♕...♡...♕ Love?! It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making PeopLe Cry! [22]
♕...♡...♕ წინა თავი:
Love?! It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making PeopLe Cry! [22]
მოვწესრიგდი და ამ ჯერად ნამდვილად წავედი იმ უცნობ იუბილართან! სახლიდან ჩუმათ გამოვედი, ახლა არავის თავი არ მქონდა. მაღალსართუილიანი კორპუსის ბოლო სართულიდან ულამაზესი ხედი იშლებოდა, სადაც კაფე იყო გაკეთებული. ეს შენობა პატარა ქალაქივით იყო, უამრავ ხალხში "უცნობი იუბილარის" პოვნა გამიჭირდა. მას ვეძებდი და თან ირგვლივ ყველაფერს ვათვარიელებდი. პოდიუმივით ჩავუყევი სწორ გზას მაგიდებს შორის და თავისუფალ მაგიდას მივუჯექი. მიუხედავად იმისა, რომ ხმაური იყო მაინც მშვიდად ვგრძნობდი თავს, ამას კი ულამაზესი ხედი იწვევდა. - გამარჯობა, ოდრი! - მისმა ბოხმა ხმამ ფიქრებიდან გამომიყვანა, თავი მისკენ შევაბრუნე და ნელა ავაყოლე თვალი. - გამარჯობა! - ცოტახანში მივესალმე და უკმაყოფილო სწერვას სახე ღიმილით ჩავანაცვლე. - ექსლი! - გამიღიმა და ჩემს წინ დაჯდა. - ჩემი სახელუ უკვე იცი. - ღიმილი სახიდან არ მშორდებოდა, კარგად მოვკალათდი სკამზე. - გილოცავ დაბადების დღეს! - თითქოს უცებ გაახსენდა. - მადლობა, შენ სადიან იცი? - გამეცინა. - საერთო მეგობრები! - მენიუ მომაწოდა. - ხო... ახლა უკვე მე ვარ იუბილარი! - მხიარულად ვუთხარი. - ოდრი, იმ დღეს მთვრალი ვიყავი... ბოდიში მინდა მოგიხადო, მიხვდები რაზეც... - სერიოზულად შემომხედა. - ხო ვიცი, არაუშავს მეც მთვრალი ვიყავი. - გურლწფელად გავუღიმე. - იმედია მოგწონს აქაურობა... - კი, ძალიან! - ეს შენ, უბრალოდ პატარა საჩუქარი... მაგრამ დიდი სიყავრულით! - გამიღიმა და ხელში პატარა ყუთი მომაწოდა. ინტერესით გამოვართვი ყუთი. შიგნით პატარა და უბრალო თუმცა ჩემთვის ნამდვილად გასახარებელი სამაჯური იყო. ასეთი რაღაცეები ნამდვილად მიყავრს, ბედნიერმა გავუღიმე და მადლობა ჩუმათ ვუთხარი. - გაიკეთებ? - კი... - დაგეხმარები! - სამაჯური გამიკეთა. სიმართლე გითხრათ მე სულ სხვანაირი წარმომედგინა, მაგრამ საბედნიეროდ უკეთესი აღმოჩნდა. მუდმივად იღიმოდა და ძალით თუ მართლა, მეც მიწევდა ღიმილი. ჩემს შესახებ ბევრი არაფერი მითქვამს, მაგრამ მის ისტორეიებს დიდი სიამოვნებით ვუსმენდი. რამდენიმე წამი სიჩუმე ჩამოვარდა და ეს სამკმარისი გახდა იმისათვის რომ ჩემი ხასიათი გაფუჭებულიყო, მართალალია შეუმჩნეველ ადგილას იდგა ჯასტინი, მაგრამ მისმა აქ ყოფნამ ძალიან გამაღიზიანა. კარგად ვიცოდი რომ აქ ჩემს გამო იყო და ამას არც მალავდა, ხელი დამიქნია და ღიმილი ყურებამდე აუვიდა. - ერთი წუთი... ახლავე მოვალ! - სწრაფად წამოვდექი და უკანუკან ყურებით მივედი ჯასტინამდე. - აქ რა გინდა? - გაბრაზებულმა ვუთხარი და თან ექსლის ვუყურებდი, რომ არ დავენახე. - Happy Birthday! - გაფართოებული, ბედნიერი თვალებით მითხრა. - არ იყო საჭირო ამის სათქმელად აქ მოსვლა... - ყალბად გავუღიმე. - ამის გამო არ მოვსულვარ... - აბა?! - 3... - 3?! - 2...1... - თვლა დაასრულა თუ არა ხმამაღალი მუსიკა ჩაირთო, ირგვლივ ყველა აირია. რამდენიმე წამში წყვილ-წყვილად იდგნენ გოგო-ბიჭები და მხიარულ მუსიკაზე ასევე ცეკვავდნენ. სიმერა Happy Birthday-ს კიდევ ერთი, ახალი ვერსია იყო რომელსაც ჯასტინი მღეროდა. ჩემს წინ მომღიმარე სახით იდგა და ფონოგრამას ნელ-ნელა ჰყვებოდა. რთული მისახვედრი არ არის, ეს ყველაფერი მე მეძღვნებოდა. ჰაერში უამრავი ბუშტი გაუშვეს, ყველაფერი რაც დღესასწაულის გასალამაზებლად არის საჭირო ახლა აქ იყო თავმოყრილი. ჯასტინზე სიბრაზე თანდათან მივლიდა და აქეთ-იქით თავის ტრიალთან ერთად თანდათან მეღიმებოდა. ჯასტინმა ხელი მომკიდა, მოცეკვავების შორის გამატარა და მოაჯირთან მიმიყვანა, მეგონა ყველაფერი მხოლოდ ამ სართულზე ხდებოდა, მაგრამ ამ შენობის უზარმაზარი პარკი ასევე იყო მოწყობილი. მოცეკვავეები ზევიდან კი ისე იყვნენ გალნაგებულნი ზევიდან "Happy Birthday Audrey"-ს წარწერას ჰქმნიდნენ. ელვისებური სისწრაფით ავარდა ცაში რაღაც და ამ ჯერად ფერადად ცაში დაიწერა იგივე წარწერა. რამდენიმე წუთში სიმღერა დამთავრდა და ვითომც არაფერი ისე გააგრძლეა ხალხმა გზა, მე კი ემოციებში პირღია ვუყურებდი ჯასტინს და არ ვიცოდი რა მეთქვა. - არ გიყვარს როცა რაღაცეებს გყიდულობ ამიტომ, აი ეს ყველაფერი არ მიყიდია! - გაიცინა. ნელა მივიწიე მისკენ და მოვეხვიე. - მადლობა! - ამ ჯერად არ მინდოდა არაფრის დამლავა. დიდი ხანია ასე კარგად არ ვყოფილვარ მასთან და დიდი ხანია ასე ბედნიერად არ უფრენიათ მუცელში პეპლებს და ასე უაზროდ არ არეულა ჩემი გონება. - ძალიან მომეწონა! - ბედნიერმა ვუთხარი და მოვშორდი. - დანარჩენებმა Birthday Party მოგიწყვეს, ამიტომ გვეჩქარება! - მომღიმარე სახე სწრაფად დავუწნიე, მაგრამ შემდეგ უცებ გამახსენდა ექსლი. - არა მოიცა, ის მელოდება... - ვიცოდი მიხვდებოდა ვისზეც ვამბობდი. - აუცილებლად უნდა გააფუჭუ ყველაფერი? - სახე მოღუშა. - ასე ნუ ამბობ! რა გავაკეთო?.. - უთხარი რომ გეჩქარება! - არა... რომ წამოვიდეს? - იმედიანად შვეხედე. - არა! - უკმაყოფილო სახით მითხრა. - ოდრი! - ექსლის ხმამ თითქოს შუაზე გამყო, ოდრი რომელიც მასთან რჩებოდა და ოდრი რომელიც ჯასტინს მიჰყვებოდა. - არ მოდიხარ? - გამიღიმა. ჯერ ჯასტინს გავხედე და შემდეგ მას. არ ვიცოდი რა მეთქვა, საერთოდ ვერ ვახერხებდი ფიქრს. - როგორ ყოველთვის შენთვის ვიღაც სხვა უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე მე! - უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა ჯასტინმა და ზურგი გვაქცია. მისი შეჩერება ექსლთან შემრცხვა, არაფერი მითქვამს ისე დავბრუნდი მაგიდასთან. ახლა აღარ ვუსმენდი მას და თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი, მაგრამ რა ჩემი ბრალია თუ მან რამე არასწორად გაიგო და წავიდა?! უკვე საღამოს დავემშვიდობე აქსლს და რაიანთან წავედი. ბავშვები აქ იყვენენ შეკრებილები, ერთ ამბავში იყვნენ მეორე სანახაობა აქ იყო დადგმული. მაგრამ მე მაინც ერთი რამ მინატერესებდა, სად იყო ჯასტინი?! ეს კითხვა ამ ჯერად მოურიდებლად და გამბედავად ყველას დავუსვი, მაგრამ არვინ იცოდა პასუხი. ზარებზე არ მპასუხობდა და ეს უკვე მაშინებდა. ეს ხომ ჯასტინია?! ვინ იცის რას გააკეთებს! გული მხოლოდ ერთ ადგილას მიმიწევდა, იმ ადგილას სადაც მოხლოდ მაშინ მიდოდა როცა თავს ცუდად გრძნობდა. სანამაპიროზე, მაგრამ არა იქ სადაც უამრავი ხალხია და ყველასთვის ნაცნობია ეს ადგილი. შორიდანვე ჩანდა მისი გამოსახულება ჩამავალი მზის ფონზე, ირგვლივ არავინ იყო მის გარდა. აჩქარებული ნაბიჯები მისი დანახვისას შევანელე და შვებით ამოვისუნთქე. ჩვეული გრძნობები დამეუფლა, გული სრულიად შეეწინაღმდეგა ჩემს უაზრო პრიციპებს და არა ნამდვილ, ვითომდა ოცნებებს. ჩუმათ მივუახლოვდი და ხელები უკნიდან მოვხვიე. თავი ოდნავ დახარა და ჩემს ხელებს გააყოლა თვალი. ისევ ჰორიზონტს გახედა და ღრმად ჩაისუნთქა. - ჯასტინ... - ჩუმათ ვთქვი მისი სახე, ხმაში ღიმილი შემეპარა - ნუ იბუტები! ან რაზე იბუტები? მე ხომ არაფერი მითქვამს? - თავის გამართლება დავიწყე. თმაზე ნელა ვეფერებოდი, თავი მხარზე დავადე და ლოყაზე ნაზად ვაკოცე. - ახლა შენ გააფუჭებ ყველაფერს, თან ჩემ დაბადების დღეს! - ვეცადე თავი შემეცოდებინა - bieber, i'm done! - ხელები გავუშვი, ვიცოდი ასე უბრალოდ არ გამიშვებდა. არც შევმცდარვარ, ხელი სწრაფად ჩამჭიდა სანა მის სხეულს მოვაშორებდი, მის გვერდით დამაყენა და ჩემსკენ შემობრუნდა. - ახლა სად არის ექსლი? - მკარცად მითხრა. - არ ვიცი... - მხრები ავიჩეჩე და გავუღიმე. - ახლა ჩემთან ხარ, მაგრამ როცა მე მინდოდა შენთან ყოფნა უარი თქვი! - უარი არ მითქვას, რატომღაც ეს შენ მიიღე დუმილი უარად... ხან თანხმობა გგონია, ხან უარი... ზუსტად კი ვერასდროს არტყამ! - მხიარულად ჩავილაპარაკე, მისგან განსხავავებით მშვენიერ ხასიათზე ვიყავი. - რა გაცინებს? - გაეღიმა. ისევ მხრები ავიჩეჩე და უნებურად ისევ გამეცინა. - ხანდახან მგონია, რომ შეიძლება როდსიმე დაგკარგო... ან თუნდაც შენთვის ბრძოლა შევწყვიტო, მაგრამ მალევე მეცინება ამაზე, ეს უბრალოდ სისულელეა! ამიტომ მოგიწევს იმიასთან შეგუება, რომ შენ მხოლოდ ჩემი ხარ! - სერიოზულად დაიწყო, მაგრამ ბოლოს მაინც გაეღიმა. - ჩემთან შერიგებას აპირებ? - გაკვირვებულმა ვკითხე. - ეს მხოლოდ ჩემზე არ არის დამოკიდებული!.. - მისკენ მიმწია და ხელები წელზე შემომხვია. - რას აკეთებ? - რომანტიული სცენების ჩაშლა მინდოდა და თან სიცილით ვკვდებოდი. - მორჩი! - თვითონაც გაიცინა. - you shouls promise me something! - well...i'm listening! - promise you'll remember that you are mine! - დასერიოზულდა. - i promise! - ჩუმათ ვთქვი და გავუღიმე. - სამწუხაროა დღევანდელი რეალობა... ჩევნ ორივეს ჩევნი სხვა პირადი ცოხვრება გავქვს... - ჩუმათ ჩაილპარაკა და ხელები გამიშვა. - ვერ ვხვდები... - მეც დავსერიოზულდი. - მე ჯინა... შენ კი თუნდაც ეს აქსლი... რომელსაც ყოველთვის ამჯობინებ ჩემ თავს! გაკვირვებულმა გავხედე, არ ველოდი ამას თუ იტყოდა. - hey you can't understand that i love you more than those bitches before?! that i love you more than Jinna?! i love you more than this axl! - გაბრაზებულმა ვუთხარი. გაიცინა და სახეზე ღიმილი დარჩა. ხელი ჩამჭიდა და თვალზე მომდგარი ცრემები მომწმინდა. - რა გატირებს? - ჩაიცინა და თავი მკერდზე დამადებინა. - დავიღალე... მეტი არაფერი! უბრალოდ დავიღალე შენი და ჩემი უაზრო საქციელებით! - ხელი მხარზე მოვხვიე და თვალები დავხუჭე, რომ ცრემლები შემეჩერებინა. შუბლზე მაკოცა და სახეზე ნაზად მომკიდა ხელი. გული კარგს მიგრძნობდა, ბოლოსდაბოლოს მასთან ვიყავი და არაფრის არ მეშინოდა! რაც დიდი ხანია არ მომხდარა. პატარა ბავშვივით ვუყურებდი მის სახეს, გაფართოებული თვალებით. ისევ იღიმოდა და სახეზე ნაზად მეფერებოდა. შეუძლებელია ავღწერო რას ვგრძნობდი, მისი შეხებისას უნებურად მეხუჭებოდა თვალები. გონება თავდაყირა დგებოდა, მუცელში ერთი ამბავი იყო.
ვივი რომ პატარაა, სწრაფად დაწერილი და უაზროც მაგრამ მაინც მინდოდა დამედო:(( ამ თავს არავის ვჩუქნი "ცუდი" თავია. დააკომენტარეთ:*) მიყვარხართ!
| 
