ჩვენ მაინც გავფრინდებით, ოღონდ მაშინ…როცა იქნება ცათა სიჩუმე და ღრუბლების მიფენილობა.ნარინჯისფერ ჩემოდანს მაინც ჩავალაგებთ.ყოველი დღე იქნება უფოტოგრაფო, მაგრამ ფანტასტიური. მაინც გადავცურავთ ზღვას,როგორც პოეტები წერენ… მაინც ვისეირნებთ ორივე იმ ქუჩაზე, რომელიც ჯერ არ არსებობს.
მე ერთხელ მოვალ შენთან და ყველაფერს გაპატიებ.
გაპატიებ იმას,რომ ყური არ დამიგდე.
გაპატიებ,რომ არმოგწონდა ჩემისახელი.
გაპატიებ, რომ მარტოობა დააიმედე და დამტოვე.
გაპატიებ, რომ გადამაქციე საბოლოო უხილავ წერტილად.
გაპატიებ, რომ ჩვენ ვერ გამოვხატეთ გრძნობა და გაპატიებ,რომ არ მაჩუქე შენი საუკეთესო სამაჯური.
ნუ გგონია რეალობა,ყველაფერი ვირტუალურია..
სენტიმენტალური ადამიანებით ვიღლები და მაფანატებს არაორდინალურებზე. გიჟებით ვხალისობ და მეკეტება გსიქიკურად დაავადებულებზე.
საოცარია, აპლოდისმენტებით გაცილებ ჩემი სახლიდან.
შენ..
მზე..
უსულო სკამი..
განსხვავებული თბილი თითები..
გაჩერება…
და ყველაფერი ის,რაც ამქვეყნიურია.
აღარ დამრჩა გრძნობა, მაგრამ მაინც ვგრძნობ წარსულს.
ისე დავიღალე მომავლით….
როგორ მინდოდა ჩვენს ქუჩას შენი ნაკვალევი შემორჩენოდა.
როგორ მინდოდა ჩვენს ჩაის ჭიქას შენი თითების სუნი შეჰყოლოდა.
როგორ მინდოდა ჩვენი ხიდი განათებულიყო და როგორ მინდოდა არნათქვამი სიტყვები გეგრძნო.
მომნატრებია ჩემებურად ხატვა, ჩვენი დიალოგის კითხვა, სითბო…
ახლა მხოლოდ პოეზია…………………
ახლა მხოლოდ ღამ–ღამობით უცნობ ქუჩაზე ხეტიალი.
ახლა მხოლოდ უღიმღამო მუსიკა და დაძინებამდე შენზე ფიქრი.
ნაცნობი აწმყო გადაიქცა წარსულად.
გავიდა წამი, დარჩა წუთი. წუთი საათს ვეღარ დაეწია, წამი წუთს და გაჩერდა დრო. ჩვენ ისევ ვმოქმედებთ საბედნიეროდ.
მე მინდა გაგიმხილო დაო, რომ ნაცნობ ადგილს ვეღარ ვცნობ.
მავიწყდებიან არაგაცნობილი ადამიანები, რომ ჩემი ჩაის ფინჯანი დამეკარგა, ჩემი საქსოვი აპატარატი გამიფუჭდა, ფანჯრები სისხით დაიბურა, ოთახი მწყვდიადით ამოივსო………….
სახლიდან გავდივარ და გული სადღაც მიდის. როცა ვბრუნდები უკვე აღარავინ მხვდება. არ მინდა შესვა, გული სადღაც რჩება…ცალკე მე მტკივა, ცალკე მას.
მე მაინც მოვალ შენთან ჯონათან.
დაამოწმა : GabbYm
