ბავშვებო ძალიან ნაწყენი ვარ თქვენზე..11 კომენტარი არაფერია..წინა თავებზე საკმაოდ ბევრს წერდით..ეხლა რა დაგემართათ..ეს თავიც ბავშვების თხოვნით დავწერე...ამ თავზე თუ არ იქნება 16 კომენტარი მოთხრობა შეწყდება...ხო და კიდე...ეს თავი მინდა -Marriammi♥–ს მივუძღვნა..მიყვარხარ ძლიერ და მადლობა რომ კითხულობ და აკომენტარებ ჩემს მოთხრობას..:*:*

9 თავი

 
–ნინა ამიხსენი რა ხდება 
–არ იცი დედა არ ვიცი მაგრამ უნდა დამეხმარო..არ ვიცი როგორ ვუთხრა სიმართლე
–პირდაპირ
–არა ეგრე არ გამოვა
–აბა?
–მმ...მოვიფიქრე
–რა?
–ნახავ..
ოთახში გავბრუნდი...
–ნინა რას შვები?..გამოართვი რაც გინდოდა?
–ისაა...ასე თქვა ჯერ ივახშმეთ და მერე მოგცემო
–აა კაი...კი მაგრამ არ მინდა რომ შევაწუხოთ
ამ დროს დედაჩემი გამოვიდა ოთახიდან
–არა რა შეწუხებაა..პირიქით მიხარია რომ აქ ხართ..
–მადლობთ...(კეროლაინი)
–აბა..წამოდით მთავარ ოთახში...მივირთვათ...
დედაჩემი ოთახიდან გავიდა...კეროლაინმა კი დევიდი აიყვანა ჩემთნ მოვიდა
–ძალიან კარგი ქალია
–აჰა...გეთანხმები..
ორივენი ოთხში გავედით..ბოდიში სამივენი..დევიდი გამომრჩა...:D..პატარაა მაგრამ მაინც უნდა ჩაითვალოს..:D..სუფრას მივუჯექით...სიჩუმე ჩამოვარდა..მაგრამ ბოლოს ვინ დაარღვევდა ამ სიწყნარეს თ არა დევიდი..
–ამოიგებთ ექლა ქმას თუ დავულეკო პატლულს...
–ჩუმათ მაღვალაკო..
–ბოთე..
–მუცელი..
–ჩუმათ ვალ
–მასე..
–რა მუცელი ნინა?..(კეროლაინი)
–რა მუცელი?..(მე)
–წეხან დევიდს უთხარი მუცელიო და ეგ რას ნიშნავს..
–აა..მუცელი..ისა...რა ქვია..(ნერწყვი გადავყლაპე..:D)..ისა..რადა..(ოფლმა დამასხა)..რადა..ისა..უი შენ არ იცი პატარა ბავშვებს რომ ეუბნებიან მუცელი მუცელიო რომ ჩუმდება?
–უი მართლაა??
–აჰაა..
–არ ვიცოდი..:D
–:D...(ძალად გავიცინე)..:D
–ნინა მემგონი ჩვენი წასვლის დროა...
–ხო ხო აბა..(ვაი ეხლა რა ვქნა)
–კარგით..ამ წუთას ჩამოგიტანთ თქვენს ნივთს..(ემეტი)
–მადლობა ქალბატონო ემეტ..(მე)
–არაფრის გენაცვალე..
დედაჩემი ჯერ ჩემთან მოვიდა თვალები გადამიბრიალა და ცალყბად მითხრა
–რომ ჩმოვალ ნათქვამი გქონდეს...
–კი მაგრამ
–დროზე...და ისევ გაუღიმა კეროლაინს...
კეროლაინმაც ღიმილითვე უპასუხა..დედაჩემი ზემოთ ავიდა კეროლაინმა კი სახლის თვარიელება დაიწყო...მე აღარ ვიცოდი რა მექნა როგორ მეთქვა კეროლაინისთვის სიმართლე..დევიდი ჩმთან მობობღდა..ძირს დავიხედე მან კი ჩვეული გამოხედვით მიპასუხა...მეც დაუყონებლივ ხელში ავიყვანე...
–რა ვქნა დევიდ...
–ალ ვიჩი ნინა..მალა ჯობს მალე უთქლა
–ხო მაგრამ როგორ?
–ალ ვიჩი...
–ეწყინება
–სჯოობს ეხლა უთხრა თორემ მერე უფრო ეწყინება
–ეჰ დევიდ..რომ იცოდე ეგ რა ძნელია
–ვიჩი დაიკო ვიჩი..მალა ეგლე ჯობც
ამ დროს დავინახე კეროლაინის სახე...მთლი დღ იღიმოდა და კარგ ხასიათზე იყო თუმცა ეხლა სახე შეცვლოდა..რაღც სევდიანი გამომეტყველება ჰქონდა...მე დევიდი დავსვი და მასთან მივედი...სიჩუმე ჩამოვარდა...მაგრამ ეს სიწყნარე ბოლოს მაინც მან დაარღვია


–მეგონა გიცნობდი მაგრამ ესე არ ყოფილა
–ბატონო?
რაც გაგიცანი იმის მერეა მატყუებ...თუ ვცდები?



კეროლაინმა ჩემი და პატარა დევიდის ფოტო დამანახა



ვერაფერს ვეღარ ვამბობდი..დავდუმდი...
–რაც გაგიცანი იმის მერეა მატყუებ..რატომ..რას მერჩოდი..მეგონა კარგი ბავშვი იყავი..მაგრამ შევმცდარვარ..მეგონა სხვებს არ ჰგავდი..თუმცა არც ამაშ ვყოფილვარ მართალი..
–კეროლაინ..გთხოოვ მაპატიე...(მხოლოდ ამის თქმაღა შევძელი)



–გაპატიო?..მეხუმრები არა?
და ოთახიდან გავიდა..მე ადგილზე გავშეშდი..დევიდი ჩემთან მოხოხდა



–ლას იზამ..გაეკიდე ბოთე...გინდა დაკალგო?
დევიდს თავი დავუქნიე და ოთახიდან გიჟივით გავვარდი..კეროლაინი პირდაპირ კარებისკენ მიდიოდა...
–კეროლაინ გთხოოვ...დაიცადე...გთხოოვ...მომისმინე.....