♕...♡...♕ Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making People Cry! [18]
Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making People Cry! [18]
ღამე, დღე ჩემთვის სულ ერთი იყო საკმაოდ დიდი ხნის გამავლობაში! შემდეგ კი რატომ უნდა ყოფილიყო ასე ჩემთვის თუ ის არ იქნებოდა ასე?! უკე ლოს-ანჯელესში, მეგობრებთან ერთად მომღიმარე სახის დაბრუნება არ გამჭირვებია. ნამდვილად მოგატყუებთ, რომ მასზე არ ვფიქრობდი... ყოველ წამს ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ როცა ვიღაც მეხებოდა ის იყო. საკმარისი იყო ვიღაცას დაეძახა მეგონა ის მეძახდა, როცა მეგობრებთან ერთად ვსეირნობდი გვერდით რამდნჯერ გამიხედავს იმის იმედით რომ იქ იქნებოდა და რადმეჯერ გაგრძელებულა გურლწფელი ღიმილი ყალბი ღიმილით... როცა მარტო ვიყავი კი, როგორს ის ამბობდა ვიხსენებდი ადამიანად რომელიც ჩემზე "ზრუნავს" და გულით ჩემთან არის. ცრემლები სრულიად საკმარისი იყო იმისათვის რომ გამომეხატა ჩემი გრძნობები, რომელიც განსაკუთრებით ღამით მაწუხებდნენ როცა მარტო ვიყავი. ამ ჯერადაც მარიასთან ვიყავი, მაგრამ ხშირად ჩაზთან და რაიანთან. ყველაფერი ისე იყო როგორც ადრე. მის დავიწყებას ხელახლა ვცდილობდი ან უფრო მინდოდა, ვიდრე ვცდილობდი. დროებით ყვეაფერს ხაზი გადავუსვი და დავიწყე ჩემს მომავალზე ფიქრი, რომელზეც ამდენი ხანია არ მიფიქრია! თავში მოდელი ორდის გარდა არაფერი მომდიოდა, სარკეში დიდხანს ვუყურებდი საკუთარ სხეულს და თანდათან წარმოდგენა მექმნებოდა როგორ გამოვდიოდი პოდიუმზე. უარი რატომ უნდა მეთქვა?! ეს ერთხელ უკვე ვცადე და საკმაოდ წარმატებულადაც გავაგრძელებდი, ჩემს ცოხვრებაში რაღაც-რაღაცეები რომ არ შეცვლილიყო. ჯანსაღი საკვები, ნორმალური ძილი, ვარჯიში ეს ყველაფერი პირველ რიგში! დაუფიქრებლად შევადგინე ერთი კვირის გეგმა, რომელს საათზე რა უნდა გამეკეთებინა რომ ფორმაში ჩავმდგარიყავი და მისი შესრულება მეორე დღიდანვე დავიწყე. - ეს მეც მინდა! ხომ იცი, რომ ჩემი ოცნებაა?! - გახარებულმა წამოიძახა მარიამ, როცა ჩემი გეგმის შესახებ მოვუყევი... მისი ოცნება კი თუ არ გახსოვთ შეგახსენებთ, რომ მოდელობაა. გამეღიმა, ბენიერი სახით ვუყურებდი, რომ უეცრად ჩემი გონება წარსულში დაბრუნდა. იქ სადაც არც ვიცნობდი მარიას და მის ადგილას იზაბელი იყო, მასაც ჰქონდა იგივე ოცნება რაც მარიას და ასევე რაც მე. ჩვენ ერთად წავედით პარიზში, მაგრამ მხოლოდ მე დავრჩი და აქედან ყველაფერი აირია. - რა მოხდა? - მომღიმარე სახით გამომხედა. - არაფერი... უბრალოდ იზაბელი გამახსენდა... - კარგი რა! მორჩი წარსულზე ფიქრს! არ მისცე არაფერს იმის უფლება რომ რამეში ხელი შეგიშალოს! მორჩა!
გამეცინა და მოვეხვიე. მის სიტყვებს ვეთანხმებოდი, მაგრამ მაინც ვფიქრობდი იზაბელზე. არ გეგონოთ რომ მარიასში იზაბელს ვეძებდი! ჩემთვის მარია სულ სხვა ადამიანია რომელიც ძალიან მიყვარს, მაგრამ ამდენი ხნის შემდეგ პირველად გამახსენდა ასე კარგად იზაბელი. მეორე დღეს მარიამ ჩემან ერთად ვარჯიში დაიწყო, ახლა აღარც მოსაწყენი იყო და თან ერთმანეთს "ვაკონტროლებდით". ღამეს ყველანი ერთად შევიკრიბეთ, არაფერი ზედმეტი რასაც აქამდე ვაკეთებდი! - ეს კარგია, მაგრამ გახდომა რათ გინდათ? - წარბებ შეკრულმა გვკითხა ტაილერმა. - არა, ეს გასახდომი ვარჯიშები არ არის... - თავი გააქნია მარიამ. - მაინც გახდებით... - ნიშნის მოგებით თქვა. - რა გინდა ტაილერ? - უკმაყოფილოდ უთხრა მარიამ, როცა მისი უაზრო შეკითხვებით დაიღალა. მათზე გამეცინა და სანამ ტაილერი ამოიღებდა ხმას მე ჩავდექი მათ შორის. რაიანსაც გაეცინა და გვერდით მომიჯდა. - new story? - ჩუმათ მკითხა და ჩაიცინა. - ვნახოთ! - გავუღიმე და მარიას გავხედე. მემგონი ყველა ამჩნევდა, რომ ტაილერი მუდმივად ცდილობდა მარიასთან ყოფილიყო...ამის გამო კი უაზრობებზე ელაპრაკებოდა და საერთოდ უაზროდაც იქცეოდა! ჩვენ კი რათქმაუნდა ყველას ერთი აზრი გქვონდა, რომ ტაილერს მარია უყვარდა! მალევე გამოვტეხეთ ამაში ტაილერი, მაგრამ მარია არაფერს ამბობდა. ეს საღამო მათთვის მოვაწყვეთ, ტაილერი ოთახში იყო ჩაკეტილი და გოგოსავით ემზადებოდა. მარიას კი ვუთხარი რომ მე უნდა გამომყოლიდა პაემანზე და იქ გავაცნობდი ჩემს ახალ შეყვარებულს, მაგრამ სინამდვილეში თვითონ მიდიოდა. - კარგი, დროზე მოდიოთ! - რაინმა კარი მიიხურა და საქმის დაამთავრებლად წავიდა. თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე, უაზროდ ვიდექი და აქეთ-იქით ვაცეცებდი თვალებს ტაილერის ლოდინში. - ტაილერ ცოტა დორზრ! გვაგვიანდება! - ბოლო ხმაზე ვიყვირე, რომ მეორე სართულზე გაეგონა. ხმა არ გამცა და უკმაყოფილოდ ავუყევი კიბეებს. მის ოთახში შევედი, თვითონ აბაზანაში იყო. საწოლზე ჩამოვჯექი და ისევ უაზროდ დავიწყე აქეთ-იქით უყრება. უეცრად თვალი მოვკარი სმოკინგს, რომელიც ახლა უნდა ჩაეცვა. - ტაილერ?! - უკმაყოფილო წამოვხტი და აბაზანის კარზე დავაკაკუნე - კერ კიდევ არ ჩაგიცვია?! ტაილერ! გამოდი! - რამდენიმე წამი გავჩუმდი და ხმა რომ არ გამცა საშინელად ავნერვიულდი, კარის სახელური ნელა ჩამოვწიე და კარი თვალებ დახუჭულმა შევაღე. ნელა გავახილე თვალები და მაშინვე ხორცისფერ მეტლახზე დაწვეთებული სისხლი დავინახე, ჰაერი ძლივს შევისუნთქე და თავი ავწიე. ტაილერი კედელს იყო მიყუდებული და გაუნძრევლად იყურებდა პირდაპირ. რამდენი ვეძახე მაგრამ ყურადღება არ მომაქცია, რაც არ უნდა შიში მქონოდა მაინც ვერანაირად ვერ დაველოდებოდი ვინმეს მოსვლას. საბედნიეროდ სიარული ასე თუ ისე შეძლო და ტაქსამდე ჩემზე დაყრდნობილი მოვიდა, რაიანს ვუთხარი ყველაფერი... ის და მარია მაშინვე წამოვიდნენ, მარიამ ჯერ კიდევ არ იცოდა სიმართლე. როგორც ჩვევიათ ექიმებს, არაფერი უთქვამთ ისე შეიყვანეს კიდევ ერთხელ პალატაში! მოსაცდელში ყველანი ჩუმათ ვიჯექით. მინდოდ მეტირა, მაგრამ ამის თავიც არ მქონდა! გაბრაზებული წამოვდექი და აქეთ-იქით დავიწყე სიარული, ხელები შეუჩერებლად მიკანკალებდა. - ოდრი დამშვიდდი! - რაიანი წამოდგა და ხელები მაჯაში ჩამკიდა. - კიდევ რამდნჯერ მოგვიწევს ასე უეცრად აქ მოსვლა?! რატომ არ შეიძლება მან იცხოვროს ნორმალრუად?! არაფერი უთქვამს, ნელა ჩამიკრა გულში და ცრემლები რომლებიც ნელ-ნელა ასველებდნენ ჩემს სახეს მომწმინდა. ამ დღეს მეტი არაფერი მახსოვს, მეორე დღეს სკამზე გამომეღვიძა, ისევ მოსაცდელში. რაიანი და მარია აქ არ იყვნენ, თვალი შევავლე იქაურობას და პალატის კართან კედელს მიყურებული იზაბელი დავინახე. თავი ნელა წამოვწიე და თმა სახიდან მოვიშორე. ძალით გამიღიმა და თავი ისევ დახარა. - ნახე? - აკანკალებული ხმით ვკითხე ცოტახანში. - არა... არ მიშვებენ... - ნელა ამომხედა და მანაც ასევე აკანკალებული ხმით მიპასუხა. - მარია და რაიანი ხომ არ გინახავს? - კი... მალე მოვალთო და წავიდნენ... - და არაფერს ამბობენ ტაილერზე? - არა... თავი ვეღარ შევიკავე და ცრემლებად ვიქეცი. - ყველაფერი კარგად იქნება! - ცოტახანში თქვა და ნელი ნაბიჯებით მოვიდა ჩემთან. - ყველა ამას ამბობს, მაგრამ ვერც ერთ მიზეზს ვერ მისახელებენ იმისათვის რომ ყველაფერი კარგად იყოს! - ჩვენ! მეგობრები... ჩვენ ვართ იმის ერთ-ერთი მიზეზი რომ ის უნდა გადარჩეს და ჩვენ უნდა ვხედავდეთ მის ღიმილს ისე როგორც ადრე!.. არაფერი მითქვამს, მზერა მის სახეზე შევაჩერე. - you hate me, right? - მოულოდნელად ვკითხე. - რომ გითხრა არა-მეთქი არ გაგიკვირდება? - მაპატიე... ვიცი ვერ მაპატიებ, მაგრამ მე მაინც მინდა პატიება გთხოვო... - არასდროს მეგონა თუ ამას ვეტყოდი, მაგრამ უბრალოდ ის ვთქვი რასაც გულის მკარნახობდა - I love you so much! i want to cry! - თვალი ავარიდე და თავი დავხარე. - I love you too! Don't cry! - ხმაღი ღიმილი შეეპარა და ნელა მომეხვია, ცოტახანი გაუნძრევლად ვიჯექი შემდეგ მეც ძლიერად მოვეხვიე. არც ერთს აღარ ამოგვიღია ხმა, ასე მანამდე ვიყავით სანამ მისი პალატიდან ექიმი არ გამოვიდა... თუმცა შესვლის უფლება არ მოუცია. ტაილერის მშობლები ჩამოვიდნენ და კატეგორილად გვთხოვეს აქაურობა დაგვეტოვებინა და სახლებში დავბრუნებულიყავით. მის შესახებ არაფერი გვსმენია, რაც ყველა ჩვენთაგანის სახეზე უბედურების ნიშნად აღიბეჭდებოდა! რაც შეეხება იზაბელს, იმ დღესვე ჩემს გვერდით დაგდა... მეორე გვერდით კი მარია. თავიდან მეგონა მარიას იზაბელი არ მოეწონებოდა, ან პირიქით მაგრამ მათ ერთმანეთს კარგად გაუგეს. დღეს ვფიქორბ ამ ორი კვირის განმავლობაში ყველამ ერთად პირველად გავიღიმეთ, მარია იზაბელს ჩემზე უყვებოდა რაც ამ დროის განმავლობაში მოხდა, პირველ რიგში კი ჯასტინზზე და ისიც გულმოდგინეთ უსმენდა. - კარგი ახლა შენზე მოყევი რამე! - ჯასტინის სახელის მოსმენით უკმაყოფილომ ვთქვი. - გაჩუმდი! - ორივემ ერთხმად მითრხრეს და საუბარი განაგრძეს. თვალები გადავატრიალე და მეც მარიას მოსმენა დავიყწე. ის სხვას ყვებოდა, მაგრამ მე სხვა მახსენდებოდა და უნებურად მეღიმებოდა ჯასტინის ღიმილის გახსენებაზე. - აი კიდევ ერთი დამამტკიცებელი მიზეზი, იმის რომ ისევ იყვარს! რაც არ უნდა ამტკიცოს რომ არ უყვარს! - ხელი ჩემსეკნ გამოიშვირა მარიამ და ორივეს გაეცინათ. - რა? - დებილი ბავშვივით გავიღიმე. - ნეტა რაზე გეღიმება? - წარბები აწია იზაბელმა. მაშინვე შევკარი წარბები და უკმაყოფილო წამოვდექი. - რა დავაშავე ასეთი?! - კაფედან სწრაფად გამოვედი, ისინი ჩემზე იცინოდნენ. იქვე ახლოს დავხეტიალობდი, რომ მალე დავბრუნებულიყავი შემდეგ კაფეში. გულში მათზე გაბრაზებულს, ჯერ კიდევ ჯასიტნის ღიმილზე შეყვარებული ვიღიმოდი. თან ვბრაზდებოდი და შემდეგ მაინც მეღიმებოდა, ირგვლივ დავიწყე ყურებდა, თითქოს ველოდი ვიღაცას. აგილზე გაქვავებული მის ღიმილს ახლა რეალურად ვუყურებდი და არა ჩემს წარმოსახვაში. ვუყურებდი და თანდათან ვაანალიზებდი რომ ეს ყველაფერი რეალურად ხდებოდა, ის ჩემსკენ მოდიოდა და თან ისე იღიმოდა თითქოს რაღაცაში გამარჯვებული იყო და მე დამარცხებულს კიდევ ერთხელ მიმტკიცებდა ამას. ჩემი ღიმილი, დაბნეულობით შეიცვალა. - i'm back! - ხელები გაშალა და გაიღიმა. - დაბრუნდი?! ბოლოს რომ გნახე სამუდამოდ მარტო ყოფნას აპირებდი! - ცოტახანში უხეშად ვუხარი. - ხო... შენს ნათქვამზე დავფიქრდი და... რაღაც აზრები შემეცვალა... - მეც შემეცვალა რაღაც აზრები! - აგდებულად ვუთხარი და წარბი ავუწიე. - გასაგებია! - უკმაყოფილოდ ჩაილაპრაკა - დღეს კონცერტი მაქ... შეგიძლია მოხვიდე! - ყალბად გამიღიმა და ცოტახანში გვერდი დამიარა. მისი წასვლისთანავე კაფეში დავბრუნდი, მარია და იზაბელი ისვ იქ იყვნენ. - დაბრუნდა! - მინდოდა ჩუმათ მეთქვა, მაგრამ ამის მაგივრად ვიყვირე და ყველას ყურადღება მივიბყარი. ორი სიტყვით ვუთხარი ყველაფერი, ისინ კმაყოფილი სახეებით უყურებდნენ ერთმანეთს. ამ ჯერად მართლა ძალიან მომეშალა ნერვები მათ საქციელზე და სახლში წამოვედი. მარიაზე და იზაბელზე გაბრაზებული ვიყავი და თან ჯასტინზე! ჯერ იმდენი მაწყნარა არ უნდა მოგენატრო უნდა დამივიწყოო და ახლა ისევ თვითონ დაბრუნდა! ამ ჯერად არ მივცემ უფელაბს ისევ ისე მოხდეს, ახლა არ მივცემ უფლებას ისვ მაეჭვიანოს, შემდეგ შევრიგდეთ შემდეგ დავშორდეთ... მერე შემთხვევით შევხვდეთ ერთმანეთს და ისევ ახლიდან დაიწყოს! მორჩა! - არა... მე თქვენი არ მესმის! - უკმაყოფილოდ მითხრა იზაებლმა. - ხმას ნუ მცემ! - გაბრაზებულმა გავხედე. - ასე რთულია იმის თქმა რომ გიყვარს? - ჩერთო მარიაც. - შენც ნუ მელაპარაკები!
- ოდრი მორჩი! სერიოზულად!
- არა! თქვენ მორჩით ამ თემაზე სერიოზულად ლაპარაკს! - ეს რომ ნამდივლი სიყვარული არ იყოს ასე არ შეგცვლიდა! - ჩემს წინ დადგა იზაბელი. - და ვინ თქვა რომ შევიცვალე?! - გაბრაზებულმა ავხედე. - მაშინ ერთი შეკითხვა მაქვს! - ახლოს მოიწია - ვინ მოიგო თამაში? - წარბი ამიწია. - რა თამაში? - თვალები გადავატრიალე. - თამაში რომელსაც მუდმივად თამაშობდი, რომელსაც ყველას ეთმაშებოდი და რომლის გამარჯვებულიც მუდმივად შენ იყავი! - ამ სიტყვებზე დავფიქრდი და მიუხედავად იმისა, რომ მართალი იყო, ვითომც არაფერი გამეცინა. - sometimes i win sometimes i learn... - გავუღიმე. - ვერ მოიგებ და ვერც ისწავლი თუ თამაში არ არსებობს! - მკაცრად მითხრა და თავი დამანება. მარიას გავხედე, ისიც მას დაეთანხმა. რაიანთან და ჩაზთან წასვლა დიდად არ მინდოდა, ვიცოდი იქ ჯასტინი დამხვდებოდა მაგრამ მარიას და იზაბელს ასე ადვილად არ დავანახებდი ამას! ამიტომაც მეც მათ გავყევი. - კონეცრტზე თქვენც წამოხვალთ? - იკითხა რაიანმა. - არა! - დანარჩენებს თქმა დავასწარი და ყალბად გავუღიმე. - და რატომ არა? წამოვალთ!.. - უკმაყოფილოდ გამომხედა მარიამ. - კარგი მაშინ მე სახლში წავალ... - მხრები ავიჩეჩე. - რათქმაუნდა! - თავისთვის ჩაილაპრაკა ჯასტინმა და გაიცინა. არ მინდოდა რამე შემემჩნია, მაგრამ ალბათ ყველა ყველაფერს ხვდებოდა. მალევე წამოვედი სახლში და მაშინვე დავიძინე. დილით მაირას მაღვიძარამ გამაღვიძა. მეც ავდექი და მარიასთან ერთად გამოვედი სახლიდან. როგორც ყოველთვის სკოლამდე გავყევი. - ტაილერთან კიდევ არ გიშვებენ? - ამ ჯერად ნამდვილად შემეძლო უბრალოდ გზა გამეგრძელებინა და არავის საყვედური არ მომესმინა, მაგრამ მისი დამცინავი ხმაალბათ სამუდამოთ დარჩებოდა ჩემს გონებაში. - არა... - ნელა შევბრუნდი მისკენ, სკოლის წინ მხლოდ მე და ჯასტინი ვიდექით. - რა გინდა ჯასტინ? - სიჩუმე დავარღვიე და უკმაყოფილო სახით ვკითხე - ახლა ნამდვილად ზედმეტი ხარ! - მკაცრად ვუთხარი. - ამიტომ უნდა წავიდე? - არა, თავი უნდა დამანებო! რა გჭირს?! ახლა რაღა გინდა?! - ზუსტად ვიცი რაც მინდა და ასევე ისიც ვიცი რა გინდა შენ! - ოდნავ გაიღიმა. - ძალიან ცდები! ნუ გგონია, რომ ყოველთვის აქ ვიქნები და დაგელოდები! მორჩა ჯასტინ! დამთავრდა ყველაფერი არ მაინტერესებს რა იყო, ახლა ყველაფერი სხვანაირად არის! ჯასტინმა გაიცინა და მშივდად საუბარი დაიწყო.
მეტი ვერ მოვასწარი მაგრამ თუ დააკომენატრებთ მალე დავდებ:*) მიყვარხართ! <3 PrettyBoySwag
| 
