გამარჯობათ ბავშვებო! მე ვარ ანი...(სინამდვილეში მე თეო მქვია უბრალოდ ეს სახელი ავარჩიე)ვარ15-ის და მინდა ჩემი ისტორია მოგიყვეთ...ჩემი და ჩემი დაქალის...რომელზეც ახლა შეიძლება ვიცინით მაგრამ მაშინ ტირილით ვკვდებოდი... მე თავიდანვე სკოლაში არ ვიყავი პოპულარული გოგო,რადგან არ ვიყავი მდიდარი... და ამის გამო დამცინოდნენ კიდევაც... მაგრამ მე მათ ყურადღებას არ ვაქცევდი და არც დედას ვაწუხებდი იმით რომ რამე ძვირადღირებული ეყიდა ჩემთვის...მეგობრები არ მყავდა რომლისთვისაც შემეძლო მეთქვა თუ რა ცუდად ვიყავი რადგან მამა სამწუხაროდ გარდამეცვალა მაგრამ ამას ყურადღებას აღარავინ აქცევდა...მე კი ეს გულში ჩამყვა და ამ ამბავს ცოტახნით მაინც ვერ ვივიწყებდი... ყოველდღე ვტიროდი...და ერთხელ ასე საშინლად ვიყავი თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი...წავედი მამაჩემის საფლავზე...იქ დავიტირე და თან ვლაპარაკობდი...ვიცოდი რომ ის მისმენდა...სადაც არ უნდა ყოფილიყო მისმენდა...მერე ავდექი და ტყეში გადავიკარგე და შემთხვევით ისეთ ლამაზ ადგილას აღვმოჩნდი რომ ადგილზე გავიყინე...მინდორი იყო უამრავი ყვევილებით... წავედი და შუაში ჩავჯექი... თავი ძალიან კარგად ვიგრძენი...მე ვგრძნობდი რომ მამა ჩემთან იყო და მუდამ იქნებოდა სანამ მეც მასთან არ წავიდოდი...ვტიროდი რადგან ასეთი ბედი მაქვს...და ამ დროს ტყის მხრიდან დავინახე ვიღაცა მიყურებდა... დავუყვირე მე:-რომელი ხარ მანდ?? გოგონა იყო ჩემხელა...მოვიდა და გვერძე ჩამომიჯდა... გოგონა:-მე ახალი ვარ ამ ქალაქში...გუშინ გადმოვედით...ნუკი მქვია და შენ? მე:-მე ანა ვარ სასიამოვნოა... ეს გოგო ძალიან მომეწონა...მას დავუახლოვდი და ჩვენ დავმეგობრდით...მერე აღმოჩნდა რომ ჩემს გვერძე იყიდებოდა სახლი და ის ჩემი მეზობელი გამხდაა...ჩვენ სულ ერთად ვიყავით...გავიცანით ერთიმეორის მშობლემი...სკოლაში ერთად მივდიოდით და ერთად მოვდიოდით...თავისუფალ დროს ერთად ვატარებდით.ჩვენ-ჩვენი საიდუმლოები ვიცოდით,რადგან ერთმანეთს უსიტყვოდ ვენდობოდით...მოკლედ ჩვენ გავხდით საუკეთესო მეგობრები სამუდამოდ... მაგრამ.. საუკეთესო მეგობრებსაც მოსდით ჩხუბი...ერთხელ ჩვენ მისი შეყვარებულის გამო ვიჩხუბეთ...ორივეს მოგვწონდა ის ბიჭი და ვერ ვიყოფდით...ნუკი ჩემი სახლიდან გამწარებული გავარდა...მმეც ძალიან გაბრაზებული ვიყავი...ჩვენ საკონტაქტო საიტებზე ერთმანეთი დავბლოკეთ...ერთმანეთს არ ვეხმიანებოდით...სკოლაში ვხედავდი იმ "სტერვებთან" ერთად რომლებიც მე დამცინოდნენ მაგრამ ის ვერ ბედავდა რადგან იმ სიბრაზემ გაუარა ისევე როგორც მე...იმ ბიჭს ვერ ვიტანდი...მის გამო დავკარგე ასეთი მეგობარი...მინდოდა მეთქვა ნუკისთვის ყველაფერი ყველაფერი მაგრამ ვერ ვბედავდი...მეთქვა რომ ვაპტიე...რამდენიმე დღე აღარ ჩანდა სკოლაში...ვიფიქრე აცდენდა...მაგრამ თურმე არა.ისინი წასულან აქედან სხვა ქალაქში...მერე საშინლად გავხდი...ვურეკავდი მაგრამ სხვა მპასუხობდა...ვერანაირად ვუკავშირდებოდი...ისევ ისე ცუდაად ვიყავი როგორც ადრე... იმის მერე გავიდა 10 წელი და მას ისევ ვერ ვუკავშირდებოდი...მე უკვე ვმუშაობ და ჩემს დედას რაღაცაში ვეხმარები...გადავწყვიტე იქ წასვლა სადაც ნუკის შევხვდი ადრე...ისევ იქ ვიჯექი და ვფიქრობდი თუ სადაა ის...ვტიროდი...მეგონა ისევ ისე გამოჩნდებოდა ად დამამშვიდებდა მაგრამ ის არსად ჩანდა...რა თქმა უნდა ეს ილუზია იყო უბრალოდ...ბოლოს ავდექი და წამოსასვლელად მოვემზადე...მერე კიი...თვალებს არ ვუჯერებდი რაც იქ დავინახე...ნუკი...
მე:-ნუკიიიიიიიი... ჩვენ გამოვიქეცით ერთმანეთისკენ და ერთმანეთს ჩავეხუტეთ...ამდენი წლის მერე ამას ვნატრობდი მარტოოო... მე:-ნუკი მაპატიე... ნუკი:-შენც... მე:-შენზე ახლობელი არავინ მყავს...მომენატრე ნუკი:-მეეც თან საშინლად... ის ისევ ჩვენს ქალაქში გადმოვიდა...ჩვენ შევრიგდით და ერთად ვიყავით სულ როგორც ბავშვობაში... ერთმანეთს შევფიცეთ ერთგულება რომ საუკეთესო მეგობრები ვიქნებოდით სიცოცხლის ბოლომდე სანამ სიკვდილი რომელიმე ჩვენგანს არ წაიყვნდა პირველს... ამის მერე გავიდა დიდი დრო.ჩვენ კიდევ ერთად ვართ...გავთხოვდით და შვილებიც გვყავს...გირჩევთ რომ მეგობარს არასოდეს ეჩხუბოთ...თორემ ჩემნაირად მოგივათ მე კი ჩემი ტკივილის გამოვლას არავის ვუსურვებდი...ეს იყო ყველაზე დიდი საშინელება...მეგობარზე ძვირფასი ბავშვისთვის და საერთოდ ადამიანისთვის არავინაა...რა თქმა უნდა დედის შემდეგ... ერთს გეტყვით... უბრალოდ ჩაიხუტე შენი მეგობარი ძლიერ...
იმედია მოგეწონათ...ბევრი ვიწვალე...დამიკომენტარეთ<3...
| 
