[6] Hill With Dark Water… 13 Mirror With Big Blue Ayes. We Are Knocking On The Heels Door. _____________ When You Love Someone It Hurts, When You Hate It Hurts More, Becuase Hate Is A Big Love!
Hill With Dark Water… 13 Mirror With Big Blue Ayes. We Are Knocking On The Heels Door.
- და ვინ არის?! მე და ჯარედი დაშტერებული დახამებული თვალებით ვუყურებდით, ერთი სული გვქონდა როდის გაქვცემდა პასუხს, მაგრამ... ის ჩუმად იჯდა და თითქოს ჩვენგან რაღაცას მოითხოვდა პასუხის სანაცვლოდ. - რა გინდა? - ყვირილით უთხრა ჯარედმა. - გეტყვით...და გაიგებთ! მაგრამ! თუ არ დამთანხმდებით...ორივეს მოგკლავთ! ჯარედს სიცილით გავხედე და დავეთანხმე. - ჯეიმსი! - ამის გაგონებაზე მე და ჯარედმა ყველანაირი იმედი დავკარგეთ და ორივე უღონოდ ჩავეშვით სავარძლებში. - ის მკვდარია! და ეს ჩვენც ვიცოდით! - მეც ვიცი,რომ მკვდარია... ამაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ! - მაშინ არ უნდა გეხსენებინა!
- თქვენი ემოციის დანახვა სასიამოვნო იყო! ელეანორ, მე ჯადოქარი ვარ! ჩვენ ერთი სისხლი გვაქ! დედაშენი, შენი ნამდვილი დედა ჩემი შვილი არის და არა მამაშენის დედა ვარ! მაგრამ არც ერთი შენი მკვდარი ოჯახის წევრი არ იყო შენი ნამდვილი სისხლიდახორცი! - ვიცი, ამაზე დავიდი მელაპარაკა! - ხოლო, რაც შეგვეხება ჩვენ! შენ და მე, ელეანორ ჩვენ ერთი სისხლი გვაქ რაც იმას ნიშნავს რომ სრულიად არ არის საჭირო სიყავრული! ჩვენ ისედაც შეგვიძლია ამ სამყაროს ერთად დატოვება!
- ბებია! მე ამ სამყაროს დატოვება შენთანერთად არ მინდა! არ მინდა, რომ სამუდამოდ შენთან ვიყო! არ მინდა! არა! - სწორედ ეს იყო ჩემი თხოვნა, შენ მე უნდა დამთანხმდე!
- წადი და დედაჩემს უთხარი წავიდეს შენთან ერთად! შენთან ყოფნას სამუდამოდ აქ დარჩენა მირჩევნია! - ჩვენ მოვილაპარაკეთ! და კიდევ დედაშენი ჯადოქარია! ორი ჯადოქარი კი ვერ გავა! - არ მინდა!
ამ დროს ისე რომ არ განძრეულა, ჯარედი კედელს მიაბჯინა. არ ვიცი რა უქნა, მაგრამ ჯარედი ტკივილისგან ბოლო ხმაზე ყვიროდა. - რომლით დავიწყო შენით თუ შენი მეგობრით?! სხვა გზა უბრალოდ არ მქონდა! დავთანხმდი, მოხლოდ იმიტომ რომ არ მომკვდარიყო ჯარედი! იქნებ...რამე მოვიფიქროთ, ხომ შეიძლება საერთოდაც შეუძლებელია ჩემი და ამ ბოროტი ჯადოქრის ამ სამყაროდან წასვლა?! იქნებ სიყავრული მაინც აუცილებელია? - ეს ყველაფერი ასე არ მოხდებოდა ჯეიმსი რომ ცოცხალი ყოფილიყო. - ლის? ყოველთვის ასე მოულოდნელად რატომ მოდიხარ? - იცი ჩვენ ყველას გვაქვს ჩვენი ძალა... მე მაგალითად შემიძლია გავჩნდე იქ სადაც მე მინდა, კიდევ იქ სადაც ვხვდები რომ ვიღაცას ვჭირდები. შენ... შენ და ჯეიმს ერთი და იგივე რაღაცეები შეგიძლიათ...მაგრამ ვერ გეტყვი რას...არ ვიცი. არც ჯარედის ძალის შესახებ არ ვიცი არაფერი... - მართლა?! - ხანმოკლე დუმილის შემდეგ ვუთხარი და ოდნავ ჩავიცინე. - ხო... ახლა ვიცი, ყველაზე მეტად მეგობარი გჭირდება! ჯარედს რატომ არ ელაპარაკები? - ის და შენ, თქვენ უბრალოდ... შენ არ უნდა მოკვდე! ჩემს გამო... სისულელეა! - არა... სისულელე არა ეს საინტერესოა! - არაფერი! ამდენი ხანია არაფერი მიპოვნია, არაფერი გაგვიგია და ყველაფერი უკან უკან მიდის! ჯეიმსი მკვდარია! ახლა ბებიაჩემი გამოჩნდა! დავიდი! ის მე მეძებს და ერთი სული აქვს როდის მომკლავს!
- მას შენი მოკვლა არ უნდა...დამშვიდდი! იცი... რას იტყოდი იმაზე თუ ჩვეულებრივი ადამინი გახდები? დაივიწყებ ყველაფერს, დროებით ყველაფერს ბებიაშენს მიანდობ! მე და შენ, ნუ ჯარედიც შენს საყავრელ ქალაქში წავალთ?! - ლონდონში? - არა!
- რომში? - არა! - ტოკიოში? - გაჩუმდი! ნიუ-იორკში! - მაგრამ... - კოლეჯი, მაღაზიები, ბიჭები, სიყავრული, ან უბრალოდ გართობა... ღმერთო იმდენი რამ! ძალაინ მაგარი ქინება!
- რატომ უნდა გენდო, ლიზ?! - იმიტომ,რომ მე უკვე მკვდარი ვარ! მე მხოლოდ იქამდე ვიარსებებ სანამ შენ არ წახვალ ამ სამყაროდან! - ბარგს ჩავალაგებ! - ჩალაგებულია! - სწრაფად შემაჩერა - ჯარედიც გაფრთხილებულია, ბილეთებიც მზად არის! ხვალ დიდხანს მოგვიწევს ფრენა, ბებიას გამოემშვიდობე... ძილი ნებისა! "ნამდვილად გიჟია! არა გიჟი არა...ენით აუღწერელი გიჟია!" გავიფიქრე და ჩემს ოთახში ავედი, მეგონა ოთახში ვიღაც შემომყვა, ვიფიქრე ჯარედი იქნება-მეთქი, მაგრამ როცა შევბრუნდი არავინ იყო. შემეშინდა, რადგან აშკარად კარი როცა დავკეტე ვიღაც მოაწვა და გააღო. სწრაფად შევედი ჯარედის ოთახში. - დღეს მე აქ ვიძინებ! - მშიშარა! - აქ ვიძინებ!
- უარს ხომ არ გეუბნები! რა გაყვრიებს?! - გაიცინა და საწოლზე წამოწვა. - ჯარედ... ვეცადოთ რომ ნიუ-იორკში ჩვეულებრივარ ვიცხოვროთ! - ელეანორ, ნუთუ ვერ ხვდები რომ ეს შეუძლებელია?!
- არა! არაფერია შეუძლებელი! არაფერი! რატომ?! ყველა თქვენს ჭკუაზე რატომ მატარებთ?! რატომ მეუბნებით რომ არ ვარ ადამიანი?! ადამაინი ვარ! ვარ! მინდა ვიღიმოდე, ვმუშაობდე, მყავდეს შვილები, ქამრი! დედა, მამა და ჩემი და ძმა! მინდა ისინი ცოცხლები იყვნენ! მიდნა შენ და ლიზი ჩემი მეგობრები იყოთ, ნამდვილი მეგობრები რომლებიც ჩემსავით ჩვეულებრივი ადამიანები არიან! არ მინდა არსებობდეს ჯეიმსი! რომელიც ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყავრს! არ მინდა! არ მიდნა არც მისის სიცოცხლე და არც მისი სიკვდილი! ახლა როცა ის ასე მჭირდება! არადა ის ხომ მე მოვკალი?! დავიდს ის არ მოუკლია! მე მოვკალი! მან ჩემი სისხლი დალია! ჩემი! ახლა კი უბრალოდ მომეცით უფლება გავიღიმო! მომეცით უფლება მეშინოდეს სისულელეების და ამიტომ შევიდე ჩემიმეგობრის ოთახში და მასთან ერთად დავიძინო, რადგან ვიცი მასათან უსაფრთხოდ ვიქენბი! მომეცით უფლება და გვერდში დამიდექით, იმისათვის რომ გავაგრძელო ჩვეულებრივი ცხოვრება ნიუ-იორკში! არაფერი უთქვამს, უბრალოდ ძლიერად ჩამეხუტა და ცრემლები მომწმინდა. ასე მშვიდად დიდი ხანია არ მიძინია. როცა ბებიაჩემს გამოვემშვიდობე, ჩემს გულში აქვე დავუსვი წერტილი იმას,რომ მე მასთან ერთად დავტოვებდი ამ სამყაროს. ფრენა ეს არაჩვეუულებრივი დრო იყო საფიქრალად. ამ ბოლო დროს, თუ უკვე რამდენია წელია ფიქრი ჩემი საუკეთესო მეგობარია. მაგრამ ამდენ სისულელეს და ამდენ არანორმალურობას ის ვეღარ იტევს! - აი აქ ვიცხოვრებთ ჩვენ! - სახლის კარი შეაღო გახარებულმა ლიზმა და თვითონ პირველი შევიდა. - ეს სახლი "გოგოების" სახლს გავს! - უკმაყოფილოდ ჩაილაპრაკა ჯარედმა. - ხო! მე და ლიზი გოგოები ვართ, ჯარედ!
- მერამდენე სართულია? - 37! - გახარებულმა უპასუხა ლიზმა - არა ვიცი, ნოუ-იორკისთვის დაბალია...მაგრამ თუ თავის მოკვლა მოგინდებათ, ცუდი არ არის! - გაიცინა. - ჩვენც გავიცინოთ?! - უკმაყოფილოდ კითხა ჯარედმა. - დღეს აჯრედი ცუდ ხასიათზეა! - გამეცინა. მოდით პირდაპირ იქიდან გავაგრძელებ, როცა მე და ლიზი კოლეჯში წავედით. ჯარედმა უსაქმურად ცოხვრება გადაწყვიტა, მისნაირებს რა გამოლევს! - მშვენივრად გამოიყრები! - მითხრა ულამაზესმა ლიზმა, რომელსაც თვალს ვერც აქამდე ვწყვეტდი და ახლა მითუმეტეს. - ასე როგორ გააკეთე, რომ ახლა ორივე ერთ ჯგუფში ვართ? - აი აქ ხდება ყველაფერი! - მითხრა და ხელი თავზე დაიდო. მასზე გამეცინა და უკან გავყევი, ისე დადიოდა ამ უზარმაზარ და უცნობ შენობაში, თითქოს მისთვის ეს ადგილი ძალიან ნაცნობი ყოფილიყო. ყველას უღიმოდა, ეს მას ძალიან უხდებოდა! მე კი მას უბრალოდ კუდში დავყვებოდი, უბრალოდ ახლა ხალხის დათვარიელებით უფრო ვერთობოდი. - და აქ მოსვლა რატომ გადაწყვიტეთ? - დირექტორმა ინტერესეით გვკითხა, ამ დროს საშინლად დავიბენი. - იმიტომ,რომ... იცით... ახლახან ძალიან დიდი შეცდომა დავუშვი ცხოვრებაში, ბევრი პრობლემა მქონდა, არ მაყვს ოჯახის წევრები და მხოლოდ ლიზი მაყვს... ვფიქრობ აქ ყველაფერი შეიცვლება! - რაღაც სისულელე ვთქვი და თავი ლიზისკენ შევაბრუნე, რომელსაც გამოშტერებული სახე ჰქონდა. - მ ე ც! - დაუფქირებლად თქვა. - მატყუარა ხარ! - მე ვარ მატყუარა?! კარგი, ლიზ! - გამეცინა. - აი ისიც ვიპოვნე! - უეცრად გაჩერდა. - ვინ?
- ყველაზე... მაგარი ბიჭი...ასე ვთქვათ! - ისეთი არაფერი... - გავუღიმე. - And four bitches! - ჰაჰა! კარგი წამოდი! ნუ გაებმები! - ხელი მოვკიდე და მათ გზას ავარიდე. მე ამ დღესვე მივხვდი, რაღაც საშინელება ელოდა ამ ოთხ გოგონას ლიზის და მისი ხათრით ჩემს ხელში! მე მომწონდა, ლიზსაც, ორივეს მოგვწონდა ეს ყველაფერი. ორივე ახალი მეგობრებით ვიყავით დაინტერესებულები, თითქოს ლიზი გუნდს ამზადებდა იმ ოთხი გოგონას დასამარცხებლად. არც მე მომწონდ აისინი, რათქამუნდა! ხომ ხვდებით როგორცებიც არიან?!
ვიცი, რომ იცით! - გამარჯობა, ელ!
გაიცანით სტელა, ყველაზე სწერვა, ყველაზე ლამაზი, "იმ" ბიჭის შეყვარებული, თავისი სამი მეგობრის "ქალღმერთი" და ლიზის პირველი გამაღიზიანებელი ფაქტორი. მისთვის არაფერი მითქვამს, უბრალოდ გავუღიმე და გვერდი ავუარე. ამ ერთი თვის განმავლობაში პირველად მომესალმა, იმედია უკანასკნელად. აი ესეთი ცოხვრება მინდოდა! ძალიან, ძალიან! მაგრამ... ყოველთვის თავს რატომ იჩენს ეს "მაგრამ" ?! ყოველთვის ხელს მიშლის! ძალიან ჩვეულებრივად როგორც ყოველთვის მე და ლიზი წავედით კოლეჯში. თავს შეუძლოდ ვგრძნობდი და კლასი დავტოვე, ამ დროს დერეფნებში არავინ იყო. ერთ-ერთი ჩემი მეგობრის ოთახში უნდა შევსულიყავი, რომელიც აქ რჩებოდა ღამეს, თავისი ოთახი ჰქონდა. პიანინოს სასიამოვნო ხმას გავყევი, სასადილოში წყალი დავლიე. პიანინოს ხმა არ წყდებოდა და მელოდია თანდათან ჩქარებოდა. თითქოს ზუსტად ამ ადგილას უკრავდა ვიღაც, ოღონდ ზევითა სართულზე. ნელა ავიხედე ზევით, თითქოს რამეს დავინახავდი. ძალიან ნელა წამოვდექი, დამლაგებელი ცოტა გაკვირვებული დარჩა ჩემი არც თუ ისე ნორმალური ქცევებით. ნელა წავედი, თითქოს ეს ვიღაის ბრანება ყოფილიყო, თითქოს ვიღაცას ეს ჩემთვის ასე დაებარებინა. გული მთელი ძალით მეწინააღმდეგებოდა, მიკრძალავდა გამეღო დარბაზის კარი. მაგრამ, ისევ მაგრამ! ხელი ნელა ვკარი კარს და დარბაზში შევედი. კიბეებს ჩავუყეი სცენამდე, ისე რომ არც შემიხედავს ვინ უკრავდა. უბრალოდ მეშინოდა. ჭიქა ხელიდან გამივარდა, გული თითქოს გაჩერდა. ქუნთქვა აღარ მინდოდა, ყველაფერი ერთდროულად ამტკივდა. თვალებში მიბნელდებოდა, მეგონა მეჩვენებოდა! ან იქნებ მეჩვენებოდა?!
ბოლო ხმაზე დავიწყე ტირილი. არ ვიცი რატომ არავინ არ შემოდიოდა, ან რატომ არავინ არ იყო აქ. - ჯეიმს! - ბოლო ხმაზე ვიყვირე და ჩავიკეცე. უეცრად გაჩერდა. - მაპატიე, ვიცი! ისევ ის შეცდომა დავუშვი! ხელ ახლა ვცდი! - და ახლიდან დაიწყო დაკვრა. - გაჩერდი! - ძლივს წამოვდექი და მასთან მივედი - გაჩერდი! მორჩი დაკვრას! - ეს შენ მასწავლე, ვიცი... თავი მოგაბეზრე რადგან დღემდე იმ შეცდომას ვუშვებ რასაც სამასი წლის წინ, მაგრამ მაინც ვცდი!
- შენ ცოცხალი არ უნდა იყო! - ვითომ რატომ?! - ჯეიმს! - შენ ვინ ხარ რომ მე გენდო?! ვინ ხარ რომ გიტხრა ყველაფერი?! თუმცა მაინც არაფერი ვიცი... - I belived in you! - ტირილით ვუთხარი. - მეც!
- მაგრამ მე რა გავაკეთე?!
- და მე?! - არაფერი მოხდებოდა იმ დღეს რომ არ გამოჩენილიყავი! დავიდი შენს გარეშეც მიხვდებოდა რომ იქ შესვლა მისთვის შეუძლებელი იყო! და მეც ვეტყოდი მას რომ ჩემი სისხლი მას კლავს! მაგრამ შენ რატომ არ გკლავს?! წამოდგა და ზურგი მაქცია. - შენ ასე გინდოდა ჩემი სიკვდილი? - ჩაიცინა და გზა განაგრძო. - არა! პირიქით! ჯეიმს! გაჩერდი! უბრალოდ მაინტერესებს! რატომ კლავს სხვას და არა შენ!
- მეც ძალაინ! ძალიან ბევრი რამე მაინტერესებს! - უბრალოდ მკითხე და გეტყვი ყველაფერს რაც ვიცი! - შენ ის არ იცი რაც მე მჭირდება! - ჯეიმს... - იქნებ მორჩე ამ სახელის ძახილს?!
- უბრალოდ ძალიან მჭირდები!
- ამით ვერ მათქმევინებ! თავი დავხარე, რამდენი წამში კი ამ ადგილიდან რაც შემეძლო შორს წამოვედი. არ ვიცი სსად ვიყავი, უბრალოდ ვტიროდი, რაც ძალა მქონდა! ვეძახდი ლიზს მაგრამ ის არ ჩანდა არ მოდიოდა. იქნებ ჯეიმსი არ უშვებს?! არა! არა! დაივიწყე! არ არსებობს ჯეიმსი! ის მოგეჩვენა! უბრალოდ მოგეჩვენა! წადი ჯეიმს! ჩემი ფიქრებიდან! ჩემი წარსულიდან უბრალოდ წადი! გთხოვ! მთელი ღამე ასე გაგრძელდა, გაუთავებელი ცრემლები, ტკივილი და ჯეიმსი. სახლში როცა დავბრუნდი, ლიზი ჩვეულებრიავდ დამხვდა. მითხრა რომ ხვდებოდა ვჭირდებოდა, მაგრამ არ მოვიდა რადგან თურმე მე მიმიწერია მისთვის არ მოსულიყო. ეს ნამდვილად არ გამიკეთებია! ძლივს დავარწმუნე საკუთარი თავი,რომ ჯეიმსი არ არსებობს და ახლა უნდა ვიფიქრო რომ არსებობს?!
ეს უბრალოდ შეუძლებელი იყო. ჯეიმსი ისევ თავის საყვარელ პერსონაჟს, ეგოსიტი ადამიანის როლს თამაშობდა. დადიოდა იმავე კოლეჯში სადაც მე, ნამდვილად ტკენდა გულს ლიზსაც და მე საერთოდ უგულოდ მტოვებდა! ამდენი ნამსხვრევებისაგან შეუძლებელი იყო დარჩენილიყო გული. ამიტომაც ერთ მშვენიერ ღამეს, ჩემი თხოვნით სრულიად უცხო პიროვნებას თავი მოვაკვლევინე. მაგრამ ცოცხალი აღმოვჩნდი...არ ვიცი როგორ! მე მოვკვდი! შემდეგ კი გავცოცხლდი! - ასე ადვილად ვერ გამექცევი! - მისი დამცინავი სახე თვალების პირველად გახელისთავავე დავინახე. - რატომ ვარ ცოცხალი?!
- არ გეტყვი! - გთხოვ... - უბრალოდ იმიტომ რომ მიყვარხარ! დაკმაყოფილდი?! - და ახლა რას აპირბე?!
- easy come, easy go! - არა! არა! ჯეიმს გთხოვ არ წახვიდე! - და ვინ გითხრა რომ მივდივარ?! უბრალოდ გეხუმრე?! - ხუმრობას ნამდვილად არ გავდა, უბრალოდ დაუფიქირებლად თავა და შემდეგ ისე გადაიფიქრა. - რატომ არც ერთი არ მოვკვდით? - ძალიან ჩუმად ვკითხე, მაშინ როცა სრულიად არაფრის ხმა არ ისმოდა. ჯეიმსი ამ ქვეყანას მოშორებული იყო, მე კი უბრალოდ ვფიქორბი ჩემს დასმულ შეკითხვაზე. უეცრად ჩემსკენ წამოიწია, თვალებში ჩამხედა. მის თვალებში მხოლოდ და მხოლოდ უზარმაზარი ტკივილი ჩანდა. მეტი ვეღარ მოვითმინე და უბრალოდ ძალაინ ძლიერად მოვეხვიე. - ასე შეცდომებს ვერ გამოვასწორებთ! - ცოტახანში მითხრა, მაგრამ მაინც თვითონაც მეხვეოდა. - თუ შენ ყოველთვის იქნები აქ! მაშინ მეც ყოველთვის ვიქნები აქ! მითუმეტეს! ჩვენ შეგვიძლია აქაურობის დატოვება!
- მე და შენ?! თუ ბებიაშენს და შენ?! - ჯეიმს... ახლა არ გვინდა!
- ან ახლა ან არასდროს!
რატომღაც დავდუნი, არ ვიცი სიტყვებს ვერ ვაბამდი ერთმანეთზე, რომ ყველაფერი ამეხსნა და მეთვქა, რომ მე ბებიაჩემი უბრალოდ მოვატყუე. როგორც ჩანს ეს მან "არასდროს" პასუხად მიიღო და პალატა უსიტყვოდ დატოვა. მე უბრალოდ მიყვარსჯეიმსი...მჭირდება...ის კი ამას ვერ ხვდება! უბრალოდ ვერ ხვდება... უბრალოდ ყველაფერი... ყველაფერი გაჩერდა ირგვლივ... არა ეს ჩემი ფანტაზია არ არის! მართლა! მართლა! არაფერი მოძრაობდა! არც ერთი ადამაინი! არც ერთი! როცა ფანჯრიდან გადავიხედე, ერთადერთი მოძრავი ჯეიმსი იყო, გაოცებული იდგა და ირგვლივ ყველაფერს აკვირდებოდა. სწრაფად დაბრუნდა უკან. ჩემს პალატაში. მაგრამ, როგორღაც მე აქ აღარ ვიყავი. პალატაში აღარ ვიყავი!..
რაც მოვასწარი სულ ეს არის :*) იმედი ამქვს მოგეწონათ, ან ცოტა მაინც დაგაინტერესათ. თუ არაულად ვწერ, უბრალოდ იცოდეთ არც ერთი მწერალი არ დაწერს ამას გასაგებად. არც გრამატიკულად და არც შინაარსით. მოთხრობაში, წიგნში, ყველანაირ კანონს მწერალი ადგენს. ცუდად არ გამიგოთ! უბრალოდ იცოდეთ და ეს თქვენც გაითვალისწინეთ! მსგავსი რამ არასდროს არ მიიღოთ შეცდომად, მაგრამ მე მაინც ვეცდები უფრო გასაგებად ვწერო თუ თქვენ ასე გინდათ :*) არ ვიცი დააკომენტარეთ და მითხარით ან როგორ გინდათ გაგრძელდეს ან რა არ მოგწონთ (მოთხრობის შინაარსში) ან მოკლედ საერთოდ რაც გინდათ, უბრალოდ რომ ვიცოდე :*) მადლობა ყველას ვინ კითხულობთ, ბოდიში ხშირად და დიდებს რომ ვერ ვდებ! მაგრამ იცოდეთ როცა აკომენატრებთ ამაზე სასიამოვნო ჩემთვის არაფერია, კრიტიკა თუ უბრალოდ "გააგრძელე" მადლობა თითქული კომენატარისთვის :*) ძალაინ! ძალაინ! მიყვარხართ!
დააკომენტარეთ :*) PrettyBoySwag
| 
