პირველ რიგში მინდა დავიწყო იქედან,რომ ყველა თქვენი კომენტარი მისაღებია 0))

უბრალოდ ამ თავში ნაკლებად იყო დანარჩენების ემოციები,რადგან ბავშვები ჯერ ვერ იაზრებენ რა საშიშროების წინაშე არიან ) რაც შეეხება მთავარი გმირის ემოციებს,ვთვლი რომ საკმარისად იყო,არ დაგავიწყდეთ რომ,ამაბავს მთავარი გმირი ყვება.ისედაც ჩემთვის პირველია და მეთვითონაც არ ველი ჩემი თავისგან ბევრს! რადგან ვთვლი რომ ეს ჟანრი საკმაოდ რთულია,მაგრამ მაინც ვცდი რამოდენიმე თავს.ერკანებიდან,სიტყვებით შეაშინო ვინმე ურთულესია.შეშინება არ გამომივა,მაგრამ იმედია დაგაინტერესებთ მაინც )) 

-მგონი ეს სისხლია-ვთქვი და უფრო მივუახლოვდი ლაქას.

-რა სისხლი,გაგიჟდი?-ცოტა დამცინავი ტონით მითხრა და ფეხზე წამოდგა.შემდეგ ჩემს მსგავსად დაიხარა და ლაქას დააკვირდა.სახე შეეცვალა

-მართლა სისხლის კვალია

ეს სიტყვები თქვა თუ არასამზარეულოდან გიჟივით გავარდი..ბოლო ხმაზე ვყვიროდი.

-ყველანი სასტუმრო ოთახში.ჩქარა.დროზე-არ მახსოვს შეძახილები,რომელსაც შიშისაგან მე იმ დროს გავკიოდი.ყველა სასტუმრო ოთახში შემოცვივდა.

-რა ხდება?

-ამოღერღე-მეუბნებოდნენ გაბრაზებული ბავშვები.

-სამზარეულოში სისხლის კვალია.ყველა ვართ?-დაბალ ხმაზე თქვა ლინდსიმ.

ნერვიულობა ყველას დაეტყო.სწრაფად გადავითვალე.

-14 ნი ვართ.ვინ არ არის?

-ლეიტონი,ლეიტონი გვაკლია-თქვა მოულოდნლად ლექსიმ.

-უკანა კარები ღია იყო.სისხლის კვალი.კუნძულზე ჩვენს გარდა კიდევ ვიღაც არის.

-ნაადრევ დასკვნებს ნუ გამოვიტანთ-თქვა თომმა და გათეთრებულ ლექსის გახედა.

-ყველამ ერთად მოვძებნოთ.იქნებ არ გვაქ შიშის მიზეზი

-ბოლოს სამზარეულოში რომ შევიდა,მაშინ დავინახე-თქვა ენმა

-ჰოდა ჩვენც უკანა გასასვლელიდან გავალთ-თქვა დაგმა და კისრიდან პირსახოცი ჩამოიხსნა

-რამოდენიმე ბიჭი გავა,რამოდენიმე კი აქ დარჩება.გოგონებიდან ის წამოვიდეს,ვისაც არ ეშინია-თქვა სტივენმა და სამზარეულოსაკენ წავიდა.

-მე ვრჩები-თქვა ხმის კანკალით ლექსიმ და მდივანზე ჩამოჯდა

-მეც

-მეც-აყვა მას სოფია და კეიტი

-მე სახლში ვერ გავჩერდები-ვთქვი და სტივენს გავყევი

გოგონებთან ჯეიკი და ლოგანი დარჩნენ.მე ლინდსი,ტომი,დაგი,ენი,დეივიდი და სტივენი კი ლეიტონის მოსაძებნად წავედით.

დაგმა უჯრიდან 4 მოზრდილი დანა ამოიღო და ბიჭებს ესროლა.

-ეს რად გვინდა?

-ყველაფერია მოსალოდნენი.ემოციებს არ აყვეთ.

პირველი დაგი გავიდა.ჩვენც უკან გავყევით.ფანრებით ვანათებდით და აშკარა იყო,რომ ეზოში სიმშვიდე სუფევდა.თან ძირს სისხლის კვალს ვეძებდით,მაგრამ ვერაფერს ვპულობდით.

ნერვიულობისაგან ხელები მიკანკალებდა,მაგამ არ მეშინოდა.ვისწრაფვოდი იმის გასაგებად თუ რა ხდებოდა კუნძულზე.რა მოუვიდა ლეიტონს და იქნებ შესაძლებელი იყოს ეს ყველაფერი სიზმარი აღმოჩნდეს-ვფიქრობდი ჩემთვის და ბავშვთა გუნდს მივყვებოდი

ტყეში შევედით.ბურუსში გახვეული,ბნელი ადგილი,რომელშიც ახლა სულერი,სრულჭკუაზემყოფი არ გაივლის.

ერთმანეთში ჩუმად ვსაუბრობდით.

-დავიყოთ-თქვა დაგმა.3ნი მარჯვნიდან მოუვლით,4ნი კი მარცხნიდან.შუაში შევხვდებით.

მე,დაგი და ლინდსი ერთად წავედით.ნელ-ნელა მივუყვებოდით გზას და არ ვიცოდით სად მივდიოდით.არ ვიცოდის რას ვეძებდით და რა გველოდა წინ.

დაგი ფეხით არღვევდა ეკლიან გზას დაჩვენ გვითავისუფლებდა.ძალიან ცოტა ხანია რაც დავდივართ,მე კი ისეთი შეგრძნება მქონდა,თითქოს მთელი ღამე იქ ვყოფილიყავით

-შორს წასვლა საშიშია.დავიკარგებით-თქვა დაგმა და ჩვენსკენ მობრუნდა.სახლის შუქები,რომლებიც უკან ჩამოგვეტოვა უკვე საკმაოდ შორიდან ანათებდა.

-ცოტაც და უკან დავბრუნდეთ.სადაც არი შიშიგან გული გამისკდება-თქვა ლინდსიმ და წინ წავიდა.

-აქ ფრთხილად-სადღაც ორმო უნდა იყოს-გავართხილე ბავშვები,როცა ის ადგილი შევიცანი სადაც დილით ნაგავი გადავყარე.

-მართალია,წინ მე წავალ-თქვა დაგმა.

მოულოდნელად რაღაც სწრაფი სუნთქვის ხმა შემომესმა.იმდენად დაძაბული ვიყავი,ყველანაირ დეტალს ყურადღებას ვაქცევდი.ინსტიქტურად ზემოთ ავიხედე და დავრწმუნდი,რომ ამ ღამით მთვარემაც კი მიგვატოვა.ნისლიან ღამეში,მე ტყეში ვიდექი და ინსტიქტებზე დამოკიდებული ვიღაცის სუნთთქვას ვუგდებდი ყურს.

-არ მოდიხარ?-დამიძახა დაგმა,როცა შეხედა რომ ჩამოვრჩი

-რათქმაუნდა-ვთქვი და ფანარი უკანა მხარეს გავანათე.როცა დავრწმუნდი,რომ იქ არავინ იყო გზა განვაგრძე.ის-ისიყო მყარი ნაბიჯი მიწაზე უნდა დამედგა,რომ უცებადად ფეხში ვიღაც მწვდა.

-მიშველეეთ...! -ისტერიკული ყვირილი ავტეხე

აააააა-ვყვიროდი და უაზროდ ვფართხალებდი.აღელვებულს ფანარი ხელიდან გამივარდა და ვერ მოვიფქრე რა გამეკეთებინა.

-მიშველეეთ-და ვცდილობდი ფეხი,ვიღაცის კლანჭებიდან დამეხსნა.დაგი უმალვე გამოქცა და იმ ადგილს დაანათა,სადაც მე ვიდექი.

-ლეიტონ?-ვიყვირეთ სამივემ ერთად.ძირს დავეცი.

-ლეიტონ კარგად ხარ?-დაიხარა ლინდსი.სახეზე მიანათა.არავითარი დაზიანების კვალი არ იყო,გაგვიკვირდა რატომ ვერ საუბრობდა.მე ჯერ კიდევ ვერ მოვსულიყავი არზრე და ხმას ვერ ვიღებდი.

-დამიჭირე-დამიჭირე სწრაფად-მიყვრია დაგმა და ფაანარი ხელში მომაჩეჩა.

მივანათე თუ არა საშინელი ტირილი ამივარდა.ცალი ხელით ხეზე იყო მიმბული,ერთ ფეხზე კი წვეტიანი ისარი ქონდა გაყრილი.მუხლის ოდნავ ზევით.როგორც ჩანს ასეა დიდი ხანია,რადგან ფეხში უკვე მგრძნობელობდა ქონდა დაკარგული და მთლიანად გალურჯებულიყო.

ლინდსი გადამეხვია.მასაც ჩემსავით ტირილი აუვარდა

-ეს რა ჯანდაბაა?

-ხომ გინდათ,რომ გავიგოთ რა მოხდა?-ყვიროდა დაგი-მორჩით ტირილს და მომეხმარეთ.

მართალი იყო,ეხლა სისუსტე არ უნდა გამოგვეჩინა.ლინდსი გზას გვინათებდა.ცალ მხარეს ლეიტონი მე მაწვებოდა,ცალ მხარეს კი დაგს.როცა უკვე სახლს ვუახლოვდებოდით,დაგმა ხელში აიტატა ლეიტონი.ამ დროს მეორე ჯგუფიც გამოჩნდა.

ყველანი ერთად შევედით სახლში.ბოლოს სახლის კარი მე მივხურე.არ ვიცი ეს გვიშველიდა თუ არა,მაგრამ ახლად ნაპოვნი გასაღებებით ლინდსიმ უკანა გასასვლელის კარები ჩარაზა.იქ გაჩერება აღარ შეიძლებოდა.მცირე სააფთიაქო ყუთი,რაც გადანახული გვქონდა ავიღე და სასტუმრო ოთახში გავედი,სადაც ბავშვებს დიდი აყალმაყალი გაემართათ.

-ჰაერი მიეცით,გარს რომ შემოხვევიხართ-დავიყვირე და შუაში გავიჭერი.ლეიტონს ფერი სულ დაკარგული ქოონდა.

-არა,არა უკვე ამის ატანა შეუძლებელია-დაიწყო ტირილი კეიტიმ და იქვე ჩაიკეცა

-გაიყვანე-თვალებით ვანიშნე სტივენს.

გოგონები ზოგიც ჩუმი,ზოგიც კი ქვითინით დაგვტიროდნენ თავზე.ჩემს წინ მომაკვდავი ლეიტონი.ეს ყველაფერი საზარელი სანახავი იყო.

-რა გავაკეთოთ?

-დაველოდოთ გონზე როდის მოვა

-და ფეხი? ისარი/-აკანკალებული ხმით იკითხა ლინდსიმ

-უნდა ამოვაძროთ,სხვა გზა არაა-თქვა დაგმა და წინა პლანზე წამოიწია

ამის გაგონებაზე ყველას სახე შეეცვალა,ყველას მიმიკა განსხვავებული იყო.ზოგი შიშს გამოხატავდა,ზოგიც ზიზღს,ზოგიც კი არაფრისმთქმელი,გაოგნებული თვალებით იყურებოდა.

-კიდევ ერთხელ ვიმეორებ-იყვირა დაგმა-ახლა არაა შიშის დრო.მეგობრის გადარჩენაზეა საუბარი.დავწყნარდეთ და მოვიფიქროთ რა გავაკეთოთ.ჰო ყველას გინდათ გავიგოთ რა მოხდა?

ყველა ერთიანად დავეთანხმეთ.

-ისარს ვინ ამოაძრობს ფეხიდან?-სიჩუმე ჩამოაგდო თომმა

-მცირე გამოცდილება მაინც არ გაქვთ ვინმეს?

და მაშინ პირველად მივხვდი,როგორი უსუსრები ვიყავით იმ დროს.გვინდოდა და არ შეგვეძლო.ყველას რაღაც გვაკავებდა.ბავშვებს,რომლებსაც რამოდენიმე დღის წინ ის პრობლემა გვაწუხებდა რომ კარგი რუჯი არ გვქონდა,ან სადილი ნოყიერი არ იყო,ახლა ასეთი ურთუულესი დავალების წინაშე ვიდექით.

-ამას მე გავაკეთებ-წამოვდექი ფეხზე-თქვენი დახმარებით

-დარწმუნებული ხარ?-ჩუმად მითხრა დაგმა

-კი-მტკიცედ ვთქვი,ისე თითქოს არ მეშინოდა.ეს ასე არ იყო,მაგრამ არ მინდოდა უიმედობაში ჩამეგდო ვინმე.

დაგის მაისური,რომელიც ჭრილობაზე ტყეში მოვახვიეთ შემოვხსენი.

კვლავ ბავშვების გამაყურებელი კომენტარები

-ვისაც არ შეუძლია გაჩუმება ახლავე დატოვოს ოთახი,შენონი ისედაც ღელავს-უთხრა დაგმა ბავშვებს

-რომ გაევიძოს,თვალებზე რაიმე ააფარეთ-ვთქვი წყნარად და მას მივუახლოვდი

-თომ,სტივენ,თვქენ ფესხ ხელი დაადეთ,მე კი ამ წყეულ ისარს ამოვიღებ

ესეც მოიქცნენ.ღრმად ამოვისუნთქე და ისარს ჩავჭიდე ხელი,წარმოვდიგინე რომ ამ ჩემი ქმედებით მეგობრის სიცოცხლეს შევუნარჩუნებდი.გულში დავითვალე.3.2.1-და ისარი მთელი ძალით ამოვგლიჯე სხეულიდან.

სისხლი სახეზე შემესხა.ხელები სულ წითელი მქონდა.გაოგნებული უკან-უკან წავედი და იატაკზე დავენარცხე.სიწყნარე,რომელიც ახლა ოთახში ჩამოვადრნილიყო ყოველგვარ საზღვარს გადაცდა.დაგი მომიახლოვდა და ფეხზე წამომაყენა.

-ჭრილობა შეუხვიეთ-უთხრა მათ დაგმა და ხელი მომხვია

-სააბაზანოში გაგყვები

-ახლა რა უნდა გავაკეთოთ?

-გადარჩება?

-ცოცხალია?

ყველა ეს კითხვა ბუნდოვნად მესმოდა,რადგან იმ მომენტის შემდეგ,რამოდენიმე წუთის განმავლობაში გაოგნებული ვიყავი და გაუზრებლად ვიქცეოდი.დაგმა ხელები დამბანა,სახე მომიწმინდა.

-როგორ ხარ?-შემეკითხა როდეაც,საწოლზე ჩამოვჯექი

-ცუდად!სიკვდილი მინდა-ვთქვი და თვალები ერთ წერტილს გავუსწორე

-როგორმე აქედან უნდა გავაღწიოთ-მითხრა და კარადიდან სუფთა მაისური გადმოიღო

პერანგი შემიხნსა და მაისური გადამცვა.

-მადლობ!-ვუთხარი,როცა შედარებით მოვედი გონზე.

რაღაცის თქმას აპირებდა,რომ ოთახში ლინდსი შემოვარდა.

-სწრაფად.გონზე მოვიდა.

უკან მოუხედავად ჩავირბინე კიბეები და სასტუმრო ოთახში შევედი.ბავშვებმა მასთან ახლოს მიმიშვეს.ხელი-ხელზე დავადე.სულ გაყინული იყო

-თბილი წყალი მომიტანეთ და ნაჭერი-ვუთხარი ვიღაცას და მისკენ შევბრუნდი

-საუბარი შეგიძლია?

-კი-ჩაილუღლუღა ჩუმად

-წყალს დალევ?

თავი დამიქნია

-სწრაფად მოიტანეთ.!

თავი წამოვაწევინე და წყალი დავალევინე.

-რა მოხდა ლეი?-ჩუმად შევეკითხე

მან საწყალი თვალებით ამომხედა და მოყოლა დაიწყო.

აუ არ ვიცი რა (( დიდად კმაყოფილი არ ვარ ) რაღაც არაა ისეთი მე რომ მინდა და ყველა თავი ექპრეიმენტული გამომდის.)შეიძლება აღარ გავაგრძელო და იმ ჟანსრს მივუბრუნდე რომელიც გამომდის 0)