|
♕...♡...♕ ♕ Love?! It's A Big Shit, ♕ ♡What I'm Scared For So Stay Away From Me,♡ ♕ I Love Making PeopLe Cry! ♕ ♡[23]♡
♕...♡...♕ ♕ Love?! It's A Big Shit, ♕ ♡What I'm Scared For So Stay Away From Me,♡ ♕ I Love Making PeopLe Cry! ♕ ♡[23]♡ ♕...♡...♕ წინა თავი: 
♕ Love?! It's A Big Shit, ♕ ♡What I'm Scared For So Stay Away From Me,♡ ♕ I Love Making PeopLe Cry! ♕ ♡[23]♡ პატარა ბავშვივით ვუყურებდი მის სახეს, გაფართოებული თვალებით. ისევ იღიმოდა და სახეზე ნაზად მეფერებოდა. შეუძლებელია ავღწერო რას ვგრძნობდი, მისი შეხებისას უნებურად მეხუჭებოდა თვალები. გონება თავდაყირა დგებოდა, მუცელში ერთი ამბავი იყო. თავი სხვა სამყაროში მეგონა. - i need you!.. - ჩუმათ ვუთხარი, თვალს ისევ არ ვაშორებდი მის სახეს. ოდნავ გამიღიმა და თვალი ამარიდა. - რატომ არ შემიძლია შენი დავიწყება?.. - ჩაიცინა და შემომხედა, ცოტახანი ჩუმთ იდგა და მიღიმოდა... თითქოს დამცინოდა ამ შეკითხვაზე. - კარგია, რომ შეიგიძლია! - გაიცინა და უფრო ახლოს მოვიდა ჩემთან. - რატომ? - წარბი ავუწიე. - უაზრო კითხვებს სვამ!.. - უკმაყოფილოდ გადაატრია თვალები. - ჯასტინ! - შორიდან ხმა მომესმა, ჯასტინმა ხელები გამიშვა და უკან შებრუნდა, ჯინას დანახვაზე უკმაყოფილოდ გამომხედა. მისი საქციელი ახლა მე აღვიქვი ისე, რომ ზდემტი ვიყავი. ნამდვილი ღიმილი მაშინვე გაყალბდა და ჯიანს მოსვლამდე ვამჯობინე აქაურობა დამეტოვებინა. - წავალ მე... - არა მოიცა, გთხოვ ახლიდან არ გვინდა! ოდრი არ დაიწყო! - გამაფრთხილა. - გველოდებიან ბავშვები... იქ გნახავ! არაფერს არ ვიწყებ! - გავუღიმე და სწრაფი ნაბიჯებით წამოვედი. უკან აღარ გამიხედავს, ვინ იცის უკან გახედვისას რა მომივლიდა თავში და ახლიდან გავბრაზდებოდი მასზე. ამ ჯერად ჯასტინზე ნაწყენი არ ივყავი, მაგრამ დიდი სიამოვნებით მოვკლავდი ჯინას! ბავშვებს ისევ შევუერთდი და ჩემი დაბადების დღის აღნიშვნა გავაგრძელეთ, თავს თავისუფლად ვგრძნობდი და ყველაფერზე უნებურად მეღიმებოდა. - სად იყავი? ჯასტინი ნახე? - იზაბელი გვერდით მომიჯდა. - კი, სანაპიროზე ვიყავი... - მერე? - ჩუმათ იჯდა და მელოდებოდა როდის ამოვიღებდი ხმას, მაგრამ ბოლოს ისევ თვითონ შემახსენა რომ უნდა გამეგრძელებინა. - არაფერი... - გავუღიმე და მხრები ავიჩეჩე. - ეჭვი მეპარება ეს ღიმილი არაფერს ნიშნავდეს! - მომეგებიანად გაიღიმა. - hey... it's my b-day! - ხელები გავშალე. - and you hate it! - მაშინვე მიაყოლა. - რა ვქნა სხვა არაფერი მომხდარა!.. არ შეიძლება გავიღიმო? - როგორ არა! - გამიღიმა. არაფერი უთქვამს, როგორ უნდა მეთქვა ის რაც მოხდა დღეს... მოსაყოლად ნამდვილად უშნო გამოვიდოდა ან არა საინტერესო. საღამო მშვენივრად გრძელდებოდა, უამრავი ხალხი იყო და მუსიკა ჩვენს ხასიათს ნამდვილად უთანხმდებოდა. მემგონი ყველაზე ფხიზელი მე ვიყავი, თუმცა ასეც მთვრალს ვგავდი. რაიანი გათიშული ერთ ადგილას იდგა და ვერ მოძრაობდა, ნამდვილად დაამტკიცა რომ ყველაზე მეტის დალევა მას შეუძლია თუმცა უკვე წარმომიდგენია ხვალინდელი მისი გაუთავებელი წუწუნი. - ჯინა მოვიდა... - მანიშნა მარიამ. თვალი ჯინას გავაყოლე და ჯასტინის ძებნა დავიწყე, არამგონია ჯინა მისგარეშე დაბრუნებულიყო. მისი ხმა ამ ხმაურში მაინც ყურში მომხვდა და მალევე ვიპოვნე უკვე კარგად მთვრალი ჯასტინი, რომელმაც რაიანის ადგილი შეცვალა და ახლა ის ეთამაშებოდა ბიჭებს დალევაზე. არ მესიამოვნა მისი ასეთის დანახვა. ჩემს დანახვაზე ბიჭებმა შეძახილები დაიწყეს, თითქოს პირველად მნახეს. ჯასტინმა კი კმაყოფილმა გამომაყოლა თვალი. - წავიდეთ რა... - ყურში ვუთხარი, მაგრამ დანარჩენები ისეთები მისმენდნენ არ გამიკვირდება ყველამ თუ გაიგო. - რატომ? - უზაროდ იღიმოდა. - უბრალოდ ჩემთან იყავი... და თან უკვე ძალიან მთვრალი ხარ! სწრაფად წამოდგა და გზა დამითმო, ვერ ვიტანდი როცა თვრებოდა... საშინელი საქციელები ჰქონდა! - როდის აქეთ შემირიგდი ასე ოფიცილაურად? - მომღიმარე სახით მითხრა. - არ შეგირგდი... უბრალოდ არ მინდა ლოითს გავდე!.. - რაზე ბრაზდები?! - ჩაიცინა და გამაჩერა. - არ ვბრაზდები... - ჯინაზე? - წარბები აწია. - არა! - ისეთი სახე მივიღე თითქოს სულ არ მანაღვლებდა. - მატყუებ! - არა, უბრალოდ არ ვიოდი ეს ორ შეყვაებულიანობა თუ შეიძლებოდა!
- რა? - გაკვირვებული სახე მიიღო და ჩაეცინა. - არაფერი უბრალოდ აღარ დალიო!.. - ხელი გავაშვებინე და გზა გავგრძელე, თუმცა მალევე ისევ დამიჭირა. - ჯინა მხოლოდ იმით გჯობია, რომ ის არაფერზე არ ბრაზდება... გარდა შენთან ყოფნისა! - კედელს უხეშად მიმაყუდა. - ხოდა მოდი ჯინას ნუ აწყენინებ! - მისი ნათქვამი არ მესიამოვნა და ვეცადე მისი მკლავებიდან თავი დამეღწია. - ნუ მაბრაზებ! - სერიოზულად გამაფრთხილა, მაგრამ ბოლოს ღიმილი მაინც შეეპარა ხმაში. - მოდი ხვალ ვილაპრაკოთ, როცა გამოფხიზლდები... - კიდევ ერთხელ ვცადე თავის დაღწევა, მაგრამ ამ ჯერადაც უშედეგეოდ. - მორჩი იმისა ლაპარაკს რაც არ გინდა რომ თქვა! - უკმაყოფილოდ ჩაილაპრაკა და უფრო მომიახლოვდა. მისი სუნთქვა სახეზე მხვდებოდა, სახიდან თმა გადამიწია, ნიკაპზე ხელი მომკიდა და თავი ოდნავ ამაწევინა. ვის ახსოვდა ჯინა ან სხვა ვინმე, ჯასტინის გრადა იმ წუთას არავინ და არაფერი არ არსებობდა. ჩვეული და ჩემთვის უკვე კარგად ნაცნობი გრძნობა დამეუფლა. წამიერად ისევ მისი გავხდი, არ შემეძლო წინააღმდეგობა გამეწია და არც ვცდილობდი. ცალყბად გაიღიმა და ჩემი წვალებაც აქ დაამთავრა. ამდენი ხნის მონატრებული კოცნამ კიდევ ერთხელ "გადამატრიალა". საშინლად დავიბენი, თუმცა ეს ძალიან მომეწონდა. ხელი კისერზე მოვკიდე და არეული გონების დალაგება ვცადე. კოცნას არ წყვეტდა სანამ მეც არ ამიყოლია, ყველაფერს აკრგად ხვდებოდა თითეულ ჩემს სხეულში ავლვილ ჟრუანტელს და ოდნავ ეღიმებოდა. სწრაფად მოვშორდი რადგან ჰაერი აღარ მყოფნიდა, ჯასტინს გაეცინა და კიდევ ერთხელ მაკოცა. - ოდრი ნახე ვინ მოვიყავნე! - მარიას მხიარული ხმა მომესმა, ჯასტინს სწარაფად მოვშორდი. ჩემს წინ ექსლი დამარია იდგნენ, მარიას ღიმილი სახეზე შეახმა და ნელა გახედა ექსლის. საშინელად ადვიბენი, არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. მინდოდა ხმა ამომეღო, მაგრამ რა უნდა მეთქვა?! ექსლიმ ბოდიშის ნიშნად ოდნავ გაიღიმა, თავი წინა დახარა და სწრაფი ნაბიჯებით დაგვტოვა. საერთოდ აღარ მესმოდა არანაირი მუსიკა და ხალხის ხმა, თითოქს ირგვლივ საშინელი სიჩუმე იყო. მარია ექსლის გაჰყვა, მეც რამენიმე წამის შემდეგ უკან გავყევი. - ახლა ხვდები რა ვიგულისხმე იმაში, რომ შენ ყოველთვის მას ან სხვას ამჯობინებ? უბრალოდ იმიტომ, რომ იცი მე არასად წავალ... იცი რომ მიყვრახარ და ამას იყენებ! მისი სიტყვები გულზე მომხვდა და გავჩერდი, ჯასტინისკენ ნელა შევბრუნდი და თვალი დამნაშავე ბავშვივით ავაყოლე. - ცდები... - არ ვცდები ოდრი! შენ იცი ისინი არ დაგელოდებიან და ამიტომ მისდევ მათ... სამაგიეროდ იცი, რომ მე ყოველთვის აქ ვიქნები! რატომ არ ფიქრობ იმაზე, რომ როდისღაც მეც დავიღლები შენი ლოდინით?! არ მესმის შენი, როცა ადამინი არ გიყავრს რატომ გინდა რომ მაინც იყო მასთან?! და ვინც გიყვარს იმას ცდილობ რომ გული ატკინო! - არა!.. იმიტომ ვცდილობ ვიყო სხვასთან, რომ შენი დავიწყება მინდა! ცდები თუ გგონია რომ გული მინდა გატკინო, მემგონი ეს ყვეალფერი შენ უფრო გეხება ვიდრე მე... არ მჯერა იმის, რომ ჯინა ჯინა გიყვარს... არ მჯერა! და შენ რატომ არ ფიქრობ რომ მეც დავიღლები შენი ლოდინით?! შენც კარგად იცი, რომ არ შემიძლია შენი დავიყწება და შენც იყენებ ამას! რატომ მაინცდამიანც ჯინა?! ესეც უბრალოდ დამთხვევაა? არ მჯერა! მაგრამ მაინც იცი, რომ რაც არ უნდა მოხდეს ჩვენს შორის, რაც არ საშინელებაც არ უნდა გამიკეთო და როგორც არ უნდა მატკინო გული, იცი რომ მიყვარხარ და მეყავრები! - ყველას ყურადღება მე და ჩემმა ცრემლებმა მიიბყრეს, ჯასტინმა ხელი მომკიდა უნდოდა ამ უხერხული სიტუაციიდან გავეყვანე. - არა! ახლა თავი დამანებე! ახლა შენი დანახვა არ მიდნა! - ხელი გავაშვებინე და ხალხში შევიჭერი, მეორე სართულზე სწრაფად ავედი და ოთახში ჩავიკეტე. ამ ჯერად მშვიდი მუსიკა ისმოდა, რათქმაუნდა ყველა ჩვენზე ლაპარაკობდა. მარია დაიზაბელი კარგა ხანს იდგენენ კარებთან, მაგრამ ხმა არ გამიცია. საწოლზე წამოვწექი და საკუთარი თავის დამშვიდება დავიწყე, რაც არც თუ ისე კარგად გამომდიოდა. ნუთუ მართლა ასე ხდება?! თუ ყველა ყველაფერს არასწორად ხედავს?! დრო საშინლად გაიწელა, ჩემი დაბადებისდღეც დამთავრდა. სახლში არავის ხმა არ ისმოდა, არც მუსიკის და საერთოდ სიჩუმე იყო ჩამოვარდნილი. არ ვიცი ვინ იყო სახლში და ვინ არა, წავიდნენ თუ არა სტუმრები მაგრამ არც მაინტერესებდა. ოთახიდან გამოსვლას არ ვაპირებდი, ცრემლიანი თვალები რამენიმე წამი დავხუჭე დასამშვიდებლად და ჩამეძინა. რგოროც ჩანს კარგად არ მეძინა, რადგან ნაბიჯების ხმამც კი გამომაღვიძა. თავი მაშინვე წამოვწიე შეშინებულმა, კარი ჩაკეტილი მქონდა და რა აზრი აღარ მომივიდა. ვინმე იმალებოდა ოთახში და ახლა რა უნდა?! სიბნელეში ვერაფერს ვამჩნევდი, თუმცა გული ცოტაც და საერთოდ შეწყვიტავდა ფეთქვას. - მაპატიე! - შევხტი და რამდენიმე წამი გაშეშებული ვიყავი, მოველოდი რომ ვიღაც წინიდან მოვიდოდა, მაგრამ ჯასტინმა უკნიდან მომვხია ხელები. ვერ გავაანალიზე ვინ იყო და შიშისაგან ლამის გული წამივიდა, მაგრამ მალევე მისმა ეხებამ სულ სხვა გრძობამდე მიმიყვანა. მოვეშვი და ხელები გავაშვებინე, თავი ბალიშზე დავდე და ძილის გაგრძელება ვცადე. - არ მეჩხუბები? არც მადგებ? - ჩაიცინა და თვითონაც წამოწვა. - მეძინება! - გაბრაზებულმა ვუთხარი. გული თავის ადგილას ძლივს ეტეოდა, სუბნელეში აქეთ-იქით ვიხედებოდი თითქოს ნათელ ადგილს ვეძებდი. - შენთვითონ თქვი ჩვენი უაზრო საქციელებით დავიღალეო და ამინც ამას აგრძელებ! - შუქი აანთო და მისკენ გადამაბრუნა. - ახლა რომ ამაზე არ ვილაპრაკოთ და დავიძინოთ არ ჯობია? - წამოვჯექი. - არა! რაზე იბუტები ახლა?! უბრალოდ ვერ ვხვდები! - შუბლ შეკრულმა მითხრა. - რაზე ვიბუტები?! გაბუტული კი არა გაბრაზებული ვარ! შეიძლება ცუდად ვიქცევი, მაგრამ როცა ამას შენც აკეთებ ჯობს ხმა არ ამოიღო! - მე ვარ ბიჭი და შენ ხარ გოგო! არის მემგონი განსხვავება! - რაში არის განსხვავება? შენ უნდა შეგეძლოს ვისთანაც გინდა იამსთან ყოფნა, მაგრამ მე არა?! დაფიქრდი ჯასტინ რას ამბობ! მერე კიდე მეჩხუბები რაზე იბუტებიო!.. - ხმას ოდნავ ავუწიე. ხმა აღარ მოუღია, შემეწინააღმდეგებოდა მაგრამ არ უნდოდა სიტუაციის კიდევ უფრო დაძაბვა. დაჟინებით მიყურებდა თვალებში. თავი ისევ ბალიშზე დავდე და თვალები დავხუჭე. სიმშვიდეში ისევ შემაშინა მისმა გამოძრავებამ, შეიძმუშნა დაშემეგ მხარზე ნაზად მაკოცა. მხარი ოდნავ ზევით ავწიე, მინდოდა მიმხვდარიყო რომ არ მინდოდა ახლა მასთან ყოფნა. ჯასტინმა ჩაიცინა და სახეზე დამიწყო ფერება. ვითომც არაფერი ისე ვიწექი, მაგრამ შინაგანად სრულიად სხვანაირად ვგრძობდი თავს. მძიმედ სუნთქვა დავიწყე და მეგონა ჩემი გულის ხმა მასაც ესმოდა. ჯასტინი ნაზად მეფერებოდა, მე კი მეღუტუნებოდა და თავს ძლივს ვიკავებდი სიცილისგან. ისიც თითოქს იჯდა და ელოდა როდის დაინახავდა ჩემს სახეზე ღიმილს. ოდნავ გამეღიმა, მაგრამ ჯასტინს ეს არ გამორჩენია, ამ ჯერად ფერებიდან ღუტუნზე გადავიდა და თავის შეკავება ვერ შევძელი სიცილი ამიტყდა. ჩემკსენ მოიწია, ლოყაზე ძლიერად მაკოცა და ზევიდან მომექცა. - ასე უკეთეისა! ნუ გაქვს მოწყენილი სახე! - კიდევ ერთხელ მაკოცა. - ოდრი, ხომ იცი რომ მიყვარხარ და მეტი რა გინდა? - მშივდად დაიწყო საუბარი, ჩაეცინა და ცოტახანი ისევ დაშტერებული მიყურებდა - შენთან ყოფნა ყელაფერზე მეტად მინდა, მაგრამ შენ? არ გეყწნოს, მაგრამ არ გეტობა რომ ეს გინდოდეს... - ნაღვლიანად შემომხედა. - არც შენ გეწყინოს, მაგრამ მეც ვერ ვამჩნევ! - გავუღიმე. - მაშინ აქ არ მოვიდოდი! - არც მე არ მოვიდოდი გუშინ სანაპიროზე... კიდევ უამრავი მსგავსი მაგალითი შემიძლია მოვიყვანო... - ვიჩხუბებთ! - დასკვნა გამოიტანა და მეც თავი დავუქნიე. - მინდა რომ ჩემთან იყო... - ცოტახანში ჩაილაპრაკა. - ჯერ ჯინას დაშორდი და ამაზე მერე ვილაპრაკოთ! - ნუ ხარ უხეში! - ჩაიცინა. - არა, მართლა... - ვიცი! - თავი დამიქნია. სიჩუმე ჩამოვარდა, მიუხედავად იმისა რომ არ ციოდა, მე მაინც რამდენჯერმე საშინლად ცივი ნიავი ვიგრძენი. ჯასტინი გვერდით მომიწვა, თავი მის მკერდზე დავდე. უკვე აღარ მეძინებოდა, მინდოდა ხმა ამოეღო მაგრამ ისიც ჩემსავით ჩუმათ იყო. - i don't know what to talk about, but i wanna talk with you... - ჩურულით ვთქვი და მას ავხედე. გამიღიმა და თითქოს დაფიქრდა სალაპარაკო თემაზე. - მაპატიე თუ არ შემიძლია გამოვხატო ჩემი გრძნობები შენს მიმართ, მაგრამ მართლა მიყვარხარ! - დამნაშავედ ვიგრძენი თავი, ოღონდ არ ვიცი რატომ... მეგონა რომ ყველაფერი ჩემს გამო ხდებოდა, ალბათ გაიფიქრებთ ასეც არისო, მაგრამ მე არ ვთვლი ასე! წამოჯდა და სანამ ცრემლები სახეზე მოიფანტებოდნენ ნაზად მომწმინდა. - ნუ ხარ სულელი! - გულში ჩამიკრა და ჩემი თმით დაიწყო თამაში - სულ რომ არ გიყვარდე მე მაინც ამ ოთახში ვიქნებოდი შენს გვერდით! - ჩაიცინა და ლოყაზე მაკოცა. ხელები კისერზე მოვხვიე, წამიერად დაუჯერებელი იყო ჩემთვის ის ფაქტი რომ მე მასთან ერთად ვიყავი. და მაინც რაღაც მიშლიდა ხელს, ეს არ იყო ჯინას ბრალი აქ ისევ დაისევ მე ვიყავი დამნაშავე. უკვე ვახსენე ძველი ოდრი, რომელიც შიგადაშიგ იღვიძებს ხოლმე. თავის საქმეს ჩუმათ მაგრამ მაინც აკეთებს, ის მიშლის ამ წამს ხელს. ნამდვილად გამიმართლა იმაში, რომ ჯასტინი ამ ყველაფერს ყველანაირი ახსნის გარეშე ხვდება, არ სჭირდება ზედმეტი სიტყვები. ჩემგან განსახავებით ის მშვიდად იყო, მისი სუნთქვის ხმას ავყევი და ვეცადე დავმშვიდებულიყავი. ჯასტინს ნელა მოვშორდი, მის სახეს ვუყურებდი და უნებურად მეღიმებოდა. მისკენ ნელა მივიწიე, მოუთმენლად იჯდა, უცებ ისვ გავჩერდი სადღაც მაინც მეწინააღმდეგებოდა ის ოდრი! მაგრამ ყველაფერს და ყველას გავუწიე წინააღმდეგობა და კიდევ ერთხელ შევეხე მის ტუჩებს. გაეღიმა და ხელი წელზე მომხვია. მიხაროდა რომ იღიმოდა, მისი ღიმილი კი მეც მაბედნიერებდა.
დააკომენტარეთ:*) მიყვარხართ! | 
Ai see var
