- ნახვამდის! -დავიყვირე და ოთახში ავედი.
აღარ მინდოდა გაჩერება იქ,სადაც ყველას ტვირთად ვაწექი და გაჩერებას მამადლიდნენ...
ჩემი ნივთების ჩალაგება დავიწყე. ბევრი რამის წაღებას არც ვაპირებდი. უბრალოდ რამოდენიმე მაისური,ჯინსი და პირადი ჰიგიენის ნივთები.
ოთახში მამას სურათს მოვკარი თვალი და გამახსენდა რომ იგი ჩემთან იყო მთელი ამ დროის განმალობაში,უბრალოდ დედა არ აძლევდა უფლებას ვენახე.
სასწრაფოდ ავიღე მობილური და დავრეკე.
დაახლოებით 15 წამი არავინ პასუხებდა და როგორც იქნა ვიღაცამ აიღო,თუმცა ის ვიღაც გინდ მამაჩემი ყოფილიყო ვერ ვიცნობდი.
-მამა,ეს შენ ხარ? -ძლივს ამოვილუღლუღე.
-ჰელენ! ძვირფასო,არ მჯერა... როგორ ხარ?
-ცუდად... ძალიან ცუდად,გთხოვ შენი სახლის მისამართი მითხარი,მინდა დაგელაპარაკო.
-ძვირფასო,გეტყვი რა პრობლემაა,უბრალოდ არ ვარ ეხლა ქალაქში,თუმცა თუ რაიმე სასწრაფოა შეგიძლია მიხვიდე მისამართს მოგწერ შენი ძმა იქ იქნება და 1 კვირაში მეც ჩამოვალ.
ძმა? უცებ დავფიქრდი ამ სიტყვაზე. არც კი მახსოვდა რომ მე ძმა მყავდა,თუმცა ამას გადამწყვეტი მნიშვნელობა არ ჰქონია.
მთავარია გამოჩნდა სადმე წასასვლელი და მე ამ შანს აუცილებლად გამოვიყენებდი.
-ჰელენ,აქ ხარ?
-კი. კარგი მომწერე და წავალ.
-ძალიან გამახარე და ძალიან მიყვარხარ. დეივიდს უთხარი რომ მისი და ხარ,თორემ შეიძლება არც ახსოვდე.
-მამა,იქ ვინმე ცხოვრობს შენს და დეივის გარდა?
მამა აშკარად მიმიხვდა ამ "ვინმეში" ვისაც ვგულისხმობდი.
-არა არავინ. მხოლოდ მე შენ და დეივიდი.
-იდეალურია!-ჩავილუღლუღე ჩემთვის თუმცა მან ეს გაიგო და გაეცინა.
-კარგი ელ,მოგწერ მისამართს ტელეფონზე ეხლა თათბირზე ვარ.
-დიდი მადლობა-ვუთხარი და გავუთიშე.
მამისგან ასეთ თბილ შეხვედრას ნამდვილად არ ველოდი. ამან გამახარა და უფრო დიდი სტიმული მომცა სახლი დამეტოვებინა.
ჩემს ჩანთას ხელი ვტაცე და კიბეებზე ჩავედი,სადაც ჩემი დები თამაშობდნენ. ისინი მე არ მიყვარდნენ,თუმცა მაინც ზრდილობის გულისთვის ვაკოცე და ეზოში გავედი.
-ჰელენ,დასჯილი ხარ თქო ვერ გაიგე რა გითხრეს? -დამიყვირა მამინაცვალმა.
-კარგად გავიგე და ამიტომაც მივდივარ.
-ვისთან?
-ჩემს ნამდვილ მამასთან!
დედას ეს სიტყვები აშკარად გულთან მოხვდა,თუმცა მე ეს არ მანაღვლებდა.
-იცოდე,იქ თუ წახვალ აქ არასდროს დაბრუნდები.
-ჰოდა არც ვაპირებ! -ვუთხარი და ეზოდან გავედი.
-თავხედი გოგო!-გავიგონე როგორც ჩაილაპარაკა. ამისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია და მობილურს დავხედე.
მამას მესიჯი უკვე გამოეგზავნა. მისამართს დავხედე და რატომღაც გონებაში ჩემი ბავშვობის მოგონებები აღმიდგა... როდესაც პატარა ვიყავი და ჩემს ნამდვილ ოჯახთან ერთად ბედნიერად ვცხოვრობდი. თუმცა ეს მოგონება როგორც ის დრო,მალევე გაქრა...
პირველივე გამომვლელი მანქანა გავაჩერე და დავჯექი.
-უკაცრავად,შეგიძლიათ აქ მიმიყვანოთ? -მივმართე ტაქსისტს და მისამართი ვანახე.
მან უკან გამომხედა და ამათვალიერა.
-კარგი ლამაზო.-წარმოთქვა და მალევე საუბარი განაგრძო.
-უბრალოდ ერთი პრობლემაა...
-რა პრობლემა?
- ტაქსისტი არ ვარ-თქვა და წარბები აათამაშა.
ლოყები ამიწითლდა,რადგან ძალიან შემრცხვა.
-უკაცრავად,ეხლავე დაგტოვებთ-ძლივს წავილუღლუღე.
-არა,არ არის საჭირო. გაგიყვანთ -თქვა და მანქანა დაქოქა.
გზაში ფანჯრიდან ირგვლივ ვიხედებოდი და გარემოს ვათვალიერებდი.
მალე ადგილზე მივედით და მანქანის კარები გამიღო.
-დიდი მადლობა-ვუთხარი და გავუღიმე.
-არაფრის. წარმატებებს გისურვებ
-ასევე))
თვალი ჩამიკრა და მანქანა დაქოქა.
კვლავ მარტო დავრჩი. ირგვლივ გავიხედე და წინ უზარმაზარი,ლამაზი სახლი წარმომიდგა.
-ალბათ ესაა -გავიფიქრე და ნაბიჯები სახლისკენ გადავდგი.
ღრმად ამოვისუნთქე და დავაკაკუნე. კარი არავინ გამიღო. რამოდენიმეჯერ კვლავ დავაზარუნე და როდესაც კარები არავინ გამიღო,გადავწყვიტე მეთვითონ შევსულიყავი.
სახელური დავატრიალე და ჰოი საოცრებავ-გაიღო!
-არის აქ ვინმე? -დავიყვირე ხმამაღლა.როგორც ჩანს სახლში ჩემი "ძამიკო" არ იყო. სახლი ძალიან დახვეწილად იყო მოწყობილი,თუმცა მაინც ემჩნეოდა რომ იქ მხოლოდ კაცები ცხოვრობდნენ,რადგან მათი ტანსაცმელები ყველგან ეყარა. უცბად მაგიდაზე წერილი შევამჩნიე და წავიკითხე:
"ჰეი. მიხარია რომ დაბრუნდი მამა. მე წასული ვარ და მალე მოვალ. პიცა მაცივარშია და ჭამე თუ გინდა"
გამეცინა. მეორე ოთახში გავედი,თუმცა მაგუცბად ხმაური მომესმა. იქ დავბრუნდი,სადაც რამოდენიმე წუთის წინ ვიყავი და მამაკაცი,ქალთან ერთად დავინახე. როდესაც მან შემამჩნია ქალი ხელიდან დააგდო.
- ე,შენ ვინ ხარ? -მომმართა როდესაც კარგად ამათვალიერა.
-ალბათ დეივიდი ხო? -ძლივს ამოვღერღე...
