♕...♡...♕ Love?! It's A Big Shit, what i'm scared for So Stay Away From Me, I Love Making PeopLe cry! [19]
Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making People Cry! [19] ჯასტინმა გაიცინა და მშივდად საუბარი დაიწყო. - ძალიან ცდები! მოკლედ გეტყვი ყველაფერს... არ მაინეტერსებს შენს შესახებ არაფერი, ახლა უბრალოდ ერთ-ერთი ჩემი ყოფილი შეყვარებული ხარ და მორჩა! ყველაფერი დამთავრდა... არ ვაპირებ არაფრის განმერებას ან ახლიდან დაწყებას!.. გაინტერესებს რატომ დავბრუნდი?! კი ყველაფერზე დავფიქრდი, მაგრამ რაც მთავარია სხვა ადამიანი ვიპოვნე... არ მინდა რამე ცუდად გამოვიდეს და ამიტომ წინასწარ გაფრთხილებ მერე არაფერი გაგიკვირდეს! დღეს მინდა ყველას გავაცნო და თუ მოხვალ შენც ნახავ... - ოდნავ გამიღიმა და ნელი ნაბიჯებით მოშმროდა. გაშეშებული ერთ ადგილას ვიდექი და გზას ვუყურებდი, როგორ მინდოდა ძალიან ძალიან ბევრი მერბინა გავქცეულიყვაი იქ სადაც ვერავინ მიპოვნიდა! მეტირა იმდენი რომ შემექნა ზღვა და შემდეგ თითქოს ამ ყველაფრის შემდეგ ისეთი დავბრუნდებოდი როგორც ადრე... არაფერი მექნებოდა სანერვიულო, თითქოს შევძლებდი ამეშენებინა ხიდი და დავბრუნებულიყავი ისევ აქ სადაც დაიწყო ჩემი ტკივილი, მაგრამ ამ ჯერად ისე როგორც აცდრე ვიცოდი ტკივილის მომყენებლებს გადავუხდიდი სამაგიეროს. მაგრამ ამ ყველაფრის მაგივრად უბრალოდ ვიდექი და გაშეშებული ვუყურებდი გზას, გზას რომლზეც მიდიოდა ჯასტინი ნელი ნაბიჯებით. რამდენიმე წუთში კი აღარსად ჩანდა. თითქოს არაფერი, ბანალური სიტყვებით მითხრა ყველაფერი, ისტყვებით რომლებიც ყოველ წამს მესმის და გულს სულაც არ მტეკს... მაგრამ ახლა ამ სიტყვებმა ჩემში თითქოს ყველაფერი დაამტვრიეს, დალეწეს. დიახ, მინდა მისი დავიწყება! მაგრამ როგორ?! როგორ უნდა დავივიწყო ასე?! ეს ხომ შეუძლებელია?! დაუფქირდებლად დავადექი გზას და გადავწყვიტე ტაილერი მენახა, მასთან არ გვიშვებდნენ! მშობლები კი საერთოდ იქ ყოფნას გვიკრძალავდნენ... მაგრამ ამას ახლა არანაირი მნიშვნელობა აქ ჰქონდა. ხანდახან მეც მიმართლებს ხოლმე და ახლაც მის პალატასთან ნაცნობი არავინ იყო, ნელა შევაღე ტაილერის პალატის კარი იმის შიშით რომ შიგნით ექიმები ან მისი მშოვლები დამხვდებოდნენ, მაგრამ მალევე თამამად შევედი როცა იქ მხოლოდ ტაილერი დავინახე. შორიდან ყურებით დაღლილმა გავბედე ახლოს მისვლა და ძლიერად მოვეხვიე, ის კი გაუნძრევლად იწვა. სახეზე ნელა ვეფერებოდი და ცრემლებს რომლებიც ნელა მოსრიალებდნენ ჩემს სახეზე ვიწმინდავდი. - ვიცი შეიძლება აქ ვინმე შემოვიდეს, მაგრამ ახლა ძალიან მინდა შენთან ლაპარაკი... - ხმადაბლა ვთქვი - ვიცი პასუხს ვერ გამცემ, ან იქნებ საერთოდ არც გესმის ჩემი, მაგრამ მინდა რომ... უბრალოდ მომისმინო... იცი, ჯასტინი დაბრუნდა.... ვიცი რაც არ უნდა ვუარყო კარგად იცი, როგორ მიყვარს! მართლა ვცდილობ მის დავიწყებას, მაგრამ ახლა... ახლა როგორ?! მან მითხრა რომ ყველაფერი დამთავრდა და სულაც არ აპირებს ჩემთან ყოფნას... ახლა მისი ყოფილი შეყვარებულების სიას მიმაკუთვნა... მას ახალი შეყვარებული ყავს... ადვილია სათქმელად ასეთეი ბანალური და უაზრო სიტყვებით... მაგრამ მეტი აღარ შემიძლია! როგორ მინდა რამე საშინელება მოუვიდეს იმ გოგოსაც და ჯასტინსაც! მერე რა რომ მიყვრას, თან მეზიზღება! საშინელად ყველაზე მეტად! - რამდენიმე წუთი ჩუმათ ვიჯექი - მინდა რომ კარგად იყო! იცი, მე და იზაბელი შევრიგდით! როგორ მინდა ისევ დავიდოდეთ ჩვენს სამნი ერთად, შენ და იზაბელი როგორც ყოველთვის ჩხუბობდეთ და შემდეგ ჩემზე გადმოდიოდით და მე მეკითხებოდით რომელი იყავით მართლები! რომ შემეძლოს დავრჩებოდი... მაგრამ შენი მშნობლები მიანც გამაგდებემ, დღეს ის გოგო უნდა გაგვაცნოს... მისი სახელის თქმას არ მინდა! და... იმედი მაქვს მალე გნახავ, ოღონდ არა ასე! გაღიმებული სახით, ფეხზე წამომდგარი... რომელიც გამომეკიდება და საშინლად მაწვალებს, რაც მე არ მიყვარს მაგრამ ძალიან მენატრება! - გამეღიმა და კიდევ ერთხელ მოვიწმინდე ცრემლები. ტაილერის სახეს ისე ვუყურებდი თითქოს მისგან პასუხს ველოდი, ის კი ისევ ისე იწვა... გაშეშებული... მისი გული ისე ნელა და მძიმედ ძგერდა... შუბლზე ვაკოცე და პალატიდან შეუმჩნევლად გამოვედი. ჩავუყევი სანაპიროს და დანარჩენების სკოლის დამთავრებამდე იქ დავრჩი. - რა სახე გაქვს? - გაკვირვენულმა მკითხა იზაბელმა, როცა ჩემი უკმაყოფილო სახე დაინახა. მარიას სკოლიდან გამოსვლას ველოდებოდი, რომ მათთვის ყველაფერი მეთქვა და როცა ის გამოვიდა ორივეს ყველაფრი მოვუყევი. - რავი, თავს იკლავდი არ მიყვარსო! - უკმაყოფილოდ მითხრა მარიამ. - მიყვრას, მაგრამ არ ვიცი... თან მეზიძღება! - გძულს? - გაიცინა იზაბელმა. - no... it's like... i don't hate him, but if he was on a fire and i had water, i'd drink it! - გაფართოებული თვალებით ვუთხარი. - მემგონი ახლა მართლა იმის დროა რომ მორჩეთ ორივე... დაივიწყოთ ერთმანეთი... - მაღვლიანად ჩაილაპარაკა მარიამ და მას იზაბელიც დაეთანხმა. თავი დავხარე და თვალზე მომდგარი ცრემლები მოვიწმინდე. - გველოდებიან! - ცოტახანში თქვა იზაბელმა და სკმაიდან წამოდგა, პარკი დავტოვეთ და სკოლისკენ წავედით სადაც ბიჭები გველოდებოდნენ. ყველა ამჩნევდა ჩემს უხასიათობას, მაგრამ მიზეზს არც არავინ კითხულობდა, რადგან იცოდნენ სიმართლეს მაინც არ ვიტყოდი. რაიანთან მალე მივედით, იმის გაფიქრებაც კი ცუდად მხდიდდა, რომ ახლა ამ სახლში ჯასტინის შეყვარებული დამხვდებოდა. არ ვიცი დანარჩენები ელოდნენ მათ თუ საერთოდ არ იცოდნენ, მაგრამ არავინ არაფერს იმჩნევდა და მეც ასევე ვითომც სულაც არ მაინტერესებდა სად იყო ჯასტინი. ბავშვები აირიენ, ზოგი სად იყო ზოგი სად. მე კი მარტო ვიჯექი ჩემს გვერდით ოდნავ მოშორებით მარია და იზაბელი იჯდნენ და ჩემსავით დამწუხრებული სახეები ჰქონდათ. თითქოს არაფერი არ მესმოდა, მაგრამ ნაბიჯების ხმა რომელიც კიბეებს მოყვებოდა ყურში ისე ჩამესმოდა თითქოს ძალიან დიდი ხმა ჰქონოდა და სხვა სულაც არაფერი იყო ირგვლივ. მაშინვე წამოვწიე თავი და ადგომა დავაპირე, ეჭვი არ მეპარებოდა ჩემს უკან მყოფ კიბეზე ჯასტინი მოაბიჯებდა. უცებ იზაბელი გადმოჯდა ჩემსკენ და ხელი ძლიერად მომკიდა, რომ არ ავმდგარიყავი. არ ვიცი რისგან, მაგრამ შეშინებული ვიჯექი და ასეთივე თვალებით ვუყურებდი იზაბელს, რომელიც არაფრის მეტყველი სახით მიყურებდა. დივანს გვერდი აუარა და ჩემი გამოხედვის მცირე ნაწილშიც გამოჩნდა ჯასტინი, თვალებით იატაკს ვუყურებდი, ცოტაც და გავიქეოცი, მაგრამ იზაბელი ყოველ წამს ძლიერად მიჭერდა ხელს რომ გამოვფხიზლებულიყავი. ძლივს შევხედე ჯასტინის, რომელიც მხიარულად ესალმდებოდა დანარჩენებს, სახიდან ღიმილი არ შორდებოდა და მოკლედ ბედნიერი იყო!.. - მოკლედ! - მის ხმაზე შევხტი - მინდა ერთი გოგონა გაგაცნოთ, ნუ დღეიდან ჩვენი მეგობარი, არა თქვენი მეგობარი და ჩემი ასევე შეყვარებული... თუ როგორ უნდა გითხრათ არც ვივი! - ჩაიცინა და მზერა ჩემს უკან შეაჩერა, სადაც როგორც მივხვდი ის გოგონა იდგა - მოკლედ, შეიძლება ზოგი იცნობთ, მაგრამ მაინც ეს ჯინაა! - ამ სახელის წარმოთქმაზე და კიდევ იმაზე, რომ ჯასტინმა გვითხრა შეიძლება იცნობთო ავკანკალდი და თავი ნელა შევაბრუნე უკან. ახლა ჩემს წინ ჯინა იდგა. ( იმედია გახსოვთ პარიზიდან:Dმაქსის შეყვარებული) ნელა გავხედე იზაბელს რომელსაც ჩემსავით გაოცებული სახე ჰქონდა, დანარჩენებს გავხედე, ვინც აქამდე იცნობდა მათაც არც ისე დიდად ბედნიერი სახეები ჰქონდათ. ამ ჯერად მე მოვუჭირე ხელი იზაბელს და ჩემთან ერთად წამოვაყენე, სწრაფად ავუარე გვერდი ჯინას "მკვლელის" გამოხედვით და სამზარეულოს კარი ჩავკეტე. - აქ რა უნდა?! - ძლივს ამოვიღე ხმა. - მე რა ვიცი?! - წარბებ შეკრულმა მითხრა. უაზროდ დავიწყე აქეთ-იქით სიარული, რაც ხელში მომხვდა ყველაფრის გატეხვა მინდოდა, მაგრამ იზაბელი მაჩერებდა. - თავს მოვიკლავ! - ოდრი, ვერ ვხვდები ასე რატომ არ გსიამოვნებს მისი დანახვა? არ გაბრაზდე მაგრამ ეს შენ გაუკეთე მას ცუდი... შენ აეჭვიანებდი და ამის გამო მან... ნუ შენც იცი როგორ იყო! - იზაბელ, მე მართალია ვაეჭვიანებდი მაგრამ ჩემი ბრალი არ არის მისი ყოფილი შეყვარებული თუ დღემდე ჩემზეა შეყვარებული!.. პირველი დღიდან როცა გავიცანი, კიდევ... გაიხსენე მე მეგონა შენ და ელამ "გამოაქყვენეთ" ჩემი დღიური, მაგრამ შემდეგ გავიგე რომ ეს მოლიმ და ჯინამ გააკეთეს! ახლა, იმის შემდეგ რაც ყველაფერი დამთავრდა და მე და ჯასტინი ერთად ვიყავით მან ეს დღიური ჩემს საწინააღმდეგოდ გამოიყენა და ჯასტინის ფანებს ამის გამო დღემდე ვძულვარ! და ახლა მე ვარ რამეში დამნაშავე?! მე ვცდილობდი მისი და მაქსის ურთიერთობა შემენარჩუნებინა, მაქს პირველ დღესვე უარი ვუთხარი და როცა ჯინა ჯასტინ ძალიან დაუახლოვდა და მისი გასართობი გახდა მე ვაფრთხილები მაგრამ არ დმაიჯერა! ამიტომ დაშორდნენ მაქსი და ჯინა ერთმანეთს და არა ჩემს გამო! ახლა კი ეს გასართობი გოგონა, ნამდვილი შეყვარებული გახდა... მე კი არავინ! - ვცდილობდი რომ ხმამაღლა არ მელაპარაკა, რადგან არავის გაეგო მაგრამ დიდი სიამოვნებით ვიყვირებდი. - ამდენი არ ვიცოდი... - მშვიდად მითხრა იზაბელმა - მაგრამ სწორედ ამყველაფრის გამო შენ მასთან ისევ ის ოდრი უნდა იყო ვინც იყავი! ახლა კი გველოდებიან ოდრი! - ეშმაკურად გამიღიმა და კარი გამოაღო. მე ახლა არაფრის ხალისი არ მქონდა, მაგრამ უკან გავყევი. მარიას ორი სიტყვით მოვუყვა იზაბელმა ყველაფერი, ეს აქამდეც იცოდა მაგრამ უფრო გაარკვია. მე უბრალოდ არ ვუყურებდი მათ, ჯასტინს და ჯინას. ორივე ერთიმეორეზე მეტად მეზიზღებოდა და მაღიზიანებდა, მაგრამ ამავდროულად ჯასტინის ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მჭირდებოდა. - რას აკეთებ? - გაბრაზებულმა შემომხედა მარიამ. - ხომ იცი, რომ როცა ცუდ ხასიათზე ვარ ან დეპრესია მაქ უნდა ვჭამო! სხვანაირად არ შემიძლია! - საჭმლით გამოტენილი პირით ვუთხარი. - ეს ვინ გასწავლა? - გაიცინა. - ვინ ასწავლიდა?! მე! - ჩემნაირი ბლუყუნით უპასუხა ჩაზმა და გაიკრიჭა. - მაგრამ ცუდ ხასიათზე რატომ ვართ? - გვერდით მომიჯდა. - ტაილერზე ვნერვიულობ... - მისთვის არ მომიტყუებია, ეს ერთ-ერთი ჩემი ცუდი ხასიათის მიზეზი იყო. ამ თემაზე საუბარი არც მას უადვილდებოდა, ამიტომ თემა შევცვალეთ და უაზრო თემებზე დავიწყეთ საუბარი რაზეც ალბათ მეგობრები რომ არ ვყოფილიყავით არც გაგვეღიმებოდა. ვცდილობდი დამემალა ყველაფერი რაც მაწუხებდა და მითუმეტეს ჯასტინს არ მინდოდა, რომ რამე შეემჩნია! ვფიქრობ ეს ცუდად არც გამომდიოდა. კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, ჯასტინს და ჯინას უბრალოდ არ ვუყურებდი რადგან ვიცოდი რაღაც საშინელებას ჩავიდნენდი! სიცილისგან დაღლილებს სახლში წასვლის თავიც აღარ გვქონდა, მე სულაც არ მანაღვლებდა სად დავრჩებოდი მაინც ჩემი ნება იყო რომელ საათზე სად და როგორ მივიდოდი, ამიტომ არც დავფიქრებულვარ ისე შევაღე შეიძლება ითქვას, ჩემი ოთახის კარი და მაშინვე ყველანაირი აბაზანის, გამოცვლის და სხვა "ძილის წინა" საქმიანობების გარეშე დავწექი საწოლზე და დავიძინე. ტკბილი ძილი ხმურმა დაარღვია, რომელიც მხოლოდ რამდენიმე წამი გაგრძელდა. თვალები კარგად გავახილე და თავი წამოვწიე, ოთახი ნელა შევათვარიელე და წამოვჯექი. საბოლოოდ გავახილე ნორმალურად თვალები და საათის ისრების გარჩევა შევძელი, საბანი გადავიხადე და ნელა წამოვდექი. მალე მოვწესრიგდი და ოთახიდან გამოვედი. მეგონა ჯერ ყველას ეძინა, მაგრამ ყველანი სამზარეულოში დამხვდნენ ჯასტინის და ჯინას ჩათვლით. ერთი გაღიმებით მივესალმე ყველას და მეც მაგიდას მივუჯექი. - დღეს ჩემი მეგობრის დაბადებისდღეა და წავიდეთ რა... - წამოიწყო რაიანმა. - ჩვენ რატომ? - მას გავხედე. - და რატომ არა? თან სულ არ აინტერესებს ვინ იქნება და ვინ არა... დიდი წვეულებაა და მოკლედ ბვერი ხალხი იქნება და... ჩვენც რაც გვიყვარს ის არის რა! - ოდნავ გაიღიმა, ჩვენც უხმოდ სახის გამომეტყველებით დავეთანხმეთ. მარია სკოლის შემდეგ ტანსაცმლის ასარჩევად წავიდა, მე კი ამისთვის თავი არ შემიწუხებია, უბრალო შავი, მოტკეცილი, მოკლე კაბა ჩავიცვი. მანქანებში განაწილებულები ხმაურით მივედით, ისედაც ძალზედ ხაურიან წვეულებაზე. მართლაც ის სიტუაცია იყო რაც ჩვენ გვიყვარდა. ჯინა რამდენიმე წამით დატოვა ჯასიტნმა მარტო და ისეთი სახე მიიღო ამის გამო, მინდოდა შუაზე გადამეხლიჩა! ალბათ უარესსაც ვუზამდი, მაგრამ ისევ იზაებლმა მომკიდა ხელი და მას მომაშორა. - ნუ მოიშლი მის გამო ნერვებს! იგვლივ გაიხედე, ჯასტინის გარდა აქ უამრავი ბიჭია... არც ერთი არ იტყოდა უარს ისეთ გოგოზე, როგორც შენ ხარ! დაივიწყე ჯასტინი და ნახე რამდენი ბიჭი გიყურებს, შეგიძლია სათითაოდ გაიცნო ყველა... მერწმუნე რიგში დგომაზე უარს არ იტყვიან! - გაიცინა და ირგვლივ დაიწყო თვალების ცეცება, მეც შევამჩნიე რამდენიმე ბიჭი რომელიც გაბრწყინებული სახით მიყურებდა. გამცეინა და თავი დავუქნიე იზაბელს, რიგში არავის დაყენებას არ ვაპირებდი რათქმაუნდა. საცეკვაოდ დანარჩენებთან ერთად წავედი და დიდი ხნის მიტოვებული მეგობარი, თითქმის ჩემი მკვლელი სასმეიც მოვინახულე და მასთან ერთად საკმაოდ დიდი დროც გავატარე. ვერავინ მეტყოდა არ დალიოო, რადგან არც დანარჩენები იყვნენ ისეთი ფხიზლები ეს რომ გაენალიზებინათ. იუბილარი არც ვიცი ვინ იყო, მთავარია ვერთობოდი! - So many girls, but i like you! - თითქმის ჩურჩულით მითხრა და ალბათ ვერც გავიგებდი, მისი ტუჩები ჩემს ყურთან ახლოს რომ არ ყოფილიყო. უკან ნელა შევბრუნდი და გავუღიმე. - იუბილარს თქვნთან ცეკვა უნდა! - თვალებს ძლივს ახელდა, ხელი გამომიწოდა და თავი ოდნავ დახარა. - ანუ შენი დაბადებისდღეა? - გამეცინა. - რათქმაუნდა! - გამიღიმა და ჩემს თანხმობას აღარ დაელოდა, ხელი ჩამჭიდა და საცევაოდ წამიყვანა. არ ვიცი ეს მხოლოდ დღეს, თუ საერთოდ ასეთი ხასიათებით გამოირჩეოდა ეს ადამიანი, მაგრამ ახლა ნამდვილად კარგად გამართო და ღიმილი რომელსაც სახეს ვაძალებდი, გულრწფელ ღიმილად გადააქცია. სახლის მსამე სართულზე არავინ იყო, შუქები ჩამქრალი თუმცა ხმამაღალი მუსიკა აქაც ისევე ისმოდა როგორც დანარჩენ სართულებზე. აქ მხოლოდ მე და იუბილარი, რომლის სახელის დამახსოვრება რამდენჯერმე ვცადე მაგრამ მაინც ვერ შევძელი, ჩვენ ორნი ვიყავით. მისი ოთახის კარი შეაღო და გზა დამითმო. უაზრობებზე ვლაპარაკობდით და არც ვიცი რატომ, უბრალოდ გვეცინებოდა. ჩემთვის გაუზარებლად შეეხო მისი ტუჩები ჩემსას. მხოლოდ ახლა მივხვდი, რომ ჩემს უკან მხოლოდ კედელი იყო და ჩემს წინ მოხლოდ ის ბიჭი, რომელიც ასე იყო ჩემით მოხიბლული. წამიერად გამოვფხიზლდი და მისი ხელები ჩემს სხუელს მოვაშორე, მაგრამ ამაოდ ის არ ჩერდებოდა. მე კი უკვე შიშისაგან გული მქონდა აჩქარებული და სუნთქვა გახშირებული.
დააკომენატრეთ :*) მიყვარხართ :*)!!
| 
