"Love is like the wind...You can't see it, but you can feel it”
სიყვარული ქარივითაა, არ შეგიძლია მისი დანახვა ,მაგრამ შეგიძლია შეიგრძნო ის
ზოგი ამბობს, რომ არიან ადამიანები, რომლებსაც არ შესწევთ ძალა უყვარდეთ... ხოლო ზოგი ამბობს, რომ ყველას, ვინც უფალმა მოავლინა, ყველას შეუძლია უყვარდეს...
ზოგი ამბობს, რომ ადამიანს მხოლოდ ერთხელ შეუძლია უყვარდეს... ზოგი კი პირიქით, ისინი ამბობენ რომ სიყვარული რამდენჯერმე მოდის...
ვინ არის სწორი? რა აზრი აქვს სიყვარულს, როცა გტკივა? რატომ სდევს დიდი სიყვარულს დიდი ტკივილი? რატომ არის რთული ბედნიერება? და საერთოდ რა არის სიყვარული?
ვიგრძნო, შემიძლია ვიტირო, შემიძლია გავიღიმო, შემიძლია შევიყვარო, შემიძლია შევიძულო. უგრძნობი თოჯინა ბარბი ხომ არ ვარ? მაშინ რატომ მექცევა ყველა როგორც ბარბს? რატომ გონია ყველას რომ არ შემძია სიცილი თუ ტირილი? რატომ? რატომ გონია ყველას, რომ პატარა გოგო ვარ, რომელსაც ყველა თავის ჭკუაზე ატარებს? რატომ? უბრალოდ ამიხსენით რატომ?...
(ამ ვიდეოში შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ ლიამის მაგივრად ჰარი სტაელსი და მოთხრობის ერთ სიუღეტს მიიღებთ, მაგრამ არა მთლიანს)
დის გარდაცვალების შემდეგ ყველაფერი გართულდა. ჩემი ოჯახი დაიშალა. დედა და მამა ერთმანეთს გაშორდნენ. მამა მაიამიში გადავიდა საცხოვრებლად, მე კი დედასთან დავრჩი ჩიკაგოში. მშობლების გაშორების შემდეგ სრულიად ჩავიკეტე. არაფერი არ მაინტერესებს, მეგობრებთან ურთიერთობა გავწყვიტე. ჩემს ძმას, დინსაც, კი არ ველაპარაკები.
ჩემი მეგობარი მხოლოდ და მხოლოდ კომტიუტერი არის. ინტერნეტი, ფილმები და მუსიკა აი ეს არის ჩემი მთელი დღე. ექიმები ამბობენ რომ გაუცხოება მაქვს. ვიცი რომ ყველა ძალიან ნერვიულობს, მაგრამ ვერ შევძლებ რომ შევიცვალო. უფროსწორად ვერ შევძლებ რომ გავიღიმო, ეს ხომ ძალიან გაღიმება იქნება. მე კი არ შემიძია. არ მეღიმება და რა ვქნა? მეც ხომ ადამიანი ვარ ხან მეღიმება ხან კი მეტირება. ახალ კი მეტირება და ვტირი... ვერ ვიქნები ფუჭი. ის ვარ რაც ვარ. დედამ გადაწყვიტა რომ რამდენიმე თვით მამასთან გამიშვას. იქნებ იქ მაინც გამიჯამრთელდეო, მაგრამ იქ წასვლა ახლა ყველაზე ნაკლებად მინდა, მაგრამ მე ვინ მისმენს? ასე რომ ახლა დინთან ერთად მანქანაში ვზივარ და მაიამს ვუახლოვდები. ნამდვილად არ ვიცი იქ რა იქნება, მაგრამ ის კი ვიცი რომ ვერც თვით მაიამი ვერ დამავიწყებს ჩემ დას და იმ ტკივილს რაც მშობლების დაშორების შედეგად მივიღე... მგონი მოვიდა დრო რომ გაგეცნოთ. მე მოლი ვარ.
ეს კი ჩემი ცხოვრებაა, რომელსაც თქვენ გიყვებით
გავაგრძელო?
