I don't Know Who We Are, But It's Crazy, When I look At You... I Just Need You, And The World Needs Our Love Too! But I Remember... I'm Not A Person, You Are Not A Person. But We Have Love. . . . ❣ ❣ ❣ ❣ ❣ . . . Hill With Dark Water…13 Mirror With Big Blue Ayes. We Are Knocking On The Heels Door. [8]
Hill With Dark Water…13 Mirror With Big Blue Ayes. We Are Knocking On The Heels Door:
I don't Know Who We Are, But It's Crazy, When I look At You... I Just Need You, And The World Needs Our Love Too! But I Remember... I'm Not A Person, You Are Not A Person. But We Have Love. . . . ❣ ❣ ❣ ❣ ❣ . . .
Hill With Dark Water…13 Mirror With Big Blue Ayes. We Are Knocking On The Heels Door. [8] . . . ❣ ❣ ❣ ❣ ❣ . . . აქედან დაიწყო ყველაფერი, აქ გავიცანი ჯარედი. დღეს კი ვფიქრობ რომ სწორედ აქ არის 13 ვამპირი! ვფიქრობ იქ ხალხმა მიცნო, ქუჩაში ისე დავდიოდი თითქოს პირველ ყოფილი ადამიანი ვყოფილიყავი. რამდენიმე მომესალმა კიდეც, გაურკვევლობაში და ფიქრებში ჩავარდნილი მათ ზედაც არ ვუყურებდი. სახლის წინ ვიდექი და შიში მპიყფრობდა. ისევ ის შიში რომელიც პირველად, ტყე და სასაფლაო. ბავშვური შიშიები მიპყრობდა, ადამიანური და არა შიში რომელიც მე ახლა უნდა მქონოდა. როგორ ვთქვა რომ არ ვარ ადამაინი?! არც კი ვიცი რა მქვია, ისე ადამიან მირჩევნია ვუწოდო საკუთარ თავს. კიბიდან ფოთლები ჩამოვყარე და საფეხურზე დავჯექი. დამიბრუნეთ ჩემი ძმა, და! დედა და მამა! მერე რა რომ ისინი ჩემი ნამვილი მშობლები არ იყვნენ! მე ისინი მიყვარდა! ვნანობ, რომ მე ეს მათ ვერ ვაგრძნობინე! რომ შემეძლოს მათი უკან დაბრუნება ყველას, ყველას მოვუვლიდი, მოვექცევოდი ისე როგორც ისინი იმსახურებენ და არა ისე როგორც მე ვექცეოდი. სხვა გზა არ მქონდა, რაც არ უნდა გასაკვირვი ყოფილიყო იქ მყოფი ხალხისთვის ფანჯარა ჩავამტვრიე და ასე შევედი სახლში. სახლი ცარიეი იყო, შიგნით მზის შუქიც კი არ აღწევდა. შიგადაშიგ ანათებდა მზე, მაგრამ ძირითადად ჩაბნელებული იყო. ყველა ოთახი ცარიელი იყო, ჩაბნელებული, არადა პირველად როცა აქ მოვედი სავსე იყო აქაურობა თუნდაც უბრალო ავეჯით. ვინ დააცარიელა?! - ცოტა დაგაგვიანდა! - ნაცნობი, მონატრებული ხმა მომესმა და უკან შევბრუნდი. - გამარჯობა, დავიდ! - გავუღიმე. - ძალიან არ მომწონს შენი ღიმილი!
- არც მე მომოწნს შენი თამამი საუბარი, არ დაგავიწყდეს! მე შენი მოკვლა შემიძლია! - და ამით რას მოიგებ?!
- არაფერს, უბრალოდ თავიდან მოგიშორებ!
- მე ვიცი აქ როსთვისაც მოხვედი, გითხარი დაგაგვიანდა-მეთქი! ისინი აქ აღარ არიან, მე გავუშვი ყველა! - არ მოგატყუებ და გეტყვი, შეგიძლია ნიუ-იორკში დაბრუნდე! იქ დავტოვე ისინი, მერე სად წავიდნენ არ ვიცი... მოკლედ იქ გავაგრძელოთ თამაში! მანამდე კი! - წამიერად გაჩნდა ვიღაც ვამპირი ჩემს წინ, წამიერად ვიგრძენი საშინელი ტკივილი, სისხლი, ირგვლივ მხოლოდ სისხლი იყო. გამოფხიზლების თანავე, საშინელი ტკივილი მქონდა, გვერდით "აგდო" ის ვამპირი ვინც მე მიკბინა. მკვდარი იყო, რათქმაუნდა მან ჩემი სისხლი დალია!
დავიდი ონდავ მოშორებით ოთახის ბოლოში იდგა და კმაყოფილი მიყურებდა. - გამარჯობა ვამპირო! ვამპირო?! ვამპრი?! - ვამპირი ელეანორი, ახლა არც ერთი ვამპირის მოკვლა არ შეგიძლია საყავროლო! არც ერთის! - თავისთვის ჩაილაპარაკა კმაყოფილმა, ბოლოს სიტყვები და მშვიდად დატოვა ოთახი. სალიხ კარის ხმა, სახლში მკვეთრად გაისმა, საშინელი ტკივილი დამეწყო. მთელი დღე იატაკზე გავატარე, ტირილში, ყვირილში, ეს ტკვილი მკლავდა! საღამოს შევძელი ფეხზე დადგომა და ლიზის მოსაძებნად წავედი. ვიცოდი ის იგრძნობდა რომ მჭირდებოდა და მოვიდოდა. - ღმერთო რას გავხარ რა გჭირს?! - თმა გადამიწია,ლიზმა. - ლიზ! ცუდად ვარ! დავიდი ვნახე, ჩემს, უფრო სწორად ბებიაჩემის სახლში ვიყავი! ის იქ იყო! დავიდი, ვიღაც ვამპირთან ერთად, ის მკვდარია რადგან ვამპირად გადამაქცია! - ჰა?  - მე ვამპირი ვარ! ვამპირი! - შენი სისხლი ვამპირს კლავს, შენ არ მოგკლავს?! - გაოცებულმა მითხრა. - არ ვიცი, მემგონი სწორედ ამიტომ ვარ ასე ცუდად! - მოცია, კვდები?!
- ხო! ვკვდები! დავიდმა მითხრა,რომ ვამპირის მოკვლა აღარ შემიძლია!
- მაშინ არც შენ მოკვდები, ალბად უბრალოდ შენი სისხლი ვერ ეგუება! - სისხლს ნუ ახსენებ! - რატომ?
- თავი მტკივდება! - თვაი კი არ გტკივდება სისხლი გინდა! - გაჩუმდი!
- კარგი, ოღონდ არ მიკბინო!
გაიცინა და ხეს მიეყუდა. ის თავისთვის იყო, მე კი ჩემ თავზე ვფიქორბდი. თუმცა ტკივილი ფიქრის საშუალებას არ მძალევდა. როცა დედას მოვუყევი ყველაფერი, გადაწყვიტა რომ ნიუ-იოკრში დავბუნებულიყავით, არ ვიცი რატომ გადაწყვიტა რომ დავიდმა სიმართლე მითხრა. არ შევწინააღმდეგებივარ, ახლა მე ის უფრო მანაღვლებდა როდის გამივლიდა ტკივილები!
ისევ ის სახლი, ისევ ის გარემო. სახლი რომელიც მუდმივად მახსენებდა ჯეიმსს! - მაგარია, ვეძებთ შენაირ ცამეტ ვამპირს და ახლა შენც ვამპირი ხარ! - გაიცინა, ჯარედმა.
- სასაცილო არ არის!
- კიდე ცუდად ხარ? - და როდისმე კარგად ვარ?! - ნამდვილად აგრესიული ხარ! არ ვიცი რა დამემართა, ამ დროს სწრაფად წამოვხტი და მისკენ წავედი, არ ვიცი რას ვაკეთებდი, ერთადერთი რაზეც ვფიქრობდი სისხლი იყო! მადლობა ღმერთს, დედამ გამაჩერა. - ჯობია სუფთა ჰაერზე გაისეირნო! - მითხრა და მშვიდად დატოვა ოტახი ჯარედთან ერთად. უკვე ღამე იყო, მაგრამ ეს ხომ ნიუ-იორკია! აქ ხალხი ისევე ირეოდა როგორც დილით! ბარში შევედი, სასმელი შევუკვეთე, რომელიც ასე თუ ისე ტკივილს ფარავს. - მარტო რატომ ხარ? - ბარმენმა გამიღიმა და კიდევ ერთხელ მომაწოდა სასმელი. - მე ვინც მჭირდება აქ არი არის, შესაბამისად მარტო ვარ!
- კარგად ხარ? - უაზრო შეკითხვაა! მეტყობა რამე რომ კარგად ვარ?!
- მემგონი ჯობია მეტი აღარ დალიო! თვალები გიწითლდება! დაშტერებული ვყურებდი მის ვენებს, სისხლძარღვებს. თავს ვერ ვიმორჩილებდი, მისკენ ნელა მივდიოდი, ის გაშეშებული იდგა, მაგრამ აი ისევ საშინელი ტკივილი! ჩავიკეცე და ბოლო ხმაზე ვყვიროდი თუმცა მუსიკის ფონზე არავის არ ესმოდა. ბარმენი მოვიდა და წამომაყენა. - ხომ გეუბნებოდი ამდნეი არ უნდა დაგელია! - გაიცინა. - ვერ ვიტან როცა დამცინიან! - რამდენიმე წამში ღიმილი მოშორდა სახიდან, გაყინული მიყურებდა, მის თვალებში მხოლოდ უზარმაზარი შიში ჩანდა. წამიერად დამთავრდა მისი ცოხვრბეა, მისი სისხლი, ამან ძალა შემმატა. - გამარჯობა, ელეანორ! ასევე მოხდა, სტელას ღიმილი შეახმა, ჩემი სისხლიანი სახე როცა დაინახა. მოვშორდი იმ ბიჭს და ახლა სტელას სისხლით დავტკბი. ბოლოს მანაც დახუჭა თვალები და მეც შევეშვი. ირგვილივ უამრავი ადმაინი მიყურებდა, შიშით ისინი გარბოდნენ, ყვიროდნენ, რეკავდნენ პოლიციაში, სასწრაფოში. საოცარ ძალავს ვგრძნობდი, ამავდროულად სადღაც გულის სიღრმეში ცუდად ვიყავი, მე ხომ ადმაინები მოვკალი?! მაგრამ ეს ძალა ამ ტკივილს მთლიანად ფარავდა. მშვიდად მივიდოი სადღაც, არც ვიცი სად, მეღიმებოდა, უნებურად. მეგონა ყველაფერი შემეძლო. ჩემს წინ სიბნელეში ვხედავდი ზუსტად ჩემნაირ, ვამპირს, ახლა უკვე ასე ვიტყვი. ისიც იდგა და იღიმოდა, გვერდი ჩამიარა და გზა ისე განაგრძო თითქოს არც დავენახე, მეც ასევე მოვიქეცი. უამრავი ადმაინის სისხლი, ირგვლივ ჩემნაირი 13 ვამპირი, გადაწითლებული ქუჩები. საშინელი გამოხედვა, ხალხის აცრემლებული შეშინებული თვალები და ბოლოს ჯეიმსი რომლის დანახვისთანავე მოკვდა ჩემში რამდნიმე საათის წინ გაღვიძებული ვამპირი. - ჯეიმს! - მისკენ მივდიოდი, მაგრამ ის აღარ ჩანდა - ჯეიმს?! ვიცი რომ აქ ხარ! გთხოვ ნუ იმალები! მჭირდები! ხომ ხედავ?! ასე არ მინდა გაგრძელდეს! გთხოვ დამეხმარე! - ვტიროდი და მის სახელს ვყვიროდი. ჯეიმსი იქ არ იყო, ეს ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი იყო. ვუყურებდი ჩემს ორეულებს და მათ დანახვაზე ცუდად ვხდებოდი, ისინი ტკბებოდნენ ადამინის სისხლით! წამიერად გაჩნდა ჩემს წინ ლიზი, უკმაყოფილოდ შემომხედა შემდეგ კი ყველაფერი გაჩერდა. - ეს რა არის?! - გაბრაზებული შემომიბრუნდა დედა. - ეს მე არ ვიყავი! არ ვიცი რა დამემართა! უბრალოდ ცუდად ვარ! - ცუდად არ ხარ! შენ ადმაინის სისხლი გჭირდება რომ სიცოცხლე შეინარჩუნო! მაგრამ შეგიძლია ცოხველის სისხლიც მიიღო! წაიყვანე, ტყეში სადმე! სისხლის გარეშე მოკვდება! - დედამ ლიზს გახედა - მე, კი მოვუვლი ჩვენ 13 ვამპირს! - კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა. - მე აქ ვიქნები, შენ კი შეგიძლია წავხიდე და ინადირო! - გამიღიმა ლიზმა და მიწაზე დაჯდა. უკამ მოუხედავად შევედი ტყეში, და უკან მალევე დავბრუნდი. ერთადერთი რაც ამ ტყეში ვნახე, კურდღელი იყო! და ისიც, მელაპარაკებოდა! მე მისი მესმოდა! მთხოვდა რომ არ მომეკლა! ცხოველი! კურდღელი! გემისთ?! ის მელაპრაკებოდა! ადამინურ ენაზე!
არაფერი მითქვამს ლიზისთვის, უბრალოდ სახლში დავბრუნდით. დროსთან ერთად, ჩემი მოთმინების უნარიც იკარგებოდა და სისხლი უფროდაუფრო მჭირდებოდა. - უნდა მოითნინო! სულ რაღაც ორი კვირა! შემდეგ სავსე მთვარე იქნება და აქაურობას დავტოვებთ! მე და შენ! - გამიღიმა დედამ - ლიზი აქ არის, ვამპირები აქ არიან, ერთადერთი პრობლემა ჯეიმსია! რომ არ გამოჩნდეს?! - გამოჩნდება!
გარეთ მარტო სიარული აკრძალული მქონდა, მაგრამ ღამით გაპარვა არ მიჭირდებოდა. დღევანდელ ღამეს კიდევ ერთი ადამინი შეეწირა ჩემს სისხლის წყურვილს. - ზედმეტები მოგდის! დროა ამ ყველაფერს თავი დაანებო! - შენღა მაკლდი! აქ რა გინდა?! ბებო! არა მოცია! შენ გინდა რომ ეს სამყარო დატოვო! გამახსენდა!
- მინდა, მაგრამ მე მოვკვდები, იმის შემდეგ რაც შენ მე მიკბენ! მაგრამ მანამდე თუ გგონია რომ ჯეიმსი აუცილებლად უნდა მოკვდეს ძალიან ცდები! - თავი დამანებე!
- ყოველთვის ასეთი საშინელი ხასიათი გქონდა! ერთხელ მაინც მომისმინე! - არ მაინტერესებს! არ მიდნა ჯეიმსის გახსენება! ის მოკვდება! მასთან ერთად წასვლა სულაც არ მიდნა!
- ტყუილი გეხერხება, მაგრამ როცა საქმე ჯეიმსს ეხება, შენში ყველაფერი ძლიერი კვდება და უბრალოდ გოგონა ხდები რომელიც შეყვარბეულია ჯეიმსზე. - თავი რომ დამანებო არ გინდა?!
- ჯარედიც ხომ არსებობს?! და რისთვის?! არ გიფიქრია?!
- იმსიათვის რომ მხარში დამიდგეს! - ნუ ფიქრობ რომ სამყაროს ცენტრი ხარ!
- არ ვიცი სხვაგან როგორ არის, მარგამ ამ ცოხვრებაში ვარ! კარგად დაფიქრდი! შენც მიხვდები! - ჯეიმსი თუ მოკვდება, ტყუილად მოკვდება! მის სისხლში უკვე შენი სისხლია და სულაც აღარ არის ბნლეი! - ნელა გავხედე, გული იმდეით ამიჩქარდა, იმდეით რომელსაც მეთვითონ ვეწინააღმდეგებოდი და მის მოკვლას ვცდილობდი. - ეს, ასე ვთქვათ ყოველი შემთხვევისთვის არის! ჯარედი, ანუ ყოველი შემთხვევისთვის! გამეცინა. - შეგიძლია მორჩე! - მკაცრად ვუთხარი. - ჯარედის სისხლი იგივეს წარმოადგენს რასაც ჯეიმსის სისხლი, სანამ შენს სისხლს დალევდა. ანუ, ალხა ჯეიმსის სიკვდილს არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს! რაც არ უნდა მოხდეს, თუ ამ სამყაროს დატოვება გინდა ჯარედი უნდა მოკვდეს! დედაშენს გადაეცი, ის ვერ დატოვებს სამყაროს ისევე როგორც მე, მას არ აქვს სიყავრულის უნარი! ამ ღამეს მე ის უკანასკნელად ვნახე, მეთვითონ მოვკალი ის მისი თხოვნით. ცრემლად ქცეული ელეანორი, მაგრამ რატომ?! ახლა ის მატირებს, რომჯარედი უნდა მოკვდეს! დიახ, მე ისიც მიყავრს! მაგრამ მაინც ძალიან ბედნიერი შიგადაშიგ ბედნიერების ცრემლები ერეოდა და გულს უხაროდა, რომ ჯეიმსი ერთადერთი იყო, მისი სიკვდილი არ შეიძლებოდა! დედასთვის არაფერი მითქვამს და საერთოდ სახლში არ დავბრუნებულვარ. მე დავბრუნდი ჩემს სახლში, სადაც ვცხოვრობდით მე, მამა, დედა, და, ძმა და ბებო. მაგრამ ეს სახლი დიდი ხნის წინ დაწვეს ვამპირებმა, და მოკლედ ჩემი ოჯახი. გული ძალიან სწრაფად მიძგერდა, ძალაინ! მისი ხმა მესმოდა, ცრემლები სახეს მისველებდნენ, თმებს, ტანსაცმელს, ასე არასდროს მტკენია გული! ამდენი ხნის განმავლობაში პირველად მოვედი აქ, პირველად გავიხსენე ჩემი ბავშვობა. ვერ აგიღწერთ როგორ მანტრებოდა აქაურობა, ვერ გეტყვით როგორ მინდოდა აქ დაბრუნება, დაბრუნება სახლში სადაც მუდმივად მკაცრი ბებია გვიშლიდა ხელს გართობაში. ან სად არიან ჩემი მეგობრები?! სად გაქრენ ისინი?! მერე რა რომ ისინი არასდროს იყვნენ ნამდვილი მეგობრები, ისინი ჩემი წარსულის ნაწილს შეადგენენ რომელიც მე ასე მენატრება! - წამოდი, წავიდეთ აქედან! - მისმა ხმამ სხეულის ყველა ნაწილი ამატკივა, მისმა შეხება გამაჟრჟოლა და გული დაამშვიდა. ცრემლები უნებურად შეწყდა და ის წარსული რომელიც თვლაწინმედგა სადღაც გაქრა, ალბად ისევ წარსულში დაბრუნდა. - არ მოდიხარ? არ მინდოდა პატარა გამოსულიყო, მაგრამ სასწრაფო საქმე გამომიჩნდა! ბოდიში! რკომენტარები თუ იქნება ვეცდები ხვალვე დავდო! დააკომენატრეთ:*)
| 
