✝ Hill With Dark Water… ✝
✝ 13 Mirror With Big Blue Ayes. ✝
✝ We Are Knocking On The Heels Door. ✝
__________________________________________
ასეთ ტკივილს უბრალოდ სიკვდილი მერჩივნა, თავის ტკივილი არ წყდებოდა და ეს კონტროლს მაკარვინებდა. ვერ ვხვდებოდი სად ვიყავი და ვერ ვიზარდები რა ხდებოდა.
საშინელი ხმები მესმოდა, მაგრამ ვფიქრობ ეს ყველაფერი მეჩვენებოდა.
ვერ გეტყვით რამდენი ხანი გრძელდებოდა ასე, ჩემთვის ეს ტიკივილი საუკუნე იყო!
როდისაც გონს საბოლოოდ მოვედი, აღარც შინაგანი ტკივილი მაწუხებდა და აღარც საშინელი ხმები მესმოდა ისევ მქონდა კითხვა, სად ვიყავი?
ვერაფერს ვხედავდი რადგნ სიბნელე იყო, მნიშვნელობა არ ჰქონდ ათვალებს გაახელდი თუ არა...შიში მიპყრობდა რადგან ვგრძნობდი აქ ვიღაც იყო, მისი ხმა იშვიათად მესმოდა და ისიც ოდნავ გაინძრეოდა ხოლმე.
ხელბს აქეთ-იქით ვიქნევდი იქნებ როგორმე გავყვე კედლებს-მეთქი, მაგრამ ამაოდ, არაფერი გამომდიოდა.
ვფიქრობ ასე სამი დღე გაგრელდა, წყურვილი და შიმშილი, მუდმივი შიში და აუტანელი ფიქრები! საერთოდ არაფერი, სიბნელე რაც თვალებს საშინლად მტკენდა!
დროსთან ერთად ჩემი მოთმინების უნარიც იკარგებოდა და თანდათან მიჩნდებოდა სურვილი ყველაფერი გამენადგურებინა რაც ხელში მომხვდებოდა, მაგრამ ხელში არაფერი მხვდებოდა! ირგვლივ არაფერი იყო და ვერც ვერაფერს ვხედავდი. უბრალოდ ვიჯექი და თანდათან ფიქრის უნარსაც ვკარგავდი, სრულიად გაუაზრებლად წამოვდექი და მთელი ძალით ვიყვირე...ამ დროს თითქოს ძალა დაკარგე და წონასწორობა ძლივს შევინარჩუნე. მეგონა მოჩვენებები ისევ დამწყო, მარგამ ამ ჯერად შევცდი...მართლაც ისმოდა ნაბიჯების ხმა, რკინის კარის გაღები ხმის შემდეგ ოთახში სინათლის გამოჩენამ თავლები იმდენად მატკინა კიდევ ერთხელ ვიყვირე და თვალებზე ხელი ავიფარე, ვერასდროს წარმოვიდგენდი ასეთი მტკივნეული თუ იქნებოდა სიბნელის შემდეგ სინათლე!
- უკვე სამი კვირაა გელოდები! კარგი ქინებოდა ცოტა რომ აგეჩქარებინა შენი გამოფხიზლება!
დავიდის დანახვა მინდოდა,მაგრამ ვერ ვბედავდი თვალების გახელას.
- თუ თვალებს არ გაახელ ვერასდროს ვერაფერს ვეღარ დაინახავ... - ხელი მომკიდა და წამომაყენა, ამ დროს უნებუურად გავახილე თვალები, მართალია ძალიან მეწვოდა, მაგრამ მისი შიშით ვერ ვბედავდი ტკივილი გამომეხატა.
- მე ველაპარაკე ჯენის... გპატიობ იმას რომ დამიმალე შენი სისხლის შესახებ, მაგრამ ეს ხომ ჩემს გამო გააკეთე...თან ჯენიმაც იცოდა!
მაგრამ აი ამას ვერ ვაპატიებ! - თვალი მის მზერას გავაყოლე და ჯობდა საერთოდ არ გამეხილა თვალები!
ყველაფერი ამტკივდა მისი დანახვისთანავე, ჯეიმსი ასეთი არასდროს წარმომედგინა, თან მტკიოდა და თან სადღაც გულის სიღრმეში როცა მახსენდებოდა როგორ მცემა მან, მადლობელი ვიყავი დავიდის მისი წამებისთვის. თუმცა გული
- საშინლად გამოიყურება არა?! იცი რატომ?! მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ, რომ ბევრი ილაპარაკა...
ამ ყველაფრის შემდეგ ხელი მშვიდად გამიშვა და ნელი ნაბიჯით კმაყოფილმა დატოვა ოთახი, ამ ჯერად ოთახში შუქი იყო.
აღარც შიმშილი მახსოვდა და რც სხვა ტკივილი, ჯეიმსათნ მისვლა მინდოდა მარგამ ვერ ვბედავდი.
ძირს მკვდარივით ეგდო, მეშინოდა იქნებ მართლაც მკვდარი იყო,მაგრამ მაის თავიდან ამოგდებს ვციდილობდი.
მასთან ახლოს დავჯექი, თავიდან შეხებას ვერ ვბედავდი, შემდეგ მისი სახე გავასწორე და ამავდროულად ავკანკალდი.
ცოტახანი უბრალოდ ვუყურებდი, შემდეგ მან თვალები გაახილა და მოულოდნელობისგან, შიშისგან მოვშორდი.
თავის ჩემსკენ გადმობრუნებას ცდილობდა, მაგრამ ძალიან ტკიოდა.
ჯობდა ისევ მე მივსულიყავი მასთნ.
- რა გავაკეთო? - დაუფიქრებლად ვკითხე და ხელი ჩავჭიდე.
ვხვდებოდი რაღაცის თქმა უნდოდა,მაგრამ არ გამოსდიოდა. ბოლოს ხელით მისი შარვლის ჯობისკენ მანიშნა, შიგნით ხელი დანა იდო.
ვიფიქრე სიკვდილი უნდოდა... ამ დროს ხელით მანიშნა რომ ხელი უნდა გამეჭრა.
გაოცებული ვუყურებდი მივხვდი ჩემი სისხლი უნდოდა, მაგრამ რატომ?!
- ჯეიმს მე... არ მინდა რომ მოკვდე! - ხმა მიკანკალებდა და თან ცრემლები მომდიოდა.
თავი ოდნავ გამიქნია, აღარ დავლოდებულვარ... უბრალოდ მან ჩემი სისხლი დალია. ეს არც მას არ მოსწონდა და არც მე! ამას ვერ ვყურებდი... რამდენიმე წუთში გონება დაკაგრა, მისი გული აღარ ძგერდა, აღარ სუნთქავდა. ამ დროს საბოლოოდ დავკარგე იმედი, სრულიად ცრემლად ვიქეცი. მას ვერ ვშორდებოდი, მიუხედავად იმისა რომ მისი სახე საშინალდ გამოიყურებოდა მაინც... რთულია ამის აღიარება მაგრამ ამინც მოწმონდა...
რთული დასაჯერებელი იყო,რომ ის მკვდარი იყო! ალხა ვიცოდი...ეს ცხოვრება არ იყო დასასრული, რადგან მე მის გარეშე ვერასდროს დავტოვებ აქაურობას!
_ _ _
ჯენი მეხმარებოდა, დავიდთან კი მხიარულად უნდა ვყოფილიყავი!
მიდი გაბრაზება ნამდვილად არ მინდოდა.
იმ დღესვე გამომიყვანა დავიდმა ოთახიდან, ხოლო ჯეიმსის გვამს რა ბედი ეწია არ ვიცი!
ვითომდა ჩვეულებრივი ადამიანივით საყიდლებზე სიარული, დიდად გასართობი არ იყო, მაგრამ სულ ოთახში ჯდომას ნამდვილად ჯობდა.
- დახმარება ხომ არ გჭირდებათ?
- არა, მადლობა.
- დარწმუნებული ხარ ელეანორ?!
- რა გინდა ლიზ?! ახლა რა ჩაიფიქრე?! ვისთან მიმიყვან?!
- არა, ახლა სულ სხვა რამ უნდა გითხრა... მოკლედ რაღაც ვიპოვნე!
- რა?!
- შენ მეტყვი სად არის ჯეიმსი, მე გეტყვი რა ვიპოვნე!
- ვერ გეტყვი...რადგან არ ვიცი...
- ნუ მატყუებ!
- არა ლიზ! არ ვიცი, ის მოკლეს და შემდეგ არ ვიცი...
ლიზს სახე გაუშეშდა, ხედელს ხელით მიეყრდნო, ღრმად სუნთქვა დაიწყო.
- მოკლეს?!
- ხო... დავიდმა მოკლა!
- დავიდმა?! მასთან არ უნდა დაბრუნდე...
- ნეტა ვინ მიმიყვანა მასთან?!
- მაპატიე! ვიცი! მაგრამ ნუთუ შენ არ განაღვლებს ჯეიმსი?!
- და რატომ?! მას ჩემთვის კარგი არაფერი გაუკეთებია!
- მის გარეშე შენ ამ სამყაროს თავს ვერ დააღწევ! ნუთუ აღარ გინდა იმ სახლში დაბრუნება?! მის გარეშე ვერ შეხვალ!
- და შენ რა?!
- მე შენი დახმარება მინდა!
- შენ მე არასდროს დამეხმარები!
- ახლა უკვე ვეღარ! რადგან ჯემსი მკვდარია!
- შენ იცი აქედან როგორ უნდა გავიდეთ?!
- ყველაფერი არ ვიცი...
- რა იცი?!
- შენ...შენ თქვი ლურჯი, ცისფერი თვალები... ეს მე ვარ!
- შენ? - გაკვირვებულმა გავხედე.
- ხო... ამისთვის ჩემი სიკვდილია საჭირო, მაგრამ ჩემი მოკვლა მხოლოდ შენ შეგიძლია!
- რა მნიშვნელობა აქვს...ჯეიმსი მკვდარია!
- მაგრამ... ჩემი ძმა და შენ! საუკეთესო მეგობრები იყავით! ერთმანეთი ხომ ძალიან გიყვარდათ?! იქნებ თქვენ გახვიდეთ?!
- არამგონია...თან ის არ მომცემს შენი სიკვდილის უფლებას...
- ჯეიმსი არ უდნა მომკვდარიყო!
- როგორც ჩანს ეს ბოლო ცოხვრება არ არის!
- მოვლენებს წინ ნუ უსწრებ!
ლიზის წასვლის შემდეგ მეც წამოვედი, მაინტერესებდა შევძლებდი თუ არა იმ სახლში შეხვლას სადაც მხოლოდ მე და ჯეიმს შეგვეძლო შესვლა.
არ ვიცი როგორ, ჯეიმსი მკვდარია...მაგრამ მაინც შევედი.
აქ დავიდს შემოსვლა არ შეეძლო და საერთოდ ყველსგან დაცული ვიყავი.
ამის შემდეგ უამრავი რამ აირია, დავიდმა ჩემი ოჯახი ამოხოცა, ისინი არასდროს მენატრებოდნენ...მაგრამ ცრემები არც მათთვის დამიკლია.
ჯარედი თითქოს წარსულიდან დაბრუნდა და ჩემი მეგობარი ახლიდან გახდა.
- მეგონა შენი სისხლი მარტო ვამპირებს კლავდა...
- საიდან მოიტანე?
-არ ვიცი, მახსოვს რომ შენს დღიურში ეწერა...
- ჩემი დღიური წაკითხული გაქ?!
- შენ დღიურზე მეტს მე მეუბნებოდი! როგორც ჩანს შეცდი...
- სამწუხაროდ...
- არაუშავს შემდეგ ცოხვრებაში ისევ შევდები...იმედი ამქ უკეთესად, აღარ მოუწევს შენი... - ისეთი სახით გავხედე მიხვდა რომ აღარ უნდა გაეგრჟელებინა.
- სანამ არ მოკვდა ვერ მივხვდი რომ მიყვარდა!
- ამას უკვე მივეჩვიე, მისი მეოთხე სიკვდილია რაც ხვდები რომ გიყვარს! - ჩაიცინა.
- როგორ შეგიძლია ამაზე გაიცინო?!
- არ ვიცი... ეს ყველაფერი იმდენად ბანალური გახდა! გინდა რამე მოგიყვე?
- რა?
- ჯეიმსზე...და შენზე!
- კარგი...
- მოვიფიქრო... მოკლედ, ერთ დღეს სასწავლებიდან მოდიოდა, იგივე სკოლიდან ოღონდ ეს სკოლა მხოლოდ გოგონებისთვის იყო.
ამ დროს პირველად შეხვდი ჯეიმსს, მე მისი მეგობარი ვიყავი და მაშინვე მივხვდი რომ მოეწონე.
- თქვენ მეგობრები?!
- აჰა! შემდეგ შენი ოჯახი რაღაც დღესასწაულს აწყობდა...მისი ოჯახი დაპატიჟებული იყო...და მოკლედ ასე, ამ დროს უკვე შეუყვარდი, შენ მუდმივად უკარება იყავი... ყოველთვის, რომ მახსენდება რამხელა ტანსაცმელი გეცვა! საშინელება იყო!
- და მორჩა?!
- მეტი არ მახსოვს! - გაიცინა.
- ჯარედ, ლიზს ჯეიმსი მოწონდა?
- არა...მაგრამ ჯეიმსის გასართობი იყო, მაშინ ჯერ არ ვიცოდი რომ ჩემი და იყო! მერე როცა გავიგე, სწორედ ამ დროს დამთავრდა ჩემი და ჯეიმსის მეგობრობა.
- მაგრამ ჯეიმსი რა შუაშუა? მან ხომ არ იცოდა?
- მოიცდა! ნუ იცავ! - ბალიში მესროლა.
- არა უვრალოდ სიმართლეს ვამბობ! - გამეცინა.
- ლიზი უნდა მოკვდეს, შემდეგ უნდა ვიპოვნოთ ბნელი,მუქი წყალი...და 13 სარკე...
- ეს ყველაფერ ნამდვილი სისულელეა!
- ჯეიმსი ყოველთვის მართალი იყო...ეს ცოხვრება გრძნობებზე გვეთამაშება!
---
ვითომდა ცოხვრება, ცხოვრებას დაემსგავსა, მყავდა მეგობარი...მხოლოდ ამით!
დავიდი მუდმივად ცდილობდა ჩემს პოვნას, მე კი ყოველთვის გავურბოდი, ლიზი გაუჩინარებული იყო.
მე ახლა 13 სარკით ვიყვი დაინტერესებული, მაგრამ როგორ უნდა მეპოვნა არ ვიცოდი!
დრო იამზე სწრაფად გადიოდა, ვიდრე აქამდე.
აი ამ დღეს კი როცა ჩემი ჭკუით მკვდარი ბებიაჩემი დავინახე, მაშჲნვე დავკარგე გონება.
მაგრამ ცოცხალია!
ყოველთვის ვიცოდი ის არ იყო ნორმალური! ის არ იყო ადამიანი! და კიდევ ვერ მიტანდა!... ვერ მიტანს!
- მაგრამ შენ როგორ გადარჩი?!
- მე იქ არც ვყოფილვარ! ჩემი ორეულის შექმა არ გამჭირვებია...
- ჯადოქრები! - წარბები აწია ჯარედმა.
- და ახლა რატომ მოხვედი?!
- ჩემს გარეშე შენ ვერაფერს ვერ აკეთებ! ამდენი ხანი გავიდა და ჯერ არაფერი გიპოვნია...ვერაფერი გაიგე! ერთი და იგივე სისულელე!
- და თქვენ რა იცით? - ინტერესით კითხა ჯარედმა.
- მე ვიცი...როდის შეიძლება ამ სამყაროს დატოვება, ვისთან ერთად და სად არის ის!
- და ვინ არის?!
ვიცი დიდად საინტერესო არ ყოფილა, მაგრამ მეტი ვერ მოვასწარი კომპიუტერი გაფუჩებული მაქ და ახლა მეგობართან ვარ.დაწერეთ ვინ გგონიათ ადამიანი რომელთან ერთადაც შეიძლება ამ სამყაროს დატოვება.
მოვლენებს წინ ნუ გაუსწრებთ ყველაფერი წინ არის.
ესენი ხომ არც ადმაინები არ არიან და არც სამყაროა ჩვეულებრივი.
კომენტარები დაწერეთ :*)
