რადგან შეგპირდი რომ შენ მოგიძღვნიდი..ძალიან საყვარელი ხარ და მიყვარხარ ძალიან...:):)
___________________________________________________
დანიელის წიგნი
კამილოს კიდევ ერთხელ გადავეხვიე.. ის წავიდა, მე კი საკანში დამაბრუნეს.. მეორე დღეს მოუთმელად ველოდი,მაგრამ დრო ძალიან ნელა მიდიოდა წინ..
ის დღე ძალიან გაიწელა.. მტელი დღე იმ გეგმაზე ვფიქრობდი.. მაგრამ აზრები ვერ დავალაგე და სულ ავირიე..
-თქვენთან არიან..
უხმოდ გავყევი მცველს..
-გამარჯობა..
-ძამიკო... მართლა შენ მოკალი ის ვიღაცაა?
-არა.. მე არ მომიკლავს..
-ციხეში რა გინდა აბაა?
-მერე სკანდალები ატყდებოდა და ასე ჯობდა.. ციხიდან მალე გამოვალ..
-ხო ახლა რაზე დაგვიბარე?
-მონიკა ერთი თხოვნა უნდა შემისრულო..
-გისმენ
-შენ უნდა დაუმეგობრდე ელისს.. და როგორმე შეეცადო აქ მოიყვანო... მაგრამ სანამ კარგი მეგობრები არ გახდებით მანამ არ უთხრა რო ჩემი და ხარ თორე ახლოს არ გაგეკარება..
-კარგი.. მაგრამ როგორ ვიცნო?
-კამილო დაგათვალიერებინებს მის სურათებს.. ასეა არაა კამილო?
-კი.. და მე რა უნდა გავაკეთო?
-მონიკას შეყვარებულის როლი უნდა ითამაშო
-რაა? მონიკა გადაირია.. სკამიდან წამოვარდა..
-შენ ერტხელ მაინც გაიფიქრე ტედი რა დღეში ჩავარდება?
-მონიკა გთხოვ... სულ უბრალო რამეს გთხოვ..
მონიკას შეყვარებული ყავდა და კამილოს შეყვარებულის თამაშის იდეა არ მოეწონა... მაგრამ მაინც დავითანხმე.. კამილოს კი გაუხარდა... პატარაობიდან უყვარდა მონიკა..
ელისის წიგნი
-მამი სავარჯიშოდ მივდივარ..
-რამე შეგეჭამა?
-არ მინდა..არ მშივა..
-ხო არ დაგავიწყდა რომ უჭმელობით ანემია გაქვს?
-არაა..სანაპიროზე ვიყიდი რამეს...
ჩემთვის დავდიოდი მტელი დილა და მივსეირნობდი.. მერე სანაპიროზე ჩამოვჯექი..
-შეიძლება აქ დავჯდე?
ჩემს გვერდით ლამაზი შესახედაობის გოგონა დაჯდა.. რაღაცით თითქოს დანი მომაგონა..განსაკუთრებით მისმა თვალემა გამახსენა დანი...
მე მის კითხვაზე არ მიპასუხია.. ისიც ჩვეულებრივად ჩამოჯდა..
-მარტო ყოფნით დავიღალე.. მე მონიკა ვარ..
-ელისი...
ვიგრძენი რომ მას ჩემტან საუბარი უნდოდა.. მაგრამ მე ლაპარაკი სრულიად არ მინდოდა..
-როგორც შეგატყე ლაპარაკი არ გინდა.. ბოდიში რომ შეგაწუხე..
მონიკა წამოდგა.. მეც წამოვდექი..
-მოიცა.. მე მაპატიე.. უბრალოდ ძალიან ცუდი პერიოდი მაქვს..
-გინდა კაფეში წავიდეთ ?
-რავი.. კარგი წავიდეთ..
-მაგარი ხარ!..
წასვლა მართლაც ძალიან მეზარებოდა, მაგრამ მამას დავპირდი რომ რამეს შევჭამდი და ამიტომ წავედით.. კაფეში ნაყინები ვჭამეთ და ერთმანეთზე ვისაუბრეთ.. ძალიან საყვარელი და ნიჭიერი გოგონა გადოგდა მონიკა.. დავუმეგობრდი...
-ძალიან კარგი ელის.. ესეიგი შევთანხმდიტ რომ საღამოს აქ შევხდებიტ და კლუბში წავალტ..
-კარგი ასე იყოს..
სახლში მივედი.. შხაპი მივიღე.. მერე კი ვისადილე...
-სად მიდიხარ? რა კარგად გამოიყურები!!...
-მადლობა მამიკო.. კლუბში მივდივარ...
-იცოდე არ დაიგვიანო..
მამას ვაკოცე და დათქმულ ადგილზე დროზე მივედი..მონიკა იქ დამხვდა..
მასთან ვიღაც ბიჭი იყო...
-ელის გაიცანი კამილო.. ის ჩემი შეყვარებულია..
-სასიამოვნოა..
ეს ბიჭი მეცნო, მაგრამ საიდან? კლუბში ვიჯექი და მხოლოდ წვენს ვწრუპავდი..ცოტახანში გვერდით მონიკაც მომიჯდა..
-ელის გაფითრებული ხარ!
-ხო თავს ცუდად ვგრძნობ..
-წამოდი გარეტ გავიდეთ ჰაერზე,,
-სად მიდიხარტ?
კამილოც მოვიდა..
-ელისი ცუდადაა კამილო..
ჰაერზე გავედით.. მაგრამ თავს მაინც ცუდად ვგრძნობდი..უცებ გული წამივიდა..
როცა თვალები გავახილე.. საავადმყოფოში ვიყავი.. იქვე ბილი იჯდა.. კამილო და მონიკაც იქ იყვენენ...ბილი ჩემტან მოვიდა..
-შვილო ხო გითხარი ჭმა მეთქი... ექიმმა თქვა რომ ანემია გაქვს და კიდევ...მამა გაჩერდა არაფერი თქვა
-და კიდევ რაა? ვკვდები?
-არა... ორსულად ხარ!..
-რაა?
ამის გაგონებაზე თვალები ლამის გადმომცვივდა.. ეს როგორ ეს ხომ შეუძლებელია.. ძალიან გამიკვირდა..
-მამა ეს ხომ შეუძლებელია?
-როგორც ჩანს არა შვილო..
მამამ გულში ჩამიკრა.. მე შემთხვევით თვალი მოვკარი კამილოს და მონიკას.. ისინიც გაშტერებულები იდგენენ..
ასე გამოიყურებოდა კამილო...
ასე გამოიყურებოდა მონიკა
მამა რომ გავიდა.. ჩემტან მონიკა მოვიდა..
-შეიძლება ვიკითხო ვისგან ელოდები ბავშვს..
მონიკას მართლაც კარგად გავუგე..დავუმეგობრდი და ჩემი ნდობითან სარგებლობდა,მაგრამ ამაზე არაფერი მიპასუხია..
-არ მინდა ამ თემაზე საუბარი..
-მე წავალ.. თორე სახლში გაბრაზდებიან..
მონიკა და კამილო გავიდნენ.. მეორე დღეს საავდმყოფოდან გამოვედი და სახლში წავედი..
-მამა ჩემზე გაბრაზებული ხარ?
-არა..შვილო.. პირიქით მიხარია.. პატარა გვეყოლება.. პატარა ბავშვი..აგრამ მხოლოდ ერთი კიტხვა მინდა დაგისვა...
-გისმენ
-თუ ეს ბავშვი ნიკისაა 5 თვის როგორ ხარ?
-მამა ეს ბავშვი დანიელისგან მყავს..
-რაა? როგორ თუ დანიელისგან?
-მე და ნიკი ერთ ლოგინშიც კი არ ვიწექით.. და საერთოდ გთხოვ..ამაზე აღარ ვლაპარაკოთ..
-კარგი .. ისე იყოს როგორც შენ გინდა.. ბელას არ უნდა გააგებინო?
-დავურეკავ საღამოს..
დანიელის წიგნი
მეორე დღეს ჩემტან მონიკა და კამილო მოვიდნენ...
-ასე ადრე რატო მოხვედით?
-იმიტომ რომ ძალიან მნიშვნელოვანი ამბავი გვაქვს..
კამილომ მითხრა.. შევატყვე რომ ორივე ღელავდა..
-დაიწყე მონიკა..
-მოკლედდ ძამიკო... ელის ორსულადაა!!
გაშტერებული დავრჩი ხმას ვერ ვიღებდი
-ცოცხალი ხარ მეგობაროო?
-მგონი მოკვდა?
-რეებს ბოდიალობთ .. უბრალოდ ძალიან გამიკვირდა.. და ბავშვი ვისია?
-მე რომ ვკიტხე მიპასუხა ამ თემაზე საუბარი არ მინდაო..
-რა ხნისაა?
-მამამისმა როცა ელისს უთხრა ის არ უთქია რა ხნისაა...
რიგ-რიგობით პასუხობდნენ ჩემს შეკითხვებს..
-იციტ რაა? იმ სავადმყოფოში წადით და იქ იქნებ გაიგოთ..
-მართალია.. ახლავე წავალთ..
კამილო და მონიკა წავიდნენ.. და მალე მოვიდნენ...
-პასუხი მოიტანეთ?
-კი..
-რა ხნისაა ელისი?
-5 თვის
-რაა? კიდევ ერტხელ გაიმეორ მონიკა
-5 თვის..
-მონიკა ხვდები ახლა რა თქვი?
-კი ვხვდები.. ვიცი რომ 5 თვისაა..
-არა... შენ დეიდა გახდები
-რაა?
გაშტერებული დარჩა მონიკა .. რაც შეეხება კამილოს პირი ღია დარჩა..
მე კი ძალიან ბედნიერი ვიყავი... რადგან მალე მამა გავხდებოდი.. ახლა უფრო მეტად მომინდა მისი ნახვა..
მონი და კამილო წავიდნენ... მე კი საკანში ჩემ ფიქრებტან მარტო დავრჩი.. როცა თვალებს დავხუჭავდი თვალწინ მედგა ელისი ბავშვით ხელში..
